หากจะรัก (นิยายชุดเพียงแสงส่องใจ)

ลำดับตอนที่ #37 : หึง 30%

๑๔

หึง

หลังจากได้รับสายจากธนดลว่าเขาจะไม่เข้ามากินมื้อเที่ยง เบญจาจึงตัดสินใจที่จะกลับไปดูแลบ้านของตัวเองในช่วงบ่าย โดยปล่อยให้เจ้านิลตัวยุ่งอยู่ที่บ้านหลังใหญ่เพราะมันจะได้ไม่ไปเกะกะตอนที่เธอทำความสะอาดบ้าน หญิงสาวคว้าสมาร์ตโฟนแล้วเดินออกจากรั้วบ้านหลังใหญ่

เมื่อเข้าไปในบ้านเธอก็เปิดตู้เย็นหยิบของแช่แข็งออกมาทำอาหารรับประทานเป็นมื้อเที่ยงอย่างง่าย ๆ เพราะตอนนี้ในตู้เย็นที่บ้านเธอมีของสดอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เนื่องจากแทบจะไม่ได้มาทำอาหารรับประทานที่นี่อีกเลยตั้งแต่เข้าไปทำงานที่นั่น

เมื่อรับประทานอาหารเที่ยงเสร็จเธอจึงเริ่มต้นทำความสะอาดบ้าน ปัดกวาดเช็ดถูเล็ก ๆ น้อย ๆ จนกระทั่งบ้านสะอาด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวหยิบมาดูเห็นรายชื่อที่โทรเข้ามาก็ยิ้มกว้าง

“ว่าไงคะน้องแพร” เธอเอ่ยทักหลานสาว

“คุณธาวินไปเยี่ยมคุณพ่อที่กรุงเทพฯ ค่ะ แพรเลยฝากของไปให้น้าเบญด้วย ที่จริงแพรก็อยากกลับไปเยี่ยมน้าเบญนะคะ แต่ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยให้คุณธาวินลงไปกรุงเทพฯ คนเดียว ตอนนี้น้าเบญอยู่บ้านหรือเปล่าคะ” คนเป็นหลานสาวถามมา

“อยู่จ๊ะน้องแพร วันนี้น้าว่างเลยกลับมาอยู่ที่บ้านพอดี” เธอได้เล่าให้หลานสาวฟังแล้วว่าตอนนี้ไปทำงานอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ เพื่อแพรไหมจะได้สบายใจว่าเธอมีงานทำ มีนายเริ่มคนสนิทมาอยู่เป็นเพื่อน ไม่ต้องเหงาอยู่กับบ้านอย่างเมื่อก่อนให้ต้องเป็นห่วงแล้ว

“งั้นแพรจะได้บอกให้คุณธาวินให้เข้าไปเลยค่ะ แพรรักน้าเบญนะคะ”

“จ้ะ น้าก็รักน้องแพร” หญิงสาวบอกรักหลานสาวแล้ววางสายลง ก่อนจะเข้าไปทำของว่างไว้รอต้อนรับคนที่จะแวะเอาของมาฝาก

ธนดลกับสาลี่ออกจากห้างสรรพสินค้าหลังจากช่วยกันเลือกของขวัญกันเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มไปส่งหญิงสาวที่บ้านแล้วขับรถกลับ ขณะที่รถติดไฟแดงสายตาก็มองไปยังดอกไม้ช่อโตและกล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ แล้วก็เปลี่ยนใจจากที่จะกลับไปทำงานเป็นเอาของขวัญไปให้ก่อนแล้วค่อยกลับเข้าโรงพยาบาล

“จะบอกว่าเอาไปให้เนื่องในโอกาสอะไรดีวะเนี่ย” ซื้อของเสร็จแล้วก็คิดไม่ออกว่าจะพูดประโยคแรกว่าอะไรตอนมอบของขวัญให้

“เอาเถอะ เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองละว่าจะพูดอะไร” ตอบตัวเองก่อนจะละสายตาจากสิ่งที่มองอยู่แล้วเคลื่อนรถตามคันข้างหน้าเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่ยังไปไม่พ้นสี่แยกไฟเขียวก็เปลี่ยนเป็นไฟแดงอีกครั้ง

สัตวแพทย์หนุ่มถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแล้วเสียบไว้ที่แท่นวางสมาร์ตโฟนบนคอนโทรลหน้ารถ แล้วเชื่อมต่อกับบลูทูธเพื่อความสะดวกในการใช้งาน ก่อนจะกดโทรออกไปที่โรงพยาบาลเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ก็บ่ายสามกว่า ๆ เข้าไปแล้ว ควรโทรเพื่อสอบถามความเรียบร้อยสักหน่อย แม้จะมีสัตวแพทย์ประจำตามกะอยู่แล้วแต่ก็อดห่วงไม่ได้

เมื่อได้รับรายงานว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงโทรไปหาคนที่รออยู่ที่บ้านแต่เธอไม่รับสาย เขาจึงคิดว่าบางทีอาจจะวางโทรศัพท์ไว้ในสถานที่ที่ไม่ได้ยินเสียง เพราะบ้านของเขากว้างใหญ่ และเบญจาคงจะทำความสะอาดห้องใดห้องหนึ่งอยู่ จึงไม่ได้เอาโทรศัพท์เข้าไปด้วย แต่ไหน ๆ เขาก็กลับบ้านก่อนเวลาอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องโทรไปบอกให้วุ่นวาย เมื่อไปถึงเธอก็คงรู้เองว่าเขากลับไปกินข้าวเย็นด้วยเหมือนเช่นทุกวัน และยังมีเวลาถมเถสำหรับการทำอาหารเย็น

ชายหนุ่มวางสายแล้วชำเลืองมองของขวัญแวบหนึ่ง ก่อนจะขับรถออกไป เขาถอนหายใจอีกครั้งเพราะคราวนี้ผ่านไฟแดงมาได้อย่างโล่งอก

ขับรถไปสักพักเสียงสมาร์ตโฟนก็ดังขึ้น มองที่จอโทรศัพท์แวบหนึ่งก็คลี่ยิ้มออกมาเมื่อคนที่กำลังคิดถึงโทรกลับเข้ามาพอดี

“คุณเบญทำอะไรอยู่เหรอครับ ผมโทรไปถึงไม่รับสาย” เขาถามกลับไปเสียงนุ่ม ๆ 

“เบญกลับมาทำความสะอาดที่บ้านเบญค่ะ ก็เลยทำของว่างทานด้วย เมื่อกี้อยู่ในครัวเบญลืมหยิบโทรศัพท์เข้าไปด้วย” เสียงหวานตอบกลับมา

“ผมแค่จะบอกว่ากำลังจะกลับเข้าไปครับ เพราะเลื่อนธุระมาเป็นตอนเที่ยง ตอนนี้เสร็จธุระแล้วเลยจะกลับเข้าบ้านเลย”

“อ้อ เหรอคะ งั้นแวะมาทานของว่างที่บ้านเบญก่อนก็ได้ค่ะ เบญทำไว้เยอะเลย” เธอบอกเขาแบบนั้นเพราะตั้งใจว่าหากธาวินมาถึงจะได้แนะนำให้รู้จักกับหลานเขยเธอด้วย

“ครับ แล้วผมจะแวะเข้าไป” ชายหนุ่มวางสายแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ที่วันนี้จะได้เข้าไปรับประทานของว่างกับเธอ แล้วจะได้เอาของขวัญกับดอกไม้ช่อนี้ให้ไปด้วย แม้รถจะติดสักนิดแต่กลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง

--------------------------------------

อัปแบบไม่ได้เกลานะคะเพราะจะไปเร่งมือทำงานต่อ ผิดพลาดประการใดโปรดแย้งมาด้วยก็ดีนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านและทุกคนที่คอมเมนต์ให้ค่ะ...ทิพย์ทิวา 22/3/2016 23.33