หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #43 : ผมรักคุณ 30%

๖

ผมรักคุณ

“ชอบไหมครับ ดอกไม้” เสียงนุ่มทุ้มดังอยู่ข้างหู คนที่อยู่ในอ้อมแขนใจสั่นระรัว และดูเหมือนมือของเขาจะกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมด้วย เธอจึงวางดอกไม้ไว้ที่เดิมแล้วพยายามดันมือเขาออกเบา ๆ แต่เจ้าของมือใหญ่กลับไม่สนใจสักนิดยังดึงดันจะโอบกอดไว้อย่างนั้น

“คุณดล...” เสียงแผ่วของคนที่ยืนตัวเกร็งดังขึ้น

“ครับ ผมเอง ผมพยายามจะนอนแล้ว แต่นอนไม่หลับถ้าไม่ได้คุยกันให้รู้เรื่อง เราเป็นแฟนกันนะ ถ้าคุณเบญไม่ตกลง...ผมก็ทำตัวไม่ถูกว่าจะแสดงออกกับคุณเบญในระดับไหน นะครับ ลองเป็นแฟนกับผมดูก่อน” เขายังดื้อดึงจะให้เธอรับปากให้ได้

“ก็...เอ่อ...ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจรับคำ เพราะไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรในเมื่อเธอไม่ได้รังเกียจเขาสักนิดมีแต่เพียงความไม่มั่นใจเท่านั้นที่ยังทำให้ลังเล แต่ถ้าไม่ยอมรับข้อเสนอ มีหวังเขาได้ยืนกอดเธอแบบนี้ไปอีกนาน เพราะแค่ตอนนี้เธอก็รู้สึกถึงความอบอุ่นจากแผ่นอกของเขาที่ปะทะกับแผ่นหลังของเธอ และกำลังจะทำให้แข้งขาของเธอไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่

“เย้ ผมดีใจจัง ในที่สุดเราก็เป็นแฟนกันแล้ว” ว่าแล้วก็กอดแน่นขึ้นด้วยความดีใจ จนร่างบอบบางแทบจะแทรกหายเข้าไปในอกกว้าง ๆ นั่น

“ม๊าตัวเล็กจัง น่ารักเหมือนตุ๊กตาเลย” คนตัวใหญ่กว่าพึมพำ เขาคลายร่างบางออกแล้วหมุนตัวของเธอให้หันมาหาก่อนจะดึงเข้าไปกอดอีกครั้ง

เธอเองก็เพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่า เธอตัวเล็กกว่าที่คิดเอาไว้มากเมื่ออยู่ภายใต้อ้อมอกของคนตัวสูงแถมได้สัมผัสกับความล่ำสันแบบผู้ชายที่เธอเพิ่งจะได้สัมผัสอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก

มันเป็นความอบอุ่น...อ่อนหวาน...ที่สามารถละลายร่างบอบบางของเธอให้อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงได้อย่างน่าประหลาด

“ผมรักคุณเบญนะครับ” คนตัวใหญ่พูดออกมาราวกับละเมอ

“ว่าอะไรนะคะ...”

“ก็...ผมบอกว่าผมรักคุณเบญ ผมกำลังบอกรักคุณเบญ...รู้ไหมครับ” นายแพทย์หนุ่มเชยคางของเธอขึ้นมาสบตาที่เต็มไปด้วยประกายหวานฉ่ำของเขา ให้เธอรับรู้ว่าเขารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ หญิงสาวหลุบตามองแค่ปลายคางของคนตรงหน้า ก่อนจะว่าแก้มระเรื่อ

“ไหนคุณดลบอกว่าอีกสองสามวันค่อยบอก...ไงคะ” ชายหนุ่มผุดยิ้มออกมาก่อนจะว่าเสียงนุ่มนวล

“มันทนได้ที่ไหนกันครับ แค่นี้ก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว ให้รอถึงสามวันกว่าจะบอกผมคงขาดใจ” เขาไม่คิดจะสนใจขั้นตอนใด ๆ อีกแล้ว อยากทำไปตามความรู้สึกของหัวใจที่กำลังเรียกร้องอยู่ตอนนี้เท่านั้น

หญิงสาวซบลงที่แผ่นอกของเขายอมรับความอบอุ่นที่ลอยอวลอยู่รอบตัวอย่างปราศจากข้อแม้ใด ๆ อีกต่อไป เธอไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่ รักเขาหรือเปล่าเธอก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าอยากอยู่กับเขาแบบนี้ไปอีกนานเท่านาน

“ม๊าครับ...ป๊ามีของจะให้ม๊า” เขาคลายมือที่กำลังกอดเธอไว้ข้างหนึ่ง ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินขึ้นมา

“อะไรคะ...” เขาไม่ตอบแต่ค่อย ๆ เปิดให้ดูของที่อยู่ข้างใน

“ขอมือหน่อยครับ” ว่าแล้วมืออีกข้างก็จับข้อมือของเธอขึ้นมาก่อนจะสวมสร้อยข้อมือเส้นเล็ก ๆ ซึ่งประดับด้วยเพชรรูปหัวใจดีไซน์เก๋ขึ้นมาสวมให้ ติดตะขอเสร็จก็จุ๊บเบา ๆ ที่ข้อมือหนึ่งทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเจ้าของมือที่ตอนนี้ปลื้มจนน้ำตาคลอ ไม่ใช่เพราะได้ของมีค่า แต่เป็นเพราะความซาบซึ้งใจที่มีคนหนึ่งคนเห็นคุณค่าของเธอมากพอที่จะพยายามทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เธอประทับใจ

“ชอบไหม...ป๊าให้ม๊าเอาไว้ดูเล่นตอนที่ป๊าไม่อยู่ จะได้คิดถึงกัน” หญิงสาวพยักหน้ารับแก้มระเรื่อจนเขาอดที่จะก้มลงประทับจูบแก้มนวลเบา ๆ ไม่ได้

“รักม๊าจัง...ไปนอนกันเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวป๊าจะไปส่งหน้าห้องนะ” เขาเอ่ยชวน แล้วยิ้มอย่างสมใจที่ตอนนี้ไม่มีเจ้านิลมาแย่งซีนแต่อย่างใด เพราะเขาจับขังไว้ในห้องเรียบร้อยแล้วก่อนจะตัดสินใจเดินลงมาคุยอีกครั้งให้หายข้องใจ

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเคย ก่อนจะหยิบช่อดอกไม้ที่เธอวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาแล้วปล่อยให้เขาเดินโอบเอวขึ้นบันไดเพื่อไปส่งที่หน้าห้องนอนอย่างไม่ขัดใจอีก

“ฝันดีนะม๊า คิดถึงป๊าก็เคาะประตูเรียกนะครับ” ว่าตาระยิบระยับ ในตอนนี้คิดถึงแต่ว่า เมื่อไหร่จะถึงวันที่ไม่ต้องแยกห้องนอนกันสักที

“ค่ะ คุณดลก็ฝันดีนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้ ใจก็อยากควักลูกตาหวานฉ่ำนั่นเสียจริง เห็นทีไรก็ทำให้เธอใจสั่นได้ทุกที

------------------------------------------------------

คนเขียนอยากมีคนมาบอกรักมั่งจัง แต่จริง ๆ แล้วชีวิตนี้มีแต่แมว ฮืออออ...เลยต้องก้มหน้าก้มตาเขียนนิยายให้พระนางเขารักกันต่อไป เราก็แอบฟินแอบจิ้นไปกับเขาด้วย ชีวิตดูเหมือนจะรันทดเนอะ 555 ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขนะคะ อ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบก็บอกกันได้นะคะ หรือเบื่อ ๆ เหงา ๆ อกหักรักคุดตุ๊ดไม่รักก็มาคอมเมนต์คุยกับคนเขียนก็ได้ค่ะ อาจไม่ได้ตอบแต่อ่านทุกคอมเมนต์นะคะ รักคนอ่านทุกคนเช่นเคยค่ะ...ทิพย์ทิวา 30/3/2016 20.54

หากจะรัก

ทิพย์ทิวา

www.mebmarket.com

บ้านราชวัฒโยธินเป็นสิ่งที่เบญจาสูญเสียไปเธอต้องการได้มันกลับคืนมาทุกลมหายใจแต่จะทำอย่างไรเล่า ในเมื่อเธอไม่มีเงินจะซื้อคืนการรอคอยเกือบยี่สิบปีของเธอใกล้สมหวังเสียทีเมื่อเจ้าของบ้านคนใหม่เข้ามาพำนักที่บ้านหลังนั้นสัตวแพทย์ธนดลชายหนุ่มวัยย่างสามสิบเขาเป็นผู้ชายมาดแมนที่ไม่เคยกลัวอะไรนอกจากผีดังนั้นบ้านหลังนั้นจึงเป็นเพียงบ้านผีสิงที่เขาอยากสลัดทิ้งแต่เงื่อนไขในพินัยกรรมบังคับให้เขาต้องรับมันไว้เมื่อต้องไปอยู่ที่นั่นตามคำสั่งของบิดาเขาจึงต้องหาใครสักคนที่จะไปอยู่ร่วมบ้านผีสิงนั้นด้วยกันประกาศรับสมัครแม่บ้านจึงนำพาเธอให้เอาชีวิตเข้าไปพัวพันกับเขาและเจ้านิลแมวตัวป่วนที่เขาเอามาเป็นสื่อเชื่อมความสัมพันธ์แสนหวานกับแม่บ้านคนสวยแม้เธอจะเป็นรุ่นพี่เขาก็ไม่เห็นจะแคร์ แต่เธอเล่าจะรู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่-------------------------------------------เธอเข้ามายืนอยู่ในห้องครัวแล้วจ้องมองดอกไม้ช่อสวยที่คนให้งอนตุ๊บป่องขึ้นไปนอนบนห้องเสียแล้วเธอไม่ปฏิเสธเลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่ารักจริง ๆหญิงสาวหยิบมาแล้วลูบไล้กลีบดอกอย่างอ่อนโยน เธอยกขึ้นสูดดมแล้วคลี่ยิ้มหวานให้กับมันก่อนจะประคองไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม“อุ๊ย” หญิงสาวสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่ารอบเอวของเธอโดนสวมกอดมาจากด้านหลัง---------------------------------------คลิ๊กอ่านตัวอย่างกันก่อนนะคะ นิยายรักแนว feel good  ที่มีครบทุกรสค่ะ