คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Fic Maze Runner [minewt] : When Newt’s sick.
Fic Maze Runner : When Newt’s sick.
Couple : Minho x Newt, minewt
Rate : PG
Note : เป็นฟิคสดที่เคยไลฟ์ในทวิตเมื่อนานมาแล้ว (และบางคนก็อาจจะเคยอ่านไปแล้ว) เอามาลงที่นี่เพราะเขียนเองชอบเอง เลยอยากอัพไว้ให้เป็นหลักแหล่งค่ะ ฮา ปล.ชื่อเรื่องเหมือนจะดราม่า แต่เนื้อหาปัญญาอ่อนมากค่ะ -“-
นิวท์ไม่เคยป่วย…
ใช่! นิวท์ไม่เคยป่วย! คนอย่างเขาออกจะแข็งแรงบึกบึน(?)ขนาดนี้จะป่วยได้ไงวะ?! กะอีแค่เมื่อวานตากแดดขุดแปลงปลูกข้าวโพดไปแค่สามแปลงมันไม่สะเทือนไส้ติ่งเขาหรอกน่า!
ความคิดเด็ดเดี่ยวของรองหัวหน้าคนเก่งแห่งท้องทุ่งที่ดูเหมือนว่าร่างกายจะไม่ได้เด็ดเดี่ยวตามไปด้วยเลยซักนิด เมื่อความรู้สึกปวดตุบๆ ยังคงเต้นอยู่ที่ขมับ ตัวก็ยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยังไม่นับอาการโลกหมุนคว้างทุกครั้งที่ก้มหน้าลงหว่านเมล็ดข้าวโพดนี่อีก
มันช่างเป็นอาการที่ทำให้คนแข็งแรงไม่เคยป่วยอย่างนิวท์รู้สึกหงุดหงิดมากกว่าอยากนั่งพักซะอีก!
ให้ตายเหอะ! เขาเกลียดแดดนี่ชะมัด!
สบถในใจอย่างยังคงหงุดหงิดตัวเอง ทั้งๆ ที่มือก็ยังคงหว่านเมล็ดข้าวโพดไปเรื่อยอย่างไม่คิดที่จะหยุดพัก ไม่ได้ฝืนสังขาร แต่ก็แค่ไม่อยากนั่งสำออย และก็เพราะรู้ตัวว่าไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าไข้แดดธรรมดาๆ เขาถึงได้เลือกที่จะทำงานไปตามปกติแบบนี้…
และเมื่อข้าวโพดแถวสุดท้ายถูกหว่านลงแปลงเรียบร้อยแล้ว รองหัวหน้าทุ่งคนเก่งก็ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะพบว่ามันเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์ เมื่อรู้สึกว่าโลกหมุนติ้วจนเสียการทรงตัว ร่างเล็กๆ เซถลาอย่างควบคุมไม่ได้ หลับตาปี๋อย่างมั่นใจว่าคงได้ล้มก้นกระแทกพื้นแน่ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้ล้มลงไปจริงๆ นิวท์ก็ต้องชะงักกึก เพราะมีมือแข็งๆ ของใครบางคนคว้าคอเสื้อของเขาเอาไว้ซะก่อน
เหตุการณ์โกลาหลที่ทำให้ชาวทุ่งพากันแตกตื่น แต่คนที่แตกตื่นมากที่สุดก็คงจะเป็นท่านรองหัวหน้าคนเก่งที่ถูกหิ้วคออยู่ตอนนี้นี่แหละ!
“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยมินโฮ?!”
หันไปตะคอกด่าคนที่กำลังคิ้วคอตัวเองอยู่ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้บอกว่าขอบคุณเลยซักนิด
“นายนั่นแหละทำบ้าอะไร! ไม่สบายทำไมไม่ไปนอน มาเป็นภาระเกะกะอะไรชาวบ้านเค้าตรงนี้?!”
“ใครเกะกะวะ!”
“ก็ใครที่มันเกือบจะล้มทับแปลงผักเมื่อกี้นั่นแหละ!”
เสียงตะคอกด่ากันไปมาที่ทำให้ชาวทุ่งคนอื่นๆ ต้องส่ายหัวอย่างเอือมระอา ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองต่ออย่างไม่อยากจะยุ่งกับเหตุการณ์ผัวเมีย… เอ่อ… เหตุการณ์คนทะเลาะกัน
ในขณะที่คนทะเลาะกันก็ได้แต่ขึงตาใส่กันอย่างที่บอกว่าต่างคนก็ต่างไม่ยอมแพ้
“จะไปนอนดีๆ ได้รึยัง?”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร นายอย่ามายุ่งน่า!” คนดื้อก็ยังคงดื้ออยู่อย่างนั้น แกะมือแข็งๆ ออกจากคอเสื้อตัวเองแล้วเดินไปหยิบกระป๋องรดน้ำต้นไม้ต่อ
“นายจะเลิกทำเป็นเก่งซักวันได้มั๊ยเนี่ย?!”
“…”
“ไม่ต้องรดมันมากก็ได้ ไอ้ข้าวโพดนั่นน่ะ มันไม่ตายหรอก”
“…”
“นิวท์”
“…”
“นิวท์!”
“…”
อาการเงียบทำเป็นไม่ได้ยินของคนอวดเก่ง ยิ่งทำให้คนถูกเมินรู้สึกหงุดหงิดมากเข้าไปใหญ่ สุดท้ายมินโฮก็ต้องสาวเท้าเข้าไปหาแล้วแย่งกระป๋องรดน้ำมาไว้ในมือ จัดการโยนกระป๋องนั่นทิ้ง ก่อนจะรวบตัวคนดื้อแล้วจับยกพาดบ่าอย่างไม่แคร์สายตาแตกตื่นของคนอื่นๆ ที่อยู่ตรงนั้น และที่สำคัญ…
ไม่แคร์แม้แต่เสียงโวยวายของคนที่กำลังถูกแบกอยู่เลยซักนิด!
“ปล่อยฉันนะไอ้เพียก!”
“…”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เว้ย!!!”
นิวท์ทั้งเตะทั้งด่าอย่างไม่ยอมแพ้ แต่คนคนถูกด่าก็ยังคงเดินดุ่มๆ อย่างที่บอกว่าไม่คิดจะทำตามคำสั่งเลยซักนิด สุดท้ายมินโฮก็แบกร่างเล็กๆ นั้นไปจนถึงบ้านพัก กระชากประตูเปิดออก ก่อนจะสาวเท้าเดินไปที่เตียงว่างๆ และ…
โครม!
ร่างของคนป่วยถูกโยนโครมลงบนเตียงไม้อย่างไม่ปราณีปราศรัย ให้ดวงตาสีน้ำตาลต้องถลึงมองผู้กระทำเพราะความเจ็บจากแรงกระแทก
“ไอ้ปลวกเอ๊ย!”
“ป่วยก็หัดเจียมตัวบ้างว่าป่วย”
“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า” คนไม่เจียมตัวก็ยังคงเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ จนมินโฮต้องจ้องหน้าหงิกๆ นั้นเขม่ง
“แต่มันทำให้คนอื่นเดือดร้อน”
“น้อยๆ หน่อย ไอ้เพียก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้ใครเดือดร้อนเลยนะ มีแต่นายนั่นแหละที่กำลังทำให้ฉันเดือดร้อนอยู่เนี่ย!”
“นายทำให้ฉันเดือดร้อนไง”
“ห๊ะ?!”
นิวท์แทบร้องเสียงหลงอย่างยังงงๆ ว่าตัวเองไปทำอะไรให้ไอ้เพียกตรงหน้านี่เดือดร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่มินโฮกลับยกยิ้มบางๆ... ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าแดงๆ เพราะพิษไข้ของคนป่วยตรงหน้าแล้ววางมือลงบนหน้าผากนั้นเบาๆ
…การกระทำที่ทำให้คนป่วยได้แต่กระพริบตาปริบๆ มองอย่างไปต่อไม่ถูก
“นายทำให้ฉันไม่มีสมาธิวิ่งจนต้องออกจากวงกตก่อนเวลา”
พูดไปก็แตะมือสำรวจอุณหภูมิร่างกายของคนป่วยไป ก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาอุปกรณ์ที่พอจะช่วยลดไข้ได้ มินโฮหยิบผ้าที่พอจะหาได้จากตรงนั้น เทน้ำใส่ในอ่าง จัดการใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ แล้วหันกลับมาเผชิญหน้าเหวอๆ ของคนป่วยอีกรอบ
หน้าเหวอๆ… ที่ทำให้มินโฮกลั้นขำแทบไม่อยู่
“รู้ตัวว่าทำให้ชาวบ้านเค้าเดือดร้อนก็รีบๆ พัก รีบๆ หายซะ คนอื่นเค้าจะได้กลับไปทำงานของเค้าซักที”
“…”
“เข้าใจมั๊ย ไอ้ปลวก”
คำถามที่ทำให้คนฟังได้แต่อ้าปากค้าง กระพริบตาปริบๆ ในขณะที่อุณหภูมิบนหน้าก็ดูจะยิ่งพุ่งสูงมากขึ้นไปอีก…
ให้ตายเถอะ! ถ้าป่วยแล้วต้องมาแพ้ทางไอ้เพียกนี่แบบนี้ล่ะก็ สัญญาสาบานตรงนี้เลยว่านิวท์จะไม่มีวันป่วยเป็นรอบที่สองเด็ดขาด!
ไม่ มี วัน!
End.
***************************************************************************
คนที่ตามทวิตเตอร์เราอยู่อาจจะเคยอ่านฟิคเรื่องนี้มาแล้ว
เพราะมันเป็นฟิคสดจากในทวิตเตอร์ค่ะ ฮาา
เอามาลงไว้ที่นี่เพราะอยากให้มันอยู่เป็นหลักเป็นแหล่งเฉยๆ ค่ะ
ฟิคสั้นมาก และไม่มีสาระอะไรเลย ภาษาก็กากเช่นเคย อาเมน
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้นะคะ
แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้าค่ะ
ไอวิชรักคนอ่านทุกคนเล้ย! ^3^
ความคิดเห็น