หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #6 : สมาชิกใหม่ 40% (รีไรท์)

๓

สมาชิกใหม่

มือใหญ่ที่กอดรอบเอวเธอจากด้านหลังไว้แน่น ทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวจนขนที่ต้นแขนลุกซู่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อรู้ตัวว่าอยู่ภายใต้อ้อมกอดของคนตัวสูงใหญ่

“เอ่อ คือ...คือแค่แมว.. แมวเท่านั้นค่ะ คุณกลัวหรือคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นตะกุกตะกัก คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเสียเชิงชายเพราะตกใจจนกระโดดกอดผู้หญิงจึงได้สติ

“ใช่ ผมกลัว...เอ๊ย ไม่ใช่ ผมหมายถึงผมกลัวว่าคุณจะกลัว เลย...เลยเผลอมากอดคุณไว้ ขอโทษนะครับ คุณตกใจมากไหม” เขาคลายมือออกแล้วทำเนียนแสดงความเป็นสุภาพบุรุษต่อไป

“ไม่ค่ะ แค่ตกใจนิดหน่อย” ว่าพลางขยับตัวให้ห่างจากความอบอุ่นแปลก ๆ นั่น ชายหนุ่มถอยห่างออกมาอย่างเก้อเขิน หญิงสาวยิ้มขำกับคำแก้ตัวของเขา

“ขอบคุณนะคะที่กลัวว่าดิฉันจะกลัว” เธอเย้ากลับแล้วทำเป็นไม่สนใจเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ในขณะคนที่ได้รับคำขอบคุณกลับแก้มแดงระเรื่อแทน 

“เจ้าเหมียว...มาจากไหนครับ” เขาเปลี่ยนเรื่องโดยการทรุดนั่งลงต่อหน้าเจ้าแมวสีดำสนิท ซึ่งมีดวงตาสีเหลืองสดใสราวกับดอกบวบ

เจ้าตัวเล็กยังขู่ฟ่อด้วยไม่คุ้นเคย เขาค่อย ๆ เอามือไปแตะเบา ๆ บนหัวของมัน ก่อนจะหยิบตรงต้นคอเจ้าเหมียวขึ้นมา เจ้าตัวขู่ฟ่อสิ้นฤทธิ์ เขาจึงจับมาอุ้มไว้แนบอกแล้วลูบหัวมันไปมาอยู่ครู่หนึ่ง จนเจ้าเหมียวคุ้นเคย

เบญจามองท่าทางอ่อนโยนนั้นด้วยความอบอุ่นใจ

“เราได้สมาชิกใหม่ของบ้านแล้วละคุณเบญ” เขายิ้มสดใสให้คนร่วมบ้าน

“แต่โบราณว่าแมวดำ...” เธอเองก็ไม่รู้จักแมวมากนัก แต่ได้ยินชาวบ้านว่ากันว่าแมวดำเป็นแมวไม่ดีจึงฝังใจมา

“แมวดำมีหลายชนิดครับ นี่แมวโกญจา เป็นแมวดำมงคล โบราณว่าถ้าเลี้ยงดีจะมีทรัพย์สมบัติมากมาย เราเลี้ยงเขาไว้ดีกว่านะครับ” ทั้งที่เป็นบ้านของตัวเองแท้ ๆ แต่เขากลับทำราวกับอ้อนวอนให้เธอยอมรับ เบญจายิ้มให้ มองเขาเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังขออนุญาตแม่เลี้ยงสัตว์เลี้ยงสักตัว

“ก็บ้านของคุณดลนี่คะ เบญเป็นแค่แม่บ้านเท่านั้น” เสียงหวานเอ่ยตอบ

“แล้วคุณเบญอยากเลี้ยงหรือเปล่าล่ะครับ ผมกลัวจะเป็นภาระคุณ”

“เบญยินดีค่ะ ดู ๆ ไปมันก็น่ารักดีนะคะ” ว่าพลางก้มมองเจ้าแมวดำตัวจ้อยที่ซุกอยู่กับอกกว้างของเขาด้วยแววเมตตา

“ครับ งั้นคุณเบญตั้งชื่อสิครับ” เขายกหน้าที่ตั้งชื่อให้เธอ

“เบญคิดไม่ออกเลยค่ะ” มองดูแล้วหญิงสาวก็อดเอามือไปแตะเจ้าตัวเล็กและลูบขนนุ่มนิ่มนั้นไม่ได้ เห็นนิ้วเรียวสวยที่ลูบไล้ขนแมวนั่นแล้วเขาใจจะขาด มันน่าจับมาลูบเล่นแทนเจ้าแมวนี่เสียจริง แต่จะทำอย่างไรได้ ขืนทำเช่นนั้นคนอายุมากกว่าแต่หน้าเด็กจะได้ตบเขาให้ปะไร

“ตัวผู้หรือตัวเมียคะ” ชายหนุ่มยกเจ้าเหมียวขึ้นดูเพศก่อนว่า

“ตัวผู้ครับ ให้ชื่อเฉาก๊วยดีไหม หรือเจ้านิลดี” เขาเงยหน้ามาขอคำปรึกษา

“เอ่อ ชื่อเจ้านิลก็ดีค่ะ ฟังดูเป็นมงคล เหมือนพวกเพชรนิลจินดา” เธอว่าอย่างนั้น ซึ่งเขาก็เห็นด้วย “ครับ ผมก็คิดว่าคำว่าเฉาฟังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ งั้นเราเลี้ยงเจ้านิลไว้ดีกว่านะครับ คุณอยากอุ้มไหม” ดวงหน้าคมเงยขึ้นมาถาม เธออดแปลกใจไม่ได้ว่า ท่าทางเขาเหมือนคนเชื้อสายจีน แต่กลับมีตาสองชั้นแถมประกายในดวงตาของเขาก็ทำให้แก้มของเธอร้อนวูบวาบขึ้นมา หญิงสาวหลุบตามองพื้นก่อนจะเสไปรับเจ้านิลมาอุ้มไว้เอง

“เอามาก็ได้ค่ะ” ว่าแล้วก็รับเจ้าแมวน้อยมาจากเขา ก่อนจะเดินเลี่ยงไปดูเตียงนอน ซึ่งคาดว่าหากเขามาอยู่ที่นี่ ห้องนี้ก็ต้องเป็นห้องนอนของเขา

“ที่นอนยังใหม่อยู่เลยนะคะ” เธอใช้มือที่เหลือดึงผ้าสีขาวที่คลุมเตียงไว้ออกทั้งหมด จนมองเห็นที่นอนราคาแพง ซึ่งคาดว่าน่าจะซื้อมาใช้ได้ไม่นานนัก

“อ้อ คุณพ่อบอกว่าเพิ่งจะตกแต่งห้องไว้ให้ญาติผมอยู่เมื่อสองปีก่อนตอนที่พวกเขาย้ายกลับมาจากต่างประเทศ แต่เขาอยู่ได้ไม่นานพอได้บ้านใหม่ก็ย้ายออกไป ของพวกนี้คงไม่ต้องเปลี่ยนใหม่ แค่พรุ่งนี้คุณมาช่วยทำความสะอาดให้ผม ส่วนตอนบ่ายผมจะมารับไปซื้อเครื่องนอนชุดใหม่ และของในบ้านที่จำเป็น” เขาจัดตารางงานให้เธอเสร็จสรรพ

“ได้ค่ะ พรุ่งนี้ดิฉันจะมาจัดแต่เช้า ที่จริงกะว่าจะทำคืนนี้ด้วยซ้ำ”

“อย่าเลยครับ คุณเบญไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้จะได้มีแรงทำงานเต็มที่” จะให้พูดตรง ๆ ก็คือ วันนี้เขายังไม่คุ้นสถานที่ดีนัก จึงไม่อยากอยู่ตอนกลางคืน แถมตอนนี้ก็มืดค่ำแล้วด้วย

“แล้วเจ้านิลล่ะคะ” หญิงสาวก้มมองเจ้าตัวเล็กที่ยังซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนราวกับรู้ว่าได้ที่หลบภัยอันอบอุ่นแล้ว

“ผมว่ามันไม่หนีไปไหนหรอก แต่ต้องหาอาหารมาให้มันก่อน”

“งั้นเบญพากลับไปบ้านแล้วเอาปลาคลุกข้าวให้มันกินไปก่อนนะคะ” เขาพยักหน้าเห็นด้วย

“โอเคครับ พรุ่งนี้ผมจะเอาอาหารเม็ดมาให้มัน คุณเบญจะได้ไม่ต้องลำบากคลุกข้าวให้มันกินอีก”

“ก็ดีค่ะ” หญิงสาวเงยหน้ามายิ้มให้

“งั้นเดี๋ยวเราไปดูห้องนอนคุณเบญเสร็จแล้วกลับเลยดีกว่านะครับ ใกล้จะมืดแล้ว” เขามองผ่านบานหน้าต่างออกไปเห็นท้องฟ้าใกล้พลบค่ำขึ้นมาทุกที พาให้บรรยากาศเริ่มวังเวง ถ้าหากเขาอยู่คนเดียวคงได้เดินลิ่วขึ้นรถกลับไปตั้งนานแล้ว

“ห้องนอนเบญ” เธอทวนคำ

“เอ่อ ครับ ผมคิดว่าห้องฝั่งตรงข้ามห้องผม น่าจะเหมาะ”

มันเป็นห้องซึ่งเหมาะสมที่สุด เพราะอยู่ตรงข้ามกับห้องเขา อย่างน้อยก็อุ่นใจกว่าแม้จะต้องนอนในห้องใหญ่นี้คนเดียวก็เถอะ

“ก็ได้ค่ะ” เธอรับคำแล้วยิ้มน้ำตาซึม เพราะห้องนั้นคือห้องนอนในอดีตของเธอเอง หลังจากบิดาป่วยเธอก็ต้องคอยดูแลท่านอย่างใกล้ชิดจึงได้นอนห้องนั้นเผื่อท่านจะได้เรียกใช้สะดวก

เบญจาเปิดประตูห้องนอนเข้าไปดู ภายในห้องยังมีเตียงไม้ตัวเดิมที่เธอเคยนอน แต่กลับไม่มีที่นอนเหมือนกับห้องใหญ่ ม่านผ้าลูกไม้ฉลุลายที่เธอเคยเย็บปักตอนนี้ไม่เหลืออยู่แล้ว มีเพียงราวม่านสีทองอันเดิม ซึ่งเธอคิดว่าคงต้องซื้อผ้ามาตัดเย็บให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม

“งั้น พรุ่งนี้เช้าผมจะแวะที่ร้านเฟอร์นิเจอร์ใกล้ที่ทำงานผม ให้เขารีบเอาที่นอน กับเครื่องนอนมาส่งให้คุณที่นี่เลยดีกว่า เพราะผมคงจะมาค้างที่นี่วันพรุ่งนี้เลย” จากที่คิดว่ารอให้บ้านน่าอยู่กว่านี้ กลับกลายเป็นว่าอยากมาอยู่บ้านเดียวกับเธอทันทีเสียอย่างนั้น

“ก็ได้ค่ะ เบญจะได้รีบจัดบ้านให้เรียบร้อย งั้นก็กลับกันเถอะนะคะ” เธอว่าแล้วก็เดินออกไปนอกห้อง เพราะดูเหมือนเขาจะอยากกลับเต็มแก่แล้ว

ชายหนุ่มล็อกประตูบ้านเรียบร้อยก็ออกไปจากบ้าน ปิดประตูรั้วเสร็จก็เดินเคียงคู่ไปส่งเธอถึงหน้าบ้าน ก่อนจะขับรถกลับด้วยความโล่งใจระคนตื่นเต้นที่พรุ่งนี้ก็จะได้มาอยู่ร่วมบ้านกับเธอแล้ว คิดแล้วเขาก็อดขำตัวเองไม่ได้ เมื่อบ้านผีสิงหลังนี้ดูแทบไม่เหลือความน่ากลัวอีกแล้วเมื่อมีเธออยู่ด้วย

--------------------------------------------------

อ่านคอมเมนต์แล้วเห็นว่ายังมีนักอ่านที่ชอบพระนางแนวแปลกอยู่ ก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย วันนี้เลยมาอัปให้อ่านกันต่อค่ะ ตอนนี้กำลังเร่งปั่นต้นฉบับค่ะ เพราะเรื่องนี้เพิ่งเริ่มเขียนได้ไม่กี่วันเอง อยากให้จบทันงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ แต่ไม่รู้ว่าจะมีความสามารถพอไหม ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะสำหรับทุกคอมเมนต์และทุกคนที่แอด fav. ไว้นะคะ แม้คอมเมนต์ไม่มากแต่ดีใจมากที่รู้สึกเขียนไปแล้วไม่เหงาเท่าไหร่ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ...ทิพย์ทิวา 18/2/2015 20.49