หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #52 : รอ 100%

          แม้จะบอกให้ธนดลนอนค้างที่บ้านพ่อแม่ของเขา แต่เบญจาก็อดไม่ได้ที่จะนั่งดูละครไปพลางและเหลือบตามองนาฬิกาที่ผนังเป็นบางคราว เพราะเขาไม่ได้บอกกับเธอเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะค้าง แถมยังบอกว่าเป็นห่วงเธอจึงจะกลับมานอนที่บ้าน เธอไม่ปฏิเสธเลยว่ารอเขาอยู่ แม้อีกใจก็คิดว่าเขาอาจจะไม่กลับมา

          เจ้านิลที่มานัวเนียเธออยู่เมื่อสักครู่ ตอนนี้นอนหลับแผ่หลาอยู่ข้าง ๆ ท่านอนของมันไม่เคยเหมือนกันสักวัน วันนี้นอนกางแขนกางขาในท่าทางที่ตลกสิ้นดี แต่เธอไม่ได้นึกขำกับท่านอนไม่สงวนท่าทีของมันนัก

เธอนึกเบื่อตัวเองที่ทำไมต้องคิดวุ่นวายอยู่กับเรื่องของเขาตลอดเวลา ทั้งที่รู้อยู่ว่าเขาอาจจะมีใครที่พิเศษอีกคนหนึ่งก็เป็นได้ เพราะเสียงแว่ว ๆ ที่ได้ยิน มันทำให้เธอนึกเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย แถมท่าทางของเขาหลังคุยกับบิดาจบก็ดูแปลกไป ราวกับกำลังปิดบังอะไรเธออยู่

“คิดอีกแล้ว” หญิงสาวเผลอเตือนตัวเองพลางหันไปมองเจ้านิลอีกที เมื่อเจ้าตัวยุ่งหลับเธอก็เหลืออยู่เพียงลำพัง ภาพในจอโทรทัศน์ที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าไม่สามารถดึงดูดสายตาของเธอให้จดจ่อกับมันได้เลย

‘เขาจะเป็นอย่างไรก็ช่าง เธออยู่ที่นี่เพื่อบ้านหลังนี้เท่านั้น’ หญิงสาวสั่งความคิดของตัวเองให้เล็งไปยังเป้าหมาย เธอไม่อยากให้คำพูดของเขามาทำให้เธอหวั่นไหวอีกต่อไป

ใช่ เธอยอมตอบตกลงเป็นแฟนกับเขา แต่ตราบใดที่เขายังไม่สามารถให้ความมั่นใจกับเธอได้ว่าเขาจริงจังกับเธอจริง ๆ เธอก็ไม่มีวันทุ่มให้เขาจนหมดใจเป็นแน่ เพราะเธอโตพอที่จะควบคุมความรู้สึกอ่อนไหวของตัวเองได้ในระดับหนึ่ง

เบญจาตัดสินใจที่จะไม่รอโดยการขยับลุกขึ้นปิดโทรทัศน์ ปิดเครื่องปรับอากาศและประตูหน้าต่างจนครบ เธอเดินไปปิดไฟที่ห้องโถงแล้วเดินขึ้นบันได พอก้าวขึ้นบันไดก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาในบ้าน หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น กำลังลังเลว่าจะเดินกลับไปเปิดไฟ หรือจะให้เขาเข้ามาเปิดเอง

‘มันเป็นหน้าที่ของเธอ...เบญจา’ ในที่สุดเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อเจ้าของบ้านกลับเข้ามามันควรเป็นหน้าที่ที่เธอจะต้องออกไปต้อนรับ จึงตัดสินใจเดินไปยังสวิตช์ไฟที่อยู่ใกล้ประตูทางเข้า เพื่อเปิดไฟไว้ให้เขา

แต่เดินไปยังไม่ถึงสวิตช์ไฟ ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก แล้วเขาก็เป็นคนกดสวิตช์เปิดไฟด้วยตัวเอง

เมื่อไฟในห้องโถงสว่างขึ้นอีกครั้ง ก็เห็นว่าเขากำลังจ้องมองเธอค้างอยู่

“ม๊า...ม๊ารอป๊าอยู่เหรอ” ชายหนุ่มถามอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้เธอรอ

“เอ่อ เบญแค่...จะมาเปิดไฟให้ค่ะ” เธอตอบตะกุกตะกัก เขาเดินเข้ามาใกล้ มือทั้งสองข้างของเขาแตะที่ไหล่บางทั้งสองข้าง

“ป๊าขอโทษ ปล่อยให้ม๊ารอนาน ไม่โกรธป๊านะ” ว่าแล้วก็รั้งร่างบอบบางไว้ในอ้อมกอดโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว

--------------------------------------------------------

พรุ่งนี้มาอ่านกันต่อนะคะว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป...ทิพย์ทิวา 8/4/2016 19.58

ปล.ฝากอีบุ๊คพี่ดลด้วยนะคะ