คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผีมาหลอกหลอน~
2
-ผีมาหลอกหลอน~-
@ Star art high school
….หอพักหญิง ตึก A ชั้น 5 ห้อง 2718
“ นี่! เวเฟอร์เธอเลิกเอาหน้าซุกกับหมอนทีได้ไหม =_= “ ยัยโบวี่ตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องมานอนแผ่สามสลึง แล้วเอาหน้าซุกกับหมอนปานคงปางตายแบบนี้ ( โทษใครไม่ได้โทษเพื่อนวัยก่อน ) พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอือมระอา เพราะตั้งแต่ที่ฉันมาถึงที่หอได้ ฉันก็เขวี้ยงกระเป๋าทิ้งแล้วก็กระโดดนอนบนเตียงทันที
“ ....” <<<< เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้...
ตุ้บ!
“ นี่! ฉันบอกให้เลิกทำแบบนี้ไง เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกก่อนจะได้เป็นนักร้องหรอก “
ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรนุ่มๆตีที่หัวของฉัน คาดว่าจะเป็นหมอนข้างของยัยโบวี่ แต่ก็ช่างมันเถอะถ้าฉันต้องตายแล้วไม่ได้เป็นนักร้อง ฉันก็ขอยอมตายจากโลกใบนี้ดีกว่ามีชีวิตอยู่ ถ้าฉันต้องมีชีวิตอยู่แล้วต้องเหมือนโดนย่างทั้งเป็นแบบนี้ T_T
ย้อนกลับไป ณ เหตุเกิดที่สนามบิน
พลั่ก!
‘ อ๊ากกก!!! >[ ]< ‘
‘ กรี๊ดดดดดดด!!! โอป้า!!!! >O< ‘
‘O[]O ‘<<<<เหล่าๆสมาชิกวง D.M.B.
หลังจากที่ไอ้เกย์โรคจิตถอนริมฝีปากออก ฉันก็เตะไปที่จุดสำคัญของหมอนี่ จนหมอนี่ต้องกุมเป้าตัวเองแล้วทรุดตัวลงกับพื้น พร้อมกับอาการตกตะลึงของสมาชิกวง D.M.B. และเสียงกรี๊ดแสบแก้วหูของเหล่าสาวก Magic Lover ที่ดังกระหึ่มไปทั่วสนามบิน
ดึงๆ
‘ เวเฟอร์! O_O ‘ ยัยโบวี่ที่โผล่มาจากเมื่อไหร่ไม่ทราบ มาดึงแขนเสื้อฉันพลางจ้องมองไปที่ฮันวอลซึ่งตอนนี้กำลังครวญครางด้วยความเจ็บปวดเช่นเดิม
‘ฉันว่านะแกน่าจะรีบหนีไปจากที่นี่ดีกว่า T_T ‘โบวี่พูด แต่สายตายังจ้องมองไปที่ฮันวอลด้วยความเจ็บปวดรันทวนใจ ใช่ซี่!! เพราะยัยนี่ก็เป็นหนึ่งใน Magic Lover เหมือนกับคนพวกนั้นนี่น่า - -*
‘-*- ‘
‘ ลองมองไปรอบๆตัวแกซิ T_T ‘
เมื่อยัยโบวี่บอกให้มองไปรอบๆ สิ่งที่ประจักษ์แก่สายตาของฉันก็คือ แววตาอันโกรธเกรี้ยวประดุจมัจจุราชผุดขึ้นมาจากนรกของเหล่าสาวๆที่คลั่งไคล้ฮันวอล พวกเธอจ้องมองมาที่ฉันพลางจิกมือตัวเองด้วยความโกรธที่จะปะทุออกมาร่อมร่อ
...ตาย
นี่คือคำๆเดียวที่สมองของฉันประมวลผลออกมาได้ในเวลานี้ TOT
‘ โบวี่! ไปกันเถอะ ‘ ฉันพูดกับเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตอนนี้ฉันอยากจะปล่อยโฮออกมาเสียเหลือเกินกับชีวิตสุดแสนจะรันทด ฮือๆเวเฟอร์คนนี้ไม่ได้ตั้งใจนะ มันเป็นเพราะไอ้บ้านั่นต่างหาก อย่ามองกันแบบนี้!!~
เมื่อฉันคว้ามือยัยโบวี่ได้ ฉันก็รีบวิ่งหนีจากฝูงชนที่กำลังถืออีโต้เป็นอาวุธแล้ววิ่งไล่ฆ่าฉันอยู่ข้างหลัง แถมตายังแดงก่ำ มีเขี้ยวยาวๆยื่นออกมา แล้วยัง...จะพ่นไฟได้ด้วยยย TTOTT <<< กลัวจนหลอน
ฟิ้ว~
‘กรี๊ดดดดด >O< กลับมานะย่ะหล่อน ฉันจะฆ่าแก!!! ‘
กลับให้โง่ดิ ฉันไม่อยู่ให้พวกหล่อนมาจับเฉือนหรอก!
หมับ!
กรี๊ดดดด!!! >_< มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาจับรองเท้าฉันไว้ด้วยอ่ะ แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดีล่ะ จะถีบออกก็ไม่กล้า จะสลัดก็ไม่ออก พ่อแก้วแม่แหวน คุณปู่ คุณยาย พี่ ป้า น้า อา ใครก็ได้ช่วยเวเฟอร์ที!!!
‘ ถอดออกซิเวเฟอร์!! O_o ‘ ยัยโบวี่พูด
โอเค... กู๊ดไอเดียเลย ถอดออกก็สิ้นเรื่องซินะ >.<
“ เวเฟอร์มีคนเอาร้องเท้าเธอลงเว็บด้วยอ่ะ “
“ อืม “
“ แถมยังมีคนมาเม้นท์สาปแช่งเธอและด่าเธอไว้เต็มไปหมดเลยอ่ะ “
“ อืม “
“ มีทั้ง กรี๊ดดด >_< อย่าให้เห็นหนังหน้าของยัยนี่นะ แม่จะจับกดส้วมเลย แล้วก็ ขอให้ยัยนี่เป็นหมัน ไม่มีลูกไปตลอดชาติ ฮือๆโอป้าของช้านนนน แล้วก็นี่อีก ขอสาปแช่งให้ยัยนี่เป็นเอดส์ไปตลอดร้อยชาติ แล้วก็... “
“ พอเถอะฉันไม่อยากฟังแล้วT_T “ ดูซิ…ตอนนี้มีแต่คนเกลียดขี้หน้าฉันทั้งประเทศ...ไม่ซิอาจจะครึ่งค่อนทวีปเลยก็ได้ ถ้าข่าวไปเร็วอ่ะนะ แม้แต่ให้ฉันออกไปซื้อบะหมี่กินที่เซเว่นยังไม่ปลอดภัยเลย ไม่รู้ว่าดวงจะถึงคาดเมื่อไหร่ ชีวิตของฉันมันเหมือนถูกย่างทั้งเป็นจริงๆเลยอ่ะ T__T
“ โบวี่!!! “
“ อะไรอีก “ ฉันชักจะรำคาญเพื่อนฉันแล้วล่ะ เอาแต่เรียกอยู่นั่นแหละ คนยิ่งเฮิร์ตๆอยู่
“ อีก 15 นาทีจะถึงเวลาปฐมนิเทศแล้ว “
“ O_o “ ฉันรีบกระเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันทีด้วยความตกใจ ...ตายๆๆๆฉันลืมเรื่องนี้ไปเลยล่ะ!!!
15 นาทีต่อมา~
@ ห้องประชุม 1
แอ๊ด~…ฉันค่อยๆแง้มประตูเข้าไปอย่างช้าๆ เพราะว่าตอนนี้ทุกคนที่เป็นนักเรียนปี 1 ได้ไปรวมพลกันอยู่ที่ห้องประชุมกันหมดแล้ว ยกเว้นเสียแต่ฉันกับยัยโบวี่เท่านั้น สาเหตุก็เป็นเพราะว่ายัยโบวี่มัวแต่เซ็ตผมอยู่ ยัยนี่มันเป็นพวกต้องเริ่ดตลอดเวลา แม้แต่จะใส่ชุดนอนอยู่ก็เถอะนะ ( ทางหอเขาให้รีบอาบน้ำก่อนจะมาประชุมกัน แต่ฉันมัวแต่นั่งซึมอยู่ )
“ เธอมาสาย “ อาจารย์หญิงสุดเฮี้ยวคนหนึ่งพูดขึ้น ดูจากใบหน้าอันทรงน่าเกรงขาม บวกกับบุคลิกการยืนและการแต่งกายที่...น่าเกรงขามเข้าไปอีก คาดว่าอาจุมม่าคนนี้น่าจะเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครอง เอาเข้าแล้วไงมาวันแรกก็มีเรื่องกับอาจารย์ฝ่ายปกครองเลยง่ะ T_T
“ คือว่าหนูมีเหตุนิดหน่อยน่ะค่ะ “ โบวี่พูดด้วยน้ำเสียงเชิงออดอ้อน แล้วยิ้มหวานราวกับร้อยยิ้มของนางฟ้า ที่ยัยนี่ชอบทำเป็นประจำกับอาจารย์ฝ่ายปกครองของโรงเรียนที่ไทย ซึ่งมักจะได้ผลเสมอๆ
“ เดินเข้ามา “ อาจารย์เรียกฉันกับโบวี่ให้เดินเข้าไป ด้วยใบหน้าและน้ำเสียงอัน...เหี้ยมโหด ฉันหวังว่าวิชาออดอ้อนของยัยโบวี่ยังอาคมแกร่งกล้าเหมือนอย่างเดิมอยู่นะT_T
“ ไปยืนกับพวกเด็กโข่งพูดโน้น “ อาจุมม่าพูดด้วยสีหน้าโหดเกินพรรณนาพลางขยับแว่นขึ้น แล้วชี้ช้ามหัวฉันไปข้างหน้า
“ ( O_O) O_O) “ แล้วเมื่อฉันกับโบวี่มองตามที่อาจุมม่าชี้ไป ก็เห็นเด็กนักเรียนชายจำนวน 4 คน ยืนกระต่ายขาเดียว พร้อมกับกางแขนออก แล้วในปากก็กำลังคาบไม้บรรทัดกันอยู่ พวกเขาทั้ง 4 หันมามองฉันด้วยอาการตกใจอย่างไม่คาดว่าจะเป็นไปได้ และฉันก็ตกใจแบบว่าไม่นึกไม่ฝันไม่เคยจะคิด เกินจะบรรยายออกมาเป็นภาษาต่างด้าว
อะไรเนี่ย!!! นี่มันพวก D.M.B นี่น่ะ โอ้ไม่!! ถ้าพวกนี้เป็นนักเรียนของที่นี่ ไอ้ฮันวอลก็ต้องเป็นนักเรียนของที่นี่ แงๆๆ TOT อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ นะโมตัสสะ ภะคะวา ใครก็ได้ช่วยไล่ผีตัวนี้อย่าให้มาหลอกมาหลอนฉันเลย
ความคิดเห็น