หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #8 : สมาชิกใหม่ 100% รีไรท์

     หลังจากรับประทานอาหารเย็นพร้อมกับเจ้านิลเรียบร้อยแล้ว เบญจาก็เก็บกวาดทำความสะอาดบ้านก่อนจะเอากุญแจบ้านที่คนเป็นเจ้านายให้ไว้ขึ้นมาดู ตอนนี้เธอสามารถเข้าออกบ้านหลังนั้นได้ตามใจชอบแล้วสินะ หญิงสาวยิ้มบาง ๆ มีประกายบางอย่างผุดขึ้นในดวงตาวูบหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองเจ้านิลซึ่งกำลังนอนผึ่งพุงบนพรมเช็ดเท้าปุกปุยสีชมพูตัดกับสีขนของตัวเองอย่างสบายอารมณ์

          “เราไปจัดบ้านโน้นกันดีกว่านะเจ้านิล ป่ะ ไปด้วยกัน” เธอคว้าเจ้าตัวนุ่มนิ่มมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะถือไม้กวาดและอุปกรณ์ทำความสะอาดบ้านสองสามชิ้นเดินออกจากบ้าน แล้วไปเปิดประตูรั้วบ้านหลังใหญ่

แม้ยามมืดค่ำบ้านจะดูมืดทึมทึบน่ากลัวกว่ากลางวันหลายเท่า แต่เธอไม่ได้ยี่หระเลยสักนิด ก็มันเป็นบ้านของเธอ บ้านที่อยู่มาตั้งแต่เล็กแต่น้อย พอหลุดจำนองไปแล้วเธอก็ยังเฝ้ามองมันอยู่ทุกวัน

          มือเรียวควานหาสวิชต์ไฟท่ามกลางความมืด เมื่อแสงไฟสว่างจ้าขึ้นเธอจึงไปเปิดไฟในห้องอื่น ๆ ต่อไป เบญจาวางเจ้านิลลงก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนเพื่อกวาดห้องนอนใหญ่ของเขากับห้องฝั่งตรงข้ามของเธอก่อน เพราะพรุ่งนี้เขาจะมาอยู่แล้ว เธอกลัวว่าจะทำความสะอาดไม่ทัน เจ้านิลกระโดดโหยง ๆ ขึ้นบันไดตามเจ้านายไปด้วย

          หญิงสาวใช้ไม้กวาดหยากไย่ที่เกาะอยู่บนผนังลงมา ก่อนจะใช้ไม้ขนไก่ปัดฝุ่นบนตู้โต๊ะเก้าอี้ แล้วดึงผ้าคลุมเตียงสีขาวออกมา เหมือนกับตอนที่เธอช่วยแม่บ้านทำความสะอาดห้องนี้สมัยที่เพิ่งย่างเข้าสู่วัยสาว

ตั้งแต่นั้นมาห้องนี้ก็กลายเป็นความรับผิดชอบของเธอ เมื่อบิดาเห็นว่าเธอโตพอที่จะทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ได้แล้ว จึงให้เธอฝึกทำงานบ้านงานเรือน จ้างครูพิเศษมาสอนวิชาการเรือนเย็บปักถักร้อยรวมทั้งวิชาดนตรีควบคู่ไปกับการเรียนในโรงเรียนจนกระทั่งจบมหาวิทยาลัย

เธอกำลังจะเรียนต่อในระดับปริญญาโท แต่ทุกอย่างก็มลายหายไปหมด เมื่อบิดาเสียชีวิต บ้านหลังนี้เป็นกรรมสิทธิ์ของเธอ ส่วนที่ดินอีกหลายแปลงรวมทั้งทรัพย์สินของบิดาอีกหลายอย่างตกเป็นของพี่สาวซึ่งแต่งงานไปกับนักธุรกิจใหญ่ ต่อมาเพียงขวัญได้มายืมเงินเธอเมื่อธุรกิจของสามีประสบปัญหาขาดทุน เพื่อเอาเงินก้อนใหญ่ไปกู้สถานการณ์

แต่เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเมื่อให้ไปเท่าไหร่ก็ถมไม่พอ สุดท้ายเพียงขวัญ ก็ขอให้เธอจำนองบ้านหลังนี้ โชคดีที่บ้านหลังนี้กับที่ดินที่อยู่ติดกันเป็นโฉนดคนละใบ เธอถึงได้เหลือที่ดินผืนติดกันไว้สร้างบ้านหลังเล็ก ๆ หลังจากบ้านนี้ถูกยึดและธนาคารนำไปขายทอดตลาด

จากนั้นพี่สาวกับพี่เขยก็ทะเลาะและแยกทางกันทิ้งไว้เพียงแพรไหมลูกสาวคนเดียวที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไว้กับเธอ หญิงสาววัยเพียงยี่สิบเอ็ดแต่ต้องแบกรับภาระเลี้ยงหลานสาววัยเพียงห้าหกขวบตามลำพังมาจนถึงปัจจุบัน จนเธอลืมช่วงเวลาแห่งวัยสาวสะพรั่งที่จะต้องมีคู่ครอง และทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เงินมาเลี้ยงหลานสาวราวกับเลือดในอกของตัวเอง แต่หลานสาวตัวน้อยเมื่อเติบใหญ่ขึ้นมาก็ไม่ได้ทำให้เธอผิดหวัง เพราะทั้งกตัญญูและห่วงหาอาทรเธอดุจแม่แท้ ๆ

แล้วหญิงสาวก็ต้องหยุดความคิดของเธอเอาไว้เพียงแค่นั้นเมื่อเจ้านิลเห็นเธอกวาดพื้นแล้ววิ่งมาตะกายไม้กวาด แถมส่วนที่กวาดไว้เจ้านิลแสนซุกซนก็ลงไปนอนเกลือกกลิ้งจนเศษขยะกระจาย

“นิล จะโดนแม่ตีแล้วนะ” หญิงสาวเงื้อมือทำท่าจะตี เจ้านิลทำตาปรอยเมื่อรู้ตัวว่าโดนดุก่อนจะไปนั่งดูอยู่ห่าง ๆ เธอจึงรีบปัดกวาดห้องนี้ให้เสร็จ รวมทั้งไปปัดกวาดห้องของเธอและบริเวณทางเดินรวมทั้งบันได ก่อนจะลงมากวาดห้องโถงชั้นล่างจนเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น

“เกือบเที่ยงคืนแล้ว ไปนอนดีกว่านะนิล พรุ่งนี้ค่อยมาถูบ้านต่อ” พูดเสียงเบากับเจ้านิลราวกับว่ามันฟังภาษาคนรู้เรื่องแล้วก็เดินไปปิดไฟก่อนจะออกไปจากบ้าน เพราะพรุ่งนี้เธอคงต้องมาที่นี่แต่เช้าพร้อมกับอุปกรณ์ถูบ้านอีกที

ซึ่งไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เช้า คนเป็นเจ้านายของเธอจะเข้ามาตอนกี่โมงกัน เมื่อคิดถึงคนตัวใหญ่ที่เธอไม่มั่นใจสักนิดว่าจะอายุเท่าเธอจริง ๆ อย่างที่ว่า ก็อดลูบแก้มเบา ๆ ไม่ได้ เมื่อนึกถึงตอนที่เขาเผลอกอดตอนเจ้านิลกระโดดเข้ามาทางหน้าต่าง แม้จะอยู่ในช่วงตกใจ แต่เธอก็จำความรู้สึกวูบวาบที่เขาสัมผัสใกล้ชิดได้อย่างชัดเจน

บ้า! แก่แล้วจะคิดอะไรไปไกล หญิงสาวห้ามความรู้สึกแปลก ๆ ของตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูรั้วบ้านหลังเล็กเพื่อกลับเข้าไปนอน

----------------------------------------------------

มีใครอ่านอยู่บ้างเอ่ย ส่งเสียงนิดนึงนะคะ เพราะตอนที่ผ่านมารู้สึกเงียบกริบ ขอบคุณสำหรับบางคนที่แอด fav เข้ามาใหม่นะคะ ยินดีต้อนรับเข้าสมาคมโคอ่อนหญ้าแก่กันนะคะ อ่านแล้วเจอตรงไหนบกพร่องก็แนะนำเข้ามาได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ...ทิพย์ทิวา 21/2/2016 20.55