ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

    ลำดับตอนที่ #57 : เตรียมตัดชุด 60%

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.02K
      27
      6 มี.ค. 61

    เบญจาเดินนำมาในห้องทำงานของเธอ ซึ่งจัดอุปกรณ์ตัดเย็บเสื้อผ้าไว้ในนี้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ธนดลเดินตามมาแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ชิดผนัง ห้องนี้เบญจาไม่อนุญาตให้เจ้านิลเข้ามา จึงสามารถตั้งโซฟาหนังสีเบจหนานุ่มไว้ได้ หญิงสาวเปิดตู้เก็บอุปกรณ์ หยิบผ้ามาสามพับวางไว้บนโต๊ะกระจก แล้วทรุดลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน

              “นี่ค่ะ คุณดลชอบสีไหนคะ” เธอวางผ้าเนื้อดีสีขาว สีเทาอ่อน และผ้าลาย สก็อตซึ่งเป็นตารางช่องเล็กดูละเอียดสีฟ้าขาวไว้ตรงหน้าของเขา

    ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูก่อนจะว่า

              “ป๊าอยากได้ทุกสีเลย”

              “เอาสีที่อยากใส่ก่อนสิคะ เบญตัดได้ทีละตัว” เธอว่าอย่างนั้น

              “งั้นเอาลายสก็อตสีฟ้านี่แล้วกัน ป๊าจะใส่วันเกิด” พูดแล้วก็ยื่นผ้าพับใหญ่ให้กับเธอ เบญจารับมาถือไว้

              “ผ้าผืนนี้ตัดได้หลายตัวเลยนะคะ เบญเห็นสวยดีเลยซื้อมาเผื่อตัดชุดให้เจ้านิลด้วย

              “งั้นตัดชุดม๊าด้วยนะ จะได้ใส่เหมือนกัน วันเกิดป๊าเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว” พูดขึ้นมาแล้วนึกขึ้นได้ว่าจะทำอย่างไรดีเพราะเขาคงต้องไปจัดวันเกิดที่บ้านของบิดาเหมือนกับทุกปี และเขาก็อยากจะพาเธอไปด้วย แต่ติดที่ว่าดันโกหกคำโตไปแล้วว่าคบอยู่กับสาลี่ ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์เช่นนี้ดี

               “ค่ะ เบญตัดด้วยก็ได้ค่ะ แต่คุณดลไม่ไปฉลองวันเกิดกับคุณพ่อคุณแม่หรือคะ” เบญจาอดถามไม่ได้ เพราะเขาไม่ใช่คนตัวคนเดียวแต่ยังมีคนที่รักเขาอยู่อีกหลายคน

    “เอ่อ ก็...คงต้องรอดูสถานการณ์วันนั้นก่อนครับ” ตอบแล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่าเขาต้องโทรไปสอบถามความคืบหน้าของผู้ร่วมชะตากรรมเสียแล้วสิ

              “งั้น มาเลือกแบบนะคะ” หญิงสาวหยิบนิตยสารแฟชั่นเล่มหนายื่นให้เขา ซึ่งในนั้นมีแบบเสื้อเชิ้ตแบบของผู้ชายอยู่ในมากมาย เขาเปิดดูอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาขอคำปรึกษา

              “ม๊าว่าป๊าน่าจะใส่แบบไหนดีระหว่างสองตัวนี้” เขาชี้ให้ดูแบบเสื้อเชิ้ตแขนสีขาวแต่คอปกเป็นสีดำ กับอีกตัวหนึ่งสีฟ้ามีแถบคาดที่กระเป๋าเสื้อสีขาว เบญจากวาดตามองคนตัวใหญ่กับดูแบบเสื้อในนิตยสารสลับกันก่อนจะชี้ที่ภาพ

              “เบญว่าแบบนี้น่าจะเหมาะกับคุณดลมากกว่านะคะ แค่เปลี่ยนเป็นผ้าลายที่คุณดลเลือกแล้วใช้ผ้าสีขาวทำปกแทน”

              “โอเคครับ ตามนั้นเลย งั้นเดี๋ยวป๊าออกไปโทรศัพท์ข้างนอกแป๊บนะ”

              “ค่ะ” หญิงสาวรับคำแล้วมองตามคนที่เดินออกไปจากห้องก่อนจะหยิบกระดาษกับดินสอขึ้นมาวาดแบบลงในกระดาษสร้างแบบเสื้อ

     

              “ว่าไง ไปถึงไหนแล้ว” ธนดลโทรไปถามสาลี่ซึ่งเงียบหายไปตั้งแต่วันที่เขาบอกให้ไปสบตาซึ่งนี่ก็ร่วมสามวันแล้ว

              “ก็ไม่ไปถึงไหนหรอกค่ะ วันก่อนลองสบตาไปแล้วไม่เห็นเขามีอาการอะไรเลย” ว่ากลับมาเสียงเอื่อย ๆ

              “แล้วไปหาเขาซ้ำอีกหรือเปล่า อย่าทิ้งช่วงสิ”

              “พี่ดลอย่าเพิ่งเร่งสิ ลี่จะพยายามพรุ่งนี้อีกที เขาไม่ได้มาให้เห็นทุกวันนี่ จะได้หาเรื่องไปสบตาเขาทุกวันได้” หญิงสาวทำเสียงอิดออด เพราะแค่วันนั้นไปทำเปิ่นไว้เธอยังเข็ดขยาดไม่หาย

              “แล้วคุยอะไรกันบ้าง” ชายหนุ่มถามกลับ

              “ก็...ไม่อยากจะพูดเลยลี่ถามคำถามโง่แสนโง่ไปค่ะ คงเสียคะแนนไปมากโขเลย แล้วเขาเสิร์ซข้อมูลในอินเตอร์เน็ตให้ลี่จดคำตอบที่ลี่ถามไปจนมือแทบหงิก แต่พี่ดลคะ...” เล่าเสร็จก็นึกขึ้นได้

              “อะไรเหรอ”

              “เขาใช้ปากกาที่พี่ดลช่วยลี่เลือกวันนั้นด้วยนะคะ” เสียงตอบมาอย่างกระตือรือร้น

              “โป๊ะเชะ นั่นไง เขาเริ่มสนใจเราแล้ว” โค้ชหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงสดใส

              “แต่มันก็แค่ปากกานะคะ เขาบอกว่าเขียนลื่นดีเลยเอามาใช้ค่ะ” หญิงสาวแย้งอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก

              “ก็นั่นล่ะ ทุกครั้งที่เขาหยิบปากกามาใช้ เขาจะนึกถึงเรา ความรู้สึกมันจะค่อย ๆ ซึมซับไปทีละน้อย ยิ่งเราทำให้เขารู้ตัวสักหน่อยว่าแอบชอบอยู่ก็ยิ่งได้ผลเร็วขึ้น”

              “จริงหรือคะพี่ดล”

              “เถอะน่า เชื่อทฤษฏีพี่เถอะ ใช้ได้ผลมาแล้ว”

              “อีกล่ะ” ทุกทฤษฏีของเขามักจะจบด้วยคำว่าใช้ได้ผลมาแล้วจนหญิงสาวรุ่นน้องอดประชดอย่างหมั่นไส้ไม่ได้

              “พรุ่งนี้ไปนั่งคุยกับเขาอีกนะ พยายามหาช่องสบตาเข้าไว้ ยิ้มเยอะ ๆ เราน่ะยิ้มสวย รับรองร้อยทั้งร้อยถ้าไม่ตกหลุมรักอย่ามาเรียกพี่ว่ากุนซือ”

              “โอ๊ะโอ๋ กุนซือเชียว ว่าแต่ลี่ยิ้มสวยจริง ๆ หรือคะ”

              “อือ ยิ้มสวย ลองยิ้มใส่กระจกดูสิ”

              “ยิ้มสวยกว่านางฟ้าของพี่ดลป่ะ”

              “สวยคนละแบบน่า อย่าเอามาเทียบกับนางฟ้าพี่สิ มันคนละคนกัน”

              “แต่พี่ดลก็ชอบยิ้มแบบของนางฟ้ามากกว่าของลี่นะสิ”

              “แหงแซะล่ะ แต่แฟนลี่ก็คงชอบยิ้มสวย ๆ แบบของลี่นี่ล่ะ ขยันยิ้มและสบตาเข้าไว้ เหลือเวลาไม่นานแล้วนะ รีบทำคะแนนด่วนเลย”

              “โอเค สบตาแล้วก็ยิ้มเยอะ ๆ พรุ่งนี้ลี่จะรีบไปปฏิบัติ” หญิงสาวรับคำแข็งขัน “ขอให้โชคดี งั้นแค่นี้ก่อนนะลี่ พี่ต้องกลับไปหานางฟ้าก่อนออกมานานเกินไปแล้ว” บอกเสร็จก็กดวางสาย โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่านางฟ้าที่เขาพูดถึงกำลังแอบมองอาการคุยไปยิ้มไปของเขาอยู่ที่หน้าต่างชั้นบน ก่อนจะถอยกลับมายังโต๊ะตัวใหญ่ที่เธอวาดแบบเสื้อในกระดาษสร้างแบบค้างอยู่ 


    ปล.ฝากอีบุ๊คพี่ดลด้วยนะคะ ส่วนใครอยากได้เล่มยังสั่งซื้อได้นะคะ ที่ suthantip@gmail.com, id line : iThip49 และแฟนเพจ ทิพย์ทิวา ค่ะ 19/2/2018

    -----------------------------------------

    อัปให้อ่านก่อนนอนค่ะ มาดึกไปหน่อยแต่ก็มานะคะ ขอบคุณทุกคอมเมนต์และต้อนรับนักอ่านทุกท่านที่เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะ ทั้งที่แอดแฟนพันธุ์แท้และที่ตามอ่านโดยไม่ได้แอดแฟนค่ะ ขอบพระคุณจริง ๆ สำหรับกำลังใจที่มีให้กัน ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ ผิดพลาดอะไรก็แนะนำกันได้ค่ะ...ทิพย์ทิวา 16/4/2016 23.40


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×