หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #7 : สมาชิกใหม่ 70% (รีไรท์)

ธนดลจอดรถที่หน้าบ้านหลังใหญ่สไตล์คลาสสิคซึ่งหากจะเรียกว่าคฤหาสน์เลยก็ว่าได้ เพราะออกแบบคล้ายปราสาทราชวังต่างประเทศเพียงแต่ย่อส่วนลงมาเท่านั้น บ้านหลังนี้เป็นของอากงซึ่งเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อเสียงระดับประเทศ ท่านได้ยกให้กับบิดาของเขาก่อนเสียชีวิตเนื่องจากเป็นบุตรชายคนเล็กที่อยู่ดูแลท่านจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต

          ในขณะที่บุตรคนอื่น ๆ ของท่านเป็นผู้หญิงและได้แต่งงานออกไปอยู่กินกับสามีกันหมด ส่วนบุตรชายอีกคนของท่านก็ไม่ชอบการแพทย์แบบธุรกิจ ชอบออกเดินทางไปรักษาคนป่วยในถิ่นทุรกันดารเสียมากกว่า ด้วยเห็นว่าตนฐานะดีแล้วไม่จำเป็นต้องกอบโกยอะไรอีก จึงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย น้อยครั้งที่จะกลับมาพักที่บ้านหลังนี้ ท่านจึงมอบสมบัติอื่น ๆ ซึ่งมีมูลค่าไม่ต่างกันให้แทน ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านซึ่งเขารู้ดีว่าบิดาคงรออยู่ที่นั่นพร้อมกับคำถามว่า

          “ลื๊อไปดูบ้านมาหรือยังดล”

‘นั่นไง คิดไว้ไม่มีผิด’ เสียงจากสมองดังขึ้นก่อนหันไปทางชายชราผมสีดอกเลาน้ำเสียงเข้ม ๆ ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาลายหลุยส์ ผู้ชายที่มีชื่อคล้องจองกับเขานามว่า ‘ธนเดช’ ซึ่งเป็นบิดาของเขาเอง มือของท่านกางหนังสือพิมพ์ออกอ่านแต่สายตาชำเลืองลอดแว่นมองจิกมาที่เขา

          ผู้เป็นบุตรชายทำหน้าระอาแต่ก็ทรุดลงนั่งเยื้อง ๆ กัน

          “ไปดูมาแล้วครับป๊า พรุ่งนี้ผมจะไปอยู่ที่นั่น” ตอบไปให้หายสงสัยเสียที คนเป็นบิดาเลิกคิ้วประหลาดใจพลางวางหนังสือพิมพ์ในมือลง

          “ว่าไงนะ” ขยับแว่นพลางถามอย่างไม่อยากเชื่อหู ว่าลูกชายปอดแหกของท่านจะไปอยู่บ้านหลังนั้นจริง ๆ เพราะแค่จะให้ย่างกลายเข้าไปดูบ้านก็ต้องโทร. ไปบังคับขู่เข็นตั้งหลายครั้งหลายครา

          “ผมตอบว่า พรุ่งนี้ผมจะย้ายไปอยู่ที่นั่นแล้วครับ แล้วม๊ากับเจ้ไปไหน ม่วยล่ะ หายไปไหนกันหมด” ถามพลางกวาดตามองหาแม่กับพี่สาวน้องสาวซึ่งมักจะอยู่กันพร้อมหน้าในช่วงหัวค่ำ

          “เฮียเขามารับไปกินข้าวนอกบ้าน ได้ทีละก็กระพือปีกบินกันไปหมดบ้านเลย ป๊าขี้เกียจไป” ท่านเอ่ยถึงธนพัฒน์พี่ชายของเขาซึ่งเป็นคนที่จะได้รับมรดกบ้านหลังนี้ต่อไป แถมยังเป็นผู้ดูแลธุรกิจโรงพยาบาลเอกชนทั้งหมดแทนบิดาด้วย

          “เพราะดักรอผมอยู่ล่ะสิ ก็บอกแล้วว่าไปดูก็ไปดูสิ” ลูกชายดักคอก่อนถามอย่างห่วงใย “แล้วป๊ากินอะไรหรือยัง”

          “ยัง ก็รออยู่นี่แหละ อาเหมยฮัวทำอะไรไว้ให้กินบ้างก็ไม่รู้ ส่วนอาซ้อก็ไปกับสามีเขานั่นล่ะ วันนี้เหลือป๊ากับลื๊อกินกันสองคน”

          “ตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ” พูดไม่ทันขาดคำเสียงของเหมยฮัวหญิงวัยกลางคนร่างท้วมซึ่งเป็นแม่บ้านก็ดังขึ้น

          “งั้น ไปกินกันเถอะดล ป๊าว่ากินแล้วจะขึ้นนอนเลย วันนี้แวะไปดูงานที่โรงพยาบาลมาทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย” พูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน ธนดลเดินเคียงคู่บิดาไปยังห้องรับประทานอาหาร ซึ่งมีอาหารหลายอย่างวางไว้บนโต๊ะไม้กลมประดับมุกขนาดใหญ่ ซึ่งเพียงพอให้คนในบ้านทั้งหมดได้นั่งรับประทานอาหารร่วมกัน แต่วันนี้มีคนนั่งเพียงสองคนจึงทำให้ขนาดยิ่งดูใหญ่ขึ้นไปอีก

          “ตกลงลื๊อจะไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นพรุ่งนี้เลยรึ” ผู้เป็นบิดายังไม่หายสงสัย

          “ครับ”

          “แล้วจะอยู่ยังไง บ้านช่องทิ้งไว้ตั้งนานแล้ว”

          “ผมได้คนช่วยดูแลทำความสะอาดบ้านแล้วครับ รับสมัครวันนี้ก็ได้คนเลย โชคดีจริง ๆ”

          “ไว้ใจได้หรือเปล่า” คนเป็นบิดาทำหน้ากังวล

          “เขาอยู่บ้านใกล้กับบ้านหลังนั้นครับ ดูจากประวัติในใบสมัครแล้วก็ไม่น่าจะเป็นคนร้าย ผมเห็นว่าสะดวกดีเลยรับไว้เลย”

          “อ้อ แล้วในบ้านเป็นยังไงบ้าง ทรุดโทรมลงเยอะไหม”

          “ก็ยังพออยู่ได้ครับ ผมว่าแค่ทำความสะอาดก็อยู่ได้แล้ว ป๊าครับ...ผมขอคนสวนที่บ้านเราไปช่วยตัดกิ่งไม้หน่อยนะครับ แม่บ้านที่รับมาคงตัดไม่ไหวแน่” เขาบอกบิดาพลางคิดถึงร่างอ้อนแอ้นในเดรสสีสวย ซึ่งคิดว่าเธอคงไม่มีแรงทำอะไรหนัก ๆ เป็นแน่

รูปร่างแบบนั้นถ้าให้นั่งถักไหมพรมหรือร้อยมาลัยน่าจะเหมาะกว่า

          “ก็เอาสิ นายมั่นก็ไม่ค่อยมีงานอะไรให้ทำอยู่แล้วช่วงนี้ เออ เมื่อกี้โต่วอี้เอารูปมาให้แกเลือก กินเสร็จแล้วเอาไปดูหน่อยแล้วกัน”

          “อีกแล้วหรือครับ” ชายหนุ่มทำหน้าซังกะตาย เมื่อรู้ว่าโต่วอี้หรือพี่สาวของผู้เป็นมารดาซึ่งทำอาชีพแม่สื่อ หาบรรดาหญิงสาวมาให้เขาเลือกอีกแล้ว

          “โต่วอี้เขาหวังดี อีกสองสามเดือนลื้อก็สามสิบแล้วนา ควรมีลูกมีเมียได้แล้ว” ธนดลแทบสำลักข้าว

          “โธ่ สมัยนี้เขาเลือกกันเองทั้งนั้นละป๊า แม่สื่อจะรู้ดีกว่าคนสองคนที่รักกันได้ยังไง แค่ดูรูปแล้วให้เลือกมันไม่ไหวนะป๊า” คนเป็นลูกรำพึงรำพันอย่างเคย

          “ไม่รู้ละ ลื้อก็เลือกมาสักคนแล้วกัน เกรงใจโต่วอี้ เขาส่งมาให้เลือกหลายทีแล้ว ก็บอกปัดไปตลอด เขาไม่ได้บังคับสักหน่อย แค่ให้มารู้จักกันดูก่อนเท่านั้น” ผู้เป็นบิดากล่อม ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างลำบากใจ

          “เอาน่า ไม่ชอบก็ปฏิเสธได้ อย่าเรื่องมากหน่อยเลย” ในที่สุดเขาก็ทนโดนเซ้าซี้หลายรอบไม่ไหว

          “ก็ได้ครับป๊า” รับปากด้วยสีหน้าไม่สู้ถูกใจนัก ก่อนจะรับประทานอาหารไปจนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย จึงเดินตามผู้เป็นบิดาออกมา

          “เอานี่ รูปถ่าย ลื้อเอาไปเลือกดูสักคนแล้วกัน แล้วพรุ่งนี้เช้าเอามาให้ป๊าดู จะได้บอกให้โต่วอี้นัดวันให้” ชายหนุ่มรับซองสีน้ำตาลมาอย่างแกน ๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไม้สีน้ำตาลเข้มเงาวับ ซึ่งมีราวฉลุลายหรูสะท้อนแสงของโคมไฟคริสตัลระย้า ที่ส่องแสงระยิบระยับบนเพดานห้องโถง ทอดโค้งไปยังชั้นสองของตัวบ้าน

เขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ต่อไปก็คงจะกลับมาค้างอยู่เรื่อย ๆ ตราบเท่าที่ยังมีพ่อแม่อยู่ที่นี่ แม้ว่าพรุ่งนี้จะต้องย้ายไปอยู่บ้านของตัวเอง ที่เขาเคยตั้งฉายาว่าบ้านผีสิงนั่นแล้วก็ตาม

          ชายหนุ่มวางซองสีน้ำตาลลงบนเตียงนอนอย่างไม่ใส่ใจนัก คิดเพียงว่าอาบน้ำเสร็จค่อยมาเลือกแล้วส่งให้บิดาไปเพราะอย่างไรเขาคงไม่ได้พิศวาสคนในรูปที่เลือกแน่นอน แล้วค่อยหาโอกาสปฏิเสธเอาทีหลัง

          เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มาเปิดซองดู มีรูปหญิงสาวพร้อมรายละเอียดพิมพ์ใส่กระดาษเอสี่แล้วใช้คลิปหนีบกระดาษหนีบไว้เป็นชุด ๆ เขาดูผ่าน ๆ ก่อนจะคว่ำกระดาษลงแล้วหลับตาเสี่ยงหยิบขึ้นมาหนึ่งชุดวางไว้บนตู้ข้างหัวเตียง เอาที่เหลือใส่ซอง แล้ววางไว้ด้วยกันก่อนจะล้มตัวนอน

------------------------------------------------------

เมื่อวานหายไปหนึ่งวัน พอดีไปเปิดอ่านนิยายเรื่องหม่อมเจ้าสุริยกานต์ ของ วลัย นวาระ แล้วเกิดวางไม่ลงเลยไม่ได้อัปให้อ่านหนึ่งวัน ต้องขอโทษสำหรับบางคนที่รอด้วยนะคะ ตอนนี้อ่านจบแล้วแต่คนเขียนยังเพ้อหาหม่อมเจ้าสุริยกานต์ไม่หาย แต่ก็มาอัปให้อ่านกันก่อนจะไปอ่านเล่มต่อไปของซีรี่ย์ เพชรเทพกานต์ น่าสนุกเหมือนกัน แต่คาดว่าพรุ่งนี้ก็คงไม่เบี้ยวล่ะ จะเขียนตุนไว้คืนนี้แล้วค่อยอ่านต่อ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ชอบคุณหมอกับคุณเบญกันบ้างหรือเปล่าเอ่ย...ทิพย์ทิวา 20/2/2016 22.28

ปล.ฝากอีบุ๊คพี่ดลด้วยนะคะ