คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แรกรัก?[แทคxเจย์]... Introduction ไอพอตกับนารุโตะ
แรกรัก?... Introduction ไอพอตกับนารุโตะ
ใจกลางเมืองใหญ่อย่างกรุงโซล บนทางเท้าคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมายที่เร่งรีบเดินทางในตอนเช้าเพื่อให้ทันกับการทำภารกิจของตัวเอง บ้างก็รีบไปเรียน บ้างก็รีบไปทำงาน ทุกคนต่างเร่งรีบและสนใจแต่ธุระของตนเองโดยไม่มีใครคิดที่จะใส่ใจคนรอบข้าง ท่ามกลางความวุ่นวายเหล่านั้น เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็กำลังเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่คิดที่จะสนใจใครเช่นกัน มือเรียวถือหนังสือการ์ตูนหนึ่งเล่ม (นารุโตะที่ขโมยเพื่อมาอ่าน) ตาเฉี่ยวจับจ้องเพียงภาพและตัวหนังสือตรงหน้าเท่านั้น หูก็กำลังฟังเพลงโปรดที่เล่นจากไอพ็อตของตนไปเรื่อยๆ บัดนี้คนตัวเล็กได้ตัดขาดออกจากโลกภายนอกแล้วอย่างสิ้นเชิง
ปึ๊ก!!!
ด้วยความที่เดินไม่ได้มองทางและไม่ได้สนใจโลกภายนอกทำให้คนตัวเล็กเดินชนผู้ชายคนหนึ่งจนตัวเองกระเด็นตกลงไปบนถนน และนั่นมันก็ทำให้คนหน้าหมวยอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก
“โอ๊ย! ไอ้บ้าเอ๊ย เดินไม่ดูตาม้าตาเรือรึไงวะ คนทั้งคนมองไม่เห็นรึไงชนมาได้” ตะโกนด่าออกไปอย่างเหลืออดทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนชนเค้าแท้ๆ แต่มีหรือที่คนอย่างปาร์ค เจย์บอมจะคิดว่าตัวเองผิด ผู้ชายคนนั้นหันมามองนิดๆอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน แต่ด้วยความที่รีบและไม่อยากเสียเวลาทะเลาะกับเด็กจึงเลือกที่จะเดินหนีไปปล่อยให้คนที่ตกไปอยู่บนถนนตะโกนโวยวายอยู่คนเดียว
“เฮ๊ย! จะไปไหนวะ กลับมาให้ด่าก่อนสิวะ ไอ้หน้าด้านชนแล้วหนี ไอ้ล้าน ไอ้แก่ ไอ้แกนกระดาษทิชชู่ ไอ้กระเพาะแพะ ไอ้ว่านกาบหอย กลับมานะเว้ยย กลับมาให้ฉันด่าก่อน ไอ้โปรโตซัวร์ในลำไส้ปลวก ไอ้…เฮ้ยย!!!” ระหว่างที่กำลังตะโกนด่าอย่างสนุกสนาน(?) อยู่นั้นรถยนต์คันหนึ่งก็วิ่งมาทางเขาด้วยความเร็วสูง วินาทีนั้นเองที่ปาร์ค เจย์บอมพึ่งจะสำเหนียกได้ว่าตัวเองยืนอยู่บนถนน นัยน์ตาเฉี่ยวเบิกกว้างอ้าปากค้างด้วยความตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“อร๊ากกกกกก” ร้องออกไปได้แค่นั้นก่อนที่จะรู้สึกถึงการกระชากแรงๆที่แขน และแรงกระแทกที่ล้มลงไปกับพื้น คนตัวเล็กหลับหูหลับตากลัวจนตัวสั่น ปากก็พึมพำไม่ได้ศัพท์
“อ๊ากก ตายแน่ งานนี้ตายแน่ๆเลย ตายแล้วๆๆ ปาร์ค เจย์บอมตายแล้วแน่ๆ” ยังคงหลับหูหลับตาโวยวายตามความถนัดต่อไป จนกระทั่งเวลาผ่านไปซักพักให้คนกลัวได้สงบสติอารมณ์ แล้วสมองก็เริ่มประมวลผล
ตายแล้ว ตายแน่ๆงานนี้ ตายๆๆๆ…แต่…เอ…แต่ทำไมความตายมันไม่เจ็บซักนิดวะ?
อืมมม ถึงจะรู้สึกอึดอัดแปลกๆแต่มันก็ออกจะสบายหน่อยๆด้วยซ้ำ?
หรือว่าเราจะยังไม่ตายหว่า?
คิดได้ดังนั้นความกลัวก็ค่อยๆหายไป พร้อมๆกับที่ตาเฉี่ยวค่อยๆลืมขึ้นทีละนิดๆ ก่อนที่จะเบิกกว้างเมื่อรับรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหน
ปาร์ค เจย์บอมกำลังนอนกอดกับผู้ชายคนนึงอยู่บนขอบถนน!!!
หนังสือนารุโตะหล่นอยู่ที่พื้นอย่างที่เขาไม่คิดจะใส่ใจหยิบมันขึ้นมา ในเมื่อเขาเองกำลังอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวใหญ่ แต่แน่นอนที่สุดว่าต้องไม่ใช่ไอ้ผู้ชายคนที่เขาพึ่งด่าไปแน่ๆ ชายหนุ่มตรงหน้าเป็นคนตัวสูง สูงมาก ผิวสีคล้ำกับรอยยิ้มที่ยิ้มจนเห็นฟันใหญ่ๆจนแทบจะครบทุกซี่กลับไม่ได้ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูแย่ลงเลย ตรงกันข้ามมันกลับทำให้ดูดีได้อย่างหน้าประหลาด
ให้ตายสิ! ถึงจะไม่อยากยอมรับก็เถอะ แต่ตอนนี้ปาร์ค เจย์บอมกำลังคิดว่าไอ้คนตรงหน้านี่มันหล่อชะมัด
“เอ่อ ฉันว่านายลุกขึ้นก่อนดีมั๊ย คือคนมองกันใหญ่แล้ว” คำพูดที่ถูกส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มนั่นทำเอาเจย์ถึงกับหน้าร้อนผ่าว รีบกระโดดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนที่คนตัวใหญ่นั่นจะลุกตาม
“นายไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย? บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” ผู้ชายคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้เอ่ยถามถามด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเป็นห่วง
“อืม มะ ไม่เป็นไร ไม่เจ็บตรงไหน” เจย์ตอบออกไปทั้งๆที่ยังคงก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้น
“งั้นก็ดีแล้ว คราวหน้าคราวหลังก็อย่าไปยืนบนถนนแบบนั้นอีกล่ะ มันอันตราย”
“ไม่ได้อยากไปยืนซักหน่อย”
“ฮ่าๆ ครับๆ งั้นฉันไปล่ะนะ”
“เดี๋ยวสิ!” เจย์ยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของคนที่กำลังจะเดินผละออกไปเอาไว้
“หืม?”
“เอ่อ ขอบใจนะ” คำขอบใจที่เรียกรอยยิ้มกว้างให้ปรากฎบนใบหน้าของผู้รับ และเรียกสีแดงระเรื่อบนใบหน้าคนพูดได้ดีไม่แพ้กัน
“ยินดีครับ” พูดแค่นั้นแล้วชายหนุ่มก็เดินจากไป ปล่อยให้คนหน้าหมวยยังคนยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
แย่ละสิงานนี้ ปาร์ค เจย์บอมแย่แน่ๆ
ตอนนี้ปาร์ค เจย์บอมได้ตกหลุมรักเข้าแล้ว
คนอย่างปาร์ค เจย์บอมเนี่ยนะ?!!!
ตาย ตายๆๆ ตายแน่ๆ
ความคิดเห็น