คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : สุดท้ายก็เลิกกัน
“ชอบมั๊ยบิส” โฮสถามฉันขณะปาดเหงื่อ อยากจะบอกว่านายนี่มันหมดเงินไปกับไอ้ตู้คีบเวรตะไลเกือบพันแน่ะ -_-^
“ชอบสิ=_=” ตอแหลสดๆเลยนะนั่น
“ดีใจจัง ที่บิสชอบ^^” แล้วโฮสก็ลูบผมฉันเล่นเบาๆ
เอ่อ...ฉันไม่ใช่หมาของนายนะโฮส = =++
“เรากลับกันดีกว่าโฮส นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย”
“ทุ่มกว่าแล้วล่ะ ถ้างั้น...เราไปกินมื้อเย็นกันก่อนแล้วค่อยกลับดีกว่านะ”
หะหาOoO ว่ะ...ว่าไงนะ ทุ่มกว่าแล้วเหรอ...ว๊ากกกกกก แล้วเรื่องที่ฉันนัดกับชีต้าร์ล่ะ แย่ๆๆๆๆ ไปถึงหมอนั่นมันบีบคอฉันตายแน่เลย TOT
“บิสอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ”
แถมฉันดันลืมเปิดมือถือตั้งแต่ตอนเข้าไปดูหนังอีกต่างหาก โอ้แม่เจ้า แย่แล้วครับพี่น้อง ให้ตายเถอะจอร์จ ซาร่า เธอสองคนมีเครื่องย้อนเวลารึเปล่าเนี่ย-_-;;
“โฮสว่าเราไปกินอาหารจีนกันดีมั๊ย บิสต้องชอบแน่เลย โฮสรู้จักร้านอร่อยอยู่ร้านนึงนะ งั้น...”
“พาบิสกลับบ้านด่วนเลยโฮส =[]=!!”
“ทำไมล่ะ เราน่าจะกินมื้อเย็นกันก่อนนะ”
ขอร้องล่ะ ถ้าขืนนายยังดื้อแพ่งแบบนี้ต่อไป หายนะทั้งหลายแหล่มันจะตกมาอยู่ที่ฉันคนเดียวนะยะYOY
“กลับเหอะนะ บิสไดเอตอ่ะ เดี๋ยวอ้วน” นี่ฉันไม่มีข้ออ้างที่มันดีกว่านี้แล้วหรือไร
“แต่...”
“ขอร้องล่ะโฮส พอดีว่าบิสรู้สึกว่าตอนนี้ปวดหัวม๊ากมาก” เอ้า เอาเข้าไป ตอแหลเข้าไปนะยัยบิสกิต
“แล้วบิสเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย ไปโรงพยาบาลนะ” แล้วโฮสก็แทบจะอุ้มฉันออกจากห้างทันที
“โฮสๆ บิสไม่ได้กำลังจะตายนะ แค่ปวดหัวเฉยๆ กลับบ้านไปนอนพักก็คงหายแล้ว-_-^”
“ครับๆ เดี๋ยวโฮสจะรีบไปส่ง” พูดจบโฮสก็ออกรถทันที
การจราจรในช่วงเย็นแบบนี้ติดขัดอย่าบอกใคร เอ้อ...อยากจะบ้าตาย คนยิ่งรีบๆอยู่ เมื่อไหร่มันจะขยับเขยื้อนซักทีล่ะเนี่ย โอ๊ย... โดราเอม่อน เอาไทม์แมชชีนมาให้บิสกิตด่วน=O=!!!
มาเล่นให้ใจฉันเต้นแบบนี้...ฉันว่าเธอก็มีอาการใช่มั๊ย~...ติ๊ด
“ฮัลโหล” โฮสรับโทรศัพท์
(แย่แล้วครับลูกพี่!! ไอ้พวกเรดฯ แมร่งหน้ามืดมาจากไหนไม่รู้ ดักเล่นงานคนของเราซะเละเลยครับ ตอนนี้ผมกับทุกคนในแก๊งกำลังรวมตัวกันอยู่ที่...เพื่อสู้กับเรดฯ ตามคำท้าครับ)
“แล้วใครเป็นต่ออยู่”
เสียงโฮสดูเครียดๆพิกลแฮะ อันที่จริงไม่ใช่แต่เสียงหรอก หน้าก็เครียดด้วย
(เรดฯเป็นต่ออยู่มากโขเลยครับ เพราะไอ้ชีต้าร์แมร่งเป็นHa อะไรก็ไม่รู้ มาถึงก็สู้เอาๆ มันกะเอากันถึงตายเลยนะครับ ใส่ไม่ยั้งเลย เหมือนกับแค้นใครมาเป็นชาติ แถมยังถามหาลูกพี่ใหญ่เลยครับและ... (เฮ้ย!!! ไอ้เวรโฮส ไอ้Ski] t450-=99-+\-((&-=\=โฮส เมิงมาหากูที่...ด่วนเลยนะ ไอ้สารเลว...) (อ๊ากส์ ลูกพี่ครับช่วยผมด้วย~)
“ไอ้เวรเอ๊ย!!! เมิงรอกูอยู่ที่นั่นเลยนะ เดี๋ยวกูจะรีบไป”
พอวางสายปุ๊บ สีหน้าโฮสก็เกรี้ยวกราดอย่างสยดสยองขึ้นมาทันทีเลย แถมยังหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไปในซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง ที่อยู่ถัดไปจากซอยบ้านฉันอีกต่างหาก O_O!!!
“โฮส ทำไมเข้าซอยนี้ล่ะ” ฉันถามอย่างหวาดหวั่น
โอ๊ย!!!!! พระเจ้าช่วยน้ำกล้วยปั่น รีบก็รีบ กลัวก็กลัว
“ขอโทษนะบิส แต่บิสนอนรอโฮสในรถก่อนนะ เดี๋ยวโฮสเปิดแอร์ไว้ให้”
อ้าว! นี่นายไม่ได้คิดที่จะป่ำปั๊มฉันที่พงหญ้าข้างทางหรอกหรอ หมาเลยตู=_=
“โฮสมีอะไรรึเปล่า” น้ำเสียงแห้งแร้งมากมายราวกับว่ายังเสียดายอยู่ (เครียดกับนางเอกจริงๆ) =_=^
“แบล็คฯกับเรดฯสู้กันอยู่ โฮสต้องรีบไป”
ว่าไงนะ O_O ตายๆๆๆ แล้วชีต้าร์ของฉันล่ะ จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย แล้วฉันก็ไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์มือถือมากดเปิดเครื่องทันที
โอ้โห 129 สายไม่ได้รับ ข้อความเข้าอีก 8 ข้อความ
ฉันรีบกดดูเบอร์ทันที ปรากฏว่าเป็นเบอร์ชีต้าร์ 120 สาย ส่วนเบอร์ไอ้เฮียอีก 9 สาย ส่วนข้อความ 8 อันนั่นก็คือ
-เวลา 17.30 น. ‘นี่ๆ วันนี้แต่งตัวสวยๆนะ แต่ไม่เน้นเซ็กซี่ ถ้าใส่ไปอวดคนอื่นล่ะก็...โดนดีแน่ ...คิดถึงนะ’
-เวลา 18.00 น. ‘ยัยตัวแสบ ฉันมาถึงแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาซักที โทรไปสี่สิบสายแล้วนะ ยังจะปิดเครื่องอยู่อีก’
-เวลา 18.49 น. ‘โอ๊ย!!!! ฉันโทรหาเธอรอบที่ร้อยแล้วนะ กลับบ้านได้แล้ว ที่สำคัญกรุณาเปิดเครื่องด้วย ยัยบ้าเอ๊ย ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย’
นอกจากนั้นก็เป็นข้อความจากระบบที่ให้บริการโหลดเพลง หรือโหลดภาพอะไรอีกสามข้อความ ส่วนข้อความนี้เป็นข้อความของไอ้เฮีย
-เวลา 19.05 น. ไอ้บิส เฮียขอโทษว่ะ ที่หลุดปาก ย้ำนะว่า หลุดปากบอกไอ้ชีไปแล้วว่าแกไปเที่ยวกับไอ้โฮส เฮียเสียใจจริงๆ’
เมื่ออ่านข้อความนี้จบฉันก็แทบลมจับ ก่อนที่จะกลั้นใจกดข้อความสุดท้ายที่เป็นข้อความล่าสุดที่ส่งเข้ามาในเวลา 19.32 น.
‘เธอกล้ามากเลยนะที่โกหกฉัน เห็นมันสำคัญนักรึไง แต่อย่าหวังว่าเธอจะได้เห็นมันมีความสุข...จำเอาไว้’
ฉันกดดูเบอร์เพื่อความแน่ใจว่าเป็นของชีต้าร์จริงๆ และสุดท้ายผลที่ออกมามันก็คือข้อความของชีต้าร์ค่ะ
“ถึงแล้ว บิสนอนอยู่บนรถให้สบายเลยนะ โฮส...”
พอรถจอดสนิทฉันก็ไม่รอให้โฮสพูดจบแต่รีบวิ่งลงจากรถมายังมีกลุ่มคนกำลังสู้กันอยู่ทันที
พลั่ก!!
ผลั่ว!!!
ตุ้บ!!!
เสียงเตะต่อยดังมาจากข้างหน้า พอฉันเข้าไปดูก็เห็นแบล็คฮิลส่วนใหญ่ นอนสลบ หรือไม่ก็ปางตายอยู่ที่พื้น ส่วนชีต้าร์พอเห็นฉันมาก็รีบเตะเข้าที่สีข้างของบุคคลโชคร้ายคนนั้นแล้ววิ่งมาหาฉันทันที ตามเนื้อตัวของเค้าเต็มไปด้วยเลือด แถมคิ้วแตก คางแตก และมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด แต่ถ้าเทียบกับพวกแบล็คฮิลที่กำลังจะกลายเป็นศพนี่ ฉันว่าเค้าดูดีกว่ากันเยอะนะ-_-^
“ไปไหนมา!!!” ชีต้าร์ตะคอกเสียงดังลั่น พร้อมกับจับต้นแขนฉันแล้วบีบมันอย่างแรง
“ไป...ไป...” พูดไม่ออกครับพี่น้อง
“ทำไมต้องโกหกกันด้วย!!!” นายไม่กลัวหลอดเสียงหลุดออกมาเต้นลีลาศนอกคอเหรอชีต้าร์
“...”
“เธอกำลังทำให้ฉันบ้าตาย เธอกำลังจะทำให้ฉันคลั่งแล้วรู้ตัวมั๊ย บิสกิต!!!!!” คราวนี้มาเต็มยศครับท่าน โอ้... ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ
“ฉันขอโทษ”
“ปล่อยบิสกิตเดี๋ยวนี้นะ” คนที่พยายามทำตัวให้เป็นพระเอกเดินมาพร้อมกับผลักชีต้าร์ออกไป
อ๊ายยยยยยยยยย ทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ยโฮส ชีต้าร์ยังเจ็บอยู่นะO[]O++
“โฮส ออกไปนะ” ฉันเดินเข้าไปผลักโฮสที่กำลังนั่งคร่อมเตรียมจะต่อยชีต้าร์อยู่
“นี่บิสปกป้องมันเหรอ”
“เออ!! แล้วเมิงก็รู้ไว้ด้วยนะ ว่ายัยนี่เป็นผู้หญิงของกู” ชีต้าร์ประกาศเสียงกร้าวพลางลุกขึ้นมาโอบไหล่ฉันเอาไว้ ก่อนที่จะทำในสิ่งที่ไม่ขาดคิดนั่นก็คือดึงฉันเข้าไปจูบต่อหน้าโฮสค่ะ O///O
“เมิง ไอ้เลว” พูดจบโฮสก็กระชากชีต้าร์ออกจากฉันก่อนที่จะกระหน่ำต่อยเค้าไม่ยั้ง โดยที่ชีต้าร์ไม่ตอบโต้โฮสเลยซักนิด
นี่นายจะบ้าเหรอชีต้าร์ ปล่อยให้เค้าต่อยแบบนั้นได้ยังไง โอ๊ย หน้านายเลือดไหลไม่หยุดแล้วนะ เห็นทีฉันจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
พลั่ก!!!
ฉันตัดสินใจสกายคิกไปที่โฮสเต็มแรง แล้วพอเค้าหันมาฉันก็ปล่อยหมัดไปที่ปลายคางข้างซ้ายเค้าไปสุดแรงเกิดเช่นกัน
“พอได้แล้วนะโฮส” ฉันตะโกนใส่หน้าเค้าไปอย่างดัง ก่อนที่จะไปประคองชีต้าร์ให้ลุกขึ้นยืน สงสัยจะถึงเวลาแล้วแหละที่ฉันจะต้องพูดซักที
“จำเอาไว้นะโฮส แฟนของฉันคือคนที่นายซัดเค้าไม่ยั้งเมื่อกี้นี้ และที่สำคัญคนที่ฉันรักก็คือคนเดียวกัน”
ตุ้บ!
โฮสทรุดนั่งลงกับพื้นก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยน้ำตานองหน้า
“ตลอดเวลา บิสไม่เคยรักโฮสเลยใช่มั๊ย”
“ไม่มีใครรักคนสองคนได้พร้อมกันในเวลาเดียวหรอก” แล้วฉันก็พยุงชีต้าร์ออกมาจากตรงนั้นทันที
(โฮส Talk)
ผมยืนมองผู้หญิงที่ผมรักที่สุดเดินจากไปพร้อมกับคนที่เธอบอกว่ารัก ชีต้าร์...แกช่างเป็นคนที่โชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มนั้น
ผมรู้จักบิสกิตมาตั้งแต่เรียนเกรด 10 แวบแรกที่ผมเห็นเธอนั้น ก็สะดุดทันทีครับ แทบจะตะโกนออกไปเลยว่า คนอะไรน่ารักจริงๆ *O* เธอมีดวงตาโตๆ แก้มป่องๆ แถมหุ่นนี่อย่างกับดารา ถึงแม้ส่วนสูงน้อยไปหน่อยก็เหอะ แต่โดยรวมแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆคนนึงเลยแหละ นับตั้งแต่นั้นมาผมก็ตามจีบเธอมาตลอด คอยพูดคุยกับเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะมีเรื่องคุย ขนาดผมไม่มีอะไรจะคุยก็ยังต้องหาเรื่องคุยจนได้เลย-_-;;
จนกระทั้งวันหนึ่งที่เธอมาบอกว่าให้เป็นแฟนกับเธอ อยากจะตะโกนจังเลยครับว่าโครตดีใจ และวันนี้นี่เองที่ผมได้ไปเดตครั้งแรกกับเธอ แต่ยังไม่ทันข้ามวันเลยต้องเลิกกันซะแล้ว เฮ้อ....เสียดายชะมัด แต่มันก็สมควรแล้วล่ะเพราะไม่มีใครหรอก ที่จะรักคนสองคนพร้อมกันได้ในเวลาเดียว แบบที่เธอพูดจริงๆ
แต่มันก็น่าเศร้านะ ทั้งๆที่ผมทุ่มเทให้เธอมาตลอด พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอภูมิใจ ไอ้ตำแหน่งหัวหน้าแบล็คฮิลนี่ ผมก็ไม่ได้อยากได้อะไรมากมายหรอกครับ ผมอยากเป็นเพียงแค่คนธรรมดาๆคนนึงที่มีเธออยู่ข้างๆกันเท่านั้นเอง แต่ก็เพราะเธอชอบ ผมก็เลยต้องฝึกฝนตัวเองจนได้เป็นเป็นมัน ทุกๆ วันผมจะคอยถามเธออยู่เสมอว่าคบกันได้หรือเปล่า แต่ก็เหมือนผมเป็นบ้านั่งตบมืออยู่ข้างเดียว โดยที่เธอไม่สามารถรักผมได้เลย
เฮ้อ...แล้วผมควรจะรอเธอต่อไปดีมั๊ย จะรอให้เธอพูดคำว่ารักกับผมดีหรือเปล่า เมื่อไหร่เธอจะรักฉันกันนะ...บิสกิต
นี่มันคงถึงเวลาแล้วใช่มั๊ย ที่ผมควรจะเลิกรักเธอได้ซักที
“ลาก่อนบิสกิต...ฉันรัก...เธอ”
คำว่ารัก ที่ฉันเฝ้ารอและขอเธอ
ก็เหมือนต้องรอเก้อ เมื่อเธอไม่ซึ้งใจฉัน
ฉันคงต้องยอมถอดใจ หากว่ารักมันถึงทางตัน
เป็นสัญญาณที่ฉันจะฝันเรื่อยไป
คำว่ารักจะขอใช้มันเพื่อล่ำลา
กับคนไม่มีค่า สบตาสักครั้งได้ไหม
น้ำตาที่มันหลั่งริน อยากให้รู้ฉันนั้นเสียใจ
ที่รอเธอไม่ไหว อดทนไม่ได้นาน
เมื่อไหร่เธอรัก เธอคงไม่คิดหาคำตอบ
เมื่อเธอไม่อยากชอบ จะดื้อด้านอยู่ไปเพื่ออะไร
เมื่อไหร่เธอรัก จากนี้จะไม่ถามเธอให้ลำบากหัวใจ
ขอโทษที่วุ่นวาย รักเธอจนหมดหัวใจ แล้วยังไม่ดีพอ
ต่อจากนี้ไป โฮสคงไม่อยู่ให้บิสทำหน้ารำคาญ ไม่อยู่คอยกวนใจบิสอีกแล้วล่ะ ขอบคุณนะสำหรับสิ่งที่ดีๆที่เคยทำให้โฮสมีความสุข โฮสจะขอจดจำมันเอาไว้ตลอดไป
“ลูกพี่ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ” ไอ้บอย เด็กเกรดสิบในแบล็คฮิลเดินมาถามผมด้วยสภาพสะบักสะบอม
“แกโทรเรียกพวกเราที่เหลือ มาพาคนเจ็บไปโรงพยาบาลไป”
“ครับพี่”
จากนั้น ผมก็ขับรถกลับบ้านอย่างคนไร้อารมณ์ มันสิ้นหวังไปหมดแล้ว ผมเจ็บเหลือเกิน จะต้องร้องไห้อีกถึงเมื่อไหร่กันถึงจะพอ ประโยคสุดท้ายที่บิสกิตพูดกับผมมันยังคงดังก้องซ้ำๆอยู่ในหัวของผม นี่ผมจะทำยังไง ถึงจะลืมเธอได้สำเร็จ ผมควรทำยังไงดี
ที่บ้านของผมเอง
“โฮส กลับมาแล้วเหรอ^^” เสียงของเพลง เพื่อนในห้องเรียนและยังเป็นเพื่อนข้างบ้านผมดังขึ้น ก่อนที่เธอจะวิ่งมาหาผม
“มีอะไรรึเปล่า-_-”
“เอ๋...นั่นหน้านายไปโดนอะไรมา มีเรื่องอีกแล้วเหรอY_Y” น้ำเสียงของยัยนี่สั่นๆชอบกลแฮะ อย่างกับจะร้องไห้เลย
“อืม” ผมตอบเบาๆแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้าน
“เดี๋ยวสิ นายเข้ามาทำแผลในบ้านฉันก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่นายเห็นก็ตกใจแย่หรอก”
“แล้วพ่อแม่เธอไม่อยู่รึไง ถึงได้ชวนผู้ชายเข้าบ้านเนี่ย”
“อืม นายเข้าไปทำแผลก่อนดีกว่า เร็วๆเข้าสิเดี๋ยวก็ติดเชื้อหรอก”
ยัยตัวเล็กนี่ชอบยุ่งวุ่นวายกับผมเสมอเลย ไม่ว่าผมจะมีเรื่องกลับบ้านมาซักกี่ครั้ง เธอก็ต้องคอยทำแผลให้ผมตลอด แถมเวลาผมออกไปข้างนอกนะ กลับมาที่ไรต้องเห็นเธอนั่งอยู่หน้าบ้านทุกครั้งเลย แต่ผมก็ไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกนะ ว่าเธอมารอผมน่ะ
“อ่ะ...เสร็จแล้ว^-^”
“ขอบใจนะ” ผมกล่าวขอบใจเธอเมื่อแผลของผมถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว
“นายเป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยอ่ะ หิวเหรอ”
นี่ตอนนี้สีหน้าผมมันบ่งบอกว่าหิวมากเลยเหรอ ยัยนี่ท่าจะบ้าแฮะ-_-^
“ฉันเลิกกับบิสแล้ว” พูดจบประโยคนี้ผมก็ดึงยัยตัวเล็กที่นั่งทำหน้าตกใจอยู่ข้างๆมากอดทันที เฮ้อ...ผมคงต้องหาที่ระบายแล้วล่ะมั้งครับ
“ถ้านายอยากระบาย...เล่าให้ฉันฟังก็ได้นะ-///-”
นั่นแหละ ประโยคเปิดทางของเพลง ทำให้ผมไม่รอช้าเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังทันที ตั้งแต่เรื่องรักแรกพบตอนเกรดสิบยันเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว
“เธอรู้มั๊ยเพลง ฉันรอให้เค้าพูดคำว่ารักกับฉันมานานมาก จนวันที่เราเป็นแฟนกันแล้ว เค้ากลับไปบอกรักคนอื่นต่อหน้าฉัน”
เฮ้อ...เบื่อจัง น้ำตาผมไหลอีกแล้วTT_TT
“โฮส คำว่ารักมันต้องเกิดขึ้นจากจิตใจของทั้งสองฝ่ายนะ ไม่ใช่แค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคิดไปคนเดียว นายเชื่อฉันสิ บางทีตอนนี้อาจจะมีคนที่พร้อมจะมอบคำว่ารักให้แก่นายก็ได้”
“ไม่มีหรอกเพลง ฉันมันไม่มีอะไรดีซักอย่าง ขนาดบิสยังไม่ชอบฉันเลย”
“คนเรามันคิดไม่เหมือนกันหรอกนะโฮส อีกอย่างเรื่องหัวใจเราก็ไม่สามารถบังคับใครได้หรอกนะ แต่ที่สำคัญเราเลือกจะรักเค้าฝ่ายเดียวก็ได้นี่นา...ความรักที่แท้จริงน่ะ ถึงไม่ได้ครอบครองไม่ได้เป็นเจ้าของ มันก็เรียกว่ารักได้เหมือนกัน”
“ยังไง”
“ก็แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็มีความสุขแล้วยังไงล่ะ”
นั่นน่ะสินะ เพลงพูดถูก เราคงไม่สามารถบังคับให้คนนู้นคนนี้รู้สึกรักเราได้ เพราะความรักไม่ต้องการ การเป็นเจ้าของ แต่ความรักต้องการแค่ความรู้สึกดีๆ ที่เพียงแค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็มีความสุขไปด้วย...เพียงเท่านี้ก็น่าจะพอแล้วสำหรับล่ะคำว่ารัก
“ขอบใจนะเพลง ขอบใจมาก ขอบใจจริงๆ”
ผมกล่าวขอบคุณเพลงจากใจจริง คิดไม่ออกเหมือนกัน ถ้าผมไม่ได้คุยกับเธอ ไม่ได้ระบายสิ่งต่างๆออกมา และไม่ได้รับคำปรึกษาจากเธออย่างวันนี้ ผมจะเป็นยังไงบ้าง ป่านนี้ผมก็คงไปเมาอยู่ที่ไหนซักแห่ง หรือไม่ก็อาจจะตามไม่ซัดชีต้าร์แล้วก็ได้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะว่าตัวเองควรทำอย่างไรต่อไปดี
ตืดดดดดดดดดดดดดด ตืดดดดดดดดดดดดดด ตืดดดดดดดดดดดดดด
ผมตัดสินใจโทรไปปรับความเข้าใจกับบิส และไม่นานเธอก็รับสาย...
(ฮัลโหล) เสียงเล็กๆของบิสกิตดูไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่นักที่ผมโทรไป
“ขอบคุณนะบิส ที่สอนให้โฮสรู้จักคำว่ารัก สอนให้โฮสได้เรียนรู้ที่จะรักและเรียนรู้ที่จะเจ็บ ที่โฮสโทรมานี่ โฮสไม่ได้คิดที่จะตัดใจจากบิสหรอกนะ แต่โฮสจะปล่อยบิสไป เพื่อให้บิสได้มีความสุขกับคนที่บิสรัก ขอโทษสำหรับทุกอย่างด้วยนะ ที่เคยทำให้บิสรำคาญหรือไม่พอใจน่ะ”
(โฮส....ฮึก...ฮือ...)
“อย่าร้องไห้เลยบิส ตอนนี้บิสมีความสุขแล้วนะ”
(โฮส...บิส...บิสขอโทษ...ฮึกฮือ)
“ไม่เป็นไรหรอกน่า แต่....เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่มั๊ย”
(ใช่สิ ใช่เรายังเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่ดีต่อกันด้วยนะ...ฮึก)
“ครับ แต่โฮสจะยังไม่หยุดรักบิสหรอกนะ ถ้าวันใดคนที่บิสรักทำให้บิสต้องเสียใจเมื่อไหร่ สัญญาได้มั๊ย ว่าจะกลับมาหาโฮส”
(อืม...ฮึก...บิสสัญญา)
“ครับ”
จากนั้นผมก็วางสายไป ก่อนที่จะยิ้มทั้งน้ำตาให้กับโทรศัพท์ของตัวเอง
ความคิดเห็น