คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Shot Fic Smaug x Bilbo : When I come home.
Shot Fiction : When I come home.
Couple : Smaug x Bilbo
Rate : PG
Note : เขียนในไอโฟน (ในเวลางาน) แทบจะเป็นฟิคสดเลยก็ว่าได้ ภาษากากมากก็โปรดจงมองข้ามมันไป T^T
ไม่ว่าเมื่อไหร่ไชร์ก็เป็นสถานที่ที่สงบเสมอ...
ความคิดที่ทำให้ บิลโบ้ แบ๊กกินส์ ต้องฉีกยิ้มกว้าง กางแขนออกจนสุด สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรับอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ก่อนจะหมุนรอบตัวหนึ่งรอบแล้วหยุดมองฟ้า มองหญ้า มองทิวทัศน์ของบ้านเกิดที่เขาไม่ได้กลับมาเสียนานด้วยความคิดถึง บิลโบ้ยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด ขยับสัมภาระที่สะพายอยู่บนบ่าเล็กน้อย แล้วก้าวขาเดินไปตามถนนสีอิฐอย่างอารมณ์ดี
"ไชร์~ ข้ากลับมาแล้ว"
ไชร์เป็นสถานที่ที่สงบ...
ใช่ ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็ยังยืนยันว่าไชร์นี่แหละสงบสุขที่สุดในมิดเดิลเอิร์ธแล้ว แต่การที่มีคนแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้มานอนขวางประตูบ้านของเขาด้วยสภาพโชกเลือดแบบนี้… บิลโบ้ก็เริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่าไชร์ยังคงสงบสุขอยู่อย่างที่เขาเชื่อรึเปล่า...
ช่างเป็นการต้อนรับกลับบ้านที่เยี่ยมมากจริงๆ
ความคิดที่ทำให้ฮอบบิทที่กำลังยืนอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงต้องค่อยๆ หุบปากของตนลง ย่องเข้าไปใกล้ชายหนุ่มในชุดสีดำโชกเลือดที่นอนสลบเหมือดขวางประตูบ้านอยู่ ชะโงกหน้าสำรวจดูเล็กน้อย ก่อนจะหันซ้ายหันขวาอย่างพยายามหาตัวช่วย
แต่เมื่อไม่พบกับตัวช่วยใดๆ สุดท้ายก็ต้องทำคอตก ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างจนปัญญา
"โอเค ท่านคงไม่รู้ตัวว่ากำลังนอนขวางประตูหน้าบ้านข้าอยู่"
"..."
แม้จะไร้เสียงตอบรับจากบุรุษปริศนา (ที่ยังคงนอนสลบเหมือดอยู่ที่เดิม) แต่ถึงอย่างนั้นบิลโบ้ก็ยังคงเป็นคนที่มีมารยาทมากพอที่จะอธิบายต่อให้จบ
"เอาเป็นว่า ถ้าท่านตื่นเมื่อไหร่ก็ค่อยไปก็แล้วกันนะ แต่ตอนนี้ข้า... เอ่อ... ข้าขอเข้าบ้านของข้าก่อน"
พูดจบก็เดินเข้าไปใกล้อีกนิด ชะโงกหน้ามองใบหน้าที่คว่ำอยู่กับพื้นอีกหน่อย ก่อนจะตัดสินใจยกขาสั้นๆ แล้วก้าวข้ามร่างสูงใหญ่นั้นช้าๆ
"เอ่อ... ขอโทษนะ"
พูดจบก็ก้าวขาข้ามไปทั้งตัว หันกลับมาผลักๆ ร่างไร้สติให้ออกห่างประตูอีกนิด และก็หันกลับไปไขกุญแจเปิดประตูบ้านต่อ
"ตามสบายนะท่าน ตื่นเมื่อไหร่ก็เชิญกลับบ้านท่านได้เลยนะ"
"..."
"อ้อ ไม่ต้องเคาะประตูบอกข้าก่อนล่ะ พอดีข้าไม่ค่อยชอบรับแขกน่ะ"
พูดจบก็แทรกตัวเข้าไปในบ้าน ดึงประตูปิดตามหลังอย่างรวดเร็ว แล้วรีบล็อคกลอนแน่นหนา ร่างเล็กๆ หันหลังพิงประตูอยู่ซักพัก ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาทางปากอย่างโล่งอก
ปล่อยไว้ตรงนั้นแหละ พอตื่นแล้วเดี๋ยวก็ไปเองน่า
ความคิดที่ทำให้สบายใจขึ้นมาอีกนิด ก่อนร่างเล็กๆ จะกวาดสายตาไปรอบบ้านอันแสนอบอุ่นที่เขาแสนจะคิดถึง บิลโบ้ปลดสัมภาระที่สะพายอยู่บนบ่าลง ก่อนจะเดินเอาของไปเก็บเข้าที่ ผิวปากฮัมเพลงอารมณ์ดี แล้วขาสั้นๆ ก็พาตัวเองไปล้มลงบนเตียงนอนอย่างผาสุข
"อาา... ข้าคิดถึงเตียงจัง"
สุดท้ายก็นอนแผ่หลาหลับตาอยู่บนเตียงที่แสนจะคิดถึงอยู่อย่างนั้น...
ในขณะที่เวลาค่อยๆ ไหลไปช้าๆ เสียงของความเงียบก็ราวกับดังขึ้นเรื่อยๆ เปลือกตาของบิลโบ้ แบ๊กกินส์ขยุกขยิกเล็กน้อย อย่างที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวยังไม่ได้หลับไปจริงๆ นิ้วเล็กๆ ที่วางอยู่บนอกกระดิกไปมาราวกับเจ้าตัวกำลังใช้ความคิดอยู่
...และสุดท้ายความสงบในบ้านฮอบบิทหลังน้อยก็จบลงด้วยการที่เจ้าของบ้านลืมตาขึ้น แล้วลุกขึ้นมานั่งทำหน้ายุ่งอยู่บนเตียง
และแล้วบิลโบ้ แบ๊กกินส์ก็ถอนหายใจหนึ่งเฮือก พยักหน้าให้ตัวเองสองสามที ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน ขาสั้นๆ พาเจ้าตัวเดินตรงไปที่ประตูบ้าน หยุดยืนมองมันอยู่ซักพักแล้วเดินเข้าไปเอาหูแนบกับบานประตู แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงใดๆ ลอดออกมาจากด้านนอก เขาก็ผละตัวออกมายืนห่างอีกครั้ง
แล้วมือเล็กๆ ก็ค่อยๆ ผลักประตูบ้านให้แง้มเปิดออก...
บิลโบ้ค่อยๆ ยื่นหน้าออกไปนอกบ้านผ่านช่องประตูที่เปิดแง้มอยู่... ร่างโชกเลือดของบุรุษปริศนายังคงนอนแหมะอยู่ที่เดิม จะต่างออกไปก็ตรงที่ตอนนี้เริ่มจะมีแมลงวันมารุมตอมไม่ต่ำกว่าสามตัวแล้ว
ภาพที่ทำให้บิลโบ้ต้องกระพริบตาปริบๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจเปิดประตูออกไปยืนเท้าสะเอวมองร่างไร้สติของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญอย่างติดจะขัดใจ
"โอเค ข้าช่วย ข้าจะช่วย!"
พูดจบก็เหลือบตาขึ้นฟ้าหนึ่งครั้ง ก่อนจะก้มลงจับคอเสื้อของมนุษย์ตัวสูง แล้วจัดการลากเข้ามาในบ้านของตน
"ที่ข้าช่วยก็เพราะกลัวว่าท่านจะมาตายอยู่หน้าบ้านของข้าหรอกนะ ฮึบ!" พูดไปพลางก็ลากร่างโชกเลือดให้พ้นประตูไปพลาง ก่อนจะหันกลับไปใช้ขาเตะประตูบ้านให้ปิดลงอีกครั้ง แล้วกลับมาลากคอเสื้อของคนสลบต่อ
"แต่ข้าจะให้ท่านอยู่ที่นี่แค่คืนเดียวนะ แค่คืนเดียวเท่านั้น โอ๊ะ! โทษที"
คำขอโทษดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียง "โป๊ก" ที่เกิดจากการกระแทกระหว่างขาโต๊ะกับศีรษะของผู้ที่ยังไม่ได้สติ
"ฮึบ!"
และสุดท้ายบิลโบ้ แบ๊กกินส์ก็จัดการลาก ผลัก ดัน ฉุด (ถีบบ้างในบางครั้ง) ให้ร่างสูงๆ ของมนุษย์แปลกหน้าขึ้นไปนอนบนเตียงได้สำเร็จ ก่อนจะถอยออกมายืนหอบอยู่ห่างๆ
"คืนเดียว พอท่านตื่นแล้วก็รีบออกจากบ้านข้าไปซะ เข้าใจไหม?!" ยกมือขึ้นชี้หน้าหล่อๆ นั้น พร้อมกับออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้หลังมือปาดเหงื่อบนหน้าผากแทน
ช่างเป็นการกลับบ้านที่น่าประทับใจมากจริงๆ ให้ตายเถอะ!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เปลือกตาบางขยับหยุกหยิกก่อนจะค่อยๆ เปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีทองภายใต้เปลือกตานั้น ดวงตาสีทองที่ลืมอยู่เพียงชั่วครู่ก็กลับหลับลงไปอีกครั้งเมื่อต้องแสงไฟ
ความเจ็บยังคงแล่นไปทั่วทั้งร่าง ในขณะที่ร่างกายก็ยังคงรับรู้ได้ถึงอาการปวดหนึบบริเวนบาดแผล ยังคงรับรู้ได้ถึงความคั่งแค้นในยามที่ธนูดำดอกนั้นปักลงมา...
ไอ้พวกคนแคระโสโครก!!!
...ความคิดที่ทำให้ดวงตาสีทองวาวโรจน์ขึ้นอีกครั้ง
ชายหนุ่มผู้มีเส้นผมสีดำขลับ ในเครื่องแต่งกายสีดำสนิทค่อยๆ ดันร่างบาดเจ็บของตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ดวงตาสีทองที่เต็มไปด้วยแววครุกกรุ่นเหลียวมองไปรอบๆ กายอย่างระแวดระวัง
ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?
เอ่ยคำถามในใจ ก่อนจะก้มลงสำรวจร่างมนุษย์ของตัวเองที่ดูเหมือนจะถูกใครสักคนช่วยทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว ให้ต้องนึกสงสัยว่าผู้ใดกันที่โง่เง่าได้ถึงขนาดเก็บเขามาไว้ในบ้านเช่นนี้
ดวงตาสีทองยังคงกวาดมองไปรอบๆ อย่างติดจะไม่ไว้ใจ แต่นอกจากกลิ่นที่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาดแล้ว ก็กลับไม่พบใครหรืออะไรที่พอจะเตือนความจำได้สักนิดว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร สิ่งสุดท้ายที่จำได้ก็คือความเจ็บปวดจากลูกธนูดำที่พุ่งเข้าเสียบร่างก่อนจะร่วงหล่นลงกระแทกพื้นดิน สติเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนั้นสั่งให้สละร่างกายที่เป็นมังกรทิ้งไป และหลบหนีออกมาด้วยร่างมนุษย์ที่แสนจะอ่อนแอนี่แทน
เขาพาร่างโชกเลือดโซซัดโซเซหลบหนีมาอย่างสุนัขขี้แพ้ ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ทิวาราตรี ไม่รู้ว่าหนีมาไกลเท่าไร... รู้ตัวอีกทีก็มาตื่นขึ้นที่นี่เสียแล้ว
ความคิดที่ทำให้ต้องกัดฟันกรอดอย่างนึกโมโห ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อพบว่าศีรษะของตัวเองชนเข้ากับขื่นไม้ของบ้านด้วยแรงที่ไม่เบานัก
"นี่มันบ้านหรือโพลงกระต่ายกันแน่เนี่ย?!"
"บ้าน แต่ก็ไม่ต่างจากโพลงกระต่ายซักเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าเทียบกับความสูงของท่านน่ะ"
???!!
เสียงตอบรับที่โผล่มาพร้อมกับร่างเล็กๆ ของฮอบบิท ทำให้ชายหนุ่มแทบชะงักงัน...
ฮอบบิทตัวน้อยกำลังยืนห่างออกไปไม่ไกล มือเล็กๆ นั้นถือถาดที่เต็มไปด้วยอาหารอยู่ ใบหน้าคุ้นตาและกลิ่นที่ชัดเจนอยู่ในความรู้สึก อย่างที่ต่อให้โดนลูกธนูดำปักอกแล้วตายอีกสักกี่ร้อยชาติเขาก็จำมันได้ดี
เจ้าฮอบบิทยโสคนนั้น เจ้าฮอบบิทตัวกระจ้อยที่บังอาจกล้าบุกเข้ารังของเขา!
ความคิดที่ทำให้ดวงตาสีทองวาวโรจน์ด้วยความแค้นเคือง หากแต่ฮอบบิทผู้ไม่รู้ตัวว่ากำลังยืนอยู่ต่อหน้าศัตรูคู่อาฆาตกลับทำเพียงแค่แค่นยิ้มแห้งๆ แล้วเดินถือถาดอาหารเข้ามาใกล้
"ข้า เอ่อ... ข้าเจอท่านนอนสลบอยู่หน้าบ้านข้าน่ะ"
คำอธิบายที่ทำให้ความเข้าใจวิ่งเข้ามาในหัวของคนฟัง ดวงตาสีทองยังคงจ้องหน้าโง่ๆ ของฮอบบิทตรงหน้านิ่ง ก่อนที่ความขบขันจะวิ่งเข้ามาในใจจนต้องหัวเยาะด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ
นี่เขาโซซัดโซเซมาไกลถึงไชร์เลยรึ?
แถมยังมาหมดแรงได้ถูกที่ถูกเวลาเสียด้วย...
...ช่างน่าขบขันยิ่งนัก
"เอ่อ... บ้านท่านอยู่ไหนหรือ?"
"..."
"ข้าหมายถึง นี่อาหาร ข้าเอามาให้เผื่อท่านจะหิวน่ะนะ แล้วถ้าท่านสบายดีแล้ว ข้าก็คิดว่าท่านคงจะ... กลับบ้านของท่าน"
"..."
"จริงไหม?"
บิลโบ้ แบ๊กกินส์ นำถาดอาหารในมือไปวางลงบนโต๊ะกลางห้อง จัดแจงพาตัวเองไปนั่งลงที่เก้าอี้ และ.... กระพริบตาปริบๆ มองหน้าหล่อๆ ของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญอยู่อย่างนั้น
"เอ่อ... ท่านจะกินไหม?"
"..."
"ไม่กินหรือ? งั้น ท่านจะกลับบ้านเลยไหม?"
"..."
"คือ... ข้าว่า"
"ข้าไม่มีบ้าน"
เสียงทุ้มเอ่ยตอบขึ้นเป็นครั้งแรก…
เสียงทุ้มแต่กลับฟังดูเย็นยะเยือก ให้ความรู้สึกราวกับว่าบิลโบ้เคยได้ยินมันจากที่ไหนมาก่อน ยิ่งดวงตาสีทองที่จับจ้องมาที่เขาแบบไม่กระพริบนั้น ยิ่งทำให้เส้นขนในกายลุกชันราวกับว่ามันกำลังขุดเอาความกลัวที่อยู่ลึกที่สุดในจิตใจของเขาออกมา
เหมือนกับเขาเคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน
เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นดวงตาคู่นี้มาก่อน
มันเหมือน...
...เหมือนกับดวงตาของสม็อค?
เพียงแค่คิดร่างทั้งร่างก็แทบสะท้าน หากแต่ก็ยังมีสติมากพอที่จะบังคับให้ตัวเองต่อบทสนทนาออกไป
"ท่านเป็นนักพเนจรรึ?"
ใช่ คนคนนี้ก็แค่มนุษย์ธรรมดาๆ มังกรที่ไหนจะกลายเป็นคนได้เล่า?!
นึกปลอบตัวเองอยู่ในใจ ก่อนจะลอบกลืนน้ำลายอย่างอยากลำบาก ในยามที่ใบหน้าราวรูปสลักของบุคคลตรงหน้าค่อยๆ ยกยิ้มบางเบา...
"ข้าถูกปล้น..."
"หือ?"
"เจ้าพวกโสโครกมันปล้นเอาบ้านของข้าไป… ขโมยสมบัติของข้า แย่งชิงอำนาจของข้า ลิดรอนพลังของข้า ทั้งๆ ที่พวกมันก็เป็นแค่พวกเศษสวะ!"
น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยคำพูดที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ ขายาวๆ ย่างก้าวตรงมาที่ฮอบบิทตัวจ้อยที่ได้แต่นั่งอึ้งอยู่กับที่ หากแต่รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษปริศนากลับยังคงไม่จางหายไปไหน
รอยยิ้มที่ทำให้บิลโบ้รู้สึกว่า... ไม่ยิ้มยังจะดีซะกว่านะ
ความคิดที่ทำให้ต้องกลืนน้ำลายอีกอึก ก่อนจะตั้งสติอีกรอบ แล้วควานหาเสียงของตัวเองในลำคอ
"ท่าน เอ่อ... ท่านช่างน่าเห็นใจนัก"
"หึ..."
"แล้วนี่ท่านจะเอายังไงต่อล่ะ?"
"อยู่ที่นี่"
"หาา??!"
เจ้าของบ้านถึงกับเบิกตากว้างจนตาแทบถลนออกจากเบ้า หากแต่คนแปลกหน้ากลับทำแค่เพียงยกยิ้มแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม
"ข้าว่าท่านกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ อันที่จริงคือท่านจะมาพูดเองเออเองว่าจะอยู่ที่นี่ไม่ได้! นี่มันบ้านของข้า บ้าน ของ ข้า!"
พูดเน้นพยางค์อย่างที่หวังเหลือเกินว่าคนตรงหน้านี่จะเข้าใจในสิ่งที่เขาบอก แต่สิ่งที่บิลโบ้ แบ๊กกินส์ได้รับกลับเป็นเพียงท่าทางเฉยเมยและรอยยิ้มเย็นยะเยือกที่ถูกส่งมาให้
"ข้าก็ไม่เคยคิดว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเจ้าหรอกนะบิลโบ้ แบ๊กกินส์"
"ท่าน... ท่านรู้ซื่อข้าได้ยังไง? เดี๋ยวนะ แล้วท่านชื่ออะไร?"
"...สม็อค"
"..."
"..."
แล้วความเงียบก็เกิดขึ้นชั่วอึดใจ…
ราวกับมีใครสักคนหยุดเวลาเอาไว้ ราวกับอากาศรอบๆ ตัวค่อยๆ โดนสูบออกไป ให้บิลโบ้ได้แต่นั่งนิ่งราวกับถูกสาป ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดหวั่น ในขณะที่นัยน์ตาก็ได้ถูกดวงตาสีทองคู่ตรงหน้าสะกดเอาไว้
"ท่านบอกว่า... ท่านชื่อ… อะไรนะ..."
"..."
"..."
"เชอร์ล็อค ข้าบอกว่า ข้าชื่อเชอร์ล็อค"
คำยืนยันที่ราวกับเป็นการปลดเบ็ดให้บิลโบ้แทบลงไปทรุดหอบหายใจอยู่ตรงนั้น สูดอากาศเข้าท้องอย่างหมดแรง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาเพื่อเรียกสติของตนให้กลับคืนมา
...ภาพที่ทำให้คนที่นั่งมองอยู่ต้องยกยิ้มที่มุมปาก
"หรือว่าเจ้าได้ยินเป็นอย่างอื่น?"
"ไม่! ไม่ๆๆๆ ข้าแค่จิตตกนิดหน่อยน่ะ"
"หึหึ..."
"เอาล่ะ งั้น เชอร์ล็อค เราคงต้องตกลงอะไรกันนิดหน่อย"
"ข้าไม่ชอบการเจรจา"
"ข้าก็ไม่ชอบ! แต่ท่านจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ นี่มันบ้านข้า และข้าก็แค่เก็บท่านมาเพราะจิตสำนึกด้านดีของข้าสั่งให้ทำ แต่มันก็มีไม่มากพอที่จะอนุญาตให้ท่านอยู่ที่นี่กับข้าได้ตลอดไปหรอกนะ!"
บิลโบ้ แบ๊กกินส์แทบหอบกับคำพูดยาวๆ และอารมณ์ที่ระเบิดออกไป หากแต่คนฟังกลับทำเป็นหูทวนลมแล้วเริ่มต้นหยิบอาหารที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดม
"เจ้ามีแต่อาหารแบบนี้รึ ของดีๆ ไม่มีบ้างหรือไง?"
"..."
"เอาเถอะ เห็นแก่ที่เจ้าช่วยข้าไว้ ข้าจะไม่ถือเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ก็แล้วกัน"
"ท่าน!"
บิลโบ้จำไม่ได้ว่าตนเคยโมโหอะไรมากขนาดนี้มาก่อนหรือไม่ แต่ตอนนี้ฮอบบิทกำลังรู้สึกราวกับมีควันลอยออกมาจากหู ความร้อนก็พุ่งปรี๊ดบนใบหน้าจนต้องกัดฟันกรอดเพื่อข่มอารมณ์
หากแต่อารมณ์ที่ขาดสะบั้นลงนั้นก็พลันสะดุดลง เมื่อบุรุษคนตรงหน้าเริ่มกลับมายกยิ้มมองเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวอีกครั้ง ร่างสง่าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดยืนตรงหน้า แล้วใบหน้ารูปสลักนั้นก็ค่อยๆ โน้มเข้ามาใกล้...
ใกล้… จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรด
"ข้าจะอยู่ที่นี่บิลโบ้..."
"..."
"และข้าก็ ต้อง ได้อยู่ที่นี่... กับเจ้า"
"..."
"เจ้าเข้าใจใช่ไหม?"
และนั่นก็เป็นคำถามที่บิลโบ้ แบ๊กกินส์ไม่ได้เอ่ยคำตอบใดๆ ออกไป...
End?
*****************************************************************************
ฟิคคู่ สม็อคxบิลโบ้ ตามคำขอของเจ้าทาส~
ออกมาเป็นฟิคที่ออกจะมึนๆ งงๆ และแอบไร้สาระ แต่ก็คงจะสร้างความบันเทิงได้ไม่มากก็น้อยล่ะนะ ฮ่าๆ
เนื่องจากเป็นฟิคที่แอบเขียนในเวลางาน แถมยังจิ้มเขียนในไอโฟนด้วย
ภาษาก็เลยออกมาค่อนข้างกาก ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ (ได้โปรดมองข้ามมันไปรัวๆ) TT^TT
สนุกไม่สนุกยังไงก็ติชมกันได้เด้อ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าเจ้าค่ะ
ไอวิชรักคนอ่านสุดพลัง! ^0^V
ความคิดเห็น