คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: พบกัน :::
CHAPTER ONE
“อะ แอม .... อย่าแกล้งกันสิคะ”
“ไม่ไหวแล้วหรอคะ อึนจอง”
สาวผมสั้น หน้าหวานสบตากับ แอมเบอร์สาวผมสั้นสีบลอนด์ทอง ที่เงยหน้าขึ้นมาหลังจาก สูดดมกลิ่นกายหอม มาได้สักพักหนึ่ง ทำให้เจ้าของกลิ่นหอม อารมณ์ฟุ้งซ่านจนต้องเอ่ยปากบอกคนที่กำลังซุกซนอยู่ตรงซอกคอของเธอ
“เริ่มกันเถอะค่ะ”
อึนจอง พูดด้วยเสียงกระเส่า พร้อมกับส่งสายตาเชิญชวนคนตรงหน้าเธอ แอมเบอร์ เขยื้อนใบหน้า พรบจูบลงบนใบหน้าขาวนวล ลิ้นร้อนลากผ่านริมฝีบากอวบอิ่มของหญิงสาวร่างบาง ก่อนจะงับเบาๆ ที่ใบหูอย่างหยอกล้อ
“อืม.. “
เสียงครางหวานดังขึ้นเมื่อแอมเบอร์ดูดเม้มที่ซอกคอของเธอ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นรอยแดงแน่ๆ ก่อนที่แอมเบอร์ จะลากปลายลิ้นร้อนกลับมาที่ใบหูอีกครั้ง
“พร้อมหรือยังคะ”
เสียงแหบห้าวเอ่ยถามสาวหน้าสวยก่อนสาวเจ้ายิ้มอย่างเชิญชวน แต่ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อ รู้สึกถึงความชาที่ต้นคอของตัวเอง
หญิงสาวร่างบางทรุดตัวลง ดวงตาค่อยๆปิดลง ก่อนลมหายใจจะหมดลงไปภายในไม่กี่วิ
แอมเบอร์ ยืนนิ่งอยู่กับที่ พร้อมเช็ดของเหลวสีแคงที่ติดริมฝีปากสวยได้ที่ ดวงตาคม ที่ถูกกรีดขอบตาล่างโดยเครื่องสำอางค์ชั้นดี ยิ้มอย่างพอใจก่อนที่ร่างตรงหน้าจะสลายหายไป เหลือเพียงเศษผงสีเทา ให้ดูต่างหน้าเท่านั้น ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากพื้นที่ตรงนั้น
“เป็นไงบ้างแอม เจอมั้ย?”
ชายหนุ่มผิวขาว ผมดำขลับถามขึ้น หลังจากเห็นแอมเบอร์เดินเข้ามาที่ยิมในเช้าตรู่
“ไม่อ้ะ กุหลาบ นี่หายากจริงๆแล้วนายล่ะ พีเนียลเป็นไง”
“ฉัน เจอแล้ว”
“โชคดีชะมัด สวยมั้ยล่ะ”
“เอ่อ.. เขา เป็นผู้ชาย”
“โอ้ยย!!”
แอมเบอร์ที่กำลังวิ่งออกกำลังอยู่บนลู่วิ่ง ถึงกับหยุดกึกทั้งๆที่ เครื่องไม่ได้หยุดด้วย จึงทำให้ลื่นไถลไปกับลู่วิ่ง
“แอมไหวป้ะ?”
“ไหวๆ แต่เมื่อกี้นายบอกว่า กุหลาบนายเป็น ผู้ชาย?”
“เออครับ หยุดทำหน้าตากวนตีนฉันเดี๋ยวนี้นะแอม”
แอมเบอร์ยิ้มตาพราว ก่อนจะขอตัวมาทำแผลที่ลื่นหัวแตกเมื่อกี้นี้ เธอเดินกลับมาที่ห้องตัวเองก่อนจะ เปิดกล่องสีเงินขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะถูกเก็บไว้อย่างดี กับผนังเก็บความเย็น แอมเบอร์เลือกหยิบขวดแก้วที่บรรจุของเหลวสีแดงขึ้นมาก่อนกระดกดื่น บาดแผลที่เกิดขึ้นค่อยๆเลือนหายไป
แอมเบอร์เดินมาทางห้องนอน เขาเห็นตัวอักษร ที่ลอยล่อง ที่เรียงกันเป็นประโยคคำสั่งเดิมๆของผู้เป็นบิดา
-แกต้องหากุหลาบ ‘คนใหม่’ ของตัวเองให้ได้ ก่อนที่แกจะอายุ 300 ปี เข้าใจใช่มั้ย-
“ฟู่วว”
แอมเบอร์เป่าตัวอักษรที่ลอยอยู่ตรงหน้าประตูห้อง ด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่าย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องและทิ้งตัวลงไปบนที่นอนกว้าง หลับตาลงก่อนเข้าสู่ห้วงนิทรา ในเวลาที่พระอาทิตย์อยู่กลางหัวของมนุษย์พอดี
“คริสตัล คริสตัล ยัยตัล!”
“โอ้ยย อะไรเนี่ยวิค เจ็บชะมัดปามาได้”
“ก็เรียกดีๆแล้วทำไมไม่ตื่นล่ะคะ ที่รัก”
เสียงท้ายประโยค วิคตอเรียจงใจให้เป็นเสียงออดอ้อน คนที่กำลังจับหัวเหม่งตัวเองอยู่บนเตียง
“วันนี้จะให้พาไปไหนล่ะ มาอ้อนแบบนี้เนี่ย”
ซ่ง วิคตอเรีย ยิ้มกว้างจนตาปิด ก่อนจะ วิ่งไปนั่งข้างๆคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“พาฉันไปซื้อกล้องหน่อยสิ ออกใหม่แล้วอ่า.. ฉันไม่มีคนไปด้วย นะนะนะ น้าาาาาา”
วิคตอเรียพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนๆให้ คริสตัลที่นั่งหน้าแดงอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนที่คริสตัลจะดันใบหน้าของวิคตอเรียออกห่าง และตอบตกลงก่อนจะขอตัวไปจัดการตัวเอง ทิ้งให้เจ้าของคำชวนนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว
“นี่ ตกลงเป็นผู้หญิงป้ะตัล”
เสียงแขวะจากคนที่เดินอยู่ข้างหลังดังขึ้น ทำให้คริสตัลต้องหันไปหาพร้อมกับเลิกคิ้วเรียวเชิงถาม
“ก็ ดูแต่งตัวดิ เชิ้ตดำ กางเกงหนังดำ ผ้าพันคอสีเทา นี่ถ้าฉันไม่รู้จัก ก็คิดว่าผู้ชายหน้าหวานไปแล้วเนี่ย”
คำพูดเชิงบ่นถูกพ่นออกมายาวเหยียด ทำให้คริสตัลหลุดหัวเราะพรืดออกมา ก่อนที่จะยีหัว เพื่อนรัก ของเธอ แล้วก็พากันไปซื้อของที่ตกลงกับอีกคนเอาไว้
“นี่ตัล แกยังยังฝันแบบเดิมอยู่อีกป้ะ”
“อืม ก็เหมือนเดิม แต่..”
“แต่อะไร”
“ฉันรู้สึกผูกพันกับเขามากขึ้นทุกวัน”
วิคตอเรียที่ได้ฟังประโยคหลังสุดถึงกับเงียบไป เธฮไม่คิดหรอกนะว่าการฝัน จะทำให้ใครผูกพันกันได้ เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น แล้วยิ่งถ้าเป็นความจริง เธอก็ยิ่งไม่อยาก ... ในเมื่อเธอมีโอกาสที่ได้ดูแลคริสตัลแล้วหลังจาก คริสตัล เกิดป่วยความทรงจำช่วงหนึ่ง หายไป คริสตัลไม่ได้ป่วยตามที่ทุกคนรู้ มันมีอะไรมากกว่านั้น แต่เหมือนกับว่าจะมีเพียง วิคตอเรียคนเดียวที่รู้เรื่องราวความเป็นไปเป็นมาทั้งหมด รวมทั้ง ความทรงจำที่หายไปช่วงหนึ่งของคริสตัลด้วย... แน่นอนว่าทุกคนถามเธอ แต่เธอตอบเพียงแค่ไม่รู้ เท่านั้น...
“วิคตอเรีย! เป็นอะไรเนี่ย”
“ปะ ป่าว เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ”
“ฉันถามว่าจะกลับเลยรึเปล่า หรือมีอะไรต้องซื้ออีกไหม”
“อ่อ ไปซื้อขนมปังเข้าบ้านก่อนสิ ยังไม่ได้ซื้อเลย ขนมปังที่บ้านหมดแล้วด้วย”
“อื้ม เอาร้านที่อร่อยๆนะ”
“อร่อยแน่นอน!”
คริสตัล และวิคตอเรีย เดินคุยเรื่องร้านขนมปัง เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ ก่อนที่จะเงียบหายไป สาวผมสั้นระต้นคอสีบลอนด์ทอง เดินออกมาจากร้านหนังสือ ก่อนจะเดินไปทางเดียวกับ สาวทั้ง 2คน เมื่อครู่ แต่ยังไม่ทันก้าวเดิน เธอก็ถูกดึงไว้ด้วยแรงของใครบางคน
“แอมเบอร์ใช่มั้ยคะ”
“อ่า ใช่ค่ะ”
หญิงสาวที่ดึงรั้งแอมเบอร์ไว้ยิ้มกว้าง ก่อนจะโค้งตัวน้อยๆให้แอมเบอร์
“ฉัน มินอา ค่ะ แอมเบอร์ จำฉันได้มั้ย “
แอมเบอร์ยิ้มออกมาบางๆ เมื่อจำชื่อสาวสวยตรงหน้าได้ และคืนนี้คงไม่ต้องหาอาหารให้เหนื่อย มีมาให้เธอกินกันถึงที่เลยนี่นา หลังจากนัดแนะว่าจะพากันไปทานมื้อค่ำที่คอนโดของแอมเบอร์ โดยที่แอมเบอร์จะไปรับเธอที่บ้าน แล้วค่อยออกมาด้วยกัน เพราะแอมเบอร์ต้องออกไปทำธุระ ข้างนอกก่อน
ก่อนหน้านี้แอมเบอร์นอนได้ ไม่ถึงชั่วโมง ก็มีโทรศัพท์เข้ามาจากพีเนียล ว่าเขาเจอ ผู้หญิงที่หน้าเหมือนคริสตัล อยู่ที่ห้าง แอมเบอร์ก็รีบจัดการตัวเองแล้วตรวงไปที่ห้างหรูกลางเมืองชั่วพริบตา เธอเดินตามหาจนเจอ คนที่ทำให้เธอสละเวลานอนออกมา คนที่ทำให้เธอยิ้มได้จากใจ คนที่ทำให้เธอมีความสุข คนที่ทำให้เธอ รัก ได้มากมาย ถึงจะอยากเดินเข้าไปหา แค่ไหน แอมเบอร์กลับไม่มีความกล้าพอ จอง คริสตัล ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน....
.
.
.
.
.
.
.
.
[TBC]
Talk
เปิดตัวเอกทั้ง 3 แล้วนะคะ ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ
ก็คนมันคิดถึง f(x) แต่งฟิคแม่มม
ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้ลงบอร์ดนะคะ ไรท์ทำมิเป็นใครใจดี สอนไรท์ได้นะ แฮะๆ -.,-
เข้าไปทวงฟิค + พูดคุย เหยียบหัวกันได้
Twitter :: @i3ubble_K
แอคนี้ f(x) only นะเจ้าคะ (*/\*)
ความคิดเห็น