หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #40 : ผมชอบคุณ 30%

๑๕

ผมชอบคุณ

สัตวแพทย์หนุ่มใจแป้วลงอีกเมื่อคิดถึงอายุของตัวเอง แต่ก็ยังฝืนยิ้มเจื่อนให้คนตรงหน้า จะทำอย่างไรได้ที่เขาอายุน้อยกว่า อันที่จริงแล้วอายุน้อยกว่าก็แค่เกิดทีหลังเท่านั้น ทุกอย่างในร่างกายเขาก็มีเหมือนผู้ชายที่อายุมากกว่านั่นละ เธอคงพูดโดยไม่ทันคิดว่าจะมีโคอ่อนที่ไหนอยากเคี้ยวหญ้าแก่อย่างเธอ ก็โคอ่อนอย่างเขานี่แหละที่อยากขย้ำหญ้าแก่นุ่ม ๆ ตรงหน้าใจแทบขาด

จะมีใครบ้างที่จะอดใจไหวถ้าได้มาอยู่กับผู้หญิงที่ทั้งจิตใจดีงามเป็นกุลสตรีทุกกระเบียดนิ้ว แถมภายนอกยังสวยงามน่ามองไปหมดทุกสัดส่วนดูอย่างไรก็ไม่เห็นความร่วงโรยเลยสักนิด ไหนจะดวงตาคู่สวยของเธอที่มีประกายบางอย่าง เผลอมองครั้งใดหัวใจของเขาก็เต้นแรงทุกที

ในเวลานี้เขาหายโกรธเธอแล้วโดยไม่ต้องให้เสียเวลาง้องอนใด ๆ เมื่อเธอยังไม่มีใคร ก็ถึงคราวเขาจะสำแดงฝีมือเดินหน้าจีบสักที เธอจะได้รู้ว่าความเป็นเธอสำคัญกว่าอายุที่เขาไม่เคยใส่ใจสักนิด

“ตกลง...คุณเบญยังไม่มี...” เขาเอ่ยอ้ำอึ้ง

“ไม่มีอะไรหรือคะ...” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น

“เอ่อ...แฟนน่ะครับ คุณเบญยังไม่มีแฟนใช่ไหมครับ” เขาตัดใจถามออกไปตรง ๆ ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไป ว่าเธอไม่มีแน่ ๆ จะได้เดินหน้าให้สุดฝีเท้า เพราะตอนนี้เธออายุสามสิบเก้าแล้ว เผื่อว่าเธออยากมีลูกก็จะได้มีทัน ส่วนเขาจะมีลูกหรือไม่เขาไม่ได้แคร์สักนิด เพราะธนพัฒน์พี่ชายเขากำลังจะมีลูกชายไว้สืบสกุลอารีวรกิจในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว เขาจึงมีเพียงหมาแมวที่โรงพยาบาลและเจ้านิลที่บ้านก็เพียงพอให้หายเหงาแล้ว ถ้าอยากมีเด็กสักคนอยู่ในบ้านก็ไปขอลูกพี่ชายหรือพี่สาวน้องสาวมาเลี้ยงดูสักคน พวกเขาคงไม่ขัดข้อง

“ว่าไงล่ะครับ...คุณเบญมีแฟนหรือเปล่า”

“เอ่อ...ไม่ค่ะ เบญ..เบญไม่มี” เธอตอบเสียงขัด ๆ เพราะไม่เคยต้องตอบคำถามเรื่องนี้กับใครอย่างจริงจัง จึงตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก ออกจะเขินอายเล็กน้อยด้วยที่อายุปูนนี้แล้วแต่ยังไม่มีแฟนสักที

“ทำไมถึงยังไม่มีล่ะครับ...ผมถามได้ไหม”

“เอ่อ ก็อย่างที่เบญเคยบอก เบญมีภาระต้องเลี้ยงหลานสาว พอเขาโตแต่งงานไปแล้ว ถึงมีโอกาสได้อยู่ตามลำพัง” เธอว่าอย่างนั้น

“ที่จริงเลี้ยงหลานสาวก็มีแฟนได้นี่ครับ ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย”

“เบญสงสารน้องแพรค่ะ อยากดูแลแกให้เต็มที่ เพราะแกโดนพ่อแม่ทิ้งไปแล้ว ถ้าเบญต้องเจียดเวลาไปให้กับใครอีกคนแล้วหลานสาวเบญจะเป็นยังไงละคะ เธอคงเคว้งคว้างคิดว่าไม่มีใครรักแก และเบญก็กลัวว่าคนที่เข้ามาในชีวิตเบญจะไม่ได้รักน้องแพรอย่างที่เบญรัก ก็เลยไม่อยากรับใครเข้ามา ไม่อยากให้เขาต้องรับภาระน้องแพรเพิ่มขึ้นอีกคน ก็เท่านั้นละค่ะ” หญิงสาวอธิบาย

ธนดลมองหน้าเธอนิ่งไป ยิ่งรู้ว่าเธอทุ่มเทชีวิตของตัวเองเพื่อคนที่เธอรักมากขนาดนี้เขาก็ยิ่งซาบซึ้งใจ จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่รักลูกคนอื่นเหมือนกับลูกของตัวเอง รักจนยอมสละความสุขทั้งชีวิตของตัวเองได้มากขนาดนี้

ดังนั้นถ้าเธอเป็นคนรักของเขา เธอก็คงจะเป็นคนรักที่ซื่อสัตย์และมั่นคงไม่วอกแวก เหมือนกับเขาที่ไม่คิดอยากมีใครอื่นอีกนอกจากเธอ

“แล้วคุณเบญชอบผู้ชายแบบไหนครับ” เขาเปิดคำถามอีกครั้ง

“คุณดลจะเล่นเกมยี่สิบคำถามกับเบญหรือคะ” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มเย้า แต่เขารู้ว่ามันเป็นเพียงการกลบเกลื่อนความขัดเขินของเธอเท่านั้น

“ก็ผมอยากรู้จริง ๆ นี่ครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาก่อนจะเลื่อนจานอาหารออกจากตัว แล้วหยิบแก้วน้ำมาดื่ม

“เบญเก็บจานไปล้างดีกว่าค่ะ ไม่คุยกับคุณดลแล้ว” คนไม่อยากคุยแก้มระเรื่อเพราะทั้งคำถามที่ยิงเข้ามากับสายตาหวานฉ่ำนั่นทำให้เธอร้อนวูบวาบจนนั่งต่อไปไม่ไหว

นายแพทย์หนุ่มมองตามหลังร่างอรชรที่ถือจานชามเข้าไปเก็บในครัวแล้วเม้มปากเบา ๆ ลืมอารมณ์หม่นเศร้าที่มีมาตลอดบ่ายไปเสียสิ้น นั่งยิ้มกริ่มนัยน์ตาชวนฝันอยู่ครู่หนึ่ง พลันนึกถึงของที่อยู่ในรถ ซึ่งไม่รู้ตอนนี้ดอกไม้ช่อใหญ่ที่สาลี่ช่วยเลือกจะเหี่ยวเฉาไปหรือยัง คิดแล้วก็ลุกพรวด

พอเปิดประตูรถก็ยิ้มออกเพราะมันยังสดใสอยู่เหมือนเดิมจึงหยิบออกมาแล้วหันรีหันขวางอยู่พักหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเอาไปให้ด้วยวิธีไหนดี ถือดุ่ม ๆ แล้วยื่นให้เธอจะคิดยังไง แล้วถ้าไม่ถือเดินไปให้แล้วจะเอาไปยังไง มันก็ต้องถือไปให้อยู่แล้ว ส่วนในกล่องนี่ล่ะจะให้พร้อมกันเลยดีหรือไม่ เขามองที่กล่องกำมะหยี่สีน้ำเงิน ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะให้เนื่องในโอกาสอะไร ให้ตอนนี้เธอจะปฏิเสธไหม ถามเองตอบเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ

“เอาแค่ดอกไม้ไปก่อนละกัน” ให้คำตอบกับตัวเองก่อนจะพูดต่อ “ทำให้เธอรับดอกไม้ให้ได้ก่อนเถอะไอ้ดล ไปทีละสเต็ป” พึมพำเสร็จก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินใบเล็กใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินถือดอกไม้ซ่อนไว้ข้างหลังอย่างลังเล พอถึงหน้าประตูครัวก็ก้าว ๆ ถอย ๆ อยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งเบญจาล้างจานเสร็จก็หันมา

“อ้าว คุณดล จะเอาอะไรหรือคะ เดี๋ยวเบญหยิบให้ หรือจะให้เบญอบป๊อปคอร์นให้ไหมคะ” เธอคิดว่าเขาอาจจะเข้ามาหาน้ำหรือของขบเคี้ยวระหว่างดูข่าวดูละครอย่างที่เคยทำเป็นกิจวัตรประจำวัน

“เปล่าครับ ผมมีของมาให้คุณเบญ หันหลังไปก่อนสิครับ แล้วก็หลับตาด้วย” บอกเขิน ๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยให้ดอกไม้ผู้หญิงคนไหนสักที สมัยเรียนเขาค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง อย่างมากก็แค่แอบเหล่ ๆ เล็ง ๆ ผู้หญิงสวย ๆ แต่ไม่ได้คิดจริงจังถึงขั้นจะเข้าไปจีบ

“ของอะไรคะ ต้องหลับตาด้วย” ถามแต่ก็หลับตาพริ้มตามคำสั่ง

“หันหลังด้วยครับ” เธอหันหลังให้เขา ชายหนุ่มมองคนที่ยืนหันหลัง วันนี้อยู่หญิงสาวอยู่ในเดรสสีชมพูอ่อนมีลวดลายสีขาวแขนกุด ชายของเดรสยาวแค่เข่า ขับผิวขาวละออตาของเธอให้ดูผุดผ่องน่าสัมผัส

เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน!

          นายแพทย์หนุ่มปลุกใจตัวเองก่อนจะเข้าไปยืนข้างหลังเธอจนเกือบชิดแล้วยื่นดอกไม้ด้วยมือข้างขวาอ้อมไปข้างหน้าของเธอ

------------------------------------------------------

พรุ่งนี้มาอ่านกันต่อนะคะว่าม๊าจะดีใจไหมที่ได้ดอกไม้จากป๊า มาอัปให้อ่านซะดึกเลย ขอให้อ่านแล้วนอนหลับอย่างมีความสุขกันทุกคนนะคะ ใครใจดีอยากมอบยอดแอดแฟนพันธุ์แท้เพิ่มให้ คนเขียนก็กดแอด fav. ได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจกัน ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ สำหรับการติดตาม...27/3/2016 22.29