หิ่งห้อยตัวน้อย พระจันทร์ดวงโต กับลมหนาวแรกของปี - หิ่งห้อยตัวน้อย พระจันทร์ดวงโต กับลมหนาวแรกของปี นิยาย หิ่งห้อยตัวน้อย พระจันทร์ดวงโต กับลมหนาวแรกของปี : Dek-D.com - Writer

หิ่งห้อยตัวน้อย พระจันทร์ดวงโต กับลมหนาวแรกของปี

โดย I...wish

หิ่งห้อยตัวน้อย…พระจันทร์ดวงโต…ทุ่งนากว้างใหญ่กับลมหนาวแรกของปี

ผู้เข้าชมรวม

921

ผู้เข้าชมเดือนนี้

13

ผู้เข้าชมรวม


921

ความคิดเห็น


4

คนติดตาม


1
เรื่องสั้น
อัปเดตล่าสุด :  11 พ.ย. 54 / 08:20 น.


ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ



    หิ่งห้อยตัวน้อยพระจันทร์ดวงโตทุ่งนากว้างใหญ่กับลมหนาวแรกของปี

     

    หมู่บ้านของฉันเป็นหมู่บ้านเล็กๆในชนบท

    เป็นหมู่บ้านกลางทุ่งที่ไร้ความเจริญอย่างเมืองใหญ่

    หมู่บ้านของฉันไม่มีแสงของสปอร์ตไลท์ที่เปิดสว่างทั้งคืน ไม่มีร้านเบเกอร์รี่ให้ซื้อเค้กอร่อยๆ ไม่มีโรงหนังฉายหนังไซด์ไฟล์

     

    แต่หมู่บ้านของฉันก็มีหลายสิ่งหลายอย่างหลายสิ่งหลายอย่างที่เมืองใหญ่ไม่มี

     

    งานลอยกระทงในหมู่บ้านของฉัน

    ไม่มีการประกวดนางนพมาสผู้งดงาม ไม่มีวงมโหรี ไม่มีวงดนตรีหรือเครื่องเสียงดังกระหึ่ม

     

    แต่ที่นี่ก็มีการประกวดกระทง

    การประกวดกระทงที่ทุกคนในหมู่บ้านเอากระทงที่ตัวเองแสนจะภูมิใจขึ้นไปตั้งวางประกวด

    กระทงใหญ่งดงามไปด้วยใบตองสีเขียว พลับพลึงสีขาว และดอกไม้หลายสีที่ทุกคนในคุ้มช่วยกันทำตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น

     

    กระทงอันเล็กที่เด็กตัวน้อยทำกันขึ้นมาเอง บิดไปหน่อยเบี้ยวไปบ้าง แต่มันก็สวยงามยิ่งนักในความรู้สึกของคนทำ

     

    แล้วกระทงอันใหญ่ กระทงอันน้อย กระทงแสนสวย กระทงบู้บี้ ก็ถูกนำขึ้นไปวางบนชั้นประกวดทุกอันอย่างที่ไม่มีใครน้อยหน้าใคร

     

    กระทงอันใหญ่แสนสวยที่คนทั้งคุ้มช่วยกันทำได้รางวัลชนะเลิศ

    แต่กระทงอันน้อยบิดๆเบี้ยวๆก็ได้รางวัลความพยายาม

    เงินสิบยี่สิบบาทกับลูกอมไม่กี่เม็ดที่ถูกหย่อนลงในกระทงทุกอัน

    แม้มันจะไม่มาก อาจจะดูน้อยค่าในสายตาของคนเมือง แต่สำหรับเด็กน้อยผู้เป็นเจ้าของกระทงนั้น มันกลับเป็นสิ่งที่พวกเขาภาคภูมิใจ ^^

     

    หมู่บ้านของฉันไม่มีแสงสปอร์ตไลท์ดวงใหญ่

    แต่หมู่บ้านของฉันก็เต็มไปด้วยแสงของโคมไฟดวงน้อยในวันลอยกระทง ^^

    โคมไฟดวงน้อยที่ท่านเจ้าอาวาสวัดเข้าไปซื้อในเมืองใหญ่เพื่อให้ทุกคนในหมู่บ้านได้ปล่อยกันด้วยรอยยิ้ม

    ให้เด็กตัวน้อยได้กระโดดโลดเต้นเมื่อโคมไฟนั้นลอยขึ้นไปบนฟ้ากว้าง

     

    หมู่บ้านของฉันไม่มีสระน้ำกว้างในวัด

    ทุกคนในหมู่บ้านจึงต้องออกเดินเดินด้วยระยะทางกว่าสามกิโลเมตรเพื่อที่จะไปลอยกระทงในฝายใหญ่

    แล้วระหว่างทางที่เดินล่ะ?...ระหว่างทางที่เดินจะเห็นอะไรในหมู่บ้านของฉัน?...

     

    ระยะทางสามกิโลเมตรที่คนหนุ่มคนสาว เด็กเล็ก วัยรุ่น พี่ป้าน้าอา คุณตาคุณยาย ทุกคนในหมู่บ้านเดินไปพร้อมๆกัน

     

    สิ่งแรกที่เห็น คือรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำทักทายและเสียงหยอกล้อที่ทุกคนมีให้กัน

    นั่นทำให้ฉันเห็นความสุข ^^

     

    ฉันเห็นพระจันทร์ดวงโต ที่ส่องสว่างจนเห็นรวงข้าวในทุ่งนาริมสองข้างทางได้อย่างชัดเจนทุ่งนาในตอนกลางคืนที่ไม่ได้เห็นมานานหลายปี

     

    ฉันเห็นความพยายามของเด็กๆ

    ที่แม้ระยะทางจะไกล แม้จะเหนื่อย แม้จะล้มลุกคลุกคลานกลิ้งไปตามพื้นถนนจนกระทงคว่ำแล้วคว่ำอีก

    แต่ทุกครั้งที่มันคว่ำเขาก็จะเก็บมันขึ้นมาใหม่ด้วยเสียงหัวเราะแล้วก็จะเริ่มต้นก้าวเดินอีกครั้ง

     

    ฉันเห็นแสงไปวิบวับดวงน้อยที่เกาะอยู่บนยอดหญ้าริมทาง

    แสงไฟดวงน้อยที่แม้จะมีเพียงแค่ดวงเดียว

    แต่มันก็เป็นแสงไฟหนึ่งดวงที่ทำให้เด็กๆหลายคนได้รู้จักกับเจ้าตัว หิ่งห้อยเป็นครั้งแรก ^^

     

    ฉันเห็นคำว่าน้ำใจ

    น้ำใจของเด็กชายวัยรุ่นที่ถอดเสื้อลงไปแหวกหญ้ารกในหนองน้ำใหญ่

    แม้อากาศจะหนาว สายลมแรงจะพัด น้ำจะเย็นซักแค่ไหนเขาก็เต็มใจทำเพื่อให้กระทงของทุกคนในหมู่บ้านมีโอกาสได้ลอยออกไปแสนไกล

     

    ฉันเห็นอาการงอนที่แสนจะน่ารัก

    วัยรุ่นจุดประทัดเสียงดังจนทุกคนต้องสะดุ้งจนป้าๆน้าๆต้องค้อนให้วงโต

    อาการค้อนที่มาพร้อมกับคำบ่นภาษาถิ่นยาวเหยียดที่สร้างเสียงหัวเราะใสๆให้กับคนฟังทุกคน

     

    ฉันได้พบกับลมหนาวแรกของปี

    ลมหนาวแรกที่พัดมาทักทาย ต้องผิวเนื้อให้รู้สึกเย็นจนอยากจะเข้าไปนอนซุกในผ้าห่มหนาๆ

    แต่รอยยิ้มของทุกคนที่เดินอยู่รอบข้างก็ทำให้อุ่นได้ยิ่งกว่าผ้าห่มผืนไหนๆ

     

    ฉันเห็นกลุ่มดาวนายพรานที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า

    ส่องสว่างให้เห็นชัดเจนแม้ว่าจะเป็นคืนเดือนเพ็ญก็ตาม

     

    เวลาสามชั่วโมงท่ามกลางทุ่งนา ลมหนาว หิ่งห้อย และพระจันทร์

    ฉันได้สัมผัสกับคำว่า ความสงบสุข

    ความสงบสุขที่ฉันไม่ได้พบกับมันมานานแสนนานนานจนแทบจะลืมความรู้สึกนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ

    แต่วันนี้ฉันก็ได้พบกับมันอีกครั้งให้ฉันได้ยิ้มได้กว้างๆ ได้หัวเราะเสียงดังๆและได้มานั่งเขียนบันทึกอยู่แบบนี้

     

    มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของฉันที่จะได้พบกับสิ่งเหล่านี้

    แต่ฉันก็ดีใจที่ได้พบกับมันก่อนที่วันพรุ่งนี้จะมาถึง

    วันพรุ่งนี้ที่ฉันต้องกลับไปยังเมืองใหญ่ที่ฉันจากมากลับไปใช้ชีวิตที่แสนจะวุ่นวายนั้นอีกครั้ง

     

    หมู่บ้านของฉันเป็นหมู่บ้านเล็กๆในชนบท

    เป็นหมู่บ้านกลางทุ่งที่ไร้ความเจริญอย่างเมืองใหญ่

    ไม่มีแสงของสปอร์ตไลท์ที่เปิดสว่างทั้งคืน ไม่มีร้านเบเกอร์รี่ให้ซื้อเค้กอร่อยๆ ไม่มีโรงหนังฉายหนังไซด์ไฟล์

     

    แต่หมู่บ้านของฉันก็มีหลายสิ่งหลายอย่างมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เมืองใหญ่ไม่มี

    หลายสิ่งหลายอย่างที่เรียกว่าความสุข ^^

     

     

     



    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    คำนิยม Top

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    คำนิยมล่าสุด

    ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

    ความคิดเห็น

    ×