คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3 : เข้าใจผิด
CHAPTER 3 : เข้าใจผิด
“เพื่อนยุนตื่นสิวันนี้ต้องส่งงาน บก.นะเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก” ซูยองปลุกเพื่อนที่ขี้เซาของตน
“ขออีก10 นาที” ยุนอาบอกซูยองเหมือนเด็กที่ไม่ยอมตื่นนอน
“ไม่ตื่นก็ไม่ต้องตื่น ฉันจะเอารถแกไปซ่อมแล้วก็เอารถฉันมาใช้แทน ถ้าแกไม่ตื่นก็นั่งรถเมล์ไปละกันนะ”
ซูยองพูดพลางหยิบกระเป๋าและงานเดินไปที่ประตู
“แล้วเจอกันที่ทำงานนะ” พูดเสร็จซูยองก็ไม่รอคำตอบ กลับรีบวิ่งลงลิฟต์ไป
“ห้ะ...รถเมล์ โอ๊ยไอ่เพื่อนหยอง” ยุนอาที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนซูยองทิ้งก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานทันที
.
.
.
20 นาทีผ่านไป
.
.
.
“ทำไมรถมันติดอย่างนี้วะเนี่ย แล้วจะไปส่งงานบก.ทันมั้ยเนี่ย” ซูยองที่ขับรถของยุนอาซึ่งติดอยู่ที่สี่แยกไฟแดงก็บ่นออกมาพร้อมมองไปที่นาฬิกาข้อมือราคาแพงของตน ไม่นานซูยองก็ขับรถมาถึงอู่ของพ่อตนเอง
“พ่อคะซูฝากรถไอ่ยุนมันด้วยนะคะ เดี๋ยวซูขอเอารถซูไปใช้ระหว่างที่ซ่อมละกันนะคะ ไปละนะ” ซูยองบอกกับผู้เป็นพ่อของตนแล้วรีบหยิบกุญแจรถตัวเองแล้วสตาร์ทออกไปทันที
“ไอ่ลูกคนนี้ นึกอยากมาก็มาอยากไปก็ไป” พ่อซุยองบ่นทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินเข้าร้านไป
(พ่อหยองกี้: ก็คนมันมีบทน้อย ออกก็นิดเดียว ขอพูดอีกหน่อยไม่ได้เหรอ!)
(ไรเตอร์: อะค่ะ..ไม่ว่ากันอยู่แล้ว)
เวลาผ่านไปไวเหมือนสายลม
ณ สำนักพิมพ์ลี
“อุ๊ย!..ขอโทษค่ะ” ขณะที่ซูยองรีบเร่งไปส่งงาน บก.ก็ชนเข้ากับร่างหนึ่งโดยบังเอิญ
“หนิเธอ..ทีหน้าทีหลังเลาเดินหัดดูตาม้าตาเรือบ้างสิ สูงก็สูง ทำไมไม่มีความคิดเอาซะเลย”
“อ่าวคุณ หน้าตาก็ออกจะดีทำไมถึงพูดสุนัขไม่รับประทานแบบนี้ล่ะคะ ฉันก็ขอโทษคุณไปแล้วนะ อีกอย่างความสูงของฉันมันไปกัดกินแคลเซียมในตัวคุณ ทำให้คุณตัวเตี้ยหรือไงห้ะ!!” ซูยองที่รีบไปส่งงานแต่กลับต้องเจอหญิงตรงหน้าโวยวาย จึงด่ากลับไป
“หนิเธอ รู้มั้ยว่าฉันน่ะลูกใครถึงกล้าพูดแบบนี้น่ะ ห้ะ! ไอ่สูงไม่แคร์โลก ไอ่ส่วนสูงไม่รับกับใบหน้า ไอ่ผีเปรต” ร่างเล็กด่ากลับไปด้วยอารมณ์โกรธสุดขีด
“ฉันก็อยากรู้ว่าคุณน่ะลูกใคร ทำไมถึงไม่มีใครสั่งสอนเรื่องมารยาทบ้างห้ะ! ฉันไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว
ฉันต้องรีบไปส่งงาน หวังว่าคงไม่เจอกันอีกนะยัยกระรอกเตี้ย” ซูยองพูดแล้วกำลังเดินจากไปแต่ผู้จัดการสำนักพิมพ์ลีก็เดินมาพอดี
(ไรเตอร์: บังเอิญได้โล่)
“อ่าวซูยอง เพิ่งมาทำงานเหรอ” ผู้จัดการลีทักซูยองที่กำลังเดินไปทำงาน
“อ่าว สวัสดีค่ะผู้จัดการ พอดีรถเสียนิดหน่อยน่ะค่ะ” ซูยองยิ้มแห้งๆกลับไป
“อ่อ ฉันลืมบอกไปน่ะ นี่คือบก.คนใหม่ของเธอนะ มาทำงานวันนี้เป็นวันแรก แนะนำตัวเองสิลูก” ผู้จัดการลีกล่าวพร้อมหันไปมองหน้าร่างเล็กที่อยู่ตรงข้ามกับตน
“ฉันลีซันคยู บก.คนใหม่ของเธอ ยินดีที่ได้รู้จัก” ซันนี่พูดโดยเน้นประโยคหลังเพื่อย้ำว่าเธอเป็นหัวหน้าซูยอง
(ซันนี่ : ความสุขของฉัน!!!!)
“ห้ะ บก.คนใหม่” ตอนนี้ซูยองแทบไม่อยากเชื่อตัวเองว่าคนเตี้ยๆตรงหน้าจะเป็นบก.ของเธอ
“ใช่..ซันนี่เป็นลูกฉันเอง เพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศส ฉันฝากเธอดูแลด้วยนะ ซันนี่!! ถ้ามีอะไรก็ปรึกษาซูยองล่ะ เข้าใจมั้ย ฉันขอตัวนะมีประชุม” พูดเสร็จผู้จัดการลีก็เดินหายไปในสายลม (ไรเตอร์: เว่อร์ไปมาก!!!)
“เอาล่ะซูยองเอางานมาส่งฉันที่ห้องด้วยนะ” ซันนี่พูดด้วยน้ำเสียงสะใจพร้อมหัวเราะแบบตัวร้ายละครไทยช่องเจ็ดและเดินเข้าห้องทำงานไป
“โอ้ว.....แม่เจ้า ชาติที่แล้วลูกไปเหยียบหางกระรอกตายหรือไงนะ ชาตินี้ถึงได้มาเจอกระรอกปากเสียอย่างเธอเนี่ย ลีซันคยู” ซูยองบ่นพร้อมเดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อเตรียมงานส่งบก.คนใหม่
“อ่าวเพื่อนหยอง..ทำไมมาช้าอะ” ยุนอานั่งรอซูยองนานมากเมื่อมาถึงจึงเปิดประเด็นไม่รอให้เสียเวลากลืนน้ำลายเลย...O_O
“ก็ดันไปเดินชนเข้ากับยัยกระรอกปากเสียน่ะสิ น่ารำคาญชะมัด” ซูยองบ่นพึมพำ
“แล้วส่งงานหรือยังอะ” ยุนอาถามเพื่อเตือนซูยองเพราะนี่ก็เลยเวลามามากแล้ว
“เออ....รู้แล้วเว้ยจะไปส่งเดี๋ยวนี้แหละ” ซูยองโวยวายจนยุนอาอ้าปากค้างเพราะงงกับการกระทำของเพื่อนตนเอง (ยุนอา: เค้าแค่เป็นห่วงกลัวส่งงานไม่ทัน จะวีนใส่ทำไมอะ)
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก
......
...
“เชิญค่ะ” คนข้างในกล่าวบอกคนที่เคาะประตู
“อ่ะ..งาน ฉันเอามาส่ง” ซูยองวางงานไว้ที่โต๊ะซันนี่แล้วรีบเดินออกไป
“เดี๋ยว!!!” ร่างสูงงงกับเสียงเรียกจึงหันไปหาเชิงถามว่ามีอะไรเหรอ
“ฉันหิว..หาอะไรให้กินหน่อยสิ” ซันนี่อยากแกล้งคนตรงหน้าจึงทำเสียงอ้อนใส่ร่างสูงที่กำลังจะเปิดประตูออกไปทำให้ร่างสูงหันมาด้วยท่าทางงุนงง
“หนิเธอ..หิวก็หาอะไรกินเองสิ ปากเธอกับปากฉันมันปากเดียวกันหรือไงห้ะ!!” ซูยองพูดพร้อมหันหลังให้ร่างเล็กและเตรียมก้าวออกจากห้องไป ใกล้จะพ้นขอบประตูก็ดันมีเสียงรอบที่สองมา...
“เดี๋ยวสิ..ก็รถฉันเข้าอู่ซ่อมไปตอนเช้าแล้ว จะเอารถที่ไหนออกไปหาอะไรกินล่ะ” ซันนี่พูดอย่างออดอ้อนสุดชีวิต ทำให้คนตรงหน้าที่กำลังจะได้อิสรภาพต้องกลับหลังหันมาหาเธออีกครั้ง ร่างสูงหมดอารมณ์กับร่างเล็กตรงหน้า ใจจริงละอยากจะถีบร่างเล็กให้ปลิวไปตกแถวป่าอเมซอนจริงๆ รำคาญเว้ยยยยยยย!!!!
“เธอก็เอารถสำนักพิมพ์ไปใช้..ไม่งั้นก็เอารถพ่อเธอไปใช้สิ” ซุยองบ่นอย่างรำคาญ
(ซูยอง: น่ารักตายอะ)
(ไรเตอร์: เค้าว่าน่ารักดีออกนะ ^^)
(ซูยอง: งั้นมาคู่เองเลยมั้ย)
(ไรเตอร์: ไม่เอาเค้าอยากคู่ฟานี่กะเจสมากกว่า 5555+)
“แต่ฉันเพิ่งมาวันแรกนี่..จะรู้เรื่องอะไร” สิ้นเสียงนี้ซูยองก็เดินออกห้องไปแล้ว ทำให้ซันนี่ที่กึ่งแกล้งกึ่งหิวจริงเศร้าขึ้นมาทันที (ซันนี่: ก็คนมันหิว..หิวเว้ยยยยยยยค่ะคุณผู้อ่าน!!)
หลังจากออกจากห้องบก.คนใหม่หมาดๆมาได้ ซูยองก็ทำงานต่อจนเวลาล่วงเลยมาได้ 3 ชั่วโมงแล้วนี่ก็ 13.00 น.
พอดิบพอดี
“เพื่อนหยองไปหาอะไรทานป่ะ เพื่อนยุนหิวอะ” ยุนอาถามซูยอง
“อื้ม หิวเหมือนกัน” ทั้งสองไปร้านอาหารใกล้ๆสำนักพิมพ์เมื่อทั้งสองทานเสร็จ ยุนอาจึงเรียกพนักงาน
มาเก็บเงิน
“พี่คะ เช็คบิลค่ะ”
“ทั้งหมด 1800 วอนค่ะ” พนักงานบอกกับยุนอาแต่ไม่ทันที่ยุนอาจะจ่ายเงินก็มีเสียงคนตรงข้ามร้องขึ้น ใช่!! เพื่อนหยองนั่นเอง
“เดี๋ยวค่ะ ขอสั่งพาสต้าอบชีส สลัดทูน่าแล้วก็ซุปครีมเห็ดห่อกลับบ้านด้วยนะคะ” ยุนอามองหน้าเพื่อนตัวเอง
อย่างงงๆ ไอ่ที่กินไปตอนแรกมันไม่เข้าท้องเลยเหรอเนี่ย
“ทำไมแกสั่งเยอะจัง ยังไม่อิ่มเหรอเพื่อนหยอง” ยุนอาที่สุดจะทนจะกินอะไรนักหนา ที่สำคัญยุนๆจ่าย!!
“ก็เอาไว้กินที่หอไง เผื่อหิว” ซูยองตอบอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อยก็ตั้งแต่อยู่หอกับยุนอามายังไม่เคยซื้อของกินไว้ติดหอเลยน่ะสิ ผ่านไป 30 นาทีอาหารที่สั่งก็ได้ ทั้งสองจึงรีบกลับบริษัทเพราะมีงานที่ต้องจัดการอยู่อีกมาก
ก๊อก...ก๊อก.............ก๊อก...ก๊อก
.....
...
..
“เชิญค่ะ” เจ้าของเสียงพูดด้วยความเหนื่อยล้า
“มีอะไรเหรอ งานฉันยังไม่ได้ตรวจหรอกนะ” ซันนี่พูดเสร็จก็ฟุบนอนที่โต๊ะทำงานต่อ
“จะบ่ายสองแล้ว ไม่กินข้าวเที่ยงหรือไง” ซูยองถามคนตรงหน้าที่ฟุบอยู่
“อย่ามาตอกย้ำได้มั้ย ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ทะเลาะกับเธอหรอกนะ ไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว” ซันนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยล้ากว่าตอนที่ซูยองเดินเข้ามาซะอีก
“อ๊ะ กินซะสิเพิ่งมาวันแรกเดี๋ยวก็ตายเป็นกระรอกเฝ้าสำนักพิมพ์หรอก” ซันนี่ที่กำลังจะเงยหน้ามาด่าคนตรงหน้าแต่ก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าเป็นงุนงงกับถุงอาหารตรงหน้า เธออึ้งไป 3 วินาที
“นี่เธอให้ฉันเหรอ” ซันนี่ถามเพื่อความแน่ใจพร้อมแสดงอาการว่าเธอหิวโหยมากแค่ไหนโดยการกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอไป
“อื้ม ทานให้หมดนะ มันแพง” ซูยองหันมาตอบพร้อมเดินจากไป
“เดี๋ยวสิ” เสียงร่างเล็กในห้องเอ่ยดังออกมา
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ” ซูยองพูดดักคนข้างหลังไว้อันที่จริงเธอก็สนใจบก.คนใหม่อยู่ไม่น้อยแต่เจอกันทีไรก็ต้องทะเลาะกันตลอดน่ะสิ
“เปล่า...เอ่อ...คือ...มันไม่มีช้อนกับส้อมอะ”
“เพล้งงงงง” เสียงหน้าซูยองแตกละเอียดซะหมอไม่รับเย็บเลยทีเดียว
“ห้ะ! งั้นเธอก็เอามือเธอตักกินเองละกันนะ” พูดเสร็จซูยองก็รีบเดินออกจากห้องนั้นด้วยความเร็วสูงแต่ก็แอบอารมณ์เสียนิดๆทีร่างเล็กไม่เห็นความหวังดีของเธอแต่เห็นช้อนกับส้อมดีกว่า
“ขอบคุณนะ ซูยอง” ซันนี่เอ่ยขึ้นแต่ก็ไม่ทันที่เจ้าของถุงอาหารจะได้ยินมัน
หลังจากนั้นซันนี่ก็กินอาหารที่ซูยองเอามาให้จนหมด
(ซันนี่: ก็ไอ่นั่น..เอ้ย..ซูยองบอกให้กินให้หมดหนิ..ฉันก็ทำตามแล้วไงอันที่จริงก็ไม่ได้หิวอะไรมากมายหรอกนะ!!)
(ไรเตอร์: จ้ะๆ)
(ซันนี่: เดี๋ยวนะ...แล้วเอาช้อนส้อมมาจากไหนอะ --*)
(ไรเตอร์ : ก็ซันนี่เจอแถวๆนั้นไงจ๊ะ!)
(ซันนี่: แถได้อีก O_O)
“เฮ้ย..ทำไมงานมันเยอะแบบนี้เนี่ย แบบนี้จะไปโรงพยาบาลทันมั้ย” ยุนอาบ่นให้ซูยองฟังเผื่อจะได้รับความ
อนุเคราะห์จากเพื่อนตนเองให้ทำงานแทน
“จะไปโรงพยาบาลทำไมอะเพื่อนยุน..หัวก็ใกล้หายแล้วนี่”
“หัวอะใกล้หายแล้ว แต่หัวใจเนี่ยสิดันหายไปอยู่กับหมอซอซะได้ เลยต้องไปเอาคืนมานี่ไง”
“หมอซอ..หมอที่ตรวจแกเมื่อวานน่ะเหรอ” ซูยองพูดเพื่อย้ำความแน่ใจให้ตัวเอง
“ใช่..นางฟ้าคนนั้นนั่นแหละ”
“แต่งานแกยังไม่เสร็จนะ”
“ตัวเองก็ช่วยหน่อยนะ...นะ..นะ..นะ เพื่อนหยองที่รัก”
“แล้วแกจะไปยังไง..รถแกก็ซ่อมอยู่นะ”
“ฉันไปรถเมล์ก็ได้..ไปละนะ เจอกันที่หอ” พูดเสร็จเจ้าของเสียงก็รีบวิ่งออกไปทันที
16.00 น. ณ โรงพยาบาลเอกชน
“ขอโทษค่ะ หมอซอตรวจห้องไหนคะ” ยุนอาถามประชาสัมพันธ์ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปยังห้องตรวจที่ 4 แต่ไม่ทันที่ยุนอาจะเปิดประตูเข้าไปคนข้างในก็เปิดประตูออกมา ทำให้ยุนอารีบวิ่งไปหลบที่มุมของตู้ดับเพลิง
“ซอดีใจมากเลยนะคะที่ได้เจอพี่แทคยอน” เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยออกมา
“พี่ก็ดีใจเหมือนกันจ้ะที่เจอน้องซอ รู้มั้ยว่าตอนที่พี่อยู่ลอนดอนพิ่ดถึงน้องซอมากขนาดไหน” แทคยอนพูดขึ้น
“พรุ่งนี้อย่าลืมไปงานเลี้ยงต้อนรับพี่นะจ๊ะ..พี่ไปก่อนนะ..บายครับ” แทคยอนพูดเสร็จก็กอดซอฮยอน
ภาพที่ยุนอาเห็นในตอนนี้เหมือนเป็นดั่งมีดกรีดกลางหัวใจเธอ ยุนอาแทบจะใจสลาย เธอไม่สามารถทนดูได้ต่อไป ร่างสูงจึงตัดสินใจเดินกลับไปเพราะรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน แต่ก็นะ..ขาเจ้ากรรมดันไปเตะถังขยะสแตนเลสใบใหญ่เข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!!” ยุนอาล้มลงด้วยความเจ็บปวด (ไรเตอร์: ตาถั่วสุดๆ)
“อ้าวคุณ..เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ซอฮยอนได้ยินเสียงร้องใกล้ๆจึงรีบเดินมาดูปรากฏว่าเป็นคนที่ขโมยจูบแรกของเธอไป..เธอจึงร้องถามขึ้น ส่วนแทคยอนน่ะเหรอ
“น้องซอ..งั้นพี่ขอตัวนะครับต้องไปหาเพื่อนต่อน่ะ” เจ้าของเสียงก็เดินจากไป ด้านยุนอาที่รู้สึกสมเพชตัวเองที่ทำตัวน่าขันต่อหน้าของซอฮยอนจึงไม่อยากพูดอะไรมาก
“คุณ..ตกลงเป็นอะไรหรือเปล่า” ซอฮยอนถามย้ำอีกครั้งเพราะไม่ได้ยินเสียงของร่างที่นั่งอยู่ตรงพื้น
“เปล่า..ฉันขอตัวนะ” หลังจากนิ่งเงียบไปสักพักยุนอาก็พูดขึ้นและกำลังจะลุกเดินกลับไป แต่ขาดันไม่มีแรงซะนี่
“โอ๊ย!”
“ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไรไงคะ..ร้องเสียงหลงเชียว เข้าไปทำแผลก่อนนะ” ซอฮยอนไม่พูดเปล่าแต่กลับลากยุนอาเข้ามาในห้องตรวจเพื่อจะทำแผลให้
ขณะที่ซอฮยอนกำลังทำแผลอยู่นั้น ไม่มีบทสนทนาใดๆออกมาจากปากของทั้งสอง ด้านยุนอาที่รู้สึกเจ็บใจกับภาพที่เห็นส่วนซอฮยอนก็สงสัยท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้า ทำไมวันนี้กับเมื่อวานถึงได้แตกต่างกันนักนะ
“ยุนมาที่นี่ทำไมเหรอคะ” ซอฮยอนเอ่ยขึ้นหลังจากทำแผลเสร็จเพร้าองการทำลายความเงียบ
“มาหาน้องซอไง” ยุนอาที่ได้ยินสรรพนามที่ซอฮยอนเรียกก็ดีใจขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังเจ็บปวดอยู่ ยุนอาจึงคิดว่าบอกไปตรงๆเลยดีกว่า ถ้าแห้วจะได้รีบทำใจซะตั้งแต่ตอนนี้ หลังจากยุนอาพูดเสร็จก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมเข้าไปกอดหมอสาวสวยตรงหน้า ซอฮยอนที่ยังงงกับเหตุการณ์อยู่แต่เธอก็แอบดีใจที่คนตรงหน้าไม่ผิดสัญญาเพราะเธอก็แอบรอยุนอามาทั้งวันเหมือนกัน ซอฮยอนไม่ผลักไสคนตรงหน้าแต่กลับกอดตอบอย่างอ่อนโยน เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจของใครในเวลาเช่นนี้ (ไรเตอร์: นางเอกได้อีกนะ แม่คู๊ณณณณณณณ!!)
“ทำไมน้องซอต้องโกหกยุนด้วย เห็นความรู้สึกของยุนเป็นของเล่นหรือไง ยุนชอบน้องซอจริงๆนะแต่ทำไม
น้องซอต้องทำแบบนี้ด้วย ฮือๆ...”
“ซอยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” ซอฮยอนตอบออกมาด้วยสรรพนามที่ยิ่งฟังยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ
“น้องซอมีแฟนแล้วทำไมไม่บอกยุน ทำไมต้องให้ความหวังยุนด้วย”
“ก็ซอไม่มีแฟนจริงๆนี่คะ..ยุนไปเอามาจากไหนล่ะ”
“แล้วผู้ชายคนเมื่อกี๊ล่ะ ที่ยุนเห็นน้องซอกอดกับเขาหน้าห้องตรวจน่ะ น้องซอจะว่ายังไง” เมื่อซอฮยอนได้ยินก็อยากจะตีกะบาลคนตรงหน้าซะจริงๆ เรื่องแค่นี้เอง
“นั่นพี่ชายซอค่ะ”
“ห้ะ!! พี่ชาย”
“ค่ะ”
(ยุนอา: ยุนบอกไรเตอร์แล้วไงว่าเขาเป็นพี่น้องกัน^^)
(ไรเตอร์: เนียนตลอดนะ!!)
“ยุนก็แปลก เรื่องแค่นี้จะร้องไห้ทำไม อีกอย่างเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ซอฮยอนพูดขึ้นเมื่อยุนอาหยุดร้องไห้แล้ว
“ก็คนมันชอบก็ชอบจริง..รักก็รักจริง..ไม่ใช้แสตนอินหนิ ถ้าน้องซอเห็นคนที่น้องซอชอบกอดกับคนอื่นแบบนั้น
น้องซอจะทำยังไงล่ะ แล้วไอ่ที่ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันน้องซอยังกอดยุนแบบนี้แล้วถ้าเป็นอะไรกันจริงๆจะทำมากกว่านี้มั้ยนะ ^^”
“ที่ทำเพราะเห็นว่าร้องไห้หรอกนะ...ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปสิคุณ” ซอฮยอนพูดแก้เขินพลางเตรียมเก็บของกลับบ้านเพราะนี่ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว แต่เมื่อเก็บของเสร็จร่างสูงก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ซอฮยอนจึงพูดขึ้น
“นี่คุณ...เมื่อไหร่จะกลับถ้าไม่กลับฉันขอกลับก่อนนะ..นี่ คะ..” ซอฮยอนเดินเข้าไปหายุนอาที่นิ่งเหมือนกำลัง
คิดอะไรอยู่แต่ไม่ทันจะพูดจบมือไวของยุนอาก็รวบแขนซอฮยอนและประกบปากตัวเองเข้ากับจุดเดียวกันของร่างบางทันที
“ก็บอกแล้ว..ว่าอย่าเรียกคุณ ยุนอยากให้น้องซอเรียกเหมือนตอนที่ยุนร้องไห้เมื่อกี๊” ยุนอาพูดขึ้น
“อะ..อื้ม”
“น้องซอจะกลับแล้วใช่มั้ย..งั้นยุนจะไปส่งที่รถนะคะ”
“ไม่ต้องหรอกยุน..รบกวนยุนเปล่าๆ ซอกลับเองได้ค่ะ”
“อย่าไล่กันสิคะ..ให้ยุนเดินไปส่งนะ”
พูดเสร็จยุนอาก็อาสาถือของให้ซอฮยอนจนถึงรถ ซอฮยอนหันหลังมาขอบคุณหลังจากที่ยุนอาช่วยเธอถือของมา ของก็ใช่ว่าจะน้อยๆทั้งเอกสารทั้งกระเป๋าเต็มไปหมด
“ขอบคุณนะคะยุน..แล้วเจอกันใหม่นะ” ซอฮยอนพูดพร้อมหลบตายุนอาเพราะเธอไม่เคยสนิทกับใครเร็วขนาดนี้ แค่สองวันเธอก็มีความรู้สึกว่าคนตรงหน้าใส่ใจเธอจริงๆ แต่ความรักก็ต้องใช้เวลาเช่นกัน
“ค่ะน้องซอ..ไว้ยุนจะมาหาใหม่นะ” พูดเสร็จยุนอาก็ฉวยโอกาสหอมแก้มซอฮยอนอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณที่ยอมเรียกว่า‘ยุน’นะคะ”
“ฝันดีนะคะ”
..TO BE CONTINUED..
ไรเตอร์ : แททิฟยังไม่ออกเลย แต่รับรองตอนหน้ารีดเดอร์ได้อ่านสมใจแน่นอน เกริ่นไว้ก่อนว่าความรักที่สวยงามย่อมมีอุปสรรคเสมอ ไว้ลุ้นกันตอนต่อไปเรื่อยๆนะคะ (แล้วจะพูดทำไม) อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างอาจจะอัพอาทิตย์ละตอนนะคะ สงสารฟานี่อะ ใส่เฝือกอยู่เลย เป็นกำลังใจให้สาวๆในการทำงานที่ญี่ปุ่นๆ ไปละค่ะช่วงนี้หน้าฝนดูแลตัวเองด้วยนะ
ความคิดเห็น