เกมรักลุ้นหัวใจของยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย

ลำดับตอนที่ #14 : เื่พื่่อนใหม่

“นายทำได้ดีมากชาร์เตอร์ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้านายได้นังบิสกิตกลับมาด้วย-_-++” ฉันยืนบ่นชาร์เตอร์ที่ทำงานไม่ได้เรื่อง อุตส่าห์โทรไปตามหมอนี่กลับมาแก้แค้นชีต้าร์จากอาบูดาบีทั้งที แต่แล้วพอลงมือจริงๆ ก็ทำได้แค่ไปป่วนผับเรดดราก้อนเท่านั้น-_-^ “โดนัท ถ้าเธอจะมาว่ากันอย่างนี้ ทำไมไม่ไปทำเองเลยเล่า=[]=!!” ไอ้ชาร์เตอร์ตอกกลับมาอย่างโมโห “นายก็รู้นี่ชาร์เตอร์ ว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะเปิดเผยตัว” “เธอนี่มันเลวจริงๆเลยนะ ทำได้แม้แต่กระทั่งเพื่อนที่คบกันมาหลายปี” ชาร์เตอร์ว่าฉันอย่างเจ็บแสบ “นายมันก็ชั่วพอกันนี่ คิดจะฆ่าแม้แต่กระทั่งพี่ชายตัวเอง” เรื่องอะไรฉันจะต้องยอมให้มันด่าอยู่ฝ่ายเดียว “หึ งั้นเราสองคนก็คงเหมาะสมกันแล้วแหละ ถ้างานนี้สำเร็จ เธอก็ได้พยาบาลไอ้ชีต้าร์ส่วนฉันก็ได้ความสะใจและ...บิสกิต” “นี่นายอย่าบอกนะ ว่าเกิดตกหลุมรักนังบิสกิตขึ้นมาอีกคน” ทำไมกันนะ ใครที่เพิ่งจะเจอแกหรือได้อยู่ใกล้ๆ แกจะต้องมีความรู้สึกชอบแกด้วยฮะ นังบิส “ไม่เชิงหรอก...ก็แค่อยากเอาชนะไอ้ชีต้าร์ก็เท่านั้น” จากนั้นเราสองคนก็ช่วยกันวางแผนต่างๆมากมายที่จะใช่สำหรับจัดการบิสกิตในส่วนของฉันและจัดการชีต้าร์ในส่วนของชาร์เตอร์ แต่เรื่องอะไรที่ฉันจะยอมให้ชาร์เตอร์ทำให้คนที่ฉันรักเจ็บปวดล่ะ ไม่มีทางอยู่แล้ว และแล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ฉันคบกับชีต้าร์มาสี่เดือนค่ะ^^ ไวเหมือนกันเนอะ ตอน แรกอ่ะ ฉันคิดว่าการเป็นแฟนของเราจะจบลงในวันที่เก้าสิบเก้าแล้วซะอีก เฮ้อ...แต่ต่อไปนี้เราสองคนคงจะเจอกันน้อยลงแล้วสินะ ก็พรุ่งนี้มัน เป็นวันเปิดเทอมแล้วน่ะสิคะ>…< “พรุ่งนี้ฉันก็ไม่ได้เจอเธอทั้งวันแบบนี้แล้วน่ะสินะ” ชีต้าร์พูดขณะที่หลับตาพริ้ม ก็ตอนนี้เค้านอนอยู่บนตักฉันน่ะสิ-_-; “ก็ดีแล้วนี่นา ฉันจะได้สบายใจว่าจะไม่มีใครมาลวนลามได้ซะที^O^” “เหอะ...ระวังเถอะ...แล้วเธอจะคิดถึงจูบฉันโดยไม่รู้ตัว” “ไม่ต้องกลัวหรอกจ้ะ อย่างน้อยพรุ่งนี้ฉันก็ได้เจอบรรดากิ๊กหนุ่มๆที่โรงเรียนแล้ว” พอฉันพูดจบประโยคนี้ ชีต้าร์ก็สปริงตัวลุกขึ้นนั่งแล้วทำหน้าโหดทันที “พรุ่งนี้ฉันจะย้ายไปเรียนห้องเดียวกับเธอ=[]=+++” “ล้อเล่นน่า แค่มีนายคนเดียวฉันก็มีความสุขจะแย่แล้วน้า จะหาคนอื่นมาให้วุ่นวายอีกทำไม^^” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มหวานเอาใจ “พูดได้ดีนะเนี่ย สงสัยปากจะหวานแน่เลย มาให้ชิมหน่อยก็แล้วกัน” แล้วหลังจากนั้น................เราก็.....จูบกันค่ะ>.O< “ขับรถดีๆน้า~^^” ฉันยืนมองรถชีต้าร์ที่แล่นออกไปจนลับสายตา แล้วก็หันหลังเดินเข้าโรงเรียน แต่ก็ต้องตกใจปนดีใจเมื่อฉันหันมาพบกับเพื่อนซี้อย่างไอ้นัทนั่นเอง “นัท!! แกย้ายมาเรียนเกรดสิบสองที่เซนต์วีนัสเหรอ” “อื้อ ดีใจมั๊ย >_< นี่ฉันคิดถึงแกมากนะเนี่ยเลยย้ายตามมาที่นี่ มากอดทีซิยะ” นัทว่าพลางดึงฉันเข้าไปกอด (เหอะ เหอะ ผู้แต่งล่ะหมั่นไส้ความ (เซ็นเซอร์) ของนังโดนัทนี่จริงๆ) “ไปเข้าแถวกันดีกว่าแก ไป เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้รู้จักเพื่อนสนิทที่นี่” ฉันดีใจมากที่ยัยนัทย้ายมาเรียนที่เดียวกัน ฮ่าฮ่าฮ่า ประเสริฐที่ซู้ดดดดดดด วันนี้ฉันจะมีเพื่อนคุย เพื่อนเมาท์ เพื่อกินข้าว และเพื่อนนินทาคนแล้ว วู้วู้วู้ >.< ตลอดทั้งวันฉัน นัท และเพลง คุยกันอย่างออกรส เล่าเรื่องราวต่างๆมากมายที่ได้ไปเจอะเจอระหว่างปิดเทอม โดยเฉพาะเรื่องของฉันเนี่ยแหละที่มีมากที่สุด ตั้งแต่วันแรกยันวันสุดท้ายของปิดเทอมเลย จนกระทั่งเลิกเรียน นัทได้ขอตัวกลับไปก่อน ส่วนฉันก็มานั่งที่หน้าโรงเรียนรอชีต้าร์โดยมีเพลงและโฮส(สองคนนี้ตัวติดกันจริงๆค่ะ)มานั่งรอเป็นเพื่อน “บิส เราว่านัทเพื่อนบิสอ่ะ เค้าดูแปลกๆนะ-[]-!” เพลงเริ่มเปิดประเด็นทันทีที่ก้นของเราทั้งสามหย่อนลงที่เก้าอี้สำหรับรอรถเมล์ “ไม่เอาน่าเพลง-_-” โฮสปราม “ไม่ได้หรอกโฮส เรื่องนี้ต้องบอกให้บิสรู้นะ-_-;;” “มีอะไรเหรอเพลง โฮส” “ก็เราสังเกตเห็นโดนัทอ่ะมีสีหน้าและแววตาแปลกๆตลอดเลยเวลาที่บิสพูดถึงเรื่องของชีต้าร์ แล้วก็เมื่อกลางวันที่ชีต้าร์โทรมาคุยกะบิสอ่ะนะ แววตาโดนัทที่มองบิสโครตน่ากลัวเลย แถมวันเนี้ย ห้องเกรดสิบสองบี (ฉันอยู่ห้องเกรดสิบสองซีค่ะ) มีนักเรียนชายเข้าใหม่หนึ่งคนด้วยล่ะ โดนัทก็แอบไปคุยลับๆล่อๆกับผู้ชายคนนั้นด้วยนะ ดูมีลับลมคมในมากเลยล่ะ แล้วอีกอย่างนะ...” “เพลง พอเถอะ-_-^” โฮสรีบดักก่อนที่เพลงจะได้พูดต่อ เอ่อ...นานๆทีที่ฉันจะเห็นเพลงพูดประโยคยาวๆแบบนี้นะเนี่ย แต่เท่าๆที่ฟังมาก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่เชื่อเพลงหรอกนะ เพราะยัยนี่มีความสามารถพิเศษในการจับผิดคนขั้นเทพเลยแหละ แต่ที่ฉันสงสัยอยู่อย่างนึงก็คือ นัทจะทำอะไรแบบนั้นไปทำไมน่ะสิ =_=? “คิดมากไปรึเปล่าเพลง” ฉันถาม “ไม่รู้สิบิส แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ บิสไม่จำเป็นที่จะต้องเชื่อเราก็ได้นี่ แต่บิสก็ระวังตัวเอาไว้บ้างก็แล้วกัน เพราะจิตมนุษย์น่ะ ยากแท้หยั่งถึงนะจ๊ะ^^;” “จ้า~ เอ้อ! แล้วเพลงรู้จักชื่อผู้ชายคนนั้นรึเปล่าที่บอกว่าเป็นเด็กใหม่น่ะ” “รู้สึกว่าจะชื่อ....ชื่อ...ชื่ออะไรเตอร์ๆซักอย่างเนี่ยแหละบิส เราก็จำไม่ค่อยได้แล้ว” “เฮ้อ...เธอนี่มันสมองปลาทองจริงๆเลยน้า^^” แล้วโฮสก็ลูบผมเพลงเล่นอย่างเอ็นดูซึ่งมันก็ทำให้ฉันหลุดออกจากวงโคจรชีวิตของพวกเค้าทั้งสองทันที-_-^ ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนน ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนน และในที่สุด สามีฉันก็มารับได้ซักที หลังจากที่ต้องนั่งรอหลังขดก้นแข็งเกือบหนึ่งชั่วโมง “เพลง โฮส ฉันไปก่อนนะ ขอบใจมากจ้ะที่มานั่งรอ (จู๋จี๋กัน) เป็นเพื่อน” พูดจบฉันก็เดินไปขึ้นรถที่ชีต้าร์ลงมาเปิดประตูรอไว้เรียบร้อยแล้ว “โทษทีนะ พอดีวันนี้ฉันมีนัดกับไอ้พวกช่างกลน่ะ” ชีต้าร์บอกขณะขับรถ “แล้วมีแผลมั๊ย” “ระดับไหนแล้วเนี่ย ไม่มีแม้แต่รอยฟกช้ำเลย” บอกพร้อมกับยักคิ้ว “ก็ดีแล้วล่ะนะ” เรื่องที่เพลงบอกเกี่ยวกับนัทวันนี้มันจะจริงรึเปล่านะ ซึ่งตอนนี้ฝ่ายมืดกับฝ่ายอธรรมในใจฉันกำลังตีกันอย่างรุนแรงเลย-_-;; -แองเจิลบิสกิต- ‘นี่เธอคบกับนัทมาตั้งหลายปีนะบิส ทำไมแค่นี้จะต้องระแวงเพื่อนด้วยล่ะ>.<’ -เดวิลบิสกิต- ‘แต่เพลงมีความสามารถชั้นเยี่ยมในการสังเกตคนเลยนะ=[]=!! ที่เค้าพูดก็มีเหตุผลอยู่เหมือนกัน’ -แองเจิลบิสกิต- ‘แล้วมันมีเหตุผลอะไรที่นัทต้องไม่พอใจด้วยล่ะที่เธอคบกับชีต้าร์น่ะฮะ -_-++’ -เดวิลบิสกิต- ‘ก็ไม่แน่หรอกนะ บางทีนัทอาจจะแอบชอบชีต้าร์อยู่ก็ได้>O<’ “เฮ้อ....แล้วฉันจะเชื่อฝ่ายไหนดีล่ะเนี่ย” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ “บ่นอะไรของเธอ แล้วฉันถามเธอตั้งนานแล้วนะเนี่ยว่าอยากกินอะไรก็ไม่ยอมบอกซักที วันนี้เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ดูเครียดๆนะ” ชีต้าร์จอดรถที่ห้างสรรพสินค้า สแหยม พาราก๊อตสิล่าฟู่ฟู่และหันมาถามฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย ^^; “เปล่าหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง” โกหกคำโตอีกแล้วฉัน “งั้นเราไปหาอะไรกินกันแล้วกลับบ้านเลยดีกว่านะ เธอจะได้พักผ่อน” “ก็ดีเหมือนกัน-_-” เราสองคนปักหลักกินมื้อเย็นกันที่ร้านเอ็มแอนด์เอ็มด้วยสาเหตุที่ว่าชีต้าร์ชอบกินสุกี้นั่นเอง จากนั้นประมาณทุ่มตรงเราก็เดินมาที่ลานจอดรถอีกครั้ง แต่คราวนี้สายตาอันแหลมคมของฉันดันเหลือบไปเห็นนัทกำลังยืนจูบกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่มุมมืดของลานจอดรถ และเมื่อผู้ชายคนนั้นหันหน้ามาฉันก็ต้องยืนตัวแข็งทันที O_o!!! เค้าคือ...ชาร์เตอร์ “รู้สึกว่าจะชื่อ....ชื่อ...ชื่ออะไรเตอร์ๆซักอย่างเนี่ยแหละบิส เราก็จำไม่ค่อยได้แล้ว” คำพูดเมื่อเย็นของเพลงลอยเข้ามาในโสตประสาทของฉันทันที อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนที่นัทแอบไปคุยด้วยที่โรงเรียน จะเป็น ชาร์เตอร์น่ะ “นี่ยัยตัวแสบ ทำไมถึงไม่ยอมขึ้นรถซักทีฮะ=[]=++” ชีต้าร์เรียกฉันเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพราะ สิ่งที่อยู่ในหัวฉันตอนนี้มีอย่างเดียวเลยก็คือ เรื่องของชาร์เตอร์กับโดนัท “บิสกิต เธอเป็นอะไร” ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อชีต้าร์เดินเข้ามาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “ชีต้าร์....ฉัน...เอ่อ...ฉันไม่เป็นอะไร” “เธอโกหก...ขึ้นรถซะ” พูดจบเค้าก็จับฉันยัดใส่เข้าไปในรถสปอร์ตเบนซ์สีแดงคันนี้ทันที-_-; ใครกันที่ทำให้ฉันรัก ใครกันที่มาอยู่ในความฝัน คนที่ฉันคิดถึงอยู่ทุกวัน~ ก็ใครคนนั้นฉันเรียกว่าเธอ~~ เสียงเรียกเข้ามือถือเครื่องใหม่ของฉันเอง แหะ แหะ แหะ พอดีว่าชีต้าร์ไม่ให้ฉันใช้เสียงแบบเดิมแล้วอ่ะค่ะ (หมีแพนด้า) จังหวะเดียวกะที่ซื้อเครื่องใหม่พอดี ฉันก็เลยเปลี่ยนเป็นเพลงนี้ซะเลย (มันคือเพลง รักฉันเรียกว่าเธอ ของศิลปินกลุ่มกามิกาเซ่นะคะ) “ว่าไงไอ้เฮีย” (โดนัทมาที่บ้านว่ะ บอกว่าจะมาค้างกะแก) “หา!!! ว่าไงนะเฮีย มันจะค้างกับเค้างั้นเหรอO[]O!!!” กรรมของเวรแล้วไง แล้วเรื่องที่ลานรถฉันจะทำยังไงดีเนี่ย โอ๊ย!!! ตรูเครียดครับพี่น้อง แบบนี้ใช่มะ ที่เค้าเรียกว่าความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรกน่ะ แถมทั้งวัวทั้งควายนี่ตัวใหญ่พอกันซะด้วยสิ=_=^ ชึ้บ!! <<<< ชีต้าร์ดึงโทรศัพท์จากมือฉันไปคุยกะไอ้เฮียเฉยเลย และแล้วคำว่ามารยาทก็ห่างไกลจากสมองของอีตานี่อีกแล้ว “มีอะไรวะไอ้บัส” (เปล่าหรอก ก็แค่ไอ้นัทจะมาค้างที่บ้านกับไอ้บิสแค่นั้นเอง) “แล้วทำไม่เมื่อกี้บิสต้องทำหน้าตาตกใจขนาดนั้นด้วย” (ฉันก็กำลังงงกับน้ำเสียงมันอยู่เหมือนกันเนี่ย) “ชีต้าร์ บอกไอ้เฮียไปได้มะ ว่าวันนี้ฉันจะไปนอนบ้านนาย” ฉันตัดสินใจพูดออกไปหลังจากที่คิดใคร่ครวญในสมองอันน้อยนิดอยู่นาน นี่แหละ คือหนทางที่ดีที่สุดสำหรับฉันตอนนี้แหละ ถึงแม้ว่ามันจะเสี่ยงต่อการถูกลวนลามก็ตามที “ว่าไงนะ!!!” ชีต้าร์ดูตกใจไม่น้อยทันทีที่ฉันพูดจบประโยค “ทำไม ซ่อนใครไว้รึไงถึงไปนอนด้วยไม่ได้อ่ะ” ฉันแกล้งพูดแบบงอนๆ เพื่อไม่ให้เค้าสงสัยโชคดีนะเนี่ยที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์อ่ะ ฉันเลยไม่ต้องวุ่นวายเรื่องชุดนักเรียน “เปล่า ฉันไม่ได้ซ่อนใครไว้ซักหน่อย แค่ไม่คิดว่าเธอจะกล้า” ฉันไม่ได้ตอบอะไรไป แต่หยิบโทรศัพท์ในมือเค้ามาคุยแทน “เฮีย บอกนัทไปนะว่าวันนี้เค้าค้างบ้านชีต้าร์ ที่สำคัญรายงานนมอรด้วยว่าฉันไปทำรายงานที่บ้านเพลง” ขอโทษนะคะนม แต่บิสจำเป็นจริงๆ (เออๆ ดูแลความบริสุทธิ์แกให้ดีๆล่ะ) พูดจบไอ้เฮียก็วางสายไป แล้วฉันก็ต่อสายหาเพลงทันที (ว่าไงจ๊ะ บิสกิต^^) “เพลงจำเรื่องที่เล่าให้เราฟังเมื่อเย็นนี้ได้มั๊ย” ฉันรีบเปิดประเด็นร้อนอย่างรวดเร็ว (เอ๋...เรื่องโดนัทน่ะเหรอจ๊ะ) “อือๆ ใช่แล้วๆ ผู้ชายคนที่เพลงเห็นนัทไปคุยด้วยน่ะ ใช่ชื่อชาร์เตอร์รึเปล่า” เอี๊ยด!!!!!!! พอฉันพูดจบประโยคนี้ ชีต้าร์ก็เบรกรถอย่างกะทันหัน ส่งผลให้ฉันเกือบหน้าคะมำไปโดนหน้ารถเลย =_=+++ (ใช่แล้วล่ะจ้ะ ใช่แล้วๆ เด็กใหม่คนนั้นชื่อ ชาร์เตอร์) สิ้นเสียงของเพลงโทรศัพท์ในมือฉันก็หลุดล่วงออกจากมือไปอยู่บนตักทันที ที่โดนัทรู้จักกับชาร์เตอร์ด้วยเหรอเนี่ย “มีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับชาร์เตอร์ บิส” ชีต้าร์หันมาถามฉันอย่างเป็นห่วง “ชีต้าร์ ฮึก ฉันสับสน ฮือ ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี” ด้วยความสับสนและความรู้สึกกดดันทางอารมณ์ทั้งหลายทั้งมวลเข้ามาประดังที่ฉันเต็มๆ มันเลยทำให้ฉันต้องร้องไห้ออกมาเพื่อเป็นการระบาย นี่ฉันไม่อยากจะคิดหรอกนะ ว่าเพื่อนรักของฉันกำลังร่วมมือกับชาร์เตอร์อยู่น่ะ TT__TT