เกมรักลุ้นหัวใจของยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย

ลำดับตอนที่ #11 : อุ๊บส์!!!

            หมีแพนด้า...หมีแพนด้า...หมีแพนด้า หมี หมีแพนด้า~~

          เสียงโทรศัพท์มือถือฉันดังขึ้นขณะที่กำลังกินข้าวเช้าอยู่กับไอ้เฮีย ป่าป๊า แล้วก็หม่าม้าของฉันเอง เย้ เย้ เย้ ในที่สุดพ่อกับแม่ฉันก็กลับมาจากต่างประเทศเพื่อมามีบทกะเค้าซักที^O^

“ว่าไงนัท”

            ใช่แล้วล่ะค่ะ เพื่อนสุดที่เลิฟของฉันมันโทรมาน่ะเอง

(บิส...วันนี้แกว่างมั๊ย)

“อ่อ...คิดว่าว่างนะ เพราะชีต้าร์ไปแข่งรถกะแก๊งไหนไม่รู้ ฉันก็คงว่างอ่ะแหละ”

            หุหุหุ ถ้าหมอนั่นมันไม่ติดแข่งรถนะ ก็คงจะลากฉันไปเที่ยวก็ไม่ก็ลากไปแทะเล็มที่ชั้นบนของไอ้ผับสีแดงนั่นแทบทุกวัน-_-//

(แหม...ห่างกันแทบไม่ได้เลยนะยะ)

            น้ำเสียงแกล้งประชดประชันนั่นทำไมมันดูจริงจังจังแฮะ

“ว่าแต่แกจะชวนฉันไปไหนล่ะ”

(เดินห้างกันมั๊ยแก วันนี้กระเป๋าหลุยออกคอนเล็คชั่นใหม่ด้วยแหละ เสื้อผ้าของดิออด้วย เพื่อนฉันมันไปดูมาเมื่อวาน มีแต่สวยๆทั้งนั้นเลยแก ไหนจะกุชชี่และ...)

“เออพอ ฉันไปแน่นอนเอาเป็นว่าเจอกันที่ สแหยม พาราก๊อตซิล่าฟู่ฟู่ ตอนสิบเอ็ดโมงแล้วกัน”

            หุหุหุ ฉันเนี่ยเป็นพวกบ้าของแบรนเนมขั้นรุนแร้ง รุนแรงเลยล่ะ ซีซั่นออกมาใหม่เมื่อไหร่ก็ต้องไปขนกลับบ้านทู้ก...ที พอๆกันกับไอ้นัทเลยแหละ

(จ้าๆๆ แล้วเจอกัน หึหึ)

            แล้วนัทก็วางสายไป แต่เสียงหัวเราะตอนท้ายนี่ฟังแล้วแปลกๆยังไงพิกล แต่ก็ช่างเหอะคบกันมาตั้งหลายปีคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง (สวยใสไร้สมองจริงๆนะเธอ)

“จะไปไหนกันเหรอลูก” ป่าป๊าเงยหน้ามาถามเมื่อฉันเก็บโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว

“อ๋อ โดนัทน่ะค่ะโทรมาชวนไปชอบปิ้ง บอกว่าวันนี้มีกระเป๋ากับเสื้อผ้าคอนเล็คชั่นใหม่ออกมาเพียบเลย”

“แล้วจะไปกันกี่โมงลูก หม่าม๊าจะให้บิสไปลองชุดกับเครื่องเพชรก่อนนะ เพราะ อาทิตย์หน้าต้องไปออกงานกับหม่าม้า^O^ โฮะ โฮะ โฮะ ต้องเอาให้เริ่ดสุดๆไปเลยนะคะคุณลูก”

            พรวด!!!!

            คำว่าออกงานของหม่าม๊าทำเอาฉันพ่นน้ำที่กินไปออกมาเป็นฟองฝอยในอากาศทันที

“แค่ก แค่ก ออกงานอีกแล้วเหรอคะม้า” ฉันถามพลางเอาทิชชู่เช็ดปากให้เรียบร้อย

“แหยะ ไอ้บิส เศษขี้ฟันแกมันลอยทั่วอาหารของฉันหมดแล้ว” เฮียบัสโวยวาย

“อย่ามามั่วน่าเฮีย ไอ้เว่อร์=[]=!!”

“แกน่ะสิ โครตทุเรศเลย พ่นออกมาได้=O=++” พูดจบเฮียบัสก็จับหัวฉันจะกดลงไปในจานข้าวตรงหน้า

“อ๊ากกกกกกกกกส์ ป๊า ม้า ช่วยบิสด้วย เฮียมันจะฆาตกรรมบิสแล้ววววววววววว” ฉันตะโกนลั่นในขณะที่ป๊ากับม้านั่งหัวเราะและลุกออกไปโต๊ะอาหาร

“ป๊า ม้า กลับมาช่วยบิสก่อนนนนนนนนนน”

            แผละ!!!

“อี๋~ ไอ้เฮียบ้า”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้ผีข้าวสุก ก๊ากๆๆๆๆ” แล้วเฮียก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่จะ....

            โครม!!!

“ว๊ากกกกกส์”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ก๊ากกกกกกกก” ฉันจัดการถีบเก้าอี้ที่ไอ้เฮียนั่งหัวเราะอยู่จนล้มคะมำไป คราวนี้ก็เลยเป็นฝ่ายฉันที่นั่งหัวเราะแทน

“สมน้ำหน้า แบร่ ;P”

            ฉันรีบวิ่งหนีไอ้เฮียมาขณะที่หน้ายังเปื้อนข้าวอยู่อย่างนั้น และก่อนที่ฉันจะได้ขึ้นบันไดนั่นเอง

“บิส มาคุยกับหม่าม้าก่อนลูก”

“ว่าไงคะม้า-_-”

“เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ไปร้านเพชรกับม้านะ” ม้าสั่งเสร็จสรรพพร้อมกับจับตัวฉันหมุนแบบสามร้อยหกสิบองศาเล่นเอาเวียนหัวไปเลย

“ลูกหม่าม้านี่ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ ควรค่าแกการนำไปอวดพวกยัยคุณหญิง คุณนายพวกนั้นมากกกกกกก^^ (ลากเสียงได้ยาวตามความพอใจ)” ม้าบอกอย่างชื่นชม

“ม้าก็รู้นี่ว่าบิสไม่ชอบออกงานสังคมที่มีแต่พวกป้าๆแบบนั้น”

“งานครังนี้มันเป็นการกุศลนะลูก จัดขึ้นที่อเมริกาเชียวนะ หนูไปอยากไปช๊อปปิ้งเหรอค้าบิสกิต”

            ว้าว~ *O* ตาฉันเป็นประกายวิ้งๆ ทันทีที่ได้ยินคำว่าช๊อปปิ้ง ว้าวๆ ช๊อปปิ้งถึงอเมริกาเลยเหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆๆ อยากไปที่สุด

“ตกลงเลยค่ะม้า แล้วเราจะไปกันวันไหนคะ”

“วันที่สิบกุมภาพันธ์ค่ะลูก”

“หา!!! มะรืนนี้เหรอคะ”

“ใช่แล้วจ้ะ”

            ขอบคุณมากเลยหม่าม้า ที่บอกบิสช้าขนาดนี้ ฉันยืนทำหน้าแห้งแล้งสุดชีวิตก่อนที่จะเดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง-_-^

            สแหยม พาราก๊อตซิล่าฟู่ฟู่~

“บิส แกดูกระเป๋าใบนี้สิ สวยชะมัดเลยอ่ะ” นัทชี้ให้ฉันดูกระเป๋ายี่ห้อคุณหลุยสีน้ำตาลที่สุดแสนจะดูดีมีคลาสเหลือเกิน แต่ราคาของมันก็แพงสุดอเวจีเหมือนกัน-_-;;

“แกอยากได้ก็ซื้อเหอะ ฉันไม่เอาหรอก ซื้อมาเพียบแล้ว” ฉันว่าพลางชูถุงใส่ของที่เพิ่งซื้อไปเกือบสิบถุงให้นัทดู ไม่อยากจะบอกว่าวันนี้ฉันซื้อพวกกระเป๋าเสื้อผ้ารองเท้าและเครื่องสำอางไปเฉียดแสนแล้วอ่ะ ไม่น่าช๊อปเพลินเลยเราTOT

“แกไม่เอาจริงเหรอ สวยจริงๆนะแก น่าเสียดายอ่ะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกฉันก็ขี้เกียจซื้อและ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”

“เห็นด้วยอย่างแรงเลย”

            จากนั้นฉันกับนัทก็เดินมาอะไรกินกัน และกว่าจะปักหลักที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนนี่ได้ก็นานพอตัว หลังจากสั่งอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้วฉันก็เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

อะโห...เกือบบ่ายสามแล้วเหรอเนี่ย เร็วจังแฮะ หม่ามี้ให้ไปหาที่ร้านตอนสี่โมงเย็นนี่นา ก็ยังเหลือเวลากินอยู่นะ

หมีแพนด้า...หมีแพนด้า...หมีแพนด้า หมี หมีแพนด้า~~

“นี่เธอยังไม่เลิกทำตัวน่าเกลียด เอ๊ย ใช้โทรศัพท์เสียงน่าเกลียดแบบนี้อีกเหรอเนี่ยบิส”

“แหะๆๆๆ-_-+” ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆกลับไป นี่จะพยายามเชื่อนะนัท ว่าแกพูดผิดจริงๆ

หมีแพนด้า...หมีแพนด้า...หมีแพนด้า หมี หมีแพนด้า~~

“ว่าไงชีต้าร์~”ฉันรับโทรศัพท์ ส่วนนัทก็จ้องมองมาที่ฉันตาแทบถลน

เอ่อ....ฉันทำอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย-_-;;

(ฟู่~ โทรมาเนี่ยกะจะได้ยินเสียงหวานๆนะ...คิดถึงจะตายอยู่แล้วไม่ได้เจอหน้ากันตั้งหนึ่งวัน)

            น้ำเสียงงอนๆของชีต้าร์ดังลอดออกมา

“จ๋า~~ ว่ายังไงล่ะค่ะ คุณสามี”

(คิกๆๆ ค่อยหายเหนื่อยหน่อย แล้วตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย เดี๋ยวไปหา)

“บิส เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ=[]=!!” นัทพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่จะเดินเร็วๆไปทางหลังร้านอาหาร

(เสียงใครอ่ะ)

“อ๋อ...ฉันมากินข้าวกับนัท ว่าแต่นายเหอะ จะมาทำไม”

(ก็แค่คิดถึง ไปหาไม่ได้รึไง-_-+++)

“ได้สิ ได้ๆ งั้นนายมาหาฉันที่ร้านเพชรหม่าม้าฉันก็แล้วกันนะ ชื่อร้าน B&B อ่ะ”

(อือๆ ขออาบน้ำก่อน อีกประมาณชั่วโมงนึงเจอกัน)

“อื้ม”

(จะจูบให้หายคิดถึงเลย)

“บ้า-///-“

            เมื่อชีต้าร์วางสายไป นัทก็กลับมาพอดี สีหน้าเธอดูสะใจอย่างไรชอบกล แต่ก็ช่างเหอะ กินหนูน้อยลาซานย่าดีกว่า หุหุหุ ของโปรดแม่เจ้าจงเข้าท้องไปเถิด

“นัท แกขับรถกลับดีๆนะ” ฉันพูดขณะเดินมาส่งนัทที่ลานจอดรถ ก่อนที่จะช่วยปิดประตูรถให้

“อืม! ฉันไปก่อนนะ ส่วนแกก็เดินเข้าห้างดีๆล่ะ ระวังจะโดนฉุด”

“ไม่หรอกน่า บาย...แล้วเจอกะ...อุ๊บส์!!! (OxO)!!!”

            ฉันยังล่ำลานัทไปเสร็จก็มีมือ มือนึงถือผ้าขนหนูที่มีกลิ่นโครตเหม็นมาปิดปากและจมูกฉันไว้ และฉันก็พยายามดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิตเลย

            ตุ้บ!!!

เมื่อของทั้งหมดในมือฉันล่วงลงสู่พื้น เพียงไม่นานต่อจากนั้น ฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นรับแสงไฟที่สาดส่องไปทั่วห้องที่แสนอับนี้ ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกมึนหัวและอึดอัดจังนะ แต่พอมองไปตามร่างกายก็ถึงบางอ้อทันที เพราะว่าตอนนี้ฉันถูกมัดทั้งตัวนี่เอง แต่ถ้าคุณผู้อ่านยังนึกไม่ออกนะคะ ก็ให้จินตนาการถึงแหนมป้าย่นอ่ะ นั่นล่ะค่ะ คือชะตากรรมที่ฉันต้องเผชิญอยู่ในขณะนี้T…T

“ตื่นแล้วเหรอยะ แม่คนเก่ง” เสียงเล็กๆ แหลมๆ ดังขึ้น แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นไปฉันก็พบกับยัยผีบ้าหรือยัยแซนดร้ายืนกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่มุมห้องทันที

“เธอจับฉันมาทำไม-_-” ไม่ค่อยจะอยากเสวนากับมันซักเท่าไหร่เลย

“อาโฮะ อาโฮะ อาโฮะ >O< ฉันก็คงไม่ได้จับเธอมาดูเล่นแน่นอน”

“งั้นก็ปล่อยฉันไปเหอะYOY ขอร้อง...ป่านนี้หม่าม้าคงรอฉันแย่แล้ว”

“อาโฮะ อาโฮะ อาโฮะ >O< ฝันไปเหอะย่ะ”

            ยัยนี่ นี่ประหลาดจัง ทำไมก่อนพูดต้องหัวเราะว่า อาโฮะ สามครั้งด้วย สงสัยมันใกล้จะบ้าแล้วมั้งเนี่ย-_-;

“อาโฮะ อาโฮะ อาโฮะ >O< ตั้งแต่แกเป็นแฟนกับชีต้าร์ แกไม่รู้หรอกว่ามีกี่ชีวิตที่ต้องเสียใจและเดือดร้อนแค่ไหน!!!!!!”

            ‘มีกี่ชีวิตที่ต้องเสียใจและเดือดร้อน’ ยัยผีบ้ามันพูดเหมือนกับว่าฉันไปตัดต้นไม้หรือไล่ที่ชาวบ้านเพื่อสร้างเขื่อนอย่างนั้นแหละ

“แน่จริงแกก็แก้มัดฉันสิยะ แล้วมาสู้กันตัวต่อตัว =[]=!!” ยัง ยังอีก ขนาดเป็นแหนมแล้วยังจะทำปากเก่งอยู่นะ ตูล่ะเครียดกับตัวเอง

“อาโฮะ อาโฮะ อาโฮะ >O< คนอย่างฉันน่ะ ไม่เสียเวลาเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือหรอกย่ะ” พอพูดจบยัยผีบ้าก็ปรบมือสามที ไม่นานก็มีฝูงควาย เอ๊ย!! ฝูงผู้ชายสามสี่คนเดินเข้ามาในห้องนี้ ไม่อยากจะเซดเลยว่ามันช่างตัวดำล่ำถึกขนาดไหนV_V

“ฉันจะให้ไอ้พวกนี้จัดการกับแกแทนตะหาก”

            อ้าวไม่มี ‘อาโฮะ อาโฮะ อาโฮะ’ แล้วเหรอ-_-^

“อย่าทำแบบนี้นะ” ตอนนี้ฉันเริ่มกลัวนิดๆแล้วล่ะค่ะท่านผู้ชม

“อาโฮะ อาโฮะ อาโฮะ>O< กลัวเป็นด้วยเหรอจ๊ะ แม่คนเก่ง” ยัยผีบ้าพูดพร้อมกับเดินเข้ามาบีบที่คางฉันไว้อย่างแรง และที่สำคัญไอ้ อาโฮะ อาโฮะ อาโฮะ มันกลับมาอีกแล้ว-_-^

“อยากจะรู้นัก ว่าถ้าแกมีสามีพร้อมกันสี่คนแบบเนี๊ย ชีต้าร์ยังจะหลงใหลแกอยู่รึเปล่า อันที่จริงก็ต้องขอบคุณเพื่อนแกนะ ที่แนะนำแผนดีๆแบบนี้ให้ฉันน่ะ คราวนี้แกจะได้ออกไปจากชีวิตของชีต้าร์อย่างถาวรซักที”

            พลั่ก!!!

“โอ๊ย!!”

            ยัยผีบ้ามันพลั่กหัวฉันอย่างแรงจนไปชนกับกำแพงข้างๆ เจ็บชะมัดเลย อย่าให้ฉันแก้มัดได้นะ แกจะต้องกลายเป็นศพไม่สวยแน่ๆ

            เอ๊ะ!! ว่าแต่เมื่อกี้มันพูดว่าไงนะ...เพื่อนฉันแนะนำงั้นเหรอ อยากจะบ้าตาย แล้วมันเพื่อนคนไหนกันล่ะเนี่ย แต่เพื่อนในชีวิตฉันก็ไม่มีได้มีมากมายนี่นา ก็มีเพลง มีโฮส แล้วก็นัท สามคนนี้เท่านั้นที่ฉันสนิทด้วยจริงๆ

“เพื่อนฉันที่แกว่าน่ะ ใคร?”

“อาโฮะ อาโฮะ อาโฮะ>O< บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกสิจ๊ะ...นี่พวกแก แก้มัดมันซิ” ประโยคหลังหันไปสั่งไอ้พวกฝูงควาย

            แก้มัดอย่างนั้นเหรอ เสร็จฉันล่ะยัยผีบ้า

“ทีนี้ก็หน้าที่ของพวกแกแล้ว ออมมือหน่อยล่ะ อย่าเพิ่งให้มันตายนะ แล้วก็อย่าให้เรื่องนี้สาวมาถึงฉันได้ เข้าใจมั๊ย”

“ครับ”

            จากนั้นยัยแซนดร้าก็เดินออกจากห้องไป โดยที่ทิ้งฉันไว้กับไอ้พวกฝูงควายที่เริ่มทำหน้าหื่นกันทีละตัว

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกส์ ชีต้าร์ช่วยฉันด้วยยยยยยยยยย>_<!!!

            ทางด้านชีต้าร์

            ตอนนี้ผมมาถึงไอ้ห้างชื่อปัญญาอ่อนนี่แล้ว ชื่ออื่นมีตั้งเยอะแยะไม่ยอมตั้ง ดันมาตั้งชื่อว่า สแหยม พาราก๊อตซิล่าฟู่ฟู่ สงสัยเจ้าของห้างนี่ไม่ได้ปรึกษาใครเลยมั้งตอนตั้งชื่ออ่ะ-_-^

            จะว่าไป นี่ผมก็คบกับยัยตัวแสบมาเดือนกว่าๆแล้วสินะ หุหุหุ -.,- อยากจะบอกว่าโครตมีความสุขเลย ยิ่งเมื่อวานก่อนที่ยัยนี่หึงผมกับแซนดร้านะ อยากจะบอกว่าโครตน่ารักเลย วันนี้เป็นวันแรกของการคบกันที่ผมไม่ได้เห็นหน้าเธอ ก็เพราะไอ้แข่งรถกับแก๊งเทคโนฯนั่นแหละทำให้ผมไม่ได้เจอหน้าคุณภรรยาสุดที่รัก เดี๋ยวเถอะ ถ้าเจอหน้าเมื่อไหร่จะจับมากอดให้หายคิดถึงเลยคอยดู เธอเสร็จฉันแน่บิสกิต^^

            ร้านเพชรสุดหรู B&B

“สวัสดีค่ะ ต้องการแบบไหนดีคะ^O^” ผู้หญิงวัยกลางคนที่การแต่งตัวค่อนข้างดีเดินเข้ามาทักผม หน้าคล้ายบิสกิตเลยแฮะ

“ผมมาหาบิสครับ”

“เอ๋...เป็นเพื่อนบิสกิตเหรอจ๊ะ”

            เพื่อนเหรอ? จะเป็นเพื่อนดีรึเปล่า? แล้วผมจะตอบว่าไงดีล่ะเนี่ย

“อ้าวไอ้ชี มาหาไอ้บิสเหรอ” เสียงของไอ้บัสเพื่อนซี้มาช่วยผมจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี่ได้ทันเวลา

“อ้าว นี่คือชีต้าร์หรอกเหรอเนี่ยบัสเตอร์” คุณน้าคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างตกใจก่อนที่จะมองสำรวจหน้าตาผมซะยกใหญ่ อะไรกัน ยัยน้านี่เป็นอะไรมากมั๊ยเนี่ย-_-^

“ครับหม่าม้า นี่แหละครับแฟนไอ้บิสมัน”

            หม่าม้าเหรอ ตายล่ะหว่า นี่น่ะเหรอว่าที่แม่ยายในอนาคตของผม ไม่ได้ๆ ผมต้องทำตัวเป็นลูกเขยที่แล้วหน่อยแล้ว>_<

“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณหม่าม้าของบิสกิตอย่างอ่อนน้อม หุหุหุ เข้าทางแม่ครับ เข้าทางแม่

“สะ...สวัสดีจ้ะ ตัวจริงนี่หล่อกว่ารูปที่บิสกิตเอาให้ม้าดูอีกนะ^^”

            ฮ่าฮ่าฮ่า มันแน่อยู่แล้วครับ ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

“ขอบคุณครับ”

“แล้วนี่บิสไม่ได้มาด้วยเหรอจ๊ะเนี่ย นัดม้าไว้นานแล้วไม่เห็นมาซักทีเลย”

“นี่ยังไม่มาอีกเหรอครับ ยัย...เอ่อ...เค้าก็บอกให้ผมมารอที่ร้านนี่ ตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว”

“งั้นเหรอจ๊ะ งั้นก็น่าจะมาถึงแล้วนี่นา...บัสเตอร์ไปโทรหาน้องให้หม่าม้าซิลูก”

“ครับๆ”

            ไม่นานไอ้บัสก็เดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์ด้านหลังร้าน ส่วนคุณหม่าม้าก็ให้ผมเข้าไปนั้นในห้องอะไรซักอย่างที่หลังร้านนั่นแหละ มันเหมือนกับห้องนั่งเล่นขนาดย่อมๆเลย มีทั้งชุดโซฟา ทีวี และตู้เย็น

“เฮ้ย!! แย่แล้วว่ะไอ้ชี” ไอ้บัสเดินรีบๆ มากระซิบที่ข้างหูผม ก่อนที่จะหันไปพูดกับม้ามันว่า

“หม่าม้า ไอ้บิสมันไม่ค่อยสบายครับ มันบอกว่าให้ม้าเอาชุดไปให้ลองที่บ้านเลย เดี๋ยวมันขอนอนพักหน่อยก็คงดีขึ้น”

“งั้นเหรอจ๊ะ แล้วบิสกิตเป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย”

“มันบอกแค่ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะม้า ม้ารีบไปแต่งตัวเหอะเดี๋ยวไปงานกาล่าดินเนอร์กับป๊าไม่ทันหรอก” พูดจบไอ้บัสก็ดึงผมออกจากร้านทันที

            ลานจอดรถ

            ไอ้บัสมันลากผมวิ่งออกจากห้างโดยไม่พูดไม่จา จนมาถึงลานจอดรถ เราสองคนหอบกันอยู่ซักพักก่อนที่ผมจะเอ่ยปากถามขึ้น

“บิสเป็นกันแน่”

“มันกำลังจะโดนข่มขืน”

“ฮะ!!! เมิงว่าไงนะไอ้บัส!!=O=!!!” ตอนนี้ผมตกใจสุดขีด สมองมันตื้อไม่หมดเลย

“เออ กูคิดว่าคงอยู่ที่โกดังร้างแถวๆนี้แหละ”

            ผมไม่รอช้าจับไอ้บัสยัดใส่รถ แล้วรีบออกรถอย่างเร็วทันที เธอจะเป็นไงบ้างเนี่ยบิสกิต รอฉันก่อนนะ พระเจ้าครับได้โปรดคุ้มครองเธอด้วย อย่าเพิ่งให้เธอเป็นอะไรไปเลย

            ขณะขับรถผมก็ได้แต่ภาวนาแล้วทำใจให้เย็นที่สุดทั้งๆที่มันทำได้ยากมากเหลือเกิน ส่วนไอ้บัสก็โทรให้พวกเรดฯขับรถออกตามหาตามโกดังร้างต่างๆที่อยู่ใกล้ๆ และรอบๆ บริเวณไอ้ห้างเวรนี้

            กลับมาที่บิสกิตกันต่อเลยจ้า

          เมื่อกี้ฉันแกล้งทำทีขอเข้าห้องน้ำ ไอ้พวกฝูงควายนั่นก็ไร้สมองซะด้วยสิ มันบอกว่าพอดีเลย จังหวะนี่ฉันกำลังห้องน้ำอยู่พวกมันก็จะได้ถอดเสื้อผ้าไปด้วย อยากจะบ้าตายวันนี้ฉันต้องเห็นน้องชายควายจริงๆเหรอนี่=_=^

หมีแพนด้า...หมีแพนด้า...หมีแพนด้า หมี หมีแพนด้า~~

“ไอ้เฮีย!!”

            เยส! ไอ้เฮียโทรมาพอดี ทำไมฉันถึงได้โง่ขนาดนี้เนี่ย มีมือถืออยู่กับตัวเองแท้ๆเลย-_-^

(ไอ้บิส แกอยู่ไหนเนี่ย)

“เฮียๆๆๆ ช่วยเค้าด้วย เค้าจะถูกข่มขื่นอ่ะเฮีย ตอนนี้เค้าอยู่ที่โกดังร้างที่ไหนซักแห่งเนี่ยแหละ”

(อย่ามาตลกนะไอ้บิส)

“ตลกหอยอะไรเล่า!!! พวกมันมีตั้งสี่คนแน่ะ ที่สำคัญยัยแซนดร้านั่นเป็นคนจ้างมาด้วย”

(เฮ้ย!!! จริงดิ แล้วไอ้โกดังนั่นมันอยู่แถวไหนวะ)

“แถวห้าง สแหยมฯ มั้งเฮีย คิดว่าน่าจะใช่นะ”

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

“เฮ้ย!! นี่โทรบอกตำรวจเหรอวะ” เสียงโหวกเหวกหวีดหวิววะหวอยหวอย (จะแต่งเป็นกลอนซะเลยดีมั๊ย) ดังออกมาจากข้างนอกทำเอาฉันสะดุ้งโหยงทันที

“ไอ้เฮียๆ แกบอกชีต้าร์ให้มาช่วยเค้าให้ได้น้า พวกมันกำลังจะข่มขืนเค้าแล้ว!!!”

(เออๆ ทำใจดีๆไว้นะ นึกนึกเทควันโด ยูโด คาราเต้ ที่เฮียเคยสอนไว้ ตั้งสติให้ดีๆล่ะ เดี๋ยวจะรีบไป) แล้วให้เฮียก็วางสายไปทันที ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวในความมืดของห้องน้ำที่แสนเหม็นเน่าและเหม็นอับนี่

อ๊ากกกกกกกกกกกส์ ยัยแซนดร้า ถ้าฉันออกไปได้เมื่อไหร่ล่ะก็ แกตาย!!!!!!!