คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ทะเลยามเช้า 30%
๑๒
ทะเลยามเช้า
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นตั้งแต่ยังไม่สว่าง เบญจาปรือตาขึ้นมาด้วยความง่วงงุน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเที่ยงคืน เพราะหลังจากหมดแก้วที่สองแล้ว ธนดลก็คะยั้นคะยอให้เธอดื่มอีกแก้วแล้วชวนคุยโน่นคุยนี่ต่ออีกพักใหญ่กว่าจะได้กลับเข้าบ้านมานอน เขายังสุภาพและไม่ฉวยโอกาสมีเพียงสายตาที่บ่งบอกว่ารู้สึกพิเศษกับเธออย่างไรบ้าง
หญิงสาวเดินมาแง้มประตู เห็นเขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วในชุดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นสีเทา
“กี่โมงแล้วคะ” เธอถามอย่างงง ๆ เพราะหันมองออกไปด้านนอกก็ยังมืดสนิท แล้วเธอก็นอนดึกด้วยเลยมึนงงไปหมด
“เกือบหกโมงเช้าแล้ว คุณเบญจำไม่ได้หรือครับที่ผมชวนตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน”
“อ้อ เบญแย่จัง เอ่อ...ยังไม่ได้แต่งตัวเลยด้วยค่ะ” เขามองหญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาวลวดลายสีชมพูอ่อนแขนยาว ชายของชุดนอนคลุมถึงกลางน่องซึ่งดูเรียบร้อยดี
“งั้นผมไปรอหน้าบ้านนะครับ”
“ค่ะ” หญิงสาวปิดประตูแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพียงไม่นานก็ออกมา เป็นช่วงที่ท้องฟ้าใกล้สว่างเต็มที เห็นเขานั่งหันหลังให้โดยมีเจ้านิลนั่งอยู่ข้าง ๆ บนโขดหินตรงสวนหย่อมหน้าบ้าน ซึ่งปูด้วยหญ้าญี่ปุ่นปลูกไม้ดอกประดับแล้ววางหินผิวเกลี้ยงเกลาก้อนใหญ่สองก้อนเพื่อประดับสวนซึ่งสามารถนั่งเล่นได้ด้วย ส่วนของตัวบ้านตั้งอยู่บนเนินสูง ด้านซ้ายมือของเขามีบันไดทอดลงไปด้านล่างแม้ยังมองเห็นไม่ชัดเจนนักแต่ก็พอดูออกว่าด้านล่างเป็นหาดทราย ส่วนด้านขวามือเป็นสระว่ายน้ำ
ลมทะเลพัดขึ้นบกปะทะใบหน้าทำให้เธอต้องกอดอกเพราะความเย็นของอากาศในยามเช้า ก่อนจะเดินไปยืนอยู่ข้างหลังเขา ชายหนุ่มเหมือนจะรู้ตัวว่ามีคนมายืนใกล้ ๆ จึงหันมามอง เธออยู่ในชุดสบาย ๆ เป็นกางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อแขนกุดสีฟ้าขาวลายกราฟิก
“ม๊ามาแล้วชวนม๊านั่งด้วยกันสิเจ้านิล” เจ้านิลหันมามองทางเดียวกับเจ้านายก่อนจะทำหน้าไม่สนใจ หันกลับไปมองทางทิศเดิมเชิดหน้าทำท่าโก้ของมันต่อไป ชายหนุ่มเห็นท่าวางหรูของมันก็หัวเราะหึ ๆ
“นิลมานั่งกับป๊าดีกว่าจะได้เหลือที่ให้ม๊านั่งด้วย” ว่าแล้วก็คว้าเจ้าตัวแสบไปนั่งในตัก
“ม๊านั่งสิครับ” เอ่ยเชิญให้เธอมานั่งด้วยกันพลางตบลงเบา ๆ ที่ก้อนหินข้างตัว เธอชินเสียแล้วกับการที่เขาเรียกเธอว่าม๊า เพราะตอนอยู่ที่บ้านถ้ามีเจ้านิลอยู่ด้วย เขาจะเรียกเธอว่าม๊าและแทนตัวเองว่าป๊าเสมอ ตอนแรกเธอก็รู้สึกขัด ๆ เขิน ๆ แต่ตอนนี้บางทีก็ลืมตัวแทนตัวเองว่าม๊ากับเขาไปด้วย ราวกับว่าเขากำลังพยายามทำให้เธอเกิดความผูกพันจนไม่สามารถจะแยกจากเขาไปได้
เบญจาทรุดนั่งลงบนก้อนหินข้างธนดล ส่วนเจ้านิลที่อยู่ในตักของคุณหมอหนุ่มตอนนี้กระโดดเหยงลงไปนั่งตามลำพัง ตั้งแต่มีชุดสวมและปลอกคอใส่ มันหยิ่งขึ้นเป็นกอง จากที่เมื่อก่อนเคยเรียกแล้วกระโดดขึ้นตัก แต่ตอนนี้มันชอบทำหน้าเชิดหรือไม่ก็หันมองแวบเดียวก็ทำหน้านิ่ง ๆ ไม่ออดอ้อนออเซาะอย่างเก่า จนเบญจานึกขำที่คนเป็นป๊ามักบ่นหมั่นไส้มันอยู่บ่อย ๆ บางทีก็ว่าขืนมันยังหยิ่งต่อไปจะถอดชุดถอดปลอกคอปล่อยให้เป็นแมววัดเสียให้เข็ด
“ยังง่วงหรือเปล่าครับ” เขาชวนคุย
“ไม่แล้วค่ะ” ตอบพลางห่อไหล่แล้วถูมือตัวเองไปมาเพราะลมเย็นพัดมาจนรู้สึกหนาว
“หนาวหรือครับ” คนข้าง ๆ ถามมาอีก
“เอ่อ แค่เย็น ๆ นิดหน่อยค่ะ ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วนะคะ” เธอเบนความสนใจของเขาไปยังแสงสีส้มที่กำลังจะโผล่ขึ้นเหนือน้ำทะเล
ธนดลทอดสายตามองนิ่งไปยังทิศทางเดียวกัน การรอชมพระอาทิตย์ยามเช้ากับใครสักคนมันให้ความรู้สึกอุ่นอวลอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก แล้วเป็นความฝันของเขาที่อยากพาใครสักคนมานั่งชมพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันที่นี่ และวันนี้เขาก็ได้พามาแล้ว
ชายหนุ่มชำเลืองมองดวงหน้าเนียนใสที่ตอนนี้สายตาจับจ้องอยู่ที่ดวงสีส้มกลมโตที่ค่อย ๆ เคลื่อนขึ้นมาอย่างช้า ๆ เขาเห็นเธอยังห่อไหล่ และลมที่พัดมาปะทะร่างกายค่อนข้างเย็นทีเดียว
มือเล็ก ๆ ที่ซุกกันอยู่บนต้นขาทำให้เขารู้ว่าเธอหนาว คิดแล้วก็อยากจะจับมากุมไว้เพื่อให้ความอบอุ่น เขาขยับมืออย่างลังเล กล้า ๆ กลัว ๆ แล้วก็ถอยกลับมา ที่ตั้งใจว่าจะนั่งดูดวงอาทิตย์ขึ้นก็วอกแวกพิกล คอยแต่ชำเลืองมือขาว ๆ นั่นเรื่อยไป จนไม่รู้ว่าดวงอาทิตย์ตอนนี้ลอยขึ้นจนเกือบหมดดวงแล้ว
เอาวะ...จับไปเถอะ นายธนดลไม่เคยกลัวอะไรนอกจากผี
คิดแล้วก็ตัดสินใจเอื้อมมือไป หญิงสาวที่นั่งอยู่สังเกตอาการเคาะนิ้วมือยิก ๆ บนต้นขาของคนข้าง ๆ มาพักใหญ่ จึงยกมือขึ้นเสยผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเขาทำท่าจะยื่นมือมาจับ จะให้เธอยอมให้เขาจับมือง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน เดี๋ยวเขาก็คิดว่าแค่พามาเที่ยวหน่อยเดียวก็สามารถทำอะไรกับเธอก็ได้ ไม่ดีแน่ ถึงจะแก่ก็ใช่ว่าเธอจะคว้าใครก็ได้ที่ผ่านเข้ามา
คนที่เอื้อมมือไปหดมือกลับอย่างไว
พลาด...พลาดอีกแล้ว เอาน่าไว้โอกาสอื่นก็แล้วกัน ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าจากที่คิดจะโรแมนติกเขาจะหาว่าฉวยโอกาส ไม่ดีแน่ ๆ คิดแล้วก็ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อ ก่อนหยิบกิ่งไม้เล็ก ๆ ปาใส่หัวเจ้านิลด้วยความที่คิดไม่ออกว่าจะไปต่อยังไง เจ้าเหมียวหันขวับมาทำตาขวาง เบญจายิ้มขำ เขาหันมองท่าทางขำขันของเธอก็อดกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยวไม่ได้
รู้ทันไปซะหมด...สักวันหนึ่งเถอะจะเอาให้อยู่หมัดเชียว!
คิดอย่างเข่นเขี้ยวในใจ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าจีบสาวรุ่นพี่นี้ไม่ง่ายเลยสักนิด เจ้าหล่อนทำราวกับรู้ความคิดของเขาไปหมดทุกเรื่อง แต่เอาเถอะ มันก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน คิดแล้วก็อดเผลออมยิ้มไม่ได้
--------------------------------------------------------
พี่ดลนะพี่ดล ไว้ลุ้นพรุ่งนี้ค่ะว่าพี่ดลจะใช้วิธีไหนจีบสาวรุ่นพี่ต่อ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ แล้วก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจอีกสักเรื่องนะคะ ประโยคหลังนี่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักร้องลูกทุ่งยังไงก็ไม่รู้ แต่เค้าขอฝากจริง ๆ นะเออ ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ...ทิพย์ทิวา 15/3/2016 21.57
๑๒
ทะเลยามเช้า
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นตั้งแต่ยังไม่สว่าง เบญจาปรือตาขึ้นมาด้วยความง่วงงุน เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบเที่ยงคืน เพราะหลังจากหมดแก้วที่สองแล้ว ธนดลก็คะยั้นคะยอให้เธอดื่มอีกแก้วแล้วชวนคุยโน่นคุยนี่ต่ออีกพักใหญ่กว่าจะได้กลับเข้าบ้านมานอน เขายังสุภาพและไม่ฉวยโอกาสมีเพียงสายตาที่บ่งบอกว่ารู้สึกพิเศษกับเธออย่างไรบ้าง
หญิงสาวเดินมาแง้มประตู เห็นเขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วในชุดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นสีเทา
“กี่โมงแล้วคะ” เธอถามอย่างงง ๆ เพราะหันมองออกไปด้านนอกก็ยังมืดสนิท แล้วเธอก็นอนดึกด้วยเลยมึนงงไปหมด
“เกือบหกโมงเช้าแล้ว คุณเบญจำไม่ได้หรือครับที่ผมชวนตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน”
“อ้อ เบญแย่จัง เอ่อ...ยังไม่ได้แต่งตัวเลยด้วยค่ะ” เขามองหญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาวลวดลายสีชมพูอ่อนแขนยาว ชายของชุดนอนคลุมถึงกลางน่องซึ่งดูเรียบร้อยดี
“งั้นผมไปรอหน้าบ้านนะครับ”
“ค่ะ” หญิงสาวปิดประตูแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพียงไม่นานก็ออกมา เป็นช่วงที่ท้องฟ้าใกล้สว่างเต็มที เห็นเขานั่งหันหลังให้โดยมีเจ้านิลนั่งอยู่ข้าง ๆ บนโขดหินตรงสวนหย่อมหน้าบ้าน ซึ่งปูด้วยหญ้าญี่ปุ่นปลูกไม้ดอกประดับแล้ววางหินผิวเกลี้ยงเกลาก้อนใหญ่สองก้อนเพื่อประดับสวนซึ่งสามารถนั่งเล่นได้ด้วย ส่วนของตัวบ้านตั้งอยู่บนเนินสูง ด้านซ้ายมือของเขามีบันไดทอดลงไปด้านล่างแม้ยังมองเห็นไม่ชัดเจนนักแต่ก็พอดูออกว่าด้านล่างเป็นหาดทราย ส่วนด้านขวามือเป็นสระว่ายน้ำ
ลมทะเลพัดขึ้นบกปะทะใบหน้าทำให้เธอต้องกอดอกเพราะความเย็นของอากาศในยามเช้า ก่อนจะเดินไปยืนอยู่ข้างหลังเขา ชายหนุ่มเหมือนจะรู้ตัวว่ามีคนมายืนใกล้ ๆ จึงหันมามอง เธออยู่ในชุดสบาย ๆ เป็นกางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อแขนกุดสีฟ้าขาวลายกราฟิก
“ม๊ามาแล้วชวนม๊านั่งด้วยกันสิเจ้านิล” เจ้านิลหันมามองทางเดียวกับเจ้านายก่อนจะทำหน้าไม่สนใจ หันกลับไปมองทางทิศเดิมเชิดหน้าทำท่าโก้ของมันต่อไป ชายหนุ่มเห็นท่าวางหรูของมันก็หัวเราะหึ ๆ
“นิลมานั่งกับป๊าดีกว่าจะได้เหลือที่ให้ม๊านั่งด้วย” ว่าแล้วก็คว้าเจ้าตัวแสบไปนั่งในตัก
“ม๊านั่งสิครับ” เอ่ยเชิญให้เธอมานั่งด้วยกันพลางตบลงเบา ๆ ที่ก้อนหินข้างตัว เธอชินเสียแล้วกับการที่เขาเรียกเธอว่าม๊า เพราะตอนอยู่ที่บ้านถ้ามีเจ้านิลอยู่ด้วย เขาจะเรียกเธอว่าม๊าและแทนตัวเองว่าป๊าเสมอ ตอนแรกเธอก็รู้สึกขัด ๆ เขิน ๆ แต่ตอนนี้บางทีก็ลืมตัวแทนตัวเองว่าม๊ากับเขาไปด้วย ราวกับว่าเขากำลังพยายามทำให้เธอเกิดความผูกพันจนไม่สามารถจะแยกจากเขาไปได้
เบญจาทรุดนั่งลงบนก้อนหินข้างธนดล ส่วนเจ้านิลที่อยู่ในตักของคุณหมอหนุ่มตอนนี้กระโดดเหยงลงไปนั่งตามลำพัง ตั้งแต่มีชุดสวมและปลอกคอใส่ มันหยิ่งขึ้นเป็นกอง จากที่เมื่อก่อนเคยเรียกแล้วกระโดดขึ้นตัก แต่ตอนนี้มันชอบทำหน้าเชิดหรือไม่ก็หันมองแวบเดียวก็ทำหน้านิ่ง ๆ ไม่ออดอ้อนออเซาะอย่างเก่า จนเบญจานึกขำที่คนเป็นป๊ามักบ่นหมั่นไส้มันอยู่บ่อย ๆ บางทีก็ว่าขืนมันยังหยิ่งต่อไปจะถอดชุดถอดปลอกคอปล่อยให้เป็นแมววัดเสียให้เข็ด
“ยังง่วงหรือเปล่าครับ” เขาชวนคุย
“ไม่แล้วค่ะ” ตอบพลางห่อไหล่แล้วถูมือตัวเองไปมาเพราะลมเย็นพัดมาจนรู้สึกหนาว
“หนาวหรือครับ” คนข้าง ๆ ถามมาอีก
“เอ่อ แค่เย็น ๆ นิดหน่อยค่ะ ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วนะคะ” เธอเบนความสนใจของเขาไปยังแสงสีส้มที่กำลังจะโผล่ขึ้นเหนือน้ำทะเล
ธนดลทอดสายตามองนิ่งไปยังทิศทางเดียวกัน การรอชมพระอาทิตย์ยามเช้ากับใครสักคนมันให้ความรู้สึกอุ่นอวลอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก แล้วเป็นความฝันของเขาที่อยากพาใครสักคนมานั่งชมพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันที่นี่ และวันนี้เขาก็ได้พามาแล้ว
ชายหนุ่มชำเลืองมองดวงหน้าเนียนใสที่ตอนนี้สายตาจับจ้องอยู่ที่ดวงสีส้มกลมโตที่ค่อย ๆ เคลื่อนขึ้นมาอย่างช้า ๆ เขาเห็นเธอยังห่อไหล่ และลมที่พัดมาปะทะร่างกายค่อนข้างเย็นทีเดียว
มือเล็ก ๆ ที่ซุกกันอยู่บนต้นขาทำให้เขารู้ว่าเธอหนาว คิดแล้วก็อยากจะจับมากุมไว้เพื่อให้ความอบอุ่น เขาขยับมืออย่างลังเล กล้า ๆ กลัว ๆ แล้วก็ถอยกลับมา ที่ตั้งใจว่าจะนั่งดูดวงอาทิตย์ขึ้นก็วอกแวกพิกล คอยแต่ชำเลืองมือขาว ๆ นั่นเรื่อยไป จนไม่รู้ว่าดวงอาทิตย์ตอนนี้ลอยขึ้นจนเกือบหมดดวงแล้ว
เอาวะ...จับไปเถอะ นายธนดลไม่เคยกลัวอะไรนอกจากผี
คิดแล้วก็ตัดสินใจเอื้อมมือไป หญิงสาวที่นั่งอยู่สังเกตอาการเคาะนิ้วมือยิก ๆ บนต้นขาของคนข้าง ๆ มาพักใหญ่ จึงยกมือขึ้นเสยผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเขาทำท่าจะยื่นมือมาจับ จะให้เธอยอมให้เขาจับมือง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน เดี๋ยวเขาก็คิดว่าแค่พามาเที่ยวหน่อยเดียวก็สามารถทำอะไรกับเธอก็ได้ ไม่ดีแน่ ถึงจะแก่ก็ใช่ว่าเธอจะคว้าใครก็ได้ที่ผ่านเข้ามา
คนที่เอื้อมมือไปหดมือกลับอย่างไว
พลาด...พลาดอีกแล้ว เอาน่าไว้โอกาสอื่นก็แล้วกัน ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าจากที่คิดจะโรแมนติกเขาจะหาว่าฉวยโอกาส ไม่ดีแน่ ๆ คิดแล้วก็ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อ ก่อนหยิบกิ่งไม้เล็ก ๆ ปาใส่หัวเจ้านิลด้วยความที่คิดไม่ออกว่าจะไปต่อยังไง เจ้าเหมียวหันขวับมาทำตาขวาง เบญจายิ้มขำ เขาหันมองท่าทางขำขันของเธอก็อดกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยวไม่ได้
รู้ทันไปซะหมด...สักวันหนึ่งเถอะจะเอาให้อยู่หมัดเชียว!
คิดอย่างเข่นเขี้ยวในใจ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าจีบสาวรุ่นพี่นี้ไม่ง่ายเลยสักนิด เจ้าหล่อนทำราวกับรู้ความคิดของเขาไปหมดทุกเรื่อง แต่เอาเถอะ มันก็ตื่นเต้นดีเหมือนกัน คิดแล้วก็อดเผลออมยิ้มไม่ได้
--------------------------------------------------------
พี่ดลนะพี่ดล ไว้ลุ้นพรุ่งนี้ค่ะว่าพี่ดลจะใช้วิธีไหนจีบสาวรุ่นพี่ต่อ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ แล้วก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจอีกสักเรื่องนะคะ ประโยคหลังนี่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักร้องลูกทุ่งยังไงก็ไม่รู้ แต่เค้าขอฝากจริง ๆ นะเออ ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ...ทิพย์ทิวา 15/3/2016 21.57
ความคิดเห็น