คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ผมรักคุณ 100%
“นู่น ๆ”
นักศึกษาหนุ่มหน้าทะเล้นพยักพเยิดให้เพื่อนมองไปยังหญิงสาวที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ
อยู่ไม่ไกลนัก
“อีกแล้วเหรอ
ไปทางโน้นดีกว่า”
ธีรภพนักศึกษาปีสี่คณะเศรษฐศาสตร์ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังที่นักศึกษาทั่วประเทศไฝ่ฝันอยากจะผ่านการสอบเอนทรานต์เข้าไปเรียนที่นั่นชวนเพื่อนเดินหนีไปอีกทางเพื่อจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับนักศึกษาสาวสวยรุ่นน้องที่คอยแอบตามส่องดูการใช้ชีวิตของเขามาร่วมสองปี
“แกเป็นอะไรวะไอ้ภพ
น้องเขาก็น่ารักดีนะ จะหนีทำไม” ณัฐพลธ์เพื่อนสนิทถามอย่างไม่เข้าใจ
เพราะคนเป็นเพื่อนก็ใช่ว่าจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แม้จะเป็นที่กรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ
ไม่น้อยเพราะนอกจากหน้าตาหล่อเหลาแล้วยังเรียนเก่ง การกีฬาเยี่ยม
แถมยังเป็นคนสุภาพเรียบร้อยไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใคร
แต่เพื่อนของเขาก็ไม่เคยสนใจจะรับผู้หญิงคนไหนเป็นแฟนสักที
“ฉันไม่ชอบยุ่งกับพวกลูกคนรวย” คือคำตอบจากธีรภพที่ทำให้คนเป็นเพื่อนหูผึ่ง
“โห
แบ่งแยก แกก็ไม่ถึงกับจนถึงขั้นกินแกลบสักหน่อย พ่อแม่แกก็เป็นข้าราชการ”
“แต่ก็แค่ราชการจน
ๆ น่ะ เอาเป็นว่าเราไม่อยากยุ่งก็แล้วกัน”
“ให้มันแน่เถอะวะ
บอกว่าไม่อยากยุ่ง แต่พอไม่เห็นเขาเดินตามแกก็คอยมองหา
แบบนี้เขาเรียกว่าไม่อยากยุ่งเหรอวะ”
“ก็มันชิน
เห็นตามต้อย ๆ มาเป็นปี ๆ พอไม่เห็นก็แปลกใจบ้างสิวะ ไม่เห็นจะผิดปกติตรงไหนเลย”
คนไม่ผิดปกติชะเง้อมองแล้วยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเป้าหมายแอบอยู่ตรงมุมเสา
“นั่นไง
เห็นเขาตามแล้วแอบยิ้ม แบบนี้ไม่ผิดปกติเหรอไอ้ภพ เข้าไปพูดกับเขาสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวเรียนจบแกก็ต้องไปต่อโทเมืองนอกแล้ว”
“ไม่เอาหรอก
ช่างเขาเถอะ เรียนจบก็ไม่ต้องเจอกันแล้ว ไปกันดีกว่า” ว่าแล้วก็ทำท่าว่าจะผละไป
โดยไม่รู้สักนิดว่าคนที่ยืนใจตุ้ม ๆ ต้อม ๆ
อยู่นั้นตัดสินใจพุ่งพรวดออกมาจากมุมเสา
“พี่ภพคะ”
เธอเรียกแล้วก็สูดหายใจเข้าลึกตามคำสอน ชายหนุ่มหันกลับมามองคนที่ยืนขาสั่นแต่พยายามฝืนให้ท่าทางสวยเก๋
“มีอะไรหรือครับ”
เก๊กหน้าขรึมจนคนตรงหน้าใจแป้ว
“คือ...คือ
นี่ค่ะลี่เอาของขวัญวันเกิดมาให้ สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ภพ”
ชายหนุ่มก้มมองของกล่องเล็ก ๆ ในมือที่ห่อและผูกโบว์อย่างสวยงาม
“เอ่อ...คือ...”
คนที่ได้รับของขวัญทำท่าอ้ำอึ้ง
“เออ
แกคุยกับน้องเขาก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปรอที่สนามเทนนิส”
คนเป็นเพื่อนยัดเยียดให้คุยกันแล้วเดินหนีไปเสียดื้อ ๆ
ธีรภพจึงจำใจต้องยืนคุยกับรุ่นน้องตามลำพัง
“ขอบใจนะ”
เขายื่นมือไปรับของขวัญ
“พี่ภพคะ
เอ่อ...ลี่ได้ข่าวว่าพี่ภพได้ทุนเรียนต่อปริญญาโทจากมหาวิทยาลัย ยินดีด้วยนะคะ”
รีบเอ่ยปากสั่นด้วยกลัวว่ารุ่นพี่จะรีบชิ่งหนีไปเสียอีก
ชายหนุ่มยิ้มให้นิดหนึ่งก่อนว่า
“ขอบคุณครับ”
พูดสั้น ๆ แค่คำเดียวแล้วหันหลังกลับไปทางเดิม
“เอ่อแล้ว...”
คนที่อยากจะพูดต่อต้องหยุดคำพูดเอาไว้แค่นั้น เพราะร่างสูงเดินออกไปโดยไม่อยู่รอฟังประโยคต่อไปจากเธอสักนิด
“โธ่...ถ้าพี่เขาไปเรียนเมืองนอกแล้วจะติดต่อยังไงเนี่ย
ทำไมแกไม่รีบขอแอดเฟซแอดไลน์เขาวะไอ้ลี่” สาวน้อยได้แต่คร่ำครวญด้วยความเสียดาย
เพราะไม่มีโอกาสบ่อยนักที่เธอจะได้พูดคุยกับเขา
พยายามจะเข้าไปคุยทีไรเขาก็เดินหนีเธอไปทุกที
จึงได้แต่ทรุดนั่งลงที่ม้าหินอ่อนข้างทางเดิน
------------------------------------------------------
ใจร้ายจริงพี่ภพ ในที่สุดก็จบไปอีกบท พรุ่งนี้มาติดตามอ่านกันต่อนะคะ ใครไปเที่ยวงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติมาบ้างก็เล่าให้ฟังกันบ้างนะคะว่าซื้ออะไรมาบ้าง คนเขียนอยากไปค่ะ แต่ปีนี้ติดภารกิจหลายอย่าง เลยพลาดโอกาสดี ๆ ไปอย่างน่าเสียดาย ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ ...ทิพย์ทิวา 2/4/2016 21.33
ฝากอีบุ๊กพี่ดลด้วยนะคะ
ความคิดเห็น