คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The fell in flirting......
ฉัน ‘นิฟตี๊’ สาวสวย รูปร่างดี ลีลาเด็ด ใครเห็นก็ต่างชื่นชมและชื่นชอบฉัน ใครในที่นี้หมายถึงบุรุษเพศผู้หรอกนะ ส่วนผู้หญิงน่ะเหรอ ‘เฮอะ!’ มีแต่คนหมั่นไส้ ก็ไม่แปลกหรอก เกิดมาสวยใครก็ต้องอิจฉาเป็นธรรมดา จริงมั้ย?
ปัจจุบันนี้ฉันเป็นนักศึกษาปี 2 อายุอานามก็ราวๆ 19 ปี ก็ยังถือว่าเอ๊าะๆอยู่ วัยกำลังกรุบกริบกันเลยล่ะ แถมยังควบอาชีพโยกย้ายส่ายสะบัดเรือนร่างตามจังหวะดนตรีอยู่ในผับแห่งหนึ่งหรือที่เขาเรียกกันติดปากว่า ‘โคโยตี๊’
ทำไมฉันถึงมาทำอาชีพนี้น่ะเหรอ?
ก็เพราะอดีตกาลนานมาแล้วหรืออาจจะไม่ค่อยนานเท่าไหร่ ฐานะทางบ้านฉันไม่ใช่กระจอก จัดว่าเป็นจำพวกวงการไฮโซเลยก็ว่าได้ ก็ฉันเป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทผักและผลไม้ส่งออกรายใหญ่ของประเทศ แทรกซึมอยู่ในแวดวงนี้มาตั้งแต่กำเนิดจวบจนกระทั่ง
‘เศรษฐกิจถดถอย’
‘หุ้นในบริษัทเริ่มตก ก่อนจะดิ่งลงสู่เหว’
‘ฐานะการเงินเริ่มสั่นคลอน’ ค่อนไปในทางสั่นสะเทือนมากกว่า
‘หุ้นส่วนรายหนึ่งก่อกบฏ’ เขาทรยศป๊ากับม๊าฉันอย่างเลือดเย็น
และนั่นก็เป็นเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่ก่อให้เกิดปรากฏการที่เรียกว่า ‘ล้มละลาย’ ชีวิตคนเรามีขึ้นก็ต้องมีลง แต่ของฉันคือลงแล้วไม่ยอมขึ้น มันเป็นอะไรที่น่าสลดหดหู่ที่สุดในชีวิตมากเลยล่ะ
คิดดูสิ... จากสาวไฮโซคนหนึ่งกลายมาเป็นสาวนักเต้นคนหนึ่งไปซะงั้น ฉันจำใจต้องใจกล้าหน้าด้านเข้าไปสมัครทำงานเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมอันแสนแพงลิบลิ่วของมหาวิทยาลัยแห่งนี้
จุ๊ๆๆ... อย่าเอ็ดไป ทุกคนต้องปิดกันให้แซดเลยนะ
เพราะแทบจะไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่าฉันเป็นโคโยตี๊น่ะ ขืนให้คนรู้ฉันคงไม่กล้าเอาหน้าไปสู้ใครหรอก สาวไฮโซตกต่ำ แน่นอนว่าต้องมีคนคอยเหยียบย่ำอยู่เป็นแน่
ส่วนป๊ากับม๊าฉันน่ะเหรอ?
ท่านทั้งสองหอบเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋ากลับไปอยู่บ้านไร่เพื่อกลับคืนสู่อาชีพดั้งเดิม
ใช่ค่ะ... ป๊ากับม๊าฉันเคยเป็นชาวสวนและพวกท่านก็มีความมุ่งมานะจนสามารถสร้างบริษัทเป็นของตนเองได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง แต่แล้วทุกอย่างกลับต้องพังทลายด้วยเหตุที่ได้กล่าวมา....
ผู้อันเป็นที่รักของฉันทั้งสองคงจะเสียใจไม่มากก็น้อย คงไม่น้อยแล้วล่ะ น่าจะมากเลย
ความจริงครอบครัวฉันก็ไม่ถึงกับอับจนซะทีเดียว
แต่ด้วยความกตัญญูที่มีอยู่ในสายเลือด ฉันเลยอยากทำงานแบ่งเบาภาระของทางบ้าน แล้วใครจะไปคิดว่าจะจับพลันจับพู่ได้มาเป็น ‘โคโยตี๊’ ที่ตกดึกก็ต้องสลัดคราบนักศึกษาออกแล้วกลายร่างมาเป็นสาวสวยสุดเซ็กซี่ในชุดวาบหวิว ที่โยกย้ายเรือนร่างไปตามจังหวะเสียงเพลง ล่อตาล่อใจเหล่าเสือราตรีจนเผยสันดานดิบออกมา
ก็เพื่อ ‘เงิน’ อะไรก็ต้องยอมทำ ยกเว้นขายศักดิ์ศรีของตัวเองอ่ะนะ อันนี้นิฟตี๊ขอบายค่ะ ก่ะว่าจะเก็บความสดซิงไว้ชิงโชคน่ะ
“ยัยนิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ...” ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อจู่ๆก็มีเสียงอันแหลมปรี๊ดดังแทรกเข้ามาในรูหูทะลุทะลวงเข้าไปถึงโสตประสาท
“แกจะตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง” ฉันหันไปบ่นใส่ยัยเพื่อนสนิทที่มีนามอันหวานแหววว่า พิงค์(Pink) ผู้ที่เป็นแหล่งกำเนิดเสียงอันสั่นประสาทเมื่อตะกี้ไงล่ะ
“ฉันเรียกแกหลายรอบแล้วนะ ไม่ตอบรับกลับมาสักคำ มัวแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่กลับหรือไง บ้านอ่ะ” ยัยพิงค์บ่นยาวเป็นบทกวีทันทีที่ฉันรู้สึกตัว
“เหรอ” ฉันตอบกลับไปโดยที่ยังมีท่าทางมึนงงอยู่
สงสัยช่วงนี้โหมงานหนักเลยเกิดอาการเหม่อลอยบ่อย อาจารย์สอนจนจบคลาสแล้วความรู้ยังไม่ออตโมซิสเข้าหัวฉันเลยสักนิด เพราะมัวแต่ร่ายอัตชีวประวัติอันยืดยาวในหัวอยู่ ฉันเลยตกอยู่ในภวังค์ส่วนตัวไปเลยไง
ฉันกับยัยพิงค์เดินลงจากตึกเรียนออกมาด้วยกันและมันก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน แต่ไม่ได้กลับพร้อมกันหรอกนะเพราะบ้านอยู่กันคนละทิศละทาง เดิมทีแล้วยัยพิงค์อาสาไปส่งฉันที่บ้าน แต่ด้วยความมีสมบัติผู้ดี(เกรงใจ)ฉันเลยปฏิเสธ และนั่งรถเมล์กลับเอง
“ฉันไปก่อนนะ ขับรถดีๆล่ะ” ฉันยกมือโบกลาเพื่อนรักเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถของมหาลัย
“อื้ม.... พรุ่งนี้เจอกันที่ห้องกิจกรรมนะ”
“จ้า”
เฮ้ออออออ...!! พรุ่งนี้... พรุ่งนี้ของฉันT^T พรุ่งนี้เป็นวันหยุด แต่ฉันก็ไม่ได้หยุดสินะ
เพราะมีภารกิจอันใหญ่หลวงรออยู่ อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าทางมหาวิทยาลัยก็จะต้องจัดงานครบรอบ 99 ปี ไม่เพียงแค่ฉันหรอก นักศึกษาแทบจะทุกคนต้องเสียสละวันหยุดอันแสนสุขไป เพื่อทุ่มเทให้กับการเตรียมกิจกรรม
ทำไมไม่รอให้ครบ 100 ปีซะก่อน แล้วค่อยจัด
ประเด็นนี้เคยมีคนถามไปแล้ว ซึ่งท่านอธิการก็ได้ชี้แจงแถลงไขแก่บุคคลากรและนักศึกษาทุกท่านให้กระจ่างแจ้งมาแล้วว่า...
‘เลขสวย’ -_-!!!
จบการประชุม ณ บัดนั้น.
ถ้าท่านบอกว่าเลขเด็ด รับรองแม่ค้าที่ขายล็อตตาลี่อยู่แถวหน้ามอต้องรวยเละกันเป็นแถวแน่
ครึ่น... ครึ่น...
แรงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่ฉันปิดเสียงไว้ เรียกให้ฉันต้องรีบหันไปค้นหาในกระเป๋าใบมหึมาอย่างเร่งด่วน
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องใช้กระเป๋าใบใหญ่ขนาดนี้ ซึ่งเวลาจะค้นหาของแต่ละทีก็เล่นเอาเหงื่อแตกกันไปเลย ยิ่งกว่ากระเป๋าโดเรม่อนซะอีก ผู้หญิงก็เป็นอย่างนี้แหละ ของสำคัญเยอะ ทั้งจำเป็นและไม่จำเป็น
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด!!......
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ><
โครม!!!
.......................................................................................................
ร่ายนำเรื่อง
เป็นตัวแล้วจ้า^^ สำหรับเรื่องใหม่
พระเอกสุดร้ายกาจของเรายังไม่โผล่มานะคะ
ชาร์ปหน้า.... มาแน่นอน มาแบบ เอิ่ม......-_-!!!
เรื่องนี้ นางเอกของเราเป็น 'โคโยตี๊' >.< แม่สาวนักเต้น
She จะร้อนแรงและร้ายแค่ไหนต้องติดตามค่ะ
อย่าลืมเม้นๆๆๆๆ ให้เค้าน้า......
ความคิดเห็น