เกมรักลุ้นหัวใจของยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย

ลำดับตอนที่ #7 : แพ้ไม่ได้

                ตอนนี้ผมกำลังสำรวจกระป๋องโฟมในมือว่าพร้อมที่จะใช้งานรึเปล่า วันนี้ถ้าผมแพ้ก็เท่ากับว่าบิสกิตต้องหลุดมือไปทันที =_=++ แล้วผมจะยอมได้ยังไงกัน

“เต็มที่นะทุกคน เพื่อศักดิ์ศรีของเรดดราก้อน...และเพื่อ...หัวใจของฉัน” ผมพูดกับสมาชิกเรดดราก้อนและเป็นการตอกย้ำกับตัวเองว่าการแข่งขันครั้งนี้ต้องไม่มีคำว่า ‘แพ้’เด็ดขาด

“พวกเรามีทั้งหมดยี่สิบหกคน แบ่งเป็นสิบคนเพื่อตามหาและคุ้มกันไอ้นัท ส่วนห้าคนเพื่อหลอกล่อพวกแบล็คฮิล และอีกสิบคนที่เหลือกระจายกันไปให้ทั่ว เก็บพวกแบล็คฮิลให้หมด” ผมเริ่มบอกแผนที่คิดไว้เสร็จสรรพในหัว ก่อนที่จะเดินไปหาไอ้บัสกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่-_-^

“บัส งานนี้แพ้ไม่ได้นะโว๊ย เมิงรู้เส้นทางของผับนี้ดีหน้าที่ของมึงคือไปหาตัวบิสกิตให้เจอในส่วนของชั้นล่างและชั้นสองให้หมด ถ้าเจอแล้วโทรบอกกูทันที เพราะกูจะหาอยู่ชั้นสามกับชั้นสี่” ผมบอกและตบบ่าของเพื่อนรัก

“เออกูรู้ว่าครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ของเมิง เพราะว่ามีหัวใจเป็นเดิมพัน” ไอ้บัสพูดอย่างรู้ใจ

“เมิงพูดแบบนี้แสดงว่ายกบิสให้กูแล้วนะโว๊ย^O^” ผมบอกอย่างอารมณ์ดี ก็ไอ้หมอนี่มันหวงน้องสาวชิบเป๋งเลย =_=+

“เออ…แต่ถ้าเมิงทิ้งน้องสาวกูเมื่อไหร่นะ...เละแน่”

ผมและไอ้บัสยืนสบตากันอย่างลูกผู้ชาย เราสองคนใช่สายตาสื่อสารกันแบบนี้เป็นประจำ เพราะสนิทกันมาก แบบนี้ล่ะมั้งครับ ที่เค้าเรียกกันว่ามองตาก็รู้ใจ^^

“คนนี้กูรักจริงโว๊ย…กูสัญญา” เราสองคนจับมือกันอย่างที่เคยทำ มิตรภาพของเพื่อนนี่มันยิ่งใหญ่ยาวนานและสวยงามเสมอเลย คุณคิดเหมือนกับผมมั๊ยล่ะครับ^-^

ปิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

            เสียงนกหวีดจากพี่ยูโด ทำให้ผมรีบส่งสัญญาณ ให้ทุกคนในเรดดราก้อนแยกย้ายกันไปทันที ส่วนตัวผมเองก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสามของผับอย่างชำนาน

“เริ่มจากตรงนี้ก่อนแล้วกัน”  

ที่แรกที่ผมเข้ามาคือลานแข่งรถ และสนามสำหรับเล่นกีฬาเอ๊กซ์ตรีม ไม่ว่าจะเป็น จักรยาน สเกตบอร์ด และต่างๆอีกมากมาย-_-^

ฟูดดดดด!!! (ซาวด์เอฟเฟคประกอบเสียงของการฉีดโฟม-_-^)

“เฮ้ย!!!” ผมหลบโฟมนั่นได้อย่างหวุดหวิด ก่อนที่จะฉีดกลับไปได้อย่างแม่นยำ

            ฟูดดดดด!!!

“นายแพ้แล้ว-_- ออกไปจากเกมซะ” ผมบอกผู้โชคร้ายคนที่หนึ่งในแบล็คฮิลที่เพิ่งถูกผมฉีดโฟมใส่

            จากนั้นผมก็เดินหารอบๆ บริเวณของชั้นสาม แต่ก็ไม่มีใครเลย ผับของผมที่ชั้นสามเวลากลางคืนนี่ก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย ทั้งมืด ทั้งวังเวงและนั่น...OoO;;

            ฟูดดดดด!!! และ ฟูดดดดด!!!

            เสร็จไปอีกสองราย^^

“ออกไปจากเกมซะ” พูดจบ ผมก็เดินขึ้นไปยังชั้นสี่ทันที เนื่องจากแน่ใจแล้วว่าบิสกิตไม่ได้อยู่ที่ชั้นนี้อย่างแน่นอน-_-

            ชั้นสี่เป็นชั้นที่กว้างที่สุดซะด้วยสิ แถมยังซอยเป็นห้องๆอีกต่างหาก เนื่องจากชั้นนี้เป็นส่วนที่คล้ายกับที่อยู่ของผมเอง แต่ยังตกแต่งไม่เสร็จก็เลยยังไม่ได้เข้ามาอยู่ ชั้นนี้เป็นคล้ายคอนโดห้องใหญ่หนึ่งห้องที่ภายในประกอบไปด้วยห้องนอนสองห้องใหญ่ ห้องน้ำขนาดใหญ่มากเพราะด้านในซอยเป็นห้องอบตัวและสปา นอกจากนี้ยังมีห้องโฮมเธียร์เตอร์ ห้องนั่งเล่น ห้องดนตรีที่มีแบบครบเซต แล้วยังมีห้องครัวขนาดย่อม และห้องหนังสือ หรือห้องสมุด ที่ประกอบไปด้วยการ์ตูนการต่อสู้ของญี่ปุ่นและเกาหลี รวมไปถึงหนังสือแต่งรถที่ผมชอบอ่าน แล้วก็ยังมีหนังสืออื่นๆที่ผมซื้อไว้อีกเพียบ^O^

หุหุหุ คนจะรวยช่วยไม่ได้^-^ แต่นี่มันไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาอวดรวยนี่หว่า โทษทีครับ โทษที ^^; นี่ผมคงติดนิสัยนอกเรื่องมาจากบิสกิตแน่เลย ไม่ไหวๆ งั้นมาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่าครับ

“แล้วกูจะหาเจอมั๊ยเนี่ย” ผมถามตัวเองพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปยังที่อยู่ในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้าของผม ผมเปิดหาทีละห้องพร้อมกับสำรวจความเรียบร้อยไปในตัวด้วยว่าช่างตกแต่งถึงไหนแล้ว

“ทำไมห้องนี้มันมืดจังวะ” พอมาถึงห้องครัวผมก็เปิดไฟแล้วสำรวจไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอบิสกิตเลย-_-^ผมเดินวนเวียนอยู่ที่ชั้นสี่นี่เกือบครึ่งชั่วโมง ป่านนี้พวกข้างล่างจะเหลือคนที่ยังไม่โดนโฟมกี่คนนะ แต่เมื่อผมกำลังจะออกจากห้อง ประตูก็ถูกเปิดมาจากด้านนอกเสียก่อน

“ไอ้บัส!!!ไอ้เวรตกใจหมด” ผมสบถดังลั่น ไอ้บัสนั่นเองที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา-_-^

“เฮ้ยๆๆๆๆ >O<!!! กูเจอไอ้บิสอยู่ชั้นสามตรงมุมคาราโกเกะที่ 003 และตอนนี้ไอ้โฮสมันใกล้จะเจอตัวไอ้นัทแล้ว แต่พวกเราสกัดไว้อยู่” สิ้นคำพูดของไอ้บัสผมก็วิ่งพรวดมาจากในห้องทันที แล้วก็ลงลิฟต์แก้วมาชั้นสามอย่างรีบร้อน

            มุมห้องคาราโอเกะ 003 อยู่ตรงหน้าผมแล้ว ส่วนไอ้บัสก็ลงไปช่วยสกัดไอ้เวรโฮสอีกแรง นั่นไง ^O^ มุมห้องตรงนั้น โครตมืดเลยนี่หว่า แล้วบิสจะกลัวมั๊ยนั่น พอผมเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงยัยตัวแสบบ่นทันที น่ารักจริงๆ^^

“ไอ้ผับเวรนี่ทำไมยุงมันเยอะจังวะ-O-;” เสียงหวานๆ นั่นยังคงบ่นต่อไปเรื่อยๆ ในขณะที่ผมกำลังเล็งกระป๋องโฟมอยู่ว่าจะยิงตรงไหนดีนะ เอาเป็นว่าผมยิมตรงนี้เลยแล้วกัน

            ฟูดดดดดดดดดดดดด!!!

“โอ๊ย!!!” บิสกิตส่งเสียงทันที ที่ผมฉีดโฟมไปเต็มๆที่เนินอกของเธอ

ฮ่าฮ่าฮ่า ^-^ ผมนี่เลือกทำเลดีชะมัด

“เจอตัวแล้ว^^” ผมบอกพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ

“ชีต้าร์OoO!!”

“กติกาบอกว่าต้องมีผ้าปิดปากด้วยไม่ใช่หรอ แล้วหายไปไหนซะล่ะ” ผมถาม

“ยุงในผับนายมันคาบไปแล้ว-O-” เธอบอกโดยไม่มองหน้าผม นี่ขนาดถูกมัดมืออยู่แล้วยังทำซ่าส์อีกนะ เดี๋ยวโดนดีแน่^^

“งั้นก็แสดงว่ายุงมันคงอยากให้ฉันไม่ต้องเสียเวลาแกะออกให้เธอไง” พูดจบผมก็ประกบริมฝีปากของตัวเองลงไปที่จีบปากเล็กๆน่าจูบนั้นทันที

อ๊ากส์!!! ห้ามใจไม่ไหวแล้วคร้าบ ^O^ หวานสุดๆไปเลย

“อื้ม!!” เธอส่งเสียงคัดค้าน แต่มีรึที่ผมจะหยุด มือเธอก็โดนมัดอยู่ทำให้ยิ่งดิ้นไม่ได้ ก็เข้าทางผมเลยสิครับ ^-^

ผมค่อยๆ สอดมือไปโอบรอบเอวเธอไว้ ก่อนที่จะโชว์ลีลาการจูบหญิงขั้นเทพให้เธอได้ลิ้มลอง แต่ผมก็เริ่มสงสัยแล้วแหละว่าผมหรือเธอกันแน่ที่จะหลงรสจูบของฝ่ายตรงข้าม -_-^

“อืม...” ผมเปล่งเสียงออกมาอย่างลืมตัว ส่วนบิสกิตน่ะหรอ กลายเป็นแมวเชื่องๆที่เริ่มจะตอบสนองจูบของผมแล้ว^-^

โอ๊ย ^O^ หวานจริงๆสิให้ตายเหอะ ผมเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วนะเนี่ย เพราะ มือไม้มันเริ่มจับนู่นจับนี่ไม่อยู่สุกแล้วสิ ผมเลื่อนริมฝีปากต่ำมาที่ลำคอระหง และแล้วลำคอขาวผ่องของบิสกิตก็มีสัญลักษณ์ของผมเป็นจุดสีชมพูเข้มเด่นหรา เสียดายชะมัด ผมไม่น่าเล็งโฟมมาที่เนินอกของเธอเลยให้ตายเหอะ ไม่งั้นได้มีสัญลักษณ์ของผมโผล่ขึ้นมาอีกจุดแน่ -_-^

“พอ...เถอะนะ” บิสกิตบอก ขณะที่ผมจะเลื่อนไปจูบที่ริมฝีปากของเธออีกครั้งเพื่อปิดมันลง

“หืม...งั้นหรอ” ผมถามเสียงเซ็กซี่และกอดรัดเธอแน่นยิ่งขึ้นรวมไปถึงคลอเคลียบริเวณลำคอของเธอด้วย

“แกชนะแล้วชีต้าร์” เสียงของพี่ยูโดดังขึ้น โชคดีที่ตรงนี้มันมืดทำให้พี่แกไม่เห็นว่าผมกำลังทำอะไร พอพี่ยูโดเดินเข้ามาผมจึงแกล้งทำเป็นแก้มัดให้บิสกิตทันที (นับถือในความกระล่อนของมันจริงๆ)

“ครับพี่^-^” ผมบอกพลางโอบไหล่บิสกิตที่ขัดขืนเล็กน้อยเดินลงมายังชั้นหนึ่ง

“เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะบิสกิต ฉะนั้นห้ามขัดขืน เพราะ กติกามีอยู่ว่า ถ้าเธอไม่ทำตามข้อตกลง เรดดราก้อนมีสิทธิ์ที่จะกระทำอะไรแบล็คฮิลก็ได้ทั้งนั้น” ผมเริ่มขู่เมื่อบิสกิตทำเหมือนจะผลักผมออกพอเห็นหน้าไอ้โฮส ซึ่งมันกำลังทำให้ผมหึงและหวงเธอ-_-++

“บิสกิต โฮสขอโทษที่ทำไม่สำเร็จ” ไอ้โฮสรีบเดินคอตกเข้ามาหาบิสกิต ‘ของผม’ อย่างรวดเร็ว

“หยุดอยู่ตรงนั้น-_-++” ผมบอกเสียงโกรธ

ชักจะมากไปแล้วนะแก ทำเสียงอ่อนเสียงหวานยังไม่พอ จะเดินมาหากันอีกรึไงกัน 

“โฮส~~บิสมีอะไรจะบอกโฮสนะ” เสียงสั่นๆของยัยตัวเล็กในอ้อมแขนของผมดังขึ้นเรียกความสนใจของทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น

“ตลอดเวลาที่โฮสตาม….เอ่อ รู้จักบิสมา มันเป็นเวลาที่บิสมีความสุขมาก วันนี้บิสรู้แล้วล่ะว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับโฮส” น้ำเสียงของยัยตัวเล็กเชือดเฉือนจิตใจผมมาก นี่เธอต้องการบอกอะไรกับไอ้เวรโฮสกันเนี่ย ตอนนี้ผมเริ่มโมโหเลยเผลอโอบเธอแน่นขึ้น=_=++

“บิสรู้สึกว่าถ้าไม่มีเสียงโฮสคอยปลอบใจ…คอยเป็นห่วงเป็นใยคงอยู่ไม่ได้แน่ โอ๊ย!!!” ผมคงโอบไหล่เธอแน่นเกินไปเธอจึงร้องออกมา

“บิส!” ไอ้โฮสมันคงตกใจที่บิสร้อง แต่ทำไมผมถึงยังคงเงียบ ทำไมผมต้องเงียบโดยที่ไม่โวยวายเลย หรือว่าผมกำลังรอให้บิสพูดให้จบกันแน่นะ-…-;

“บิสชอบโฮสนะ” สิ้นประโยคนี่ของบิสกิต มือผมที่โอบเธออยู่ก็ปล่อยออกทันที ผมหันไปมองหน้าคนใจร้ายที่ทำร้ายจิตใจผมอย่างเจ็บปวด ที่แท้บิสชอบไอ้โฮสใช่มั๊ย ทำไม ทำไม TOT

“ทำไม” ผมเอ่ยออกมาเสียงสั่นทั้งโกรธ ทั้งเสียงใจระคนกัน

“ฉันอาจจะเป็นแฟนนายนะชีต้าร์ แต่ก็แค่ในนามเท่านั้น เพราะ ตอนนี้ใจฉันอยู่ที่โฮส เราสองคนจะเป็นแฟนกันจริงๆ ไม่ใช่เพราะกติกา” เมื่อบิสพูดจบไอ้โฮสก็ดึงตัวเธอไปกอดทันที ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมยิ่งโมโหเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว=_=++

“มานี่เดี๋ยวนี้!!!!” ผมกระชากตัวบิสกิตออกมาก่อนที่จะชี้หน้าไอ้โฮสอย่างเอาเรื่อง

“แกไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับยัยนี่ต่อหน้าฉัน เพราะ ตอนนี้ยัยนี่คือแฟนของฉัน ดังนั้นถ้าฉันจะต่อยแกมันก็เพราะ ยัยนี่เป็นของๆฉันแล้ว” แล้วผมก็ปล่อยหมัดซ้ายไปที่หน้าของไอ้เวรนั่นเต็มแรง ย้ำเลยว่ามันเต็มแรงจริงๆ ส่วนสาเหตุที่ผมใช้มือซ้ายนั้น ใครๆที่อยู่ในเรดดราก้อนคงรู้ความหมายของมันดี ว่าที่จริงแล้วผมถนัดซ้าย แต่ที่ต่อยมือขวาเพราะไม่ต้องการให้ใครเจ็บมาก แต่วันนี้ผมอยากให้มันเจ็บมากเหมือนที่ผมกำลังเจ็บใจอยู่จริงๆ

“โฮส!!! >O<!!!” บิสกิตเรียกชื่อไอ้โฮสที่สลบไปแล้วเสียงดัง

อ่อนชะมัดเลย-_- บางทีหมอนั่นคงยังไม่ได้ตั้งตัว เลยทำให้ได้รับแรงเหวี่ยงของกำปั้นผมเต็มๆ จึงเลยสลบไป สมน้ำหน้าว่ะ (ปล. อ่อน>>>อาการที่อ่อนแอหรือหน่อมแน้ม)

“อย่าเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นให้ฉันได้ยินอีก” พูดจบผมก็จูบเธออย่างรุนแรงต่อหน้าทุกคนที่ยืนตะลึงอยู่กับเหตุการณ์นี้ทันที

“…เพราะ แม้ว่าจิตใจเธอจะอยู่กับคนอื่น…แต่ตัวของเธอก็ต้องอยู่กับฉัน….ตลอดไป” ผมพูดเมื่อถอนริมฝีปากออกแล้ว ตอนนี้ปากของบิสกิตเจ่อบวมและแดงเล็กน้อย.....ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้อยากที่จะทำร้ายหัวใจตัวเองนักหรอก บิสกิต

“ไอ้ชี~~ใจเย็นๆ” ไอ้บัสเดินเข้ามาตบไหล่ผมเพื่อเรียกสติ มันคงรู้ว่าตอนนี้ผมฟิวส์ขาดแล้วจริงๆ

“วันนี้บิสกิตจะไปนอนกับกูที่คอนโดนะ” ผมหันไปบอกไอ้บัส

“กูเชื่อใจเมิงนะชีต้าร์ อย่าให้ความโกรธทำลายหัวใจเมิงเอง” ไอ้บัสพูดแค่นั้นก็เดินออกไปจากผับทันที

กูสัญญาบัส...ไม่มีใครหรอกที่จะย่ำยีหัวใจของตัวเองลง

“ไปได้แล้ว-[]-!!!” ชีต้าร์หันมาพูดกับฉันก่อนที่จะดึงข้อมือไปที่ลานจอดรถอย่างแรง

“ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ!!! =[]=;” ฉันตะคอกใส่หมอนั่นก่อนที่จะพูดว่า...

“นายมันเลว นายมันชั่ว ป่านนี้โฮสจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้...ไอ้เฮียก็อีกคนนึง มันมาคบเพื่อนสวะๆแบบนายได้ยังไงกัน” ฉันตะโกนใส่หน้าชีต้าร์ไปอย่างโมโห

สำหรับเรื่องตอนที่อยู่ในผับ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะบอกว่าชอบโฮสหรอกนะ เพียงแต่ฉันเจ็บใจที่หมอนี่ มันขู่ฉันว่า ‘เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะบิสกิต ฉะนั้นห้ามขัดขืน เพราะ กติกามีอยู่ว่า ถ้าเธอไม่ทำตามข้อตกลง เรดดราก้อนมีสิทธิ์ที่จะกระทำอะไรแบล็คฮิลก็ได้ทั้งนั้น’ ชีต้าร์เห็นว่าการที่เราจะเป็นแฟนกันเป็นเพียงแค่กติกาที่ต้องปฏิบัติตามเท่านั้นรึไง ทำไมเค้าไม่นึกถึงจิตใจของฉันบ้างว่าจะรู้สึกยังไง กับการที่มีแฟนคนแรกไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรักแต่มันเป็นเพียงแค่เกมๆหนึ่งที่สร้างขึ้นมาเท่านั้น และตอนนี้ฉันก็ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองอย่างแรงแล้วแหละว่าเริ่มชอบหมอนี่ขึ้นมาจริงๆซะแล้ว และไอ้การที่เค้ามาพูดแบบนี้มันทำให้ฉันเสียความรู้สึกอย่างอลังการเลยทีเดียว  

ใครฟะที่มันเป็นคนคิดไอ้กติกาเวรๆนี้ขึ้นมา นี่ถ้าฉันรู้นะ จะเข้าไปข่วนหน้า มันให้เสียโฉมไปเลย>O<!!!

แต่ว่าเรื่องสำคัญที่สุดในหัวสมองตอนนี้ก็คือ ฉันชอบชีต้าร์เข้าแล้วน่ะสิ  อ๊ากกกกกกกกกส์ ฉันไปชอบคนไม่มีหัวใจอย่างไอ้หมอนี่ไปได้ยังไงเนี่ย- -^เกลียดตัวเอง

“มันยังไม่ตายหรอก แล้วถ้าเธอยังไม่หยุดพูดนะ ฉันจะเข้าไปซ้ำให้มันตายเดี๋ยวนี้แหละ” ชีต้าร์ยังขู่ฉันไม่เลิกรา แค่นี้นายยังทำร้ายจิตใจกันไม่พอรึไง นายมันคนใจร้าย นึกจะพูดอะไรก็พูดไม่คิดถึงจิตใจคนฟังบ้างเลย T^T นายจะรู้บ้างมั๊ยว่า ณ เวลานี้ฉันชอบนายไปแล้วนะชีต้าร์!!!!!!!!

“ก็เอาสิ เอาเลย ฆ่าโฮสให้ตายไปเลย เพราะฉันจะฆ่าตัวตายตาม จะได้ไม่ต้องมาทนฝืนใจเป็นแฟนกับคนไม่มีหัวใจอย่างนาย” เวร...ปากพาจนอีกแล้วตู ทั้งๆที่ใจก็ชอบเค้าแท้ๆดันบอกว่าฝืนอีกTOT

“ใช่ ฉันมันไม่มีหัวใจ (เพราะฉันให้เธอไปหมดแล้วไงล่ะ: ชีต้าร์คิด) แล้วไอ้การที่เป็นแฟนกับฉัน เธอต้องฝืนใจขนาดนั้นเลยรึไง” ชีต้าร์ตวาดลั่นลานจอดรถ เพราะเริ่มโมโหอีกครั้ง

“ใช่ มันไม่ได้ฝืนใจอย่างเดียวนะ มันยังน่าขยะแขยง น่ารังเกลียดอีกต่างหาก ที่ต้องมาเป็นแฟนกับคนอย่างนาย” พอฉันพูดจบ สีหน้าของหมอนี่ก็เปลี่ยนแปลงไปเป็นเจ็บปวดทันที ดวงตาคู่สวยของชีต้าร์แฝงไปด้วยความเสียใจอย่างมหาศาลที่ฉันไม่อาจจะมองเห็น เพราะว่าตอนนี้ดวงตาของฉันมันก็รื้นไปด้วยน้ำตาเช่นเดียวกันT^T

“งั้นฉันก็ขอโทษด้วย ที่ทำให้เธอต้องฝืนใจไปตลอด 99 วัน-_-;;” แล้วชีต้าร์ก็จับฉันยัดเข้าไปในรถ ก่อนที่จะออกรถด้วยความเร็วที่โครตสูงทันที ฉันแอบเหลือบไปมองที่เข็มแสดงความเร็วตรงหน้ารถ ปรากฏว่าตอนนี้มันหมุนไปจนเกือบสุดเลยอ่ะ TT^TT

“ถึงแล้ว... ลงมา” ชีต้าร์เปิดประตูให้ฉันแล้วลากฉันจากรถ

“เจ็บนะ!!! ไอ้บ้า” ฉันบอกพลางสะบัดข้อมือออกอย่างแรง

แงๆๆๆ แดงหมดเลยอ่ะ TTOTT

“งั้นก็เดินขึ้นไปดีๆ อย่าทำให้รำคาญไปมากกว่านี้-_-++”  

            ฉึก!! ‘อย่าทำให้รำคาญไปมากกว่านี้’งั้นหรอ ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา นายรำคาญฉันมาตลอดเวลาเลยใช่มั๊ย ฉันมันตัวปัญหานักรึไง ฉันมันสร้างความเดือดร้อนให้นายมาตลอดอย่างนั้นหรอ การที่ฉันชอบนายมันสร้างความรำคาญนักหรือไง อยากจะถามจริงๆ ว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวน่ารำคาญ

“ใครกันแน่ที่สมควรจะพูดประโยคนั้น ชีต้าร์!!!!” ฉันตะโกนออกไปอย่างอัดอั้นและเงยหน้ามองหมอนี่อย่างท้าทาย

หมดความอดทนแล้วว้อย เดี๋ยวได้เห็นฤทธิ์เดชไอ้บิสกิตแบบสุดๆคราวนี้แหละ แม่จะด่าให้ลืมทางกลับขึ้นคอนโดไปเลยคอยดู = =^

“เธอกำลังจะบอกว่าฉันน่ารำคาญหรือไง!!!!” ชีต้าร์ตะคอกเสียงดังไม่แพ้กัน แต่มีรึที่ฉันจะกลัว - -+

“ก็ใช่น่ะสิ!!! นายน่ะมันเป็นศูนย์รวมความน่ารังเกียจเลยนะรู้ตัวรึเปล่า ตั้งแต่ฉันรู้จักกับนาย ฉันก็มีแต่เรื่องที่ซวยๆๆๆๆ แล้วก็ฝืนใจตัวเองมาตลอด นายรู้อะไรมั๊ย ไอ้เรื่องที่ฉันพูดที่ผับกับโฮส นอกจากฉันจะโกหกตัวเองแล้ว ฉันยังโกหกโฮสด้วย เพราะไม่มีทางที่ฉันจะมีความรู้สึกแบบนั้นกับโฮสแน่ แต่ก็เป็นเพราะนาย ถ้านายไม่พูดว่าการเราเป็นแฟนกันเพราะกติกา ถ้านายไม่ทำให้ฉันโมโห ถ้านายไม่ทำให้ฉันเสียใจ เพราะคำพูดของนายเอง ฉันก็ไม่ต้องเลือกที่จะทำแบบนั้นเพื่อให้นายรู้สึกบ้าง ว่าการที่เราเป็นแฟนกันเพราะ กติกาและหน้าที่มันรู้สึกยังไง >O<!!! ตอนนี้นายรู้บ้างรึเปล่าว่าฉันชอบ...น่ะ...เอ๊ย...ชอบนั่งรถนายแล้ว” เฮือก... นี่ตูพูดไปได้ไงฟะว่าชอบนั่งรถมันเนี่ย แต่ก็ยังดีนะที่ไม่หลุดไม่ว่าฉันชอบนายอ่ะ เกือบไปแล้ว

เมื่อฉันพูดจบประโยคที่แสนยาวชีต้าร์ก็ทำหน้าอึ้งๆ ก่อนที่จะทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด นั่นก็คือดึงฉันเข้าไปกอด (O_o)///

“ขอโทษนะ^^”

            น่ะ...น่ะ...นายว่ายังไงนะชีต้าร์ นี่นายกำลังขอโทษฉันอยู่หรอ อึ้งค่ะอึ้ง เหวอค่ะเหวออย่างแรงด้วย O_o;;

“...” ฉันเงียบเพื่อรอฟังเค้าพูดต่อ

“ฉันขอโทษที่พูดกับเธอแบบนั้น ขอโทษที่ทำให้เธอต้องซวย และขอโทษที่ฉันแค่อยากจะดูแลและปกป้องเธอตลอดไป”

“...” กำลังอึ้งยกกำลังแปดค่ะ (O_o)^ หมอนี่มันจะมาไม้ไหนกันวะเนี่ย-_-;//

“ฉันให้โอกาสฉันได้พิสูจน์ตัวเองได้มั๊ย ว่าดีพอสำหรับเธอรึเปล่า” พูดจบชีต้าร์ก็คลายอ้อมกอดออกท่ามกลางความอึ้ง ทึ่ง และเสียว เฮ้ย! อันหลังไม่เกี่ยว ของฉัน O_o!!! 

“นี่นายคงไม่ได้หมายความว่า กำลังชอบฉันอยู่หรอกนะ” ฉันถามออกไปด้วยจิตใจที่ตุ๊มๆต่อมๆ

            ช่วยบอกฉันได้ไหมว่าเรื่องจริง...นี่รักกันจริงๆ...หรือแค่เจ้าชู้....

ส่วนชีต้าร์ก็ยังไม่ยอมละสายตาไปจากฉัน ทำให้ตอนนี้เราสบสายตากันอยู่ ซึ่งทำให้แต่ละคำพูดที่ได้เปล่งเสียงออกมานั้น น่าเชื่อถือเอามากๆเลยล่ะ เนื่องจากเราทั้งคู่ไม่มีโอกาสโกหก เพราะ หลบสายตากันไม่ได้ไง งานนี้จริงจังและจริงใจกันล้วนๆครับพี่น้อง-_-^ 

“ใช่ บิสกิต ฉันชอบเธอ...ฉะนั้นภายในเก้าสิบเก้าวันนี้ เธอต้องห้ามมองผู้ชายคนไหนนอกจากฉัน ห้ามสบตาใครนานๆแบบนี้ ห้ามให้ใครได้กอดแบบนี้...” เค้าบอกขณะสอดมือทั้งสองข้างเข้าที่รอบเอวของฉันและ... กี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส หมอนี่มันพูดต่อว่า...

“และห้ามให้ใครจูบเธอได้แบบนี้” ชีต้าร์บอกเสียงเซ็กซี่แล้วก็ก้มหน้าลงมาหาฉันทันที O///O

            เมื่อริมฝีปากของชีต้าร์ประกบลงมา ฉันก็หลับตาลงยอมรับรสจูบอันแสนหวานที่เค้ามอบให้อย่างเต็มใจ เอ๊ย! เผลอใจเพราะบรรยากาศมันพาไปดีกว่า O///O (พลิกลิ้นช้าไปรึเปล่าฟะ)

จูบที่เค้ามอบให้ในครั้งนี้มันเป็นจูบที่อ่อนหวานและนุ่มนวลในตอนแรก ก่อนที่จะมาเป็นจูบลูกอ้อนในตอนหลัง สาเหตุที่ฉันตั้งชื่อมันว่าจูบลูกอ้อนก็เพราะ มันทั้งหวานทั้งหวามจนฉันมวนในท้องไปหมดและที่สำคัญไอ้จูบแบบนี้ของเค้ามันกำลังเรียกร้องให้ฉันตอบสนองอยู่ในทีซะด้วยสิ -///-

“อืม.....” ฉันเปล่งเสียงแห่งความพึงพอใจออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อชีต้าร์เริ่มจูบแบบร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จูบครั้งนี้มันนานมากๆ สำหรับฉัน จนต้องเริ่มผลักตัวเค้าออกเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังขาดอากาศหายใจตาย

มะ...มะ...ไม่ไหวแล้ว...หายใจไม่ทัน

“เหนื่อย...แล้ว...หายใจไม่ทัน” ฉันบอกพร้อมกับก้มหน้างุดๆ เพื่อซ่อนเลือดฝาดที่ฉีดพล่านเหลือเกินบริเวณแก้มทั้งสองข้าง -////-

“ให้โอกาสฉันได้พิสูจน์ตัวเองนะ” ชีต้าร์พูดเสียงหนักแน่นและมั่นคง

“นายชอบฉันจริงๆน่ะหรอ” ฉันถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ก็อยากเป็นคนที่ถูกรักจริงๆซักทีนี่นา

“ก็ใช่น่ะสิ...หรือว่าต้องให้ฉันจูบเธออีกทีเนี่ย ถึงจะเชื่ออ่ะฮะ”

“ม่ะ...มะ...ไม่ต้อง O///O นะ” ฉันปฏิเสธพัลวันเมื่อชีต้าร์ทำท่าจะก้มล้มมาจูบฉันอีกครั้ง

หุหุหุ ในที่สุดใจเราก็ตรงกัน กิ๊วๆ  กี๊ซซซซซซซซซซซซซ อยากกู่ร้องบอกให้โลกได้รับรู้ วู้ฮู๊ >O<

“งั้นก็เชื่อซักทีเหอะ-_-; แล้วทีนี้เธอก็บอกมาได้แล้วว่าชอบฉัน”

“มันไม่เห็นเหมือนคำถามเลยนะชีต้าร์ อย่างน้อยก็น่าจะมีตัวเลือกให้ฉันหน่อยสิ-_-^”

“ยังไม่พูดก็ไม่เป็นไร ฉันไม่รีบอยู่แล้ว เพราะตอนนี้เธอก็ต้องมาเป็นแฟนฉันอย่างสมบูรณ์แบบ ที่สำคัญพรุ่งนี้ไปบอกเลิกกับไอ้โฮสนั่นด้วย -_-++” ชีต้าร์สั่งพลางโอบเอวฉันและพาเดินเข้ามาในคอนโด -_-//

ซักวันนะชีต้าร์ ซักวันที่ฉันมั่นใจในตัวนายเต็มร้อยจริงๆ ฉันจะตะโกนให้มันดังๆไปเลยว่า ‘ฉันก็ชอบนายโว๊ย!!!!!!! >O<’

แต่ตอนนี้ต้องขอจัดการเรื่องโฮสก่อนเป็นอันดับแรกเลย-_-^

“แต่ฉันเพิ่งจะคบกับโฮสวันนี้เองนะ อย่างน้อยตอนนี้เค้าก็กำลังมีความสุขนี่นา” ฉันบอกพร้อมกับเดินเข้าไปในลิฟต์

“ตอนนี้ฉันก็กำลังมีความสุขเหมือนกันแต่ถ้าเธอไม่บอกเลิกมันให้เร็วที่สุด ไม่ฉันก็มันนั่นแหละที่ต้องมีความทุกข์ไปตลอดชีวิต-_-++” แล้วชีต้าร์ก็กดไปที่เลข 18 ซึ่งเป็นชั้นห้องของเค้าเอง

“ฉันขอเวลาหน่อยไม่ได้รึไงชีต้าร์V_V อย่างน้อยก็ให้ฉันได้เป็นคนดีของโฮสซักนิดก็ยังดี”

ใช่ใช่ ฉันทำให้โฮสเสียใจมามากแล้วนะ ทั้งๆที่เค้าก็ทำเพื่อฉันมาตลอดเลย มันน่าจะถึงเวลาแล้วล่ะที่ฉันควรจะทำอะไรๆเพื่อเค้าบ้าง ซักนิดก็ยังดีเนอะ ^^;

“เธอน่ะ ทำดีกับฉันคนเดียวก็น่าจะพอแล้วนี่นา” ไม่พูดเปล่ายังจะเอาหน้ามาคลอเคลียแถวแก้มแล้วก็ซอกคอฉันอีกตั้งหาก-_-// นับวันยิ่งอยู่ใกล้หมอนี่เท่าไหร่ก็ยิ่งเปลืองเนื้อเปลืองตัวมากขึ้นเท่านั้น

“ชีต้าร์ ถึงแล้วชั้นสิบแปดน่ะ นายจงถอยออกไปจากแก้มแล้วก็คอฉันซักทีสิ-_-//”

“หืม~~~ ถึงแล้วเหรอเร็วจัง...ทำไมตอนที่ฉันอยู่ใกล้เธอเนี่ยเหมือนเวลามันหยุดลงทุกทีเลย”

            อุ๊ย!!! ไอ้บ้า เขิลลลลลลลลลลลลล -/////-