คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Shot Fic HiddlesWorth : Playboy (?) #ซีรี่ส์คุณชายทอม
Playboy (?)
Couple : Chris x Tom, HiddlesWorth
Rate : PG
จากัวร์คันหรูวิ่งมาจอดลงในโซนจอดรถวีไอพีของคลับชื่อดังแห่งหนึ่งในมหานครลอนดอน เจ้าของรถก้าวออกมาจากประตูฝั่งคนขับก่อนจะยืดตัวตรง กวาดสายตามองรอบตัวเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเดินตรงไปยังประตูทางเข้าของคลับ ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มที่ปล่อยชายสบายๆ กระดุมเสื้อถูกปลดออกสองสามเม็ดเผยให้เห็นช่วงอกขาวๆ กางเกงยีนเข้ารูปเรียบๆ เส้นผมสีดำขลับยาวระต้นคอก็เพียงแค่หวีเสยขึ้นเรียบๆ เช่นกัน
ใช่ ทุกอย่างช่างดูเรียบง่าย ไม่เยอะ ไม่มีความหวือหวาใดๆ แต่มันกลับเป็นความเรียบง่ายที่สะกดให้ทุกสายตาต้องหันมอง…
ทอม ฮิดเดิลส์ตันยกยิ้มมุมปากน้อยๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตานับสิบคู่ที่กำลังจับจ้องมายังตน ทั้งสายตาชื่นชม อิจฉา หมั่นไส้ หรือแม้แต่สายตาพราวระยับที่ฉายชัดถึงความต้องการของหญิงสาวหลายๆคน ทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างเขาสัมผัสได้หมด แต่สิ่งที่เขาเลือกทำกลับมีเพียงแค่การระบายยิ้มบางๆ ล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆ แล้วก้าวเดินต่อไปราวกับไม่เห็นคนพวกนั้นอยู่ในสายตา
ชายหนุ่มเดินเข้าไปจนถึงส่วนด้านในของคลับ ดวงตาสีเขียวกวาดมองหาคู่เดทของเขาในคืนนี้แต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อหันไปพบว่าเธอกำลังนั่งหัวเราะร่าอยู่กับผู้ชายอีกคนที่มุมๆ หนึ่ง หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงสดกำลังระบายยิ้มบริหารเสน่ห์อย่างที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าหล่อนคงกำลังพยายามจะยั่วยวนหมอนั่นอยู่ มันเป็นภาพที่ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวเล็กๆ ก่อตัวขึ้นในใจ
ไม่ใช่ว่าหึงอะไรมากมาย… เพราะเจ้าหล่อนก็เป็นได้แค่คู่ควงอีกคนของเขาก็เท่านั้น
แล้วก็ไม่ใช่ว่าเพราะหวง… เพราะเธอก็ไม่ได้มีค่าอะไรให้ต้องหวงมากมายขนาดนั้นเช่นกัน
แต่สิ่งที่ทำให้อารมณ์ดีๆ ของเขาต้องขุ่นกึกก็คือไอ้ผู้ชายผมทองที่นั่งอยู่ตรงนั้นต่างหาก…
เป็นใครมาจากไหนถึงได้กล้ามายุ่งกับผู้หญิงที่เป็นคู่ควงของคุณชายฮิดเดิลส์ตันแบบนี้?
ความคิดที่ยิ่งทำให้คนถูกลูบคมต้องยกยิ้มเย็น ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปยังโต๊ะเป้าหมาย ให้หญิงสาวที่ควรจะเป็นคู่เดทของเขาในคืนนี้สะดุ้งน้อยๆ กับการปรากฏตัวของเขา
“ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ โรส”
แม้ปากจะเอ่ยคำขอโทษออกไปแบบนั้น แต่สายตาที่สบมองหญิงสาวคนตรงหน้ากลับไม่มีแววสำนึกผิดเลยซักนิด ให้คนที่ได้รับคำขอโทษต้องหน้าเจื่อนลงไปนิดอย่างคนที่มีชนักติดหลัง ทอมขยับยิ้มมุมปากกับปฏิกิริยานั้นก่อนจะโน้มตัวประกบจูบลงบนริมฝีปากแดงจัดของเจ้าหล่อน การจูบทักทายจบลงด้วยการที่ทอมเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกมา ก่อนจะนั่งลงข้างๆ หญิงสาวแล้วหันไปมองชายหนุ่มอีกคนที่เขาจงใจทำเป็นลืมไปชั่วขณะ
“ไม่นึกว่าคุณจะมีแขก?”
“อ้อ… เอ่อ… คือ นี่คริสค่ะ ทอม” ผายมือไปยังชายหนุ่มที่กำลังยกยิ้มบางๆ ส่งมาให้ ให้ทอมได้มีโอกาสสำรวจคนตรงหน้าชัดๆ เป็นครั้งแรก
คนตรงหน้ากำลังยิ้มบางๆ ส่งมาให้เขา ดวงตาสีฟ้าที่มองตอบกลับมาก็มีแววพราวระยับราวกับกำลังท้าทาย เส้นผมสีทองยาวระต้นคอถูกรวบเป็นหางม้าไว้ข้างหลัง ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างที่เขาคงกลายเป็นไอ้แห้งไปเลยถ้าเทียบกับคนตรงหน้า ประเมินจากสายตาแล้วหมอนี่คงจะสูงกว่าเขาสองสามเซ็นต์ด้วยซ้ำไป ทั้งๆ ที่เขาเองก็จัดว่าเป็นคนที่ตัวสูงมากอยู่แล้วนะ
และนั่นมันก็ยิ่งทำให้ทอมรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าหมอนี่มากขึ้นไปอีกเท่าตัว
“คริสแค่เข้ามาคุยอะไรนิดหน่อยน่ะค่ะ คือเขา เอ่อ… เขาเป็นนักแสดง ถ้าคุณจำได้” หญิงสาวแนะนำสั้นๆ ด้วยรอยยิ้มที่พยายามจะประจบเอาใจ แต่ดูเหมือนว่ามันคงจะไม่ได้ผลนักเมื่อคุณชายฮิดเดิลส์ตันยังคงเอาแต่มองคริสด้วยสายตาที่ไม่ได้เป็นมิตรซักเท่าไหร่นัก “ส่วนนี่ก็ทอมค่ะ คริส”
“…”
“ยินดีที่ได้รู้จัก คุณชายฮิดเดิลส์ตัน” เสียงทุ้มๆ เอ่ยคำพูดขึ้นเป็นครั้งแรก มือใหญ่ถูกยื่นส่งมาให้พร้อมๆ กับสรรพนามคุ้นหูอย่างที่ไม่บอกก็รู้ว่าหมอนี่คงจะรู้จักเขาจากข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์
แน่ล่ะ ใครจะไม่รู้จัก โธมัส ฮิลเดิลส์ตัน ทายาทนักธุรกิจชื่อดังที่แถมพ่วงด้วยตำแหน่งคุณชายจากตระกูลที่สืบสายเลือดมาจากผู้ดีเก่า อ้อ! ต้องนับชื่อเสียงด้านความเป็นเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์เข้าไปด้วยสินะ
เพลย์บอย…
ความคิดที่ทำให้คริสต้องกลั้นยิ้มขำ เมื่อตอนนี้คำที่อยู่ในใจเขากลับตรงข้ามกับสิ่งนั้นสิ้นเชิง เขาไม่เถียงหรอกนะว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก ท่าทางกับสายตาร้ายๆ ที่กำลังจ้องหน้าเขาราวกับแค้นกันมาชาตินึงนี่ก็ดูสมกับเป็นคุณชายเพลย์บอยดีอยู่หรอก หากแต่ใบหน้าสวยๆ กับดวงตาคู่สีเขียวนั่นมันกลับทำให้เขาคิดถึงเรื่องอื่นที่มันน่าสนใจมากกว่า…
และเมื่อมือเรียวๆ ยื่นมาจับมือเขาตอบมันก็ยิ่งทำให้คริสต้องยิ้มกว้างขึ้นไปอีก…
“ยินดีที่ได้รู้จัก คริส” น้ำเสียงราบเรียบกับรอยยิ้มการค้าถูกส่งมาให้ พร้อมกับคำพูดเหยียดๆ ในประโยคต่อมา “แล้วก็ขอบคุณมากที่อุตส่าห์มานั่งคุยเป็นเพื่อนโรส”
“ยินดีครับ” ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงติดจะกวนๆ นิดๆ ราวกับจงใจให้คนฟังต้องรู้สึกขุ่นเคืองมากขึ้นไปอีก “ให้ผู้หญิงสวยๆ นั่นอยู่คนเดียวในสถานที่แบบนี้มันคงจะไม่ดีเท่าไหร่ จริงมั๊ย?”
ประโยคพูดที่บอกชัดถึงความท้าทายเรียกให้รอยยิ้มเย็นๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนฟัง รอยไม่พอใจฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่สีเขียว แต่แค่ชั่ววินาทีที่ ทอม ฮิดเดิลส์ตัน คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รอยไม่พอใจนั้นก็หายวับไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยแววตาสะใจเมื่อเจ้าตัวเอ่ยคำพูดในประโยคถัดมา
“งั้น คุณก็อยู่คุยเป็นเพื่อนโรสไปเลยก็แล้วกันนะ ผมยกให้”
จบคำพูดก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างที่ไม่ได้ใส่ใจกับแววตาตื่นๆ ของหญิงสาวคนที่เพิ่งจะถูกยกให้คนอื่นเลยซักนิด ก่อนจะเดินห่างออกมาด้วยความรู้สึกอย่างผู้ชนะ
คิดจะแย่งผู้หญิงของเขางั้นเหรอ?...
หึ… แล้วคิดว่าคนอย่างคุณชายฮิดเดิลส์ตันจำเป็นที่จะต้องลดตัวลงไปแย่งผู้หญิงกับคนแบบนั้นรึไง?
ปัญญาอ่อน!
คริส แฮมเวิร์ธ มองร่างโปร่งของคนที่เดินห่างออกไปด้วยสายตาติดจะอึ้งๆ รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหักหน้าเข้าอย่างจัง จุกจนพูดไม่ออกกับหมัดฮุคของคุณชายฮิลเดิลส์ตัน และเมื่อตั้งสติได้ แทนที่จะโกรธแต่มันกลับกลายเป็นความขบขันที่วิ่งเข้ามาในใจให้ต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
ยกให้งั้นเหรอ?...
อะไรจะถือตัวขนาดนั้นครับ คุณชายฮิลเดิลส์ตัน…
ความคิดที่ทำให้ต้องระบายยิ้มกว้างอย่างถูกใจกับความถือตัวนั้น ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มด้วยท่าทางสบายๆ ในขณะที่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างของคนที่เพิ่งจะหักหน้าเขาไป… ร่างโปร่งที่ทันที่ทิ้งผู้หญิงคนหนึ่งไว้ที่นี่ ก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้าไปหาในทันที
สมกับเป็นเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์ที่ไม่เคยคิดเสียดายผู้หญิง…
เพลย์บอยที่กำลังทำให้เพลย์บอยอีกคนรู้สึกถูกใจจนต้องยกยิ้มมองอยู่อย่างนั้น…
End.
************************************************************************
จบมันแบบนี้นี่แหละ! 5555555555
จบแค่นี้แหละค่ะ ไม่มีตอนต่อ ไม่มีพล็อตต่อ (ไม่มีพี่เบนอย่างที่อยากเขียนด้วย TT^TT)
แค่เขียนขึ้นมาเพราะอยากเห็นพี่ทอมในเวอร์ชั่นเพลย์บอยเท่านั้นเอง
และ… มันก็ออกมาเป็นแบบนี้ แค่นี้แล 555555 (กากและสั้นมากนั่นเอง)
ส่วนพล็อตที่อยากให้มีพี่เบน… ก็เอาไว้เป็นเรื่องหน้าก็แล้วกันเนอะ แอร๊ยยยยยย ><
เอาไว้พบกันใหม่โอกาสหน้านะคะ
ไอวิชรักคนอ่านน้า ^3^
ความคิดเห็น