หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #2 : แรกเจอ 70% (รีไรท์)

ธนดลจอดรถริมประตูรั้วหน้าบ้านหลังใหญ่ด้านหน้าเป็นสนามหญ้า มีต้นไม้รกครึ้มด้วยไม่มีคนอยู่มานาน จนบิดาของเขากลัวว่ามันจะทรุดโทรมจนพังลงมาเสียก่อน จึงอยากให้เขามาอยู่เพื่อดูแลให้สภาพดีขึ้น

ชายหนุ่มมองลอดรั้วบ้านด้วยใจระทึก มือถือกุญแจค้างไว้ ก่อนจะตัดสินใจไขประตูรั้วบานเล็กแล้วเดินเข้าไป ผ่านประตูรั้วมาได้ก็รู้สึกถึงความเย็นเยือกที่สัมผัสผิวขาวละเอียดจนขนอ่อนลุกชัน

หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเมื่อเดินเข้าไปถึงประตูบ้าน ซึ่งเป็นอาคารก่ออิฐถือปูนสองชั้นสไตล์ชิโนโปรตุกีสที่เขาเคยเห็นตอนไปเที่ยวภูเก็ต หน้าบ้านมีใบไม้แห้งร่วงกราว ไหนจะกิ่งไม้ผุที่หักมาขวางทางไว้ เขากวาดตามองบันไดที่ยกสูงก่อนจะเป็นระเบียงยื่นออกมาแล้วมีประตูโค้งบานใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลาง ราวระเบียงเต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่นจับเขลอะ

“ไหนป๊าบอกว่ามีคนมาอยู่เมื่อสองปีก่อน แค่ไม่อยู่สองปีมันโทรมขนาดนี้เลยเหรอ” พึมพำอยู่คนเดียว ใจก็ลังเลว่าจะข้ามกิ่งไม้ที่ขวางทางอยู่แล้วไขประตูเปิดเข้าไปดูดีหรือไม่

“ป๊อดไปได้น่า...กลางวันแสก ๆ” ยืนลังเลและเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจได้

“กลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็เดินถอยหลังออกมา พอหลุดออกจากประตูรั้วได้ก็ออกไปยืนหอบแฮ่ก ๆ อยู่ข้างรถ ราวกับเพิ่งผ่านการวิ่งแข่งระยะไกลมา

“ทำยังไงดี” คนไม่กล้าเข้าบ้านพึมพำถามตัวเอง พลางพิงรถยนต์ยุโรปสีบรอนซ์เงิน แหงนหน้ามองบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ภายในรั้วทึมทึบนั่น

“ใช่ ต้องหาคนมาทำความสะอาดก่อน ถ้าทำความสะอาดแล้วคงไม่น่ากลัวแบบนี้” ว่าแล้วก็เดินไปเปิดกระโปรงรถ รื้อหากระดาษกับปากกาซึ่งจำได้ว่าพอมีติดรถอยู่บ้าง เมื่อเจอแล้วก็เอาปากกาเมจิกเขียนตัวใหญ่ ๆ ลงกระดาษเอสี่

“รับสมัครแม่บ้าน เงินเดือนดี ติดต่อ โทร. ....” เขียนไปก็พึมพำไป ก่อนจะใช้ปากกาเจาะรูอย่างหยาบ ๆ ค้นหาเชือกในรถมาร้อยแล้วแขวนไว้ที่ประตูบ้าน

“ทำชั่วคราวไปก่อน...เผื่อวันนี้ฟลุ๊กได้คนงานเลย ถ้าไม่ได้ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำป้ายใหม่มาแขวน” แขวนป้ายไปก็พึมพำไป ก่อนจะได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านฝั่งซ้ายมือ ซึ่งซอยนี้สามารถเข้าได้ทั้งสองทาง

ชายหนุ่มหันไปตามเสียง เห็นร่างบอบบางลงจากรถ ผมสีอ่อนยาวสลวยเป็นมันเงา ผิวพรรณขาวละเอียดเปล่งประกายราวกับมีรัศมีรอบตัว สวมแว่นกันแดดเห็นเพียงจมูกปากจิ้มลิ้มพริ้มเพรา เดาจากสายตาว่าอายุของเธอน่าจะราวยี่สิบปลาย ๆ

หญิงสาวคนนั้นรับกระเป๋าเดินทางใบเขื่องที่คนขับแท็กซี่ยกมาวางให้ก่อนที่จะตวัดสายตามองมาที่เขา

สวย...พูดได้คำเดียวว่า ‘สวย’ อย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกว่าเคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยซึ้งตรึงใจได้เท่านี้มาก่อน

ถึงแม้บ้านจะน่ากลัวแต่อย่างน้อยก็ไม่ได้เลวร้ายนักเพราะยังมีเพื่อนบ้านหน้าตาน่ารักมาอยู่เป็นเพื่อน ถือว่าโลกนี้ยังไม่โหดร้ายกับเขาสักเท่าไหร่

ขณะครุ่นคิด สายตาที่จ้องมองผ่านแว่นกันแดด ทำให้เขาได้สติ จึงส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วโค้งให้น้อย ๆ ก่อนจะหันไปเปิดประตูรถแล้วขับออกไป

 “อะไรน่ะ” เบญจาก้าวเท้าเร็ว ๆ มายังหน้าบ้านหลังใหญ่ซึ่งอดีตเธอเคยเป็นเจ้าของมันมาก่อน แล้วมายืนมองป้ายประกาศที่ผู้ชายคนนั้นติดไว้

“รับสมัครแม่บ้าน” หญิงสาวเบิกตากว้าง เมื่อเห็นป้ายประกาศ ที่นี่กำลังจะมีคนเข้ามาอยู่ใหม่ และผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นก็คงเป็นเจ้าของบ้านคนใหม่กระมัง

“โธ่...จะมีคนมาอยู่แล้วหรือนี่” เบญจาโอดครวญ เพราะเหตุผลที่เธอไปหาพี่สาวก็เพื่อปรึกษาว่าจะหาเงินจากไหนมาซื้อบ้านหลังนี้กลับคืนมา เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านมาหลายปีแล้วแต่ไม่มีใครมาอยู่ที่นี่อย่างจริงจังสักที มีเพียงสองปีก่อนที่มีคนเข้ามาอยู่เพียงไม่นานก็ย้ายออกไป

เธออยากได้บ้านหลังนี้กลับคืนมา และคิดว่าเมื่อไม่มีคนอยู่เจ้าของบ้านก็คงตัดสินใจขายได้ง่ายขึ้นถ้าเธอเสนอจำนวนเงินที่น่าพอใจ แต่สุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็กำลังจะเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว ในขณะที่เธอยังหาเงินไม่ได้ ซึ่งบ้านและที่ดินแปลงนี้ สนนราคาน่าจะไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้านบาทเลยทีเดียว

เธอเห็นว่าพี่สาวอยู่ต่างประเทศมานาน และสามีใหม่ก็เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่ เพียงขวัญน่าจะสามารถหาเงินที่ยืมบ้านเธอไปจำนองกลับมาคืนให้ได้แล้ว แต่สุดท้ายคำตอบของเพียงขวัญก็คือ

‘พี่ขอเวลาหน่อยนะยายเบญ คริสต์เขาคงไม่ยอมให้พี่เอาเงินมากขนาดนั้นออกมาง่าย ๆ’ คำตอบนั้นทำให้เธอต้องพกความผิดหวังกลับมาบ้าน แต่ก็ไม่คิดว่าจะไร้ความหวังเกินไปนัก เพราะพี่สาวของเธอเพียงแค่ขอเวลาคุยกับสามีเท่านั้น

เบญจากระชากป้ายประกาศนั่นติดมือมา ก่อนที่ใครจะมาเห็นแล้วโทร. ไปสมัครงานตามเบอร์ที่ให้ไว้ ตอนนี้เธอยังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี แต่ทุกทางที่จะทำให้ต้องสูญเสียบ้าน...เธอต้องตัดไฟไว้แต่ต้นลม

คิดแล้วก็ลากกระเป๋าเข้าบ้านหลังเล็กของตัวเองซึ่งตั้งบนที่ดินมรดกชิ้นสุดท้ายของผู้เป็นบิดา อยู่ติดกับตึกหลังใหญ่ที่เธอเคยอยู่เคยวิ่งเล่นที่นั่นมาแต่อ้อนแต่ออก ซึ่งตอนนี้มีกำแพงหนาทึบที่เจ้าของบ้านคนใหม่ก่อกั้นกลางเอาไว้

หลังจากเก็บข้าวของและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เบญจาเดินออกมานั่งที่ซุ้มนั่งเล่นหน้าบ้านซึ่งเธอปลูกต้นแก้วมุกดาให้เลื้อยขึ้นคลุมด้านบนส่งกลิ่นหอมระรื่น “เอายังไงดีนะ” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง

หลังจากทบทวนอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดก็ตัดสินใจได้ว่าเธอจะไปสมัครเป็นแม่บ้านที่นั่น แม้ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร และเขาอาจจะมีภรรยาและลูกอีกหลายคนให้เธอต้องรับมือ เพราะดูแล้วชายหนุ่มรุ่นนั้นน่าจะมีครอบครัวแล้วเป็นแน่ แต่ยังไงก็ขอลองดูสักตั้ง อย่างน้อยแค่เข้าบ้านหลังนั้นได้อย่างอิสระเธอก็ดีใจแล้ว

หญิงสาวตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปตามเบอร์ที่แจ้งไว้ทันที 

-----------------------------------------------

จะได้คุยกันแล้ว ขอบคุณที่มาแอดแฟนพันธุ์แท้นะคะ แม้จะไม่มากแต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีค่ะ มีความสุขในการอ่านนะคะ...ทิพย์ทิวา 15/2/2015 15.14