เกมรักลุ้นหัวใจของยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย

ลำดับตอนที่ #12 : ช่วยด้วย!!!

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!  

“ออกมานะโว๊ย!!! นังตัวแสบ” เสียงตะโกนเรียกและเสียงฝ่า Teen กระทบประตูด้านนอกของไอ้พวกฝูงควายนั่นก็ยังคงดังต่อไปอย่างต่อเนื่อง แถมไอ้ประตูหอกนี่ก็จะพังแหล่มิพังแหล่อยู่แล้ว อย่าเตะกันนักสิว้อย เดี๋ยวประตูพัง-_-^

“นี่~ พวกพี่รูปหล่อมีสี่ขา เรามาเล่นทายปัญหาอะไรเอ่ยกันดีมั๊ยคะ”

“นังบ้านี่ แกว่าพวกฉันเป็นหนูแฮมเตอร์เหรอ ถึงได้มีสี่ขาอ่ะฮะ” ฉันพยายามถ่วงเวลา

            เอ่อ...หนูหมายถึงควายค่ะคุณพี่ ค-ว-า-ย ค่ะ ความน่ารักนี่มันห่างไกลหนูแฮมเตอร์อยู่โขเลยนะนั่น แหม...ช่างกล้าเอามาเปรียบเทียบกับตัวเองเนอะ หนูแฮมเตอร์ =_=^

“ค่ะ หนูแฮมเตอร์ก็หนูแฮมเตอร์ แหมๆๆ พวกพี่ๆนี่น่ารักเหมือนมันเลยนะคะ”

            โฮะๆๆๆๆ โกหกอีกแล้ว

“อย่ามาเล่นลิ้น นี่แกหลอกให้พวกฉันแก้ผ้าอยู่ข้างนอกนี่หว่า มันหนาวนะโว๊ย”

“เฮ้อ...พวกพี่นี่ไม่มีความอดทนเลยนะคะเนี่ย ว่าแต่ยัยแซนดร้ามันจ้างพวกพี่มาเท่าไหร่เอ่ย?” นี่ฉันไม่มีคำถามอะไรที่มันดีมากกว่านี้อีกแล้วเหรอเนี่ย-_-^

“ไม่บอกหรอก แกจะอยากรู้ไปทำไม”

“โอ๊ะ...งั้นไม่อยากรู้แล้วก็ได้ค่ะ เอาคำถามใหม่ดีกว่า...”

            ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

“เลิกถ่วงเวลาได้แล้ว เปิดประตูออกมาเดี๋ยวนี้!!!”

“อ๊าย พี่ขาเดี๋ยวสิ ขออีกคำถามเดียวนะอีกคำถามเดียวเท่านั้นเลย น้าๆๆๆๆ”

“อะไรอีกเล่า!!!!”

“ตอนที่พี่จับหนูมาอ่ะ หนูกำลังช๊อปปิ้งอยู่นะคะ แล้วพวกข้าวของที่หนูทำหล่นไว้น่ะ พี่เอาไปเก็บไว้ตรงไหนซะแล้วล่ะ”

            นั่นสิ อยากจะบอกว่ารวมมูลค่าของทั้งหมดแล้ว เฉียดหนึ่งแสนเชียวนะนั่น ถ้าหายไปล่ะเสียดายแย่เลย (จะตายอยู่แล้วยังไม่วายงกอีก-_-^)

“อ๋อ ไอ้พวกถุงพวกนั้นน่ะเหรอ คุณแซนดร้าเก็บไปหมดแล้ว”

            แว๊กกกกกกกกกกกก จับฉันมาทรมานทรกรรมยังไม่พอนะยะ ยังจะเอาข้าวของสุดที่รักทั้งหลายของฉันไปอีก เดี๋ยวโดนๆ ยัยผีบ้า เดี๋ยวโดน=_=+++

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

“เฮ้ย!!! ออกมาได้แล้ว”

“เอ่อ....” จะถ่วงอะไรดีเนี่ย ฉันจะถ่วงเวลายังไงต่อไปดี

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

            แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ป๊าจ๋า ม้าจ๋า ไอ้ประตูสับปะรังเคนี่มันจะพังแล้วววววววววววTOT

“ออกมา!!!”

“...TT_TT…”

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ผลั่ว!!!!!!!!

“เฮ้ย!!!”

            พลั่ก!!!

            ประตูมันหลุดออกมาแล้วครับท่านO_O แต่ว่าจังหวะที่มันจะโค่นมาทับฉัน ด้วยความเร็วกว่าการเดินทางของแสง ฉันเลยจัดการถีบมันออกไปด้านนอกอย่างเต็มแรง ส่งผลให้เจ้าประตูอีแก่นี่พุ่งเข้าไปเสยหน้าไอ้ฝูงควายแต่แอ๊บหนูแฮมเตอร์ทั้งสี่ตัวเต็มๆเลย เอ่อ....อาเมนนะ

“โอ๊ย!!”  

            รวมพลังแก๊งจิ๋วถึกผจญภัยนี่หงายหลังไปตามๆกัน แต่ฉันไม่ปล่อยให้มันตั้งตัวได้หรอกนะ

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

            ฉันจัดการถีบพวกมันทั้งสี่ตัวเรียงกันไปสุดแรงเกิด ก่อนที่จะวิ่งหนีออกนอกประตูทันที

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ             

            ฉันเร่งสปีดสุดฤทธิ์ วิ่งสู้ฟัดจนเท้าจะลุกเป็นไฟ แต่ผลปรากฏตรงหน้าฉันทำเอาแทบจะแดดิ้นสิ้นลมกลิ้งกระแด่วๆไปกับพื้นเลยทีเดียว....

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์ ทางตันครับพี่น้อง TTOTT

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะสิ” ไอ้ควายตัวที่หนึ่งพูด ก่อนที่จะย่างสี่ขา เอ๊ย ย่างสามขุมตรงมาที่ฉันด้วยสีหน้าหื่นปนแค้น

“อย่า อย่าเข้ามานะ” ความกลัวสุดจิตแล่นปราดเข้ามาสู่สมองฉันโดยอัตโนมัติทำนองเดียวกันกับกลัวขี้ขึ้นสมองนั่นแหละ-_-;;

“เจอนังนั่นแล้วเหรอไอ้วัน”

“เออ ไอ้ทู ไอ้ทรี ไอ้โฟร์ มันอยู่ตรงนี้”

อาโห... วัน ทู ทรี โฟร์ ขบวนการบัฟเฟอร์โร่แมน-_-^

“จัดการมันตรงนี้แหละ ฤทธิ์มานัก ต้องสอนให้หลาบจำ” ไอ้วันพูดด้วยเสียงหื่นๆ

ตะกี้มัวแต่กลัวอยู่ฉันก็เลยลืมสังเกตพวกมันไปว่าตอนนี้ ทั้งวัน ทู ทรี โฟร์ ต่างก็อยู่ในชุดผ้าขาวม้าผืนเดียว

“งั้นข้าก่อน” ไอ้ทู

“ไม่ได้โว๊ยไอ้ทู ข้าเป็นคนเจอนังนี่ต้องข้าก่อน” ไอ้วัน

“ได้ไงวะไอ้วัน ไอ้ทู ต้องข้าก่อนสิข้าเป็นคนโปะยามันอ่ะ” ไอ้ทรี

“ต้องข้าก่อนสิวะไอ้วันไอ้ทูไอ้ทรีเพราะข้าเป็นคนขับรถพานังนี่มาน่ะ” ไอ้โฟร์

            เออ...พวกแกเถียงกันไปก่อนนะ ฉันขอตัวหนีก่อนเลยก็แล้วกัน >.< หุหุหุ

“เฮ้ย!!! พวกแกเถียงกันอยู่ได้ มันหนีไปโน่นแล้ว”

อ้าว! เลิกเถียงกันแล้วเหรอ งั้นหนูขอวิ่งเลยนะ

ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โอ้...ตรงนั้นมีบันไดด้วย วิ่งขึ้นบันได้ไปเลยดีกว่าครับพี่น้อง

            ตึก...ตึก...ตึก...ตึก

            เสียงฝีเท้าของฉันดังอย่างต่อเนื่อง ที่นี่มันที่ไหนกันวะเนี่ย ทำไมชั้นสองมันถึงได้วังเวงวิเวกเอกาอะไรจะปานนี้ โอ๊ย...ขนลุกค่ะ ขนลุก อย่าบอกนะว่าฉันจะหนีขบวนการบัฟเฟอร์โล่แมนปะผีน่ะ ไม่เอานะ

            หมีแพนด้า...หมีแพนด้า...หมีแพนด้า หมี หมีแพนด้า~~

“เฮ้ย!! อุ๊บส์”

            ฟู่~ ตกใจหมดเลย ดีนะเนี่ยที่ฉันเอามืออุดปากตัวเองไว้ทันน่ะ

“ฮัลโหล”

(ยัยตัวแสบ ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนเนี่ยแล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า)

            เสียงชีต้าร์นี่นา อ๊า~สุดที่รักของฉัน คิดถึงเธอจัง I miss you baby จุ๊บๆๆๆๆ

“ชีต้าร์ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่รู้ว่ามันมีสองชั้น มันร้างๆ มืดๆ ฉันกลัวจัง แต่ว่าฉันยังไม่เป็นไร พวกมันยังหาฉันไม่เจอ”

(นี่ ทำใจเย็นๆไว้นะ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เพราะฉันกำลังไปหาแซนดร้าเพื่อให้เค้าพาไปช่วยเธอ)

“หึ เพราะยัยคู่ขาเก่าของนายนั่นล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้” แอบเคือง

(ขอโทษบิส ฉันขอโทษ เดี๋ยวฉันจะจัดการกับยัยนั่นเอง)

“ชีต้าร์ ฉัน...”

            เสียงของฉันขาดหายไปเพราะถูกไอ้ทรีมันดึงโทรศัพท์แล้วเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ปราณี

แว๊กกกกกก โนเกียN73ของช้านนนนนนนนน แตกกระจายหมดแว้วอ่า 

“สนุกพอแล้วมั้ง นังตัวแสบ” น้ำเสียงเหี้ยมๆปนโมโหของไอ้โฟร์ทำเอาฉันกลัวสุดอเวจี ไม่นานมันทั้งสี่ตัวก็เดินเข้ามากระชากฉันให้ลงไปนอนที่พื้น

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ปล่อยฉันนะ” ฉันทั้งดิ้นทั้งร้องแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงพวกมันได้ เพราะไอ้วันกับไอ้ทูจับแขนฉันกดไว้คนละข้าง ส่วนไอ้ทรีจับขาฉันกดไว้คนเดียว แล้วตอนนี้ไอ้โฟร์ก็กำลังปลดกระดุมเสื้อฉันอยู่TTOTT

“นี่ไอ้พวกเดรัจฉาน ถ้ามีใครทำแบบนี้กับลูกเมียแกบ้างแกจะรู้สึกยังไง ฮึก...ฮือ ฉันก็ลูกมีพ่อมีแม่นะ แกทำไมไม่นึกถึงหัวใจของคนเป็นพ่อแม่บ้างล่ะ ฮือ....”

“หุบปากน่า” ไอ้โฟร์ยังคงไม่สะทกสะท้าน

            ณ ตอนนี้ ไม่ว่าอะไรที่ฉันนึกออกก็พ่นมันออกมาเป็นคำพูดหมด ชีต้าร์เมื่อไหร่นายจะมานะตอนนี้เสื้อฉันมันจะหลุดออกจากตัวอยู่แล้วTT_TT

“ถ้าแกมีลูกสาว แล้วมีคนมาทำกับลูกแกแบบนี้บ้างแล้วแกจะรู้สึกยังไง แกคิดดูสิตอนนี้ฉันเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดเอง ฉันยังมีอนาคต ฉันยังต้องเรียนหนังสือ แต่ถ้าพวกแกทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการทำร้ายเด็กที่บริสุทธิ์ๆคนนึงหรอกนะ”

            แววตาของไอ้สี่ตัวนี้มีแววสั่นไหวเล็กน้อย สงสัยวิธีเกลี้ยกล่อมของฉันคงใกล้ได้ผลแล้ว

“ฮือ.............ปล่อยฉันไปเถอะนะ ถ้าพวกแกปล่อยฉัน ฉันจะไม่เอาเรื่องพวกแกเลย”

“เฮ้ย!! อย่าไปฟังมัน เราต้องทำตามหน้าที่”

            เวร...ไอ้ทรีบ้านี่ ตอนนี้ไอ้โฟร์มันกำลังจะหยุดถอดเสื้อฉันอยู่แล้วเชียวTTOTT++

“เออใช่ต้องทำตามหน้าที่! เตรียมตัวขึ้นสวรรค์เถอะนังแสบ”

            ไม่พูดพร่ำทำเพลง ไอ้โฟร์ก็จัดการกระชากเสื้อฉันออกแล้วเหลี่ยงไปไกลลิบทันที ก่อนที่จะเริ่มฝังหน้าลงมาที่ต้นคอและเนินอกของฉันอย่างเมามัน

            ช่วยยยยยยยยยยยช้านนนนนนนนนด้วยยยยยยยยยยย

“กรี๊ดดดดดดดดดดด ม่ายยยยยยยยยยย ฮึก ปล่อยฉันนะ ฮือออออออออ” ฉันได้แต่ร้องส่งเสียงอย่างเดียว จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ เพราะทุกส่วนของร่างกายถูกล๊อคเอาไว้หมด

            ขณะนี้ไอ้ทรีเริ่มลูบไล้ไปมาแถวๆต้นขาของฉัน แล้วมันก็กำลังจะถอดกระโปรงฉันแล้ว

“กรี๊ดดดดดดดดดดด ช่วยด้วยยยยยยยยยย ปล่อยฉันน้า”

            ฮือๆๆๆ ชีต้าร์ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ไอ้พวกสัตว์นรกมันกำลังจะได้ขมขื่นฉันแล้วTT__TT

“เฮ้ย!!!!” ผมวิ่งมาที่ชั้นสองของไอ้โกดังเวรนี่ก็เห็นไอ้สัตว์สี่ตัวมันกำลังจับขาของบิสกิต แยกออกจากกันอยู่ ตอนนี้ผมโมโหถึงที่สุดเท่าที่เคยเป็นมาแล้ว ผมจัดการเอาสนับมือใส่ที่มือข้างซ้าย ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอก คราวนี้ผมจะใช่มือซ้ายจัดการกับพวกมัน

ผลั่ว!! ผลั่ว!! ผลั่ว!! ผลั่ว!!

            ผมต่อยพวกมันไปสุดแรงเกิด ตั้งแต่ที่ผมเคยสู้กับใครมานะ ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมจะโหมโมแล้วก็เหวี่ยงกำปั้นแรงขนาดนี้เลย หมัดของผมมันยังไม่เคยซัดใครทีเดียวแล้วสลบแบบนี้ อ้อ นอกจากไอ้โฮสน่ะนะ ที่เคยลิ้มลองหมัดซ้ายของผมไปแล้ว

“ไปลงนรกซะเหอะเมิง” ผมนั่งคร่อมมันแล้วต่อยอย่างไม่ยั้งทีละตัวจนครบ จากนั้นก็ลากมันมารวมกันแล้วกระหน่ำเตะไม่ยั้ง บังอาจมากนะที่กล้ามาย่ำยีหัวใจของผม

พลั่ก!!

พลั่ก!!

“ชีต้าร์...” เสียงแหบๆเล็กๆนั้นดึงความสนใจของผมทันที

            สภาพของบิสตอนนี้ทำเอาผมแทบระเบิดออกมาอีกครั้ง ใบหน้าถูกตบเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้านิ้วจนปากแตก โห...นี่พวกเมิงตบแฟนกูเหรอวะ

            เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!

            ผมเลยสนองพระคุณพวกมันคืนโดยการตบที่ใบหน้าบวมๆนั่นสุดแรง แล้วก็ดึงผมมันจับกระแทกกับพื้นอย่างโมโห (โห...ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้ว)

“พอแล้ว...นะ” บิสคลานมาจับขาผมไว้ นี่เธอลุกไม่ขึ้นเลยเหรอ ผมทำท่าจะถีบทีไอ้พวกสัตว์นี่อีกครั้งแต่บิสดึงเอาไว้ก่อน

“ทำไมล่ะ มันทำเธอนะ”

“ฉัน...ไม่เป็นไร”

            ผมจัดการถอดเสื้อตัวเองแล้วมาใส่ให้บิสไว้ ดีนะเนี่ยที่เธอตัวเล็ก ทำให้เสื้อผมปิดไปเกือบจะถึงเข่า จากนั้นผมก็อุ้มเธอที่กำลังร้องไห้และเอาหน้าซุกกับอกของผมไว้ลงไปข้างล่าง

“ไอ้บิส แกเป็นยังไงบ้าง” ไอ้บัสวิ่งหน้าตาตื่นมาถาม

“เฮียบัส...ชีต้าร์...ฮือ....ฮือ.....ฮือ....” บิสกิตไม่ตอบอะไรได้แต่ร้องไห้แล้วก็กอดผมไว้แน่นอย่างเดียวเลย

“ไอ้พวกเวรเอ๊ย!! D^fkjhy [u [9//; Ge; %up]]” ผมสบถคำด่าออกมาไม่เป็นภาษาทันทีพร้อมกับกระชับอ้อมแขนนี้ไว้อย่างห่วงใย

“เดี๋ยวเมิงเอาไอ้บิสไปโรงพยาบาลนะ ส่วนไอ้พวกข้างบนกูจะแจ้งตำรวจจับเอง” พูดจบไอ้บัสก็เดินขึ้นข้างบนอย่างโมโหพอๆกันกับผม ถ้าเดาไม่ผิดนะ ไอ้พวกนั้นต้องโดนรุมกระทืบแน่นอน

“ไอ้น๊อต เดี๋ยวแกเฝ้ายัยนี่เอาไว้นะ พอพวกลูกน้องพ่อแกมาต้องเอาเข้าคุกให้ได้ล่ะ อย่าลืม” ผมหันไปกำชับไอ้น๊อตที่พ่อมันเป็นถึงผู้กำกับใหญ่เพื่อให้เอาแซนดร้าเข้าคุกให้ได้

“ไม่เอานะคะชี แซนดร้าไม่เข้าคุกนะ ไม่เอา”

“ฉันไม่อยากปราณีคนใจหมาแบบเธอหรอก” ผมทิ้งท้ายไว้อย่างเจ็บแสบก่อนที่จะพายัยตัวเล็กในอ้อมแขนไปโรงพยาบาล

โรงพยาบาล

            “เป็นไงมั่ง” ผมถามเมื่อเห็นบิสกิตเริ่มรู้สึกตัวแล้ว เธอหลับไปสองวันเต็มๆ ตอนแรกผมก็เป็นห่วงแทบตายนึกว่าเธอจะเป็นอะไรไป ส่วนหม่าม้ากับป่าป๊าเธอก็ตกใจไม่ใช่น้อยเลยที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทำให้ท่านทั้งสองคนแทบจะไม่ไปงานการกุศลที่อเมริกาเลย แต่พอหมอบอกว่าบิสไม่เป็นอะไรมากแล้ว เพียงแค่เพลียเฉยๆ ท่านจึงได้วางใจให้ผมดูแล

แต่ข้อดีของงานนี้ก็คือผมได้หน้าและได้ทางสะดวกในการคบหากับบิสไปเต็มๆ หุหุหุ>.<

“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ” ยัยตัวแสบที่นอนปากซีดอยู่ตรงหน้าผมถามขึ้น

“อืม เธอน่ะหลับไปตั้งสองวันเต็มๆเลยนะรู้ตัวเปล่า”

“จริงเหรอ แล้วนี่นายเป็นอะไรบ้างรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั๊ย”

            ท่าทางที่เป็นห่วงเป็นใยของเธอทำเอาผมอดใจไม่ไหว ดึงตัวบิสกิตเข้ามากอดทันที เฮ้อ...อะไรๆก็ยังนุ่มนิ่มเหมือนเดิมเลยนะ -.,-

“ทีหลังเธอห้ามออกไปไหนโดยที่ไม่มีฉันอีกนะ”

“อืม...”

“ฉันห่วงเธอมากนะรู้มั๊ย” ผมบอกพร้อมกับคลายอ้อมกอดออก

“ไม่ได้เจอกันตั้งเกือบสามวัน นายยังรักฉันเหมือนเดิมรึเปล่านะ อยากรู้จังเลย”

            ผมอดอมยิ้มไม่ได้กับวิธีการหลอกล่อแกมบังคับให้บอกรักของเธอ

เฮ้อ...ฉันรักเธอจัง^^

“รักสิ” ผมตอบเสียงเซ็กซี่ก่อนที่จะเริ่มแทะเล็มเธอโดยการจูบ ฮ่าฮ่าฮ่า ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ผมค่อยจูบเธอเบาๆก่อนที่จะใช้ริมฝีปากขบปากเธอเล็กน้อยเพื่อให้เธอเผยอปากรับลิ้นผมที่เตรียมจะสอดเข้าไปรับความหวาน จากนั้นเราก็จูบกันเนิ่นนานโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นผมหรือเธอกันแน่ที่หลงรสจูบของกันและกัน

“อ่ะแฮ่ม” เสียงกระแอมเบาๆดังขึ้นที่หน้าประตูทำเอาผมผละออกจากบิสทันที ยัยตัวแสบแก้มแดงแปร๊ดทั้งสองข้าง ก่อนที่จะเอาหน้ามาซุกกับอกผมอย่างอายๆ

            เฮ้อ...ฉันรักเธอจัง^^

“ขนาดในโรงพยาบาลยังไม่เว้นเลยนะเมิง” ไอ้บัสที่เพิ่งเดินเข้ามามีสีหน้าระรื่นที่ได้แซวผม ส่วนบิสนะเหรอ อายม้วนไปแล้วครับ

“ชีต้าร์ไล่ไอ้เฮียออกไป” เธอบอกอู้อี้ๆอยู่ตรงอกผม-_-//

“ฮั่นแน่ๆ อายนั้นน่า~”

“อ๊ายยยยยยยยยย-///- ชีต้าร์ไล่ไอ้เฮียบัสไปลงนรกซะ”