เกมรักลุ้นหัวใจของยัยตัวร้ายกับนายแบดบอย

ลำดับตอนที่ #10 : ฉันชอบนาย!!!!!!!

            “ไม่มีใครรักคนสองคนได้ในเวลาเดียวกันหรอก”

พอพูดจบประโยคนี้ฉันก็พยุงชีต้าร์ออกมาจากตรงนั้นทันที เวร=_= แล้วจะกลับบ้านยังไงกันล่ะเนี่ย รถก็ขับไม่เป็น ส่วนไอ้เฮียก็กำลังสร้างมนุษยสัมพันธ์อันดีงาม นั่นก็คือช่วยลากพวกแบล็คฮิลที่สลบไปส่งโรงพยาบาลอยู่-_-^

“ขับรถไหวมั๊ยชีต้าร์” ฉันตัดสินใจถามเค้า แต่พอหันมามองเท่านั้นแหละ หมอนี่มันก็สลบเหมือดไปแล้วอ่ะ

เฮ้อ…..พระเจ้าคะ หนูอยากตาย

“เอาอย่างงี้ดีกว่า” หลังจากที่ฉันยืนคิดอยู่ชาติเศษว่าจะเอายังไงดี ก็ได้ข้อสรุปว่าตอนนี้ฉันยังเหลือที่พึ่งที่ขับรถเป็นอีกหนึ่งคน นั่นก็คือไอ้นัทน่ะเอง

(ว่าไงไอ้บิส)

เยส!! ไอ้นัทรับโทรศัพท์แล้ว

“นัท แกช่วยนั่งแท็กซี่มารับฉันที่ซอยเปลี่ยวถัดจากซอยบ้านฉันหน่อยสิ ด่วนเลยนะแก ตอนนี้ชีต้าร์กำลังแย่มากๆแล้ว” ฉันเริ่มกระวนกระวายใจ เพราะนี่มันก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าแล้ว มืดก็มืด พวกแบล็คฮิล เรดดราก้อนก็กลับหลุมตัวเองไปหมดและ เหลือเพียงแต่ฉันที่นั่งคุยโทรศัพท์กับชีต้าร์ที่นอนสลบอยู่บนเบาะรถของตัวเองเท่านั้น=_=;;

(ไอ้ชีเป็นอะไรบิส!!)

            อาโห...น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยมากมายเลยนะนั่น แอบเคียงเลย-_-++

“ฟัดกับหมามาหนักไปหน่อย ตอนนี้ก็เลยสลบไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย”

(งั้นแกเอาผ้าขนหนูในกล่องหลังเบาะรถมันชุบน้ำที่อยู่ในขวดตรงซอกเบาะหน้ารถเช็ดให้มันไปพลางๆนะ ส่วนกล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลของไอ้ชีอยู่ตรงใต้เบาะข้างคนขับ แล้วฉันจะรีบไป)

            นัทบอกอย่างรัวและเร็ว สังเกตจากน้ำเสียงมันสั่นหน่อยๆด้วยแหละ ว่าแต่ทำไมมันจดจำอะไรเกี่ยวกับชีต้าร์ละเอียดจัง ช่างเหอะ...แค่รู้ว่ากล่องปฐมพยาบาลอยู่ตรงไหนก็บุญหนักหนาแล้ว

            จากนั้นฉันก็ปรับเบาะข้างคนขับที่ชีต้าร์นอนอยู่ให้เอนลง แล้วก็จัดการเอาผ้าขนหนูมาเทน้ำใส่แล้วก็บิดพอหมาดๆไปเช็ดหน้าให้ชีต้าร์

“โอ๊ย!!” ชีต้าร์ร้องแล้วค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา

“เป็นไงมั่ง”

“เจ็บดิ” ตอบกวนๆ

            ฉันหายใจเข้าปอดลึกเพื่อสะกดอารมณ์โกรธ ก่อนที่จะเริ่มทำแผลและทายาตามรอยฟกช้ำที่ตัวให้เค้า

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ” ชีต้าร์เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาพลางปรับเบาะให้นั่งเป็นปกติ และดึงฉันให้นั่งลงที่ตักเค้าแล้วกอดเอวไว้หลวมๆ-_-//

“เดี๋ยวก็เจ็บแผลตายหรอก”

“ให้ตายท่านี้ก็ยอม” ว่าแล้วก็กระชับแขนให้แน่นขึ้นและโน้มหน้ามาหอมแก้มฉัน

“พูดอีกรอบได้มะ” เค้าถาม

“พูดว่าอะไรเล่า”

“บอกฉันไง ว่าใครคือคนเดียวที่เธอรัก”

อ๊ากกกกกกกกกกกส์ ยังไม่ลืมอีกเหรอเนี่ย มันเขินนะยะ+///+

“ก็บอกไปแล้วไง” ฉันยังคงอายอยู่ค่ะ

“บอกแล้วบอกอีกก็ได้นี่นา หรือว่าต้องให้ทำแบบนี้ก่อนฮะ” พูดจบ ริมฝีปากที่เพิ่งแตกของชีต้าร์ก็ประทับลงมาที่ริมฝีปากฉันทันที เราจูบกันนานมากๆ จนฉันเริ่มได้รสชาติของคาวเลือดจากปากชีต้าร์นั่นแหละถึงได้สติผลักเค้าออกไป

“อื้ม ผลักทำไมเนี่ย” น้ำเสียงขัดใจเล็กน้อยของชีต้าร์ดังขึ้นทันที ที่ริมฝีปากเราหลุดออกจากกัน

“ปากนายเลือดไหลแล้วนะ” ฉันอ้อมแอ้มตอบ-///-

“รังเกียจรึไง-_-++”

“เปล่า…ฉันแค่กลัวนายเจ็บ”

“ถ้าได้จูบกับเธออ่ะ เจ็บกว่านี้ฉันก็ยอมนะ”

            แล้วเราสองคนก็จูบกันอีกรอบค่ะ จูบครั้งนี้ของชีต้าร์มันทำเอาฉันรู้สึกเวียนในท้องไปหมด กว่าจะรู้ตัวอีกทีฉันก็อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนที่เบาะรถโดยมีชีต้าร์คร่อมไว้ซะแล้ว-_-//

“อ๊ายยยยยยยยยย ชีต้าร์ ไม่เอานะ-////-“ฉันส่งเสียงโวยวายทันทีเมื่อชีต้าร์เริ่มสอดมือเข้าในเสื้อ

“ฟู่~ โทษที ฉันเริ่มบังคับตัวเองไม่ได้แล้วแฮะ” ชีต้าร์เอามือออกเปลี่ยนมาม้วนผมฉันเล่นแทน

“แล้วจะลุกออกไปได้ยัง หนักนะเนี่ย”

“บอกฉันก่อนสิ ว่าเธอชอบฉันอ่ะ” เค้าถามพร้อมกับค่อยจับมือทั้งสองข้างของฉันกดไว้เหนือหัว ส่วนอีกมือนึงนี่ก็ล้วงเข้ามาในเสื้อฉัน O_O;;

“ชีต้าร์!!!”

“เร็วๆ สิ เดี๋ยวมือฉันไปจับโดนอะไรของเธอเข้าไม่รู้ด้วยน้า~” ไม่พูดเปล่า หมอนี่ยังไล้มือไปมาในบริเวณที่ใกล้หน่มโน๊มของฉันอีกตะหาก

“ก็ได้ๆ ฉันชอบนาย”

“ฮะ ว่าไงนะ ไม่ได้ยิน” ชีต้าร์ยังไม่หยุด แถมยังเอามือลูบไปข้างหลังบริเวณตะขอบราฉันอีก

“ฉันชอบนาย!!!!!!!!!” คราวนี้ฉันตะโกนสุดเสียง ส่วนชีต้าร์ก็ยิ้มพึงพอใจกับคำตอบของฉัน แต่ก็ยังไม่เอามือออกมาซักที

“ชีต้าร์!! มืออ่ะ เอาออกได้แล้ว!!”

“ฟู่~ โทษทีนะ ฉันลืม” พูดจบหมอนี่ก็ลุกออกจากตัวฉันก่อนที่จะพูดว่า

“I love you too my sassy girl^^”

            แปร๊ด~~~ ^/////^ เขิน

“กลับบ้านกันเหอะ” ชีต้าร์บอกขณะนั่งประจำที่คนขับพร้อมกับออกรถ

            ใช่สิ!! ฉันลืมไอ้นัทไปสนิทเลยนี่หว่า ต้องรีบโทรบอกมันก่อนแล้ว

“ฮัลโหล นัทเหรอ ฉันจะบอกแกว่าไม่ต้องมารับฉันแล้วนะ พอดีชีต้าร์ฟื้นแล้วอ่ะ”

(ฮึก...ฮือ...อืมๆ ฉะ..ฉันไม่ได้ไปแล้วล่ะ)  

            เสียงร้องไห้ของนัททำเอาฉันตกใจและเป็นห่วง นี่มันเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย

“นัท แกร้องไห้ทำไม เป็นอะไรรึเปล่า”

(พอดี...ฮึก...ฉัน ฉันดูละครอ่ะแก แล้วมัน...มันซึ้งมากเลย ฮือ)

            ไอ้นัทมันชอบดูละครด้วยหรอฟะ แปลกจังตั้งแต่รู้จักกันมาฉันไม่เคยเห็นยัยนี่ชอบดูละครเลยนะ -_-?

“นัทแก...”

(งั้นแค่นี้ก่อนก็แล้วกันนะบิส ฮึก ฉัน ฉันจะไปดูต่อแล้ว ฮือ) พูดจบปุ๊บ ไอ้นัทก็วางสายไปเลย ส่วนฉันก็มองโทรศัพท์อย่างงงๆ =_=??

“เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนหมาโง่เลย”

            นี่ฉันชอบคนเยี่ยงนี้ไปได้อย่างไร-_-^

            (โดนัท Talk)

ข้างทางที่บิสกิตและชีต้าร์เพิ่งขับรถออกไปนั้น ฉันโดนัท หรือนัท ได้มาถึงที่นี่ตั้งนานแล้ว ก่อนที่พวกเค้าจะได้สารภาพรักกันซะอีก ภาพที่ฉันเห็นคือเพื่อนรักกับคนที่แอบรักจูบกันอย่างดูดดื่ม และบอกรักกัน ฉันรู้สึกเจ็บข้างในหัวใจไปหมด เจ็บจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นความรู้สึกได้ มันเหมือนอยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก แบบนี้น่ะสินะที่เค้าเรียกกันว่าน้ำตาตกใน

“I love you my too sassy girl^^”

ประโยคนี้และภาพที่ทั้งสองจูบกันยังฉายซ้ำๆอยู่ในหัวสมองของฉัน ทำไมนะบิสกิต ทำไมต้องเป็นเธอด้วยที่แย่งเค้าไปจากฉัน ทำไม ทำไมเธอต้องรักชีต้าร์ตอบด้วย แค่ตอนแรกเค้ารักเธอข้างเดียวฉันก็จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว แบบนี้ก็เท่ากับว่าเธอสองคนเป็นแฟนกันอย่างสมบูรณ์แบบแล้วสินะ แล้วฉันล่ะ ฉันจะเหลืออะไรอีก ตอนนี้ฉันก็เป็นเพียงคนโง่ๆ คนนึงที่ถูกเพื่อนตัวเองแย่งคนรักไปก็เท่านั้นเอง แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย

“ฉันต้องเอาของที่ฉันรักคืนแน่ บิสกิต” ฉันบอกกับตัวเองก่อนที่จะสั่งให้แท็กซี่ออกรถกลับมาที่คอนโดทันที

            พอกันทีสำหรับความเจ็บปวด พอกันทีสำหรับคำว่าแอบรัก และจบสิ้นกันทีสำหรับคำว่าเพื่อนของฉันกับเธอ บิสกิต

            แอ๊ด!!!

            ปัง!!!

“เฮ้ย โดนัท แกเป็นอะไรของแกปิดประตูซะดังเลย ไม่กลัวมันจะหลุดออกมารึไงวะ” เสียงของพี่ยูโดที่กำลังนั่งดูฟุตบอลอยู่ทักขึ้น

“พี่มีเบอร์ยัยแซนดร้ามั๊ย”

“ยัยแซนดร้า น้องสาวไอ้คาร์ต้าร์นะเหรอ”

“เออนั่นแหละ พี่มีเบอร์มันมั๊ย!!!” ฉันตะคอกถามด้วยความโกรธสุดๆ โกรธทั้งตัวเองที่ไปหลงรักชีต้าร์ โกรธทั้งชีต้าร์ที่ไม่เคยรักฉันเลย และโกรธที่สุดก็คือยัยบิสกิตที่ได้หัวใจของชีต้าร์

“เออๆ นี่แกไปกินรังแตนมาจากที่ไหนเนี่ย อ่ะๆ เอาไปทั้งมือถือเลย ใช้เสร็จแล้วค่อยมาคืน” พี่ยูโดยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันอย่างหวาดๆ ก่อนที่จะกลับไปจ้องฟุตบอลตรงหน้าต่อ ส่วนฉันก็เดินเข้าห้องพร้อมกับกดโทรหายัยแซนดร้าทันที

หึหึ ฉันจะยืมมือยัยนี่แหละ เป็นตัวกำจัดบิสกิต

            จากเหตุการณ์ครั้งนั้น นี่ก็ผ่านมาสามอาทิตย์กว่าแล้ว แผลของชีต้าร์ก็ดีขึ้นตามลำดับ จนหายหมดแล้วด้วย หุหุ กลับมาหล่อใสกระชากใจฉันเหมือนเดิมแล้ว แต่เฮ้อ....ตอนนี้อะไรๆก็คงจะดีแล้วเข้าที่เข้าทางมากกว่าเดิมแล้วสินะ เรื่องโฮสก็เช่นเดียวกัน เพราะหลังจากที่ฉันคุยโทรศัพท์กับเค้าไปคืนนั้น สองอาทิตย์ถัดมายัยเพลงก็ดี๊ด๊าโทรมาบอกว่ากำลังคบหาดูใจกับโฮสอยู่ คราวนี้ชีวิตฉันก็คงจะเงียบสงบปราศจากเสียงตื๊ออันน่ารำคาญซักที-_-

“คิดอะไรอยู่ หืม~” ชีต้าร์กอดจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะฝังหน้าตัวเองไว้ที่ซอกคอของฉัน=_=//

“ชีต้าร์ ปล่อยน่า” แล้วฉันก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมหาศาลที่จะแกะไอ้ปลิงตัวนี้ออกไปจากตัวให้ได้ แต่กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยเลย-_-;

“เธอว่าที่นี่น่าอยู่กว่าคอนโดเก่าฉันมั๊ย” เค้าถามฉันขณะมองไปรอบๆห้อง

เอ่อ...อันที่จริงมันไม่น่าจะเรียกว่าห้องหรอกนะ ฉันว่ามันเหมือนห้องชุดคอนโดขนาดใหญ่มากกว่า ที่นี่ตั้งอยู่ชั้นบนสุดของผับเรดดราก้อน มันทั้งใหญ่ทั้งสวยมากๆเลยแหละ แต่ฉันว่าคงจะแพงน่าดูเลย

“นายเอาเงินมาจากไหนนักหนาหรอชีต้าร์”

“พ่อฉันไง เค้าเป็นคนไทยแต่ตอนนี้ไปทำงานเกี่ยวกับพวกอสังหาริมทรัพย์แล้วก็บ่อน้ำมันอยู่ที่อาบูดาบี แต่งงานใหม่ไปแล้วล่ะ แต่ก่อนไปเค้าก็ให้บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินไว้ให้ฉันสี่ห้าใบ นานๆทีถึงจะได้กลับมา ก็เค้ามีลูกใหม่ให้ดูแลนี่นา” ชีต้าร์บอกเหมือนเป็นเรื่องชิวๆ แต่ฉันสังเกตจากสีหน้าและดวงตาของหมอนี่แล้ว มันไม่ชิวเลยแฮะ มันสั่นๆยังไงชอบกล

“แล้วแม่นายล่ะ” เวร...แล้วฉันจะอยากรู้อยากเห็นไปถึงไหนกันเนี่ย

“แม่ฉันก็เลิกกับพ่อแล้วไง แต่ไม่ได้แต่งงานใหม่หรอกนะ ตอนนี้อยู่บ้านที่อเมริกา เปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆแล้วก็ทำโรงงานผลิตช็อกโกแลต มีแต่ขนมหวานๆเลี่ยนๆทั้งนั้นแหละ อ้อ! แม่ฉันเปิดสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย เอาไว้ว่างๆแล้วฉันจะพาเธอไปหาแม่ก็แล้วกัน”

สีหน้าของชีต้าร์ดูมีความสุขมากเมื่อพูดถึงเรื่องของแม่ ท่าทางเค้าจะสนิทกับแม่มากกว่าพ่อนะเนี่ย แต่ทำไม่เค้าไม่ไปอยู่อเมริกากับแม่ล่ะ

“แล้วทำไมนายถึงได้อยู่ที่ไทยล่ะ ทำไมไม่ไปอยู่กับพ่อหรือกับแม่”

“ฉันรำคาญพ่อ เลยไม่อยากไป เค้าชอบบังคับให้ฉันทำนู่นทำนี่ที่มันไม่เป็นตัวของฉัน ส่วนที่ฉันไม่ไปอยู่กับแม่ก็เพราะว่า มันน่าเบื่อ อเมริกามันเป็นเมืองเสรี วันๆก็มีแต่ปาร์ตี้ แถมสาวๆยังฟรีเซ็กอีกต่างหาก แม่ฉันกลัวว่าฉันจะไปทำใครท้องก็เลยให้อยู่ที่นี่ดีกว่า”

            เออ...แม่นายนี่มีเหตุผลชะมัดเลยนะเนี่ย มันเป็นสิ่งที่ฉันเห็นด้วยอย่างแรงเลยแหละ

            และในขณะที่ฉันนั่งคุยสรรพเพเหระกับชีต้าร์ที่โซฟาโดยที่เค้านอนหนุนตักฉันอยู่นั่นเองประตูห้องชีต้าร์ก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

            แอ๊ดดดด!!!

            ปังงงงง!!!

“ไฮ~~ ชีต้าร์...แซนดร้าหาอยู่ตั้งนานที่แท้ก็อยู่ที่นี่เอง” ยัยผีบ้าอีกแล้วเหรอเนี่ย ตอนนี้หมอนี่มันเป็นแฟนฉันแล้วนะยะ เดี๋ยวๆ เดี๋ยวโดนแน่

“โอ๊ะ...ชีต้าร์ นายเชิญแม่คนหน้าวอกนี่มาดูที่อยู่ใหม่ของเราด้วยเหรอ” ฉันหันไปถามชีต้าร์เสียงหวานแต่ส่งสายตาโหดชนิดที่ว่าไม่รับมุก ตาย =_____=+++

“เปล่านะ ฉันไม่ได้เชิญเค้ามาซักหน่อย”

นั่นแหละ ดีมาก...

“เอ...งั้นแบบนี้น่ะ เค้าเรียกว่าหน้าด้านรึเปล่านะ-[]-;” ฉันแกล้งทำน้ำเสียงไร้เดียงสาก่อนที่จะกอดอกแล้วหันไปมองหน้ายัยผีบ้าที่หน้าตาบูดเบี้ยวไปตามลำดับ

“แก๊!!! นี่แกเป็นคนแรกเลยนะที่ว่าฉันแบบนี้น่ะ”

“โอ๊ะโอ๋... อย่างงั้นเหรอจ๊ะ ไปเรียกกินเนตบุ๊คมาบันทึกประสบการณ์ครั้งแรกของเธอกันดีมั๊ยล่ะ” ฉันหย่อนระเบิดความกวนด้วยสีหน้าแอ๊บแบ๊วสุดๆ

“กรี๊ดดดดดดดดดดด แก...แก”

“แกสวย หรือว่าแกน่ารักดีล่ะ”

ฮ่าฮ่าฮ่า เจอมุกหลงตัวเองเข้าไปยัยนี่ถึงกับอึ้งกิมกี่ในทันที^O^

“หึ...ฉันไม่เสียเวลาเสวนากับคนไม่มีหัวคิดอย่างแกหรอก...ชีต้าร์จ๋า~ อีกประมาณสามอาทิตย์ก็จะถึงวาเลนไทน์แล้ว ปีนี้เราจะไปเยี่ยมหม่ามี้หรือว่าแดดดี๊ของชีต้าร์กันดีล่ะคะ” ยัยผีบ้าเดินเอาไหล่ชนฉันจนกระเดนหลุดวงโคจร ก่อนที่จะไปกระแซะๆถามชีต้าร์ที่นั่งอยู่บนโซฟา แต่แค่นั้นมันก็ไม่ทำให้ฉันเคืองได้เท่ากับที่หล่อนกำลังนั่งตักชีต้าร์อยู่ในขณะนี้=_=++++

“แซนดร้า ลงไปเหอะ ฉันอึดอัด”

            หนอย! อีตาชีต้าร์ นี่แกพูดได้แค่ ‘ลงไปเหอะ ฉันอึดอัด’ แค่นี้เองเหรอ ฉันไม่ยอมนะยะ

            หมับ!

            พลั่ก!

            ฉันดึงยัยผีบ้านี่ออกมาก่อนที่จะเหวี่ยงไปที่พื้นในระยะทางสามร้องแปดสิบองศาตะวันออก-_-^ แล้วก็เดินไปนั่งที่ตักชีต้าร์แทน ดูจากสีหน้าหมอนี่คงปลื้มใจไม่น้อย เพราะ นอกจากยิ้มแล้วก็ยังเอามือมากอดเอวฉันไว้ด้วย -_-//

“ถอยไปเลย ที่ตรงนี้ฉันนั่งได้แค่คนเดียว จริงมั๊ยชีต้าร์”

            ถ้าตอบว่าไม่จริงขึ้นมาแม่จะบอกเลิกตรงนี้เลยคอยดู -_-++

“จริง”

            ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นไปตามความคาดหมายครับพี่น้อง ส่วนยัยอีบ้านั่นเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ร้องกรี๊ดๆๆๆ แล้วก็เต้นเป็นผีบ้าโดนเสกข้าวสารใส่

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ชีต้าร์ทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย แซนดร้าไม่ยอมนะคะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”

“นี่!!! หยุดบ้าได้แล้วน่า ออกไปได้แล้วไป” เมื่อฉันหมดความอดทนจากเสียงแหลมๆของยัยนี่ก็จัดการเหวี่ยงมันออกไปนอกประตูแล้วรีบปิดล๊อคทันที

            ฟู่…..เหนื่อยชะมัดเลย

“อ้าว ไม่นั่งที่ตรงนี้แล้วเหรอจ๊ะ แม่คนขี้หึง ฮ่าฮ่าฮ่า”

พอฉันเดินมานั่งโซฟาตรงข้ามชีต้าร์ เค้าก็ออกปากแซวฉันทันที

“ไม่ต้องมาเล่นเลยนะ ตักโฮสตะหากล่ะ ที่ประจำฉันน่ะ”

“เธอว่าไงนะ=[]=!!!” เร็วยิ่งกว่าพลังแสง ชีต้าร์กระโดดมานั่งข้างฉันด้วยสีหน้าบูดบึ้งเรียบร้อยแล้ว

“ไม่ต้องมาตีหน้ายักษ์เลย ทีเมื่อกี้ล่ะเงียบกริบเลยนะ-[]-++”

“ก็...”

“เคยกับแม่นั่นมากี่ทีแล้ว” ฉันถามออกไปโดยไม่มองหน้าชีต้าร์

“ก็เกือบทุกวันที่คบกัน แต่ตอนนั้นฉันอยู่ที่อเมริกา เธอก็รู้นี่นาวันมันฟรีอ่ะ”

            นี่หมอนี่มันพูดเรื่องอะไร อะไรคือฟรี=_=?

“ชีต้าร์ ฉันหมายความว่านายเคยพายัยนั่นไปหาพ่อแม่นายกี่ทีแล้วต่างหากนะ แล้วอะไรคือฟรีกันแน่ฮะ”

“อ้าว หมายถึงเรื่องเยี่ยมแม่หรอกเหรอ ฉันนึกว่ามีเซ็กส์ซะอีก”

อ๊ากกกกกกกกกกกส์ ‘ฉันอยากจะบ้าตาย’ นี่ฉันคิดประโยคนี้มากี่รอบแล้วเนี่ย -_-;;