คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : One Shot Fiction [Maze Runner] : Newt
One Shot Fiction [Maze Runner] : Newt
กำแพงสูงใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางความมืดมิดในยามค่ำคืน มันทั้งยิ่งใหญ่ น่าเกรงขาม และดูทรงอำนาจซะจนคล้ายจะบีบให้ร่างเล็กๆ ของมนุษย์ที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับมันให้ยิ่งดูเล็กลงไปอีก… ร่างเล็กๆ ของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่คนเดียวราวกับไม่เกรงกลัวต่อความมืดที่มันกำลังโรยตัวอยู่รอบๆ กาย ร่างเล็กๆ ที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับกำแพงสูงใหญ่ที่กักขังเขาเอาไว้มานานหลายปี
ยืนมองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย… มองด้วยแววตาที่สะท้อนออกมาทั้งความโดดเดี่ยว ความสับสน ความเศร้า ความกังวล และความเจ็บปวด
และที่ชัดเจนที่สุด… ความกลัว
ความกลัวที่มันกำลังสะท้านไปทั้งความรู้สึก กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อนในชีวิต… กลัวว่าจะต้องสูญเสีย
รอยหม่นหมองเกลื่อนอยู่ในดวงตาคู่สีจาง ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงอย่างที่บอกถึงความเครียด ก่อนจะยกมือกอดตัวเองเอาไว้เมื่อสายลมเย็นพัดมาต้องผิวเนื้อ นิวท์ยืนอยู่ตรงนี้มาร่วมสี่ชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ที่บานประตูตรงหน้าปิดลง บานประตูที่ปิดลงไปพร้อมๆ กับหัวใจของเขาที่หล่นวูบ เมื่อมันกักขังเพื่อนของเขาเอาไว้กับหายนะข้างนอกนั่น
มันปิดลงอย่างที่ไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาได้ยื่นมือเข้าไปช่วยด้วยซ้ำ
ไม่ให้เวลาเขาได้ทำอะไรทั้งนั้น…
ความคิดที่ทำให้ความกรุ่นโกรธพุ่งขึ้นมาในใจ เขาโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ โกรธในความงี่เง่าไร้ความสามารถของตัวเอง โกรธตัวเองที่ทำได้เพียงแค่ยืนมองไอ้ประตูบ้าๆ นี่ปิดลงต่อหน้าต่อตา!
ทั้งๆ ที่คนที่ควรจะวิ่งเข้าไปในนั้นมันควรจะเป็นเขาไม่ใช่โทมัส…
ทั้งๆ เขาควรจะเป็นคนที่เข้าไปช่วยมินโฮกับอัลบี้ออกมา…
ทั้งๆ ที่เขาควรจะทำอะไรได้มากกว่านี้แท้ๆ…
ทั้งๆ ที่…
“โธ่เว้ย!!”
เสียงสถบดังขึ้นพร้อมๆ กับหยาดน้ำใสที่รื้นขึ้นมาในดวงตา มือสองข้างยกขึ้นกุมหัวอย่างจนหนทาง เขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ เขาไม่รู้ว่าจะรอได้จนถึงเช้าโดยที่ไม่บ้าตายไปก่อนได้รึเปล่าด้วยซ้ำ! สิ่งเดียวที่นิวท์รู้ในตอนนี้ก็คือเขาต้องเข้มแข็ง เข้มแข็งให้มากพอที่จะเป็นผู้นำของทุกคนที่เหลืออยู่ในตอนนี้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่รู้...
เขาไม่รู้ว่าเขาจะต้องทำยังไงต่อไป… เขาไม่รู้อะไรเลย
“พวกนายจะกลับมาใช่ไหม?...”
คำถามที่ได้แต่เอ่ยถามออกไปอย่างนั้น แต่คำตอบที่ได้รับกลับมากลับเป็นเพียงแค่ความเงียบ และเสียงหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นระรัวด้วยความกลัวระคนสิ้นหวัง
นิวท์ไม่ใช่นักวิ่งที่เก่งกาจเหมือนมินโฮ ไม่ได้แข็งแกร่งถึงขนาดจะเป็นผู้นำที่ดีได้แบบอัลบี้ ไม่ใช่คนที่สามารถสร้างความเชื่อมั่นหรือเป็นความหวังให้ใครต่อใครได้
เขาเป็นแค่นิวท์…
เป็นแค่ชาวทุ่งคนหนึ่งที่พยายามจะทำทุกอย่างเท่าที่สองมือของตัวเองจะทำได้
เป็นแค่คนคนหนึ่งที่ได้แต่พยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ปลูกผัก ปลูกข้าวโพด ช่วยเป็นแรงหนุน ช่วยเป็นแรงใจ… และมันก็มีอยู่แค่นั้นที่เขาทำได้
ทำไมเขาถึงทำได้แค่นั้นนะ?...
คำถามที่ได้แต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำไปมา ให้ดวงตาที่สะท้อนความเศร้าบางเบาได้แต่ทอดมองบานประตูของกำแพงใหญ่เบื้องหน้า เพื่อที่จะรับรู้ว่าเขามันก็เป็นแค่ไอ้ปลวกไร้ประโยชน์ เป็นแค่ไอ้ปลวกที่ทำได้แค่ยืนรออยู่ตรงนี้…
“นิวท์”
เสียงเล็กๆ ร้องทักมาจากด้านหลัง ปลุกให้คนที่กำลังยืนเหม่ออยู่ต้องหลุดออกจากภวังค์ ดวงตาสีอ่อนกระพริบไล่หยดน้ำที่รื้นอยู่ในดวงตาทิ้งไป ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์ให้เข้าที่ แล้วค่อยๆ หมุนตัวกลับมามองใบหน้ากลมๆ ของเด็กชายที่กำลังถือตะเกียงอันเล็กเดินตรงเข้ามาหา
“ยังไม่นอนอีกเหรอชัค?”
ส่งคำถามออกไปให้คนถูกถามต้องส่ายหัวปฏิเสธเบาๆ เด็กชายร่างท้วมเดินมาหยุดลงข้างๆ ก่อนที่ใบหน้ากลมๆ นั้นจะหันไปมองกำแพงด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความกังวลใจไม่แพ้กัน
“ฉันเป็นห่วงโทมัสเลยนอนไม่หลับ”
“…”
“เป็นห่วงอัลบี้กับมินโฮด้วย”
เสียงเล็กๆ เอ่ยคำบอกเล่าแผ่วเบา ก่อนจะหันกลับมามองนิวท์อีกครั้ง แล้วร่างท้วมๆ ของเล็กชายก็ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้า มืออวบวางตะเกียงที่ถืออยู่ลงตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนอายุมากกว่าอีกครั้ง
“นายก็นอนไม่หลับเหมือนกันเหรอ?”
คำถามที่ทำให้นิวท์ต้องถอนหายใจนิดๆ ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งลงบนพื้นข้างๆ กัน
“ก็ไม่เชิง”
“…”
“…”
แล้วความเงียบก็เข้ามาคั่นกลางบทสนทนาอย่างที่ต่างคนก็ต่างไม่รู้ว่าควรจะหยิบยกเรื่องอะไรขึ้นมาคุยกันดี ในเมื่อสถานการณ์ในตอนนี้มันดูเลวร้ายซะจนแม้แต่คนที่พูดมากที่สุดก็ยังต้องรู้สึกว่าอยากจะหุบปากอยู่เงียบๆ แทน
“พรุ่งนี้อัลบี้ มินโฮ กับโทมัสจะกลับออกมามั๊ย?”
นิวท์เม้มริมฝีปากให้กับคำถามนั้น สายตายังคงทอดมองไปที่กำแพงสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างไม่รู้ว่าจะไปหาคำตอบมาจากไหน แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะพูดความจริงออกไปแทนคำโกหก
“ไม่…”
“…”
“ฉันไม่รู้ ชัค”
คำตอบที่ทำให้คนฟังต้องคอตก ใบหน้ากลมๆ ของเด็กชายได้แต่ก้มลงมองพื้น มืออวบอูมดึงหญ้าต้นเล็กๆ เล่น ในขณะที่คนอายุมากกว่าก็ได้แต่นั่งเงียบอยู่อย่างนั้น
“แต่ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะกลับมานะ” เสียงเล็กๆ ออกความเห็นอีกครั้ง ให้นิวท์ต้องระบายยิ้มหม่นหมองแล้วพยักหน้ารับน้อยๆ
“ฉันก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน”
“…”
“…”
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ความเงียบเข้ามาทำหน้าที่ของมัน…
นิวท์ยังคงนั่งมองกำแพงวงกตอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ชัคเองก็ยังคงนั่งถอนหญ้าเล่นอยู่อย่างเดิมเช่นกัน แต่เมื่อเวลาและความเงียบผ่านไปสักพัก นิวท์ก็ตัดสินใจหันไปมองคนข้างตัวแล้วเอ่ยคำพูดทำลายความเงียบนั้นลง
“ไปนอนได้แล้วไป”
“แต่ฉันไม่ง่วงนี่นา”
“ไม่ง่วงก็ต้องนอน พรุ่งนี้ยังมีอะไรรอให้นายทำอยู่อีกเยอะ เพราะงั้นนายต้องนอนเก็บแรงเอาไว้ เข้าใจมั๊ย?” คำถามที่ทำให้เด็กชายได้แต่มองคนพูดตาปริบๆ ก่อนจะส่งเสียงอ่อนๆ ตอบกลับไป
“แล้วนายล่ะ? จะรอตรงนี้จนถึงเช้าเลยเหรอ?”
“ไม่หรอก เดี๋ยวฉันก็ไปนอนแล้วเหมือนกัน” ตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ให้คนมองต้องยิ้มตาม ก่อนที่ร่างท้วมๆ ของเด็กชายจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างว่าง่าย
“อย่านอนดึกนะ เพราะถ้าฉันต้องเก็บแรง นายก็ยิ่งต้องเก็บแรงมากกว่าเป็นสองเท่าเลยล่ะ” คำพูดจริงจังที่ทำให้นิวท์ต้องหลุดหัวเราะออกมาเป็นครั้งแรกของวัน ก่อนจะพยักหน้ารับนิดๆ แล้วเอ่ยคำไล่อีกรอบ
“ไปนอนเถอะชัคกี้”
“อื้อ”
แล้วเด็กชายก็ก้มลงหยิบตะเกียงขึ้นมาถือ แล้วหมุนตัวหันหลังกลับ แต่พอก้าวขาเดินห่างออกไปได้แค่สามก้าว ร่างท้วมๆ นั้นก็หยุดเดินแล้วหันกลับมามองที่นิวท์อีกครั้ง
“นิวท์”
“หือ?”
“เวลาที่ไม่มีทั้งอัลบี้ทั้งมินโฮแบบนี้ ฉันดีใจนะที่ยังมีนายอยู่กับพวกเรา”
“…”
“ก็แค่อยากจะบอกน่ะ”
พูดจบเจ้าตัวแสบก็หันหลังกลับอีกรอบ แล้วเดินจ้ำอ้าวตรงไปที่เปลนอนโดยที่ไม่ได้หันกลับมาอีกเป็นครั้งที่สอง จะมีก็แต่คนฟังที่ยังคงนั่งมองแผ่นหลังนั้นจนลับตา
ดีใจที่ยังมีเขาอยู่งั้นเหรอ?..
“ขอบใจนะ… ชัคกี้”
รอยยิ้มบางเบาเกิดขึ้นพร้อมกับคำขอบคุณที่เบายิ่งกว่า อย่างที่คงจะมีเพียงแค่ตัวคนพูดเท่านั้นที่ได้ยินมัน ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะค่อยๆ จางหายไป เมื่อดวงตาสีอ่อนค่อยๆ หันกลับไปมองกำแพงที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
ความมืดยังคงดำเนินต่อไปอย่างเชื่องช้า ในขณะที่เสียงเคลื่อนตัวของเขาวงกตก็เป็นเพียงแค่เสียงเดียวที่ดังอยู่ในความเงียบ
“พวกนายจะกลับออกมาใช่ไหม?...”
คำถามที่เกิดขึ้นพร้อมกับคำอธิษฐาน ที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าต้องอธิษฐานกับพระเจ้าองค์ไหน…
End.
******************************************************************************
เป็นฟิคที่เขียนขึ้นเพราะความติ่งล้วนๆ เลยล่ะค่ะ ฮาา
หลังจากที่ไปดู Maze Runner มาสองรอบ ไอวิชก็ติ่งนิวท์มากกกกก
ติ่งทั้งโทมัส (ที่เล่นเป็นนิวท์) ติ่งทั้งตัวบทขของนิวท์เอง แล้วยิ่งซื้อหนังสือมาอ่าน ก็ยิ่งรักนิวท์มากขึ้นเป็นเท่าตัวเลย ;;w;;
ไอวิชว่านิวท์เป็นตัวละครที่มีมิติในตัวเองดีนะ
มีทั้งความเข้มแข็ง มีทั้งความอ่อนโยน ฉลาดเฉลียว แต่ก็มีปมมีมุมสีเทาๆ อยู่ในใจ
และนิวท์ที่ไอวิชเขียนออกมาในเรื่องนี้ ก็เป็นนิวท์ในแบบที่ไอวิชมองค่ะ :)
เป็นฟิคที่ไม่เชิงหม่น แต่ก็ไม่ใช่ฟิคฟิลกู๊ดอย่างที่หลายๆ คนคงอยากจะอ่านมากกว่า
แต่มันก็เป็นฟิคที่ไอวิชอยากจะนำเสนอให้เห็นอีกมุมหนึ่งมากกว่าค่ะ
แล้วเรื่องต่อไปจะพยายามเขียนออกมาให้ดีกว่านี้นะคะ
ไว้พบกันใหม่โอกาสหน้าค่ะ
ไอวิชรักคนอ่านน้า ^3^
ความคิดเห็น