คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แรกรัก?[แทคxเจย์]...ตอนที่ 2 ร้านไอติมกับร้านกาแฟ
กำลังคิดว่ายิ่งเขียนไปยูนก็ยิ่งเริ่มเด่นแฮะ อืมมม เอาเถอะมันแทคเจย์นี่เนอะยังไงสุดท้ายมันก็ยังคงเป็นแทคเจย์อยู่วันยังค่ำ ยูนจะเด่นไปหน่อยก็คงไม่เป็นไร กร๊ากกกกกก 55555
เอาล่ะทุกคน ไปร่วมด้วยช่วยกันอึนได้เลยค่ะ ^^
แรกรัก?...ตอนที่ 2 ร้านไอติมกับร้านกาแฟ
สี่โมงเย็น
ตึกคณะคลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาที่พึ่งจะออกมาจากห้องเรียน ทำให้บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยและเสียงโอดครวนต่างๆนานา บรรยากาศจ๊อกแจ๊กที่ชวนให้อารมณ์หงุดหงิดแต่ปาร์ค เจย์บอมยังคงยิ้มได้เมื่อมองเห็นร่างสูงของรุ่นน้องคนหนึ่ง ขาเล็กรีบสาวเท้าเข้าไปหาพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าสวย
“แทคยอน แทคยอน อ๊ค แทคยอน” เสียงเรียกใสๆที่ทำให้แทคยอนที่ยืนคุยกับอูยองอยู่หันกลับไปมอง เมื่อเจอกับใบหน้าหมวยของคนที่บอกว่าเป็นพี่รหัสก็ยิ้มกว้างให้
“หวัดดีครับพี่เจย์ เลิกเรียนแล้วสินะครับ”
“อื้อ เลยกะว่าจะมาชวนนายไปกินไอติมกัน”
“กินไอติม?”
“อื้อ ถือว่าเป็นการเลี้ยงขอบคุณที่นายช่วยฉันไว้วันนั้นไง” คำพูดที่ทำให้แทคยอนยิ้มกว้างส่งให้กับรุ่นพี่ตัวเล็กตรงหน้า
“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคิดมาก”
“เอาน่า งั้นก็คิดซะว่าฉันเลี้ยงในฐานะพี่รหัสแล้วกัน นะ นะ น๊าา แทคยอนไปกินไอติมด้วยกันนะ” อาการอ้อนน่ารักที่ใครเห็นก็คงต้องใจอ่อน แล้วมีหรอที่อ๊ค แทคยอนจะยังใจแข็งอยู่ได้
“ก็ได้ครับ แต่พี่จะว่าอะไรมั๊ยถ้าผมจะขอให้อูยองไปด้วย?” คำขอที่เรียกสายตาขุ่นกึกจากคนหน้าหมวยให้หันไปมองรุ่นน้องแก้มอูมทันที
“นายอยากให้ไปก็ไปสิ แต่ให้ไอ้ยูนมันเลี้ยงแล้วกัน น้องรหัสมันนี่” โบ้ยให้คนไม่อยู่ก่อนที่จะเดินเข้าไปจับมือคนตัวสูงอย่างไม่คิดที่จะสนใจสายตาเศร้าๆของรุ่นน้องอีกคน “ไปกันเถอะแทค” พูดจบก็ยิ้มกว้างแล้วลากไอ้คนที่ตัวเองจับมืออยู่ตรงไปที่ร้านไอติมข้างๆมหา’ลัยทันที
ยูนได้แต่นั่งยิ้มแห้งๆมองเพื่อนตัวแสบที่กำลังบ้าผู้ชาย เฮ้ออ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อกับภาพที่เห็น เมื่อคนหน้าหมวยกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชวนรุ่นน้องตัวสูงคุยไปเรื่อยพร้อมกับอาการเอาอกเอาใจอย่างออกนอกหน้า
ไม่หน้าเชื่อว่าจะมีวันนี้จริงๆ วันที่คนอย่างปาร์ค เจย์จะบ้าผู้ชายจนเป็นได้แบบนี้เนี่ย
แล้วจะไม่ว่าอะไรเล้ยย ถ้ามันบ้าแล้วจะไม่เดือดร้อนนายยูนคนนี้ ตั้งแต่รายการแลกน้องรหัสไปจนถึงโทรตามจิกเค้าที่กลับถึงบ้านแล้วเรียบร้อยให้ออกมาหาที่ร้านไอติมนี่ ด้วยเหตุผลที่ว่าให้ช่วยมากันเด็กแก้มย้วยอีกคนไม่ให้มากวนใจมัน
ยอดชายนายยูนอยากตะโกนด่าใส่หน้ามันนักว่า ไอ้อาการมันอย่างนี้คงไม่มีใครบนโลกใบนี้มาขัดมากวนหรือมาเป็นก้างขวางแกได้แล้วแหละ คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจอีกเฮือก ก่อนหันไปยิ้มให้อูยองที่กำลังมองมาอย่างสงสัย จนอดไม่ได้ที่ต้องชวนคุย
“เอ่อ ไอติมอร่อยมั๊ยอูยอง?” คนเป็นรุ่นน้องยิ้มรับนิดๆพร้อมกับพยักหน้าเนิบๆ
“ดีแล้ว งั้นก็กินเยอะๆล่ะ”
“ขอบคุณนะครับที่เลี้ยง”
“แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก มันหน้าที่พี่รหัสนี่นะ”
“เอ่อ พูดถึงเรื่องนี้ รุ่นพี่คิดยังไงหรอที่ตั้งชื่อสายแบบนั้นน่ะ คือ ผมว่าชื่อสายมันออกจะขัดๆกับบุคลิกพี่อยู่นะ” แทคยอนหันมาถามคำถามที่ยังติดใจสงสัยมานาน ยูนอึกอักนิดๆก่อนที่จะหันไปมองเจ้าตัวต้นเรื่องอย่างจะขอความช่วยเหลือแต่ไอ้ตัวดีก็ดันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะงั้น
“นั่นสินะยูน แกไปเอาความคิดนี้มาจากไหนวะ? หรือว่าแกคิดว่าตัวเองหน้าหมวยมากขาดนั้นเลยหรอ? ฮ่าๆๆๆ” น่าน มันยังมีหน้ามาทำตัวเนียนอีก เดี๋ยวพ่อก็แฉซะเลยนี่ แต่ยูนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะแห้งๆแล้วก็ก้มหน้าก้มตากิน เลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถาม
“ว่าไงฮะพี่ยูน ผมก็อยากรู้เหมือนกันนะ อย่างน้อยก็บอกที่มาของชื่อสายให้น้องรหัสฟังหน่อยสิฮะ” เอาเข้าไป แม้แต่คนที่น่าจะว่าง่ายที่สุดยังมาคาดคั้นอีก
“เอ่อ พอดีคิดอะไรไม่ออกอ่ะ บังเอิญตอนนั้นพึ่งดูหนังจีนกำลังภายในจบก็เลยเอามาเขียนน่ะ” คำตอบออกจะฟังดูแปลกๆไปซักนิดแต่ทุกคนก็พยักหน้าอย่างพอจะรับได้กับเหตุผล คนรอดตัวเลยถอนหายใจเฮือกก่อนที่จะส่งสายตาอาฆาตไปยังไอ้ตัวต้นเหตุที่มันเริ่มหันไปคุยกับไอ้เด็กดำอีกครั้ง เฮ้อออ นี่มันไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยใช่มั๊ยวะเนี่ย?
.
.
.
.
.
.
.
.
เลิกเรียนแล้วตอนนี้ขายาวๆของอ๊ค แทคยอนกำลังพาตัวเองกลับบ้าน ชีวิตเด็กปีหนึ่งจบไปอีกหนึ่งวัน หลังจากที่ต้องเจอกับรายการเรียนหนัก กิจกรรมรับน้อง และอื่นๆอีกมากมายจนแทบจะไม่มีเวลาให้ได้พัก แต่อ๊ค แทคยอนกลับมีความสุขกับชีวิตในมหา’ลัยแบบนี้ ได้เจอกับอะไรใหม่ๆมันก็สนุกไปอีกแบบ แทคยอนยิ้มที่มุมปากนิดๆเมื่อรู้สึกได้ว่ากำลังมีคนแอบเดินตามอยู่ข้างหลัง นี่ก็คงจะเป็นอีกสาเหตุนึงละมั้งที่ทำให้เค้ามีความสุขตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา
หลังจากวันที่ไปกินไอติมด้วยกันวันนั้น พี่รหัสของเค้าก็ตามติดเค้าแจ ตอนเช้าก่อนเข้าเรียนก็จะมาดักอรุณสวัดิ์ วันไหนไม่มีเรียนก็จะชวนไปดูหนังไปกินไอติมด้วยตลอด ทั้งเอาขนมมาฝาก เอาหนังสือมาให้แล้วไอ้หนังสือที่เอามาให้เนี่ยก็รู้สึกว่าจะเป็นหนังสือใหม่ทั้งหมดด้วยสิจนแทคยอนเองก็ยังสงสัยว่าพี่เจย์ตั้งใจซื้อให้เค้าใหม่หรือว่าตอนเรียนปีหนึ่งพี่เค้าเรียนแบบไม่ใช้หนังสือกันแน่ ยิ่งเป็นคนที่มีชื่อเสียงอะไรแปลกๆอยู่ด้วยสิ
แทคยอนได้ยินชื่อเสียงในเรื่องความเอาแต่ใจและไม่เคยแคร์ใครของผู้ชายที่ชื่อปาร์ค เจย์บอมมาบ่อยมาก แต่เค้ากลับไม่เคยโดนพี่เจย์ทำท่าทางเหวี่ยงใส่หรืออะไรแบบนั้นเลย เค้ากลับรู้สึกว่าพี่รหัสคนนี้น่ารักดีซะอีก จนบางทียังเคยคิดว่าปาร์ค เจย์บอมคนที่คนเค้าพูดๆถึงกันอยู่อาจจะเป็นคนละคนกับพี่เจย์ของเค้าก็ได้
แต่ก็ไม่ใช่ว่าแทคจะไม่เคยเห็นพี่เจย์เอาแต่ใจซะทีเดียวหรอกนะ คนที่โดนพี่เจย์เหวี่ยงใส่ทุกทีที่เจอก็ใช่ว่าจะไม่มี ก็จาง อูยองหรือด้งน้อยเพื่อนเค้านั่นแหละทั้งๆที่หมอนั่นออกจะปลื้มพี่เจย์แต่ดูเหมือนว่าพี่เจย์จะไม่ค่อยถูกชะตาด้วยซักเท่าไหร่ จนอูยองมีอันต้องจ๋อยเพราะสายตาเหวี่ยงๆกับคำพูดตรงๆของพี่เค้าอยู่บ่อยๆ คิดมาถึงตรงนี้แล้วก็เริ่มจะรู้สึกสงสารเพื่อนขึ้นมา สงสัยคงจะต้องหาเวลาคุยกับพี่เจย์เรื่องนี้หน่อยแล้ว
อยู่ดีๆฝนก็ลงเม็ดเปาะแปะ ก่อนที่เริ่มจะตกหนักขึ้นแทคยอนหยิบร่มออกจากกระเป๋าขึ้นกาง นึกดีใจที่แม่บังคับให้พกร่มติดตัวมาด้วยไม่งั้นคงเปียกฝนแย่
แต่เค้าไม่เปียกแล้วอีกคนที่กำลังสะกดรอยตามเค้าอยู่ข้างหลังนี่ล่ะ?....
ความคิดที่ทำให้แทคยอนหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองข้างหลังก็เห็นใครบางคนที่กำลังพยายามใช้เสาไฟฟ้าบังตัวเองไม่ให้เค้าเห็นอยู่ ภาพที่ทำเอาเค้าต้องยิ้มกว้างส่ายหน้าอย่างขำๆกับพฤติกรรมของคนตัวเล็ก แทคสาวเท้าเข้าไปหารุ่นพี่ก่อนที่จะยื่นร่มกางให้
“ฝนตกแบบนี้เข้ามาอยู่ในร่มจะดีกว่านะ”
“เอ่อ…คือ..เอ่อ คือว่าฉันบังเอิญเดินผ่านมาแถวนี้น่ะ แหะๆ” พูดแก้ตัวเสร็จก็ได้แต่ก้มหน้างุด ยกมือขึ้นเกาจมูกตัวเองอย่างเขินๆ อายจนไม่กล้ามองหน้าอีกคนที่ยืนถือร่มอยู่
“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่ครับ ไปหาที่หลบฝนกันก่อนดีมั๊ย?” ส่งคำถามให้พร้อมกับร้อยยิ้มกว้างที่ทำเอาคนมองหัวใจแทบจะกระโดดออกมานอกอก อาการเดิมๆเริ่มกลับมาอีกครั้ง ตายแน่ปาร์ค เจย์บอมต้องตายแน่ๆคราวนี้
การได้เดินอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกันแบบนี้ยิ่งทำให้คนประหม่าทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ภาพที่อ๊ค แทคยอนเห็นก็เลยเป็นภาพที่พี่รหัสของเค้าเดินหน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุดๆบางทีก็แอบเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเค้าแต่พอเค้าหันมาสบตาด้วยก็กลับไปก้มหน้าก้มตาเดินต่อ น่ารักจนทำให้คนเป็นรุ่นน้องอยากแกล้ง แทคแกล้งเอื้อมมือไปโอบเอวคนตัวเล็กแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้
“ระวังหน่อยสิครับอย่าออกไปนอกร่มสิเดี๋ยวก็เปียกกันพอดี”
“อื้อ ขอบใจนะ” เงยหน้าขึ้นไปยิ้มขอบคุณแล้วก็กลับไปก้มหน้าก้มตาเดินอีกรอบ ภาพที่ทำให้แทคยอนถึงกับยิ้มจนแก้มแทบปริ
แล้วความเงียบก็เริ่มโรยตัวอีกครั้งนอกจากเสียงเม็ดฝนที่ตกกระทบกับร่มคันน้อยแล้วอีกเสียงที่คนทั้งคู่รับรู้ได้ก็คงจะเป็นเพียงแค่เสียงเต้นของหัวใจตัวเองที่ดังก้องอยู่ เสียงหัวใจที่เต้นแรงจนน่ากลัวว่าอีกคนจะได้ยินมันเช่นกัน หัวใจที่มันไม่ยอมฟังเจ้าของที่สั่งให้มันหยุดเต้นระรัวเท่าไรมันก็ไม่ยอมหยุดซักที ช่วงเวลาคลุมเครือในบรรยากาศที่รายล้อมไปด้วยเม็ดฝนยังคงดำเนินไปเรื่อยๆอย่างเชื่องช้า บรรยากาศอึมครึมแต่แปลกที่คนทั้งคู่กลับไม่รู้สึกอึดอัดเลยซักนิด รอยยิ้มยังคงระบายอยู่บนริมฝีปากสวยทั้งๆที่ไม่รู้ว่ากำลังยิ้มให้กับเรื่องอะไรอยู่รู้เพียงแต่ว่าอยากให้ช่วงเวลานี้มันเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด…
สุดท้ายทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่หน้าร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
“เข้าไปหลบฝนข้างในกันก่อนนะ เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงกาแฟพี่เจย์เอง”
“ขอเค้กชิ้นนึงด้วยได้มั๊ยอ่ะ?”
“ได้สิครับ จะกี่ชิ้นก็ได้” คำตอบที่ทำให้ใบหน้าสวยยิ้มสดใสก่อนที่จะเดินนำเข้าไปในร้าน เลือกโต๊ะนั่งที่อยู่ในมุมสงบๆมุมหนึ่งของร้าน หลังจากสั่งกาแฟกับเค้กซักพักพนักงานก็เดินมาเสิร์ฟ แล้วคนตัวเล็กก็เริ่มต้นกินทันที
“เอาไว้ฝนหยุดตกแล้วผมจะไปส่งพี่ที่บ้านนะ” คนที่กำลังมีความสุขกับการกินถึงกับสำลักเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“ค่อยๆกินสิ เห็นมั๊ยเนี่ยเลอะเลย ฮ่าๆ” แทคหยิบทิชชู่แล้วค่อยๆเช็ดปากที่เลอะให้กับคนตัวเล็กตรงหน้า หน้าที่แดงอยู่แล้วของเจย์ก็ยิ่งขึ้นสีมากขึ้นไปอีก
“เอ่อ มะ ไม่เป็นไรฉันเช็ดเองดีกว่า แล้วก็ไม่ต้องไปส่งหรอกฉันกลับเองได้”
“เช็ดเองจะรู้มั๊ยว่าเลอะตรงไหนน่ะ อยู่นิ่งๆสิครับ เอ้าเสร็จแล้ว” เช็ดปากให้รุ่นพี่ตัวเล็กเสร็จแล้วก็ยิ้มกว้างจนเห็นฟันเกือบครบทุกซี่
“ขอบใจนะ”
“ส่วนเรื่องไปส่ง ผมปล่อยให้พี่กลับบ้านคนเดียวไม่ได้หรอก อันตรายจะแย่ให้ผมไปส่งแหละดีแล้ว”
“ไม่เป็นไรน่า ใครจะกล้ามาทำอะไรฉันกัน” ขืนไปส่งจริงปาร์ค เจย์ได้เป็นลมตายกันพอดี
“ไม่เป็นไรไม่ได้ครับ ก็ผมเป็นห่วงของผมนี่”
ก็ผมเป็นห่วงของผมนี่….
ก็ผมเป็นห่วงของผมนี่..…....
ก็ผมเป็นห่วงของผมนี่…………
ก็ผมเป็นห่วงของผมนี่………………..
ก็ผมเป็นห่วงของผมนี่……………..……….
ขณะนี้ปาร์ค เจย์บอมหมดสิ้นแล้วซึ่งคำพูดใดๆ ปากสวยอ้าค้างพร้อมๆกับสติที่ได้หลุดลอยหายไปกับคำพูดนั้นแล้วเรียบร้อย
************************************************************************************************
เรื่องแรกรักไอวิชพยายามจะเขียนให้ออกมาเป็นแนวสบายๆ อ่านกันขำๆ แต่ก็อย่างที่เคยบอกว่าไม่ค่อยถนัดเขียนแนวนี้นัก ถ้ามันออกมาไม่สนุกหรือมุขแป๊ก หรืออะไรยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ไอวิชพยายามแล้วจริงๆ TT.TT
ปล. สำหรับการตอบคอมเม้นท์ขอยกยอดไปตอบครั้งหน้านะคะ ^^
ความคิดเห็น