[Fic]Sorry' ขอโทษนะผมไม่ใช่ของของคุณ!

ลำดับตอนที่ #3 : 2.A Time

2.

 

"ม๊าา ไอซ์กลับมาแล้วนะคร้าบบ~" เสียงใสตะโกนเข้าไปในบ้าน มือก็ถอดรองเท้าผ้าใบไปด้วย


 

"เป็นไง วันนี้เหนื่อยมั้ย เข้ามากินข้าวก่อนลูกป๊ารออยู่" ผมกระโดดเข้าไปกอดหม่าม๊าที่ยืนอ้าแขนรออย่างรู้งานแล้วหอมแก้มหอมๆของหม่าม๊าทั้งสองข้างให้หายคิดถึง


 

ผมรีบเดินเข้าไปในบ้าน หลังจากเอ่ยทักทายป๊าที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ป๊าก็ละจากหนังสือพิมพ์ตรงหน้ามาคุยกับผมแทน


 

"แล้วนี่ไปทำงานที่ร้านเดิมอีกแล้วล่ะสิ" ป๊าบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ


 

"ครับ" ผมรับคำโดยไม่พูดอะไรต่อ เพราะกลัวว่าป๊าจะว่าที่ผมชอบไปทำงานพิเศษอีก ป๊าชอบบ่นบ่อยๆว่าบ้านเราก็มีกินมีใช้ ไม่จำเป็นที่ผมต้องไปหางานพิเศษทำอีก แต่ผมมันเป็นคนไม่ชอบอยู่เฉยๆซะด้วย 

 

 

หลังจากโรงเรียนเลิกทุกวัน ผมก็ต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านสะดวกซื้อที่หน้าหมู่บ้าน กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำ ทำให้ป๊ากับม๊าเป็นห่วงอยู่บ่อยๆเพราะมันมืด แต่ผมเป็นผู้ชายและอีกอย่างผมก็ไม่มีคู่อริที่ต้องมาคอยระแวงว่าจะถูกรุมสักหน่อย

 

ปีนี้ผมเรียนอยู่ม.5 แล้ว การเรียนก็ไม่ได้จัดว่าแย่ ออกจะกลางๆ ผมเลยใช้ข้ออ้างนี้กับป๊าบ่อยๆ เพราะฉะนั้นผมจึงห้ามทำตัวเหลวไหล ไม่งั้นผมก็จะอดทำงานพิเศษเด็ดขาด ซึ่งผมก็ภาวนาให้ผมได้ทำงานนี้ไปนานๆ จะได้มีเงินใช้เล่นด้วย

 

พวกเรากินข้าวกันไปสักพัก ผมก็ขอตัวขึ้นไปทำการบ้านที่เหลือของตัวเอง เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้น ผมกดรับสาย ก่อนจะเอ่ยทักทายปลายสาย


 

"ฮัลโหล ว่าไงวะไอ้นัท" นัทเป็นเพื่อนสนิทผมครับ ถึงจะพึ่งรู้จักกันตอนม.ปลาย แต่ผมก็มีเพื่อนสนิทเป็นมันคนเดียวเนี่ยแหละ


 

 

(พรุ่งนี้มึงช่วยไปเอางานที่ห้องอาจารย์คณิตให้กูหน่อยดิ กูรีบใช้) 

"เออๆ แล้วเดี๋ยวกูไปรอมึงที่โรงอาหารนะ"


 

 

(เคๆ แค่นี้แหละ บาย)

 

 

นัทมันเป็นคนขี้ลืมเเบบนี้แหละครับ พวกเราตัวติดกันมาก แถมหน้าตาก็คล้ายๆกันอีก คนไม่รู้บางคนก็ทักว่าเป็นพี่น้องกันบ้าง เป็นแฟนกันบ้าง มันก็น่ารักนะ แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันหรอก เพื่อนๆก็เชียร์ไปอย่างนั้นเอง

 

ผมรีบปั่นงานให้เสร็จทันส่งพรุ่งนี้ ก่อนจะเข้านอน จบลงไปอีกแล้วสินะ วันๆนึง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใช้ชีวิตเร่งรีบเหมือนกับอยากให้วันๆนึงมันผ่านไปเร็วๆ อาจจะตั้งแต่ที่คนๆนั้นทิ้งผมไปก็ได้มั้ย เขาทิ้งผมไปยังที่ที่ไกลแสนไกล ไกลจนผมทำยังไงก็ไม่มีทางไปถึงที่ที่เค้าอยู่ได้ มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายของผม...

 

Talk.

หวังว่าจะเข้าใจตัวละครของเรามากขึ้นนะคะ ว่าใครเป็นมายังไง ^^

จะพยายามปั่นนะค้าา ><"

27/1/13