คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Shot Fiction [Maze Runner] : Sleeping Runner (?)
Shot Fiction : Sleeping Runner (?)
Couple : Minho x Newt, minewt
Rate : PG
แสงสีทองของพระอาทิตย์ในยามใกล้ค่ำตกต้องใบหน้าของคนที่กำลังมีความสุขกับการรดน้ำให้กับต้นไม้ใบหญ้าที่ตัวเองปลูกอยู่ มือเรียวใช้กระป๋องตักน้ำรดต้นไม้ต้นนั้นทีต้นนี้ที ปากก็ฮัมเพลงสบายอารมณ์อยู่คนเดียว ก่อนที่ร่างเล็กๆ นั้นจะสะดุ้งนิดๆ เมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงทักของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง
“อารมณ์ดีเหลือเกินนะ”
เสียงทักราบเรียบแต่กลับฟังดูกวนซะจนน่าหมั่นไส้ ให้คนฟังต้องยักไหล่ตอบโต้อย่างที่บอกว่าไม่แคร์ ก่อนจะต่อบทสนทนาโดยไม่หันกลับไปมองด้วยซ้ำ
“ใครจะชอบทำหน้าตายเป็นไอ้ปลวกบนกองเผละแบบนายล่ะ”
คนเป็นไอ้ปลวกยกยิ้มขำกับคำพูดนั้น อย่างที่คนพูดไม่มีโอกาสได้เห็นเพราะมัวแต่สนอกสนใจหน่ออ่อนของต้นข้าวโพดแปลงใหม่อยู่ ภาพที่ทำให้มินโฮต้องส่ายหัวเบาๆ อย่างขี้เกียจต่อความยามสาวความยืด แล้วเลือกที่จะเดินไปนั่งลงบนโคนต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล แล้วมองคนตัวเล็กกว่าทำสวนปลูกผักไปเงียบๆ
“ทำไมนายถึงชอบปลูกแต่ข้าวโพดเนี่ย ปลูกอย่างอื่นไม่เป็นรึไง?”
นิวท์ยักไหล่ให้กับคำถามนั้น ตาก็ยังคงจดจ่ออยู่กับการสำรวจการเจริญเติบโตของข้าวโพดต้นเล็ก ปากก็เอ่ยคำพูดโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ถ้านายแหกตาดูให้ทั่วทุ่ง นายก็คงจะเห็นว่าฉันก็ปลูกมันทั้งข้าวโพด มะเขือเทศ แตงกวา ไปจนถึงหญ้าที่เอาไว้ให้นายกินนั่นแหละ”
“เหรอ? ฉันว่าฉันเห็นแต่ข้าวโพดนะ” น้ำเสียงกวนบาทาอย่างที่ทำให้นิวท์ต้องเบ้ปากใส่ต้นข้าวโพดตรงหน้า
“ลืมไปว่าสมองนายมันมีแต่ก้อนเผละ จนแยกไม่ออกว่าอันไหนข้าวโพด อันไหนมะเขือเทศ”
“อย่างน้อยสมองฉันก็มีมากพอที่จะจำเส้นทางมาทำแผนที่หาทางออกให้พวกนายแหละน่า”
“แล้วเจอบ้างรึเปล่าล่ะ ทางออกนั่นน่ะ?”
“ก็… ซักวันก็เจอ”
“น้ำเสียงฟังดูไม่มั่นใจเลยนะ”
ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ริมฝีปากสวยกลับกำลังระบายยิ้มบางๆ ออกมา…
ถ้าหากมีใครซักคนที่จะพาพวกเขาออกไปจากที่นี่ได้ นิวท์ก็คิดว่าคนคนนั้นจะต้องเป็นมินโฮ… ถึงไม่อยากจะยอมรับซักเท่าไหร่นัก แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองเชื่อมั่นในคนคนนี้มากกว่าที่หมอนั่นคิดว่าเขาเชื่อซะอีก
“เออ ฉันไม่มั่นใจหรอก แต่ฉันก็จะหามันจนเจอนั่นแหละน่า”
คำพูดที่ทำให้คนฟังต้องสะกดรอยยิ้มเอาไว้ในใจ นิวท์ยังคงไม่ได้หันกลับไปมองหน้าคนพูด ทำเพียงแค่ยิ้มให้กับต้นอ่อนของข้าวโพดตรงหน้า ก่อนจะหันกลับมาใส่ใจกับงานของตัวเองต่ออีกครั้ง
ความเงียบค่อยๆ โรยตัวอยู่รอบๆ นิวท์ยังคงทำงานไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้ต่อบทสนทนาใดๆ อีก ในขณะที่คนเป็นนักวิ่งก็เงียบไปแล้วเช่นกัน และเมื่อมั่นใจว่าต้นอ่อนข้าวโพดในแปลงแข็งแรงดีแล้ว นิวท์ก็จัดการเก็บเศษฟางที่คลุมแปลงเอาไว้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนออก พรมน้ำเป็นรอบสุดท้าย ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วบิดตัวไล่ความเมื่อย
“ว่าแต่วันนี้นายเจออะไรใหม่ๆ บ้างรึ… อ้าว”
พูดยังไม่จบประโยคดีคนพูดก็ต้องมุ่นหัวคิ้วขึ้นนิด เมื่อหันกลับไปพบว่านักวิ่นคนเก่งแห่งท้องทุ่งกำลังนั่งหลับอย่างไม่คิดจะรักษามาดเท่ๆ เลยซักนิด
“มานั่งหลับอะไรตรงนี้วะเนี่ย”
ยังคงบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งยองๆ ลงตรงหน้าของคนหลับ... ดวงตาสีน้ำตาลมองใบหน้าในแบบฉบับของคนเอเชียนิ่ง มองแสงสีทองของพระอาทิตย์ในยามใกล้ค่ำที่ตกกระทบลงบนใบหน้าดูดีนั้น มองเปลือกตาบางที่กำลังปิดสนิทอยู่
มองริมฝีปาก… ที่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกดึงดูดให้ขยับเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ขยับเข้าใกล้จนเห็นขนตาสั้นๆ นั่นชัดเจน…
…ใกล้จนเห็นรอยบุ๋มเล็กๆ ของลักยิ้มบนแก้มที่เห็นชัดแม้แต่ตอนที่เจ้าตัวกำลังหลับอยู่แบบนี้
ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ…
ใกล้… จนภาพที่เห็นคล้ายกับจะเบลอเลือน…
อาจจะเป็นเพราะแสงรำไรที่ลอดผ่านกิ่งก้านของต้นไม้ อาจจะเพราะความเงียบที่ไร้เสียง หรืออาจจะเป็นเพราะสายลมเบาที่พัดผ่าน แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้สติลางเลือน… ริมฝีปากเล็กๆ นั้น ก็ค่อยๆ โน้มลงทาบทับบนริมฝีปากของคนหลับแผ่วเบา
…สัมผัสบางเบาที่เกิดขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะรู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไป
และแม้แต่เสียงเล็กๆ ที่ร้องห้ามอยู่ในหัวก็ดูเหมือนจะดังช้าเกินไป เพราะตอนนี้สติของรองหัวหน้าคนเก่งแห่งท้องทุ่งได้หลุดลอยไปไกลเสียแล้ว…
และเมื่อรู้ตัวอีกครั้งดวงตาคู่สวยก็ต้องเบิกกว้าง แล้วร่างทั้งร่างแข็งทื่อ ก่อนจะกระเด้งตัวออกห่างจากคนหลับแทบไม่ทัน!
คนลักหลับชาวบ้าน (?) ยืนหน้าแดงก่ำอย่างทำอะไรไม่ถูก ในใจก็นึกภาวนาให้ไอ้คนหลับมันหลับลึกๆ อย่าตื่นมาตอนนี้เป็นดีที่สุด ใบหน้าแดงๆ หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อพบว่าไม่มีใครโผล่มาแถวนี้
…และสุดท้ายก็หันกลับไปมองหน้าหล่อๆ ของคนหลับอีกครั้ง ให้รู้สึกกระดากจนต้องยกมือขึ้นจับริมฝีปากตัวเองแผ่วเบา…
“เพียกเอ๊ย!”
สบถด่าตัวเองเบาๆ ก่อนความร้อนจะพุ่งปรี๊ดบนใบหน้า อายจนแทบอยากจะยกเท้ากระทืบไอ้คนหลับแรงๆ โทษฐานที่มันเป็นสาเหตุให้เขาลืมตัวจนเผลอทำอะไรบ้าๆ ออกไปแบบนั้น แต่พอคิดว่าถ้ากระทืบมันไปจริงๆ มีหวังเขาคงได้อับอายหนักยิ่งกว่าเดิมแน่ๆ ก็มีอันต้องยั้งเท้าตัวเองเอาไว้
และเมื่อทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายรองหัวหน้าคนเก่งแห่งท้องทุ่งก็ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น สบถด่าตัวเองในใจอีกยก ก่อนจะหันไปคว้ากระป๋องรดน้ำต้นไม้แล้วกระทืบเท้าปึงปังเดินห่างออกไป
ทิ้งผู้ถูกกระทำเอาไว้ด้านหลังอย่างไม่คิดจะรับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น…
ผู้ถูกกระทำ…
…ผู้ถูกกระทำที่ตอนนี้ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาสีดำมองตามแผ่นหลังเล็กๆ ที่เดินลิ่วๆ ห่างออกไปอย่างติดจะขำๆ รอยยิ้มบางเบากำลังเปื้อนอยู่บนใบหน้าหล่อ ก่อนที่มือใหญ่จะยกขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองเบาๆ
สัมผัสอุ่นๆ นั้นยังคงติดอยู่ในความรู้สึกจนต้องยิ้มกว้างอย่างกลั้นไม่อยู่…
“ปลวกเอ๊ย”
สาบานว่ามินโฮไม่เคยด่าใครด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแบบนี้มาก่อน
ไม่เคยเลยจริงๆ…
End.
**************************************************************
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
ฟิค minewt เรื่องแรกของข้าพเจ้า ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ >///////<
#ตัวระเบิดกลางไร่ข้าวโพด
แงงงงงงงง
หลังจากเสพของคนอื่นจนไม่เหลืออะไรให้เสพอีกแล้ว
ในที่สุดก็เขียนคู่นี้ออกมาจนได้ พฮรืออออออออออออออ คู่นี้เรากะจะไม่เป็นสายผลิตแล้วนะ! ;//////;)
ความคิดเห็น