คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : สมาชิกใหม่
ท่ามกลางไอน้ำหมอกควันอันร้อนระอุจนผิวกลายเป็นสีแดงอ่อน หยาดเหงื่อหยดไหลเข้าหางตาให้ระคายเคืองชวนรำคาญ
พื้นดินเป็นหินลูกรังเดินลำบาก สายลมระอุหอบเอาเศษฝุ่นฟุ้งให้รำคาญเสียจนอยากออกจากสถานที่ที่ไม่ต่างจากนรกแห่งนี้ให้ร็วที่สุด
ร่างของเด็กหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนหรี่ตาลง อากาศที่ร้อนระอุจนแทบทำให้เนื้อสุกไม่ทำให้เขาเดือดร้อนสักเท่าไหร่ แต่เจ้าพวกหมอกควันไอน้ำอากาศร้อนชื้นสายลมเศษฝุ่นพวกนี้มันขัดกันเกินไปแล้วโว้ย!!
'หุบเขาโลกันตร์' นั่นคือชื่อสถานที่ที่มีภูมิประเทศและภูมิอากาศขัดแย้งกันมากๆ การเดินทางคมนาคมในนี้เรียกได้ว่ามีค่าดัชนีชี้วัดเป็น 0 นั่นยังไม่นับรวมที่ว่าหุบเขาโลกันตร์แห่งนี้ยังมีมอนส์เตอร์โหดๆเดินไปเดินมาให้เสียววูบวาบเล่น
"โอ๊ย! เจ้าแผนที่ที่พู่กันให้มานี่มันเข้าใจยากกว่าลายแทงสมบัติของกัปตันฮุคอีก!!" ร่างนั้นขยี้ผมอย่างหัวเสีย ก่อนจะขยำกระดาษสีเหลืองอ่อนที่มีลายมือขยุกขยิกยิ่งกว่าไก่เขี่ยหาอาหารตามพื้นดินเขียนอยู่ทิ้งไป การที่เขามาถึงหุบเขาโลกันตร์โดยไม่ตกเหวที่ไหนตายไปก่อนนี่ถือว่าโชคดีมากเลยนะ!
ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ อีกฟากของหุบเขานี้ยังมีอีกสองบุคคลที่รอดพ้นปราการธรรมชาติและฝ่าด่านมอนส์เตอร์ดุร้ายมาได้อย่างไม่น่าดูสักเท่าไหร่ จริงๆพวกเขาก็แอบคิดว่าทำไมพวกมอนส์เตอร์และปราการธรรมชาติเหล่านั้นดูท่าจะรุนแรงกว่าสถานที่อันตรายแห่งอื่นๆในโลกแบบทวีคูณ
เด็กสาวเจ้าของทวินเทลสีแดงสดและดวงตาสีฟ้าครามฉายแววเหนื่อยหน่าย ในมือขาวคือดอกไม้คริสตัลใสที่ข้างในเป็นผลึกสีแดงสด ก้านทำจากมรกตสีเขียวใส ยามที่มันสะท้อนแสงอาทิตย์เกิดเป็นรุ้งกินน้ำเล็กๆน่าตื่นเต้น
พายนั่งอยู่บนเนินที่สูงที่สุดในหุบเขาโลกันตร์ รอบกายไม่มีสิ่งใดมาบดบังทรรศนียภาพเพราะวงอาคมที่เอมพ์วางไว้ให้ ที่แห่งนั้นรายล้อมด้วยดอกไม้แบบดียวกับในมือเธอ
"คุณพายๆ มีใครมาหรือยัง?" เสียงใสแบบเด็กๆดังขึ้นใกล้ๆ พายหันไปมองคนที่ถามคำถามนี้ทุกสองนาทีแล้วตอบด้วยเสียงเบื่อๆ
"ยัง" เด็กชายที่ได้ยินคำตอบขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางนึกอย่างแปลกใจ
'เราก็แอบให้แผนที่ไปแล้วนี่หว่า หรือว่า...'
"อ้าว นั่นไง มีมาแล้วหนึ่งคน" ยังไม่ทันให้พู่กันคิดได้จบ พายก็แทรกขึ้นมาพร้อมชี้นิ้วไปยังที่ไกลๆ เกินกว่าที่สายตามนุษย์จะมองเห็น "เดี๋ยวฉันส่งข่าวไปให้พวกซาก่อนนะ" ว่าแล้วก็ตบบ่าพู่ปุๆเป็นเชิงฝากต่อ
"อื้อ ไปเถอะ จะคอยดูให้เอง" เด็กน้อยรับคำ ดวงตาสีน้ำตาลหยีตามรอยยิ้ม ก่อนที่ดวงตานั้นจะแปรเป็นคมวาววับอย่างชอบใจ
'ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะนะ แต่ว่าเรื่องสนุกแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆนี่นา'
ทางด้ายพาย
"หมะม้า มีคนมาแล้ว"
"แน่ใจนะตะพาบน้ำ"
"เขาไม่ใช่ตะพาบน้ำน้าาาา"
คนที่พายเรียกว่า 'หมะม้า' นั้นคือฮิเมะนั่นเอง เธอปรายตามองไปยังร่างเล็กที่พุ่งเข้ามากอดเอวแล้วดันศีรษะทุยๆเมื่ออีกฝ่ายเริ่มถูไถพุงเธอแล้ว ฮิเมะหันไปหาทางซาที่ยังง่วนกับการจุ่มปากกาขนนกลงขวดหมึกแล้วตวัดไปมาลงบนกระดาษ...เอกสารงานของมาสเตอร์นั่นเอง...
"ซาคะ งั้นเดี๋ยวฮิเมะไปก่อนนะ ซาก็อยู่ทำงานไปนะ ไปค่ะพี่ โนวาซัง" ฮิเมะหันไปเรียกเพื่อนของเธอทั้งสองแลวหายตัวไปทันทีด้วยเวทมิติของเธอ
"เดี๋ยวๆ ผมไปด้วยสิ!" เขาส่งเสียงเรียก แต่น่าสงสาร เสียงอันโหยหวนของซานั้นไม่มีใครได้ยินเลย...
อาเมน...
ทางด้านพู่กัน
เด็กชายตีหน้าเคร่งขรึมเพื่อรอต้อนรับมาชิกใหม่ วงอาคมเริ่มส่องแสง ผลักไอหมอกและสรรพสิ่งที่บดบังทรรศนียภาพให้ออกไป สมาชิกใหม่ทั้งสามเองก็มองเห็นแสงสว่างสีขาวสะอาดตาอยู่ที่ไกลเช่นกัน
ไม่รอช้า เขาทั้งสามเริ่มออกวิ่งด้วยความรวดเร็ว ฝ่าเศษหินดินทรายไปยังสถานที่ที่มีแสงน่าสงสัยพริบพรับวิบวาวอยู่ตรงนั้น
ในที่สุดเขามายืนอยู่หน้าวงอาคมที่ไม่มีหมอกควันไอน้ำบ้าบอนั่น ขณะเดียวกันนั้นเอง แสงสีฟ้าเรืองๆก็สว่างวาบขึ้นในวงอาคม พู่กันไม่แปลกใจกับแสงนั้น ต่างกับคนทังสามที่รอคอยอยู่ว่าในแสงนั้นจะมีอะไรปรากฎขึ้นมา เพราะมันเป็นแสงจากเวทเทเลพอร์ตที่หาคนใช้ได้ยากมากๆในยุคนี้
พอแสงสีฟ้าเรืองนั้นดับลง ก็ปรากฎร่างของคนสี่คนที่ดูแล้วท่าทาง...สบายอกสบายใจจนคนมองคิ้วกระตุกเล็กน้อย
เริ่มจากคนแรกที่เป็นหญิงสาวในชุดสบายๆราวอยู่ชายทะเล ไม่ใช่หุบเขาโลกันตร์ที่บรรยากาศราวขุมนรก เส้นผมสีฟ้าสว่างยาวหยักจรดสะโพกสะดุดตา ยังไม่รวมถึงดวงตาสีเงินที่หาได้ยากในหมู่มนุษย์...หรือบางทีเธออาจจะไม่ใช่มนุษย์
คนที่สองมีใบหน้าที่เหมือนกับหญิงสาวคนแรกเหมือนเคาะพิมพ์กันมา แต่เขาเป็นผู้ชาย เส้นผมสีเดียวกันตัดสั้นระต้นคอ เขาปรายดวงตาสีเงินมาทางพวกเขาเล็กน้อยแล้วก็มองผ่านไปราวกับพวกเขาไร้ตัวตน ท่าทางเย่อหยิ่งและเย็นชานั่นแอบทำให้คนมองเคืองนิดๆ
คนที่สามก็เป็นผู้ชาย ดวงตาสีประหลาดที่มีหิมะพัดอยู่ในนั้นทำให้พอเดาได้ว่าไม่ใช่มนุษย์...หรือเป็นมนุษย์แต่ก็ไม่เต็มร้อย เขามีเส้นผมสีขาว มีรากไทรลงมายาวถึงเอว สายตาที่เขามองคนในกิลด์ของเขาดูใจดีจนมองเห็นรอยยิ้มในดวงตา แต่ทว่าพวกเขาทั้งสามก็พอจะรับรู้จากไอเย็นเยียบที่แผ่มาให้พวกเขาโดยตรง ว่าไม่ยินดีจะใจดีกับคนนอก
คนที่สีเป็นเด็กสาวท่าทางเรียบร้อย ใบหน้าหวานแตะแต้มรอยยิ้ม ดวงตาสีฟ้าครามท้องฟ้าสดใส เส้นผมสีขาวดูนุ่มลื่นแม้ไม่ต้องสัมผัส ในมือเธอถือกาน้ำชาอยู่
มันคงจะไม่เป็นไร จะไม่เป็นไรเลย ถ้าสามคนแรกที่กล่าวมาไม่ได้กำลังนั่งจิบชาทานเค้กกันอย่างสบายอารมณ์! โดยมีเด็กสาวคนสุดท้ายที่ยืนรินชาให้ทุกคน!
"ฮิเมะซังงงง ใจร้าย! ทำไมกินอยู่คนเดียว" ไม่รอให้คนทั้งสามอึ้งไปกว่านี้ เด็กชายพุ่งเข้าไปตีโพยตีพายใส่หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีฟ้า และดูเหมือนเธอจะติดรำคาญ เลยจับเค้กทั้งชิ้นยัดใส่ปากอีกฝ่ายอย่างโหดร้าย
เธอที่ดูเหมือนจะชื่อฮิเมะจัดท่าทางให้เรียบร้อย ก่อนจะหันมายิ้มให้เขาทั้งสาม เก๊กท่าประหนึ่งราชินีผู้น่าเกรงขาม แต่คงไม่ทันแล้ว ในเมื่อพวกเขาเห็นว่าทั้งสี่กำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์เมื่อกี๊! แถมแม่นี่ยังมีครีมติดอยู่ที่มุมปากอยู่เลย!
"สวัสดี เข้ามาก่อนสิคะ" เธอยิ้มใจดีมาให้ ก่อนจะดีดนิ้วหนึ่งที ช่องว่างที่ดูเหมือนประตูก็ปรากฎขึ้นตรงวงอาคม ว่าที่สมาชิกใหม่ทั้งสามเดินเข้ามา เมื่อเท้าแตะพื้นดินในเขตอาคมเท่านั้นแหละ ทั้งลมเย็นสบายและกลิ่นหอมดอกไม้ชื่นใจก็พากันประดังประเดเข้ามาจนรู้สึกมีกำลังมากขึ้นมากกว่าเดิม
นี่เจ้าพวกนี้สบายกันขนาดนี้เลยเหรอฟะ!!
"เพื่อไม่ให้เสียเวลา งั้นเรามาเริ่มบททดสอบเลยดีไหมคะ" ประโยคนี้ไม่มีทางเป็นประโยคคำถามแน่นอน...
เขาทั้งสามตั้งท่ารอรับการโจมตีเมื่อสองในสามนั้นลุกขึ้น ประสาทสัมผัสทั้งหมดตื่นตัวเต็มที่ ดวงตาสองคู่ที่จ้องมองมาที่พวกเขาดูกดดัน โดยที่เด็กหญิงท่าทางเรียบร้อยนั้นก็นั่งลงแทนที่อย่างรู้หน้าที่
ชายหนุ่มทั้งสองขยับมือ ริมฝีปากขยับอย่างไร้เสียง แต่นั่นทำให้ผู้รับการทดสอบเริ่มเครียดมากขึ้น
"ยัน ยิง เยา ปั๊กกะเป่า ยิ้งงงง ฉุบ!!"
"ผมออกกรรไกร โนวาซังออกกระดาษ โนวาซังแพ้แล้ว" ชายเจ้าของเส้นผมสีฟ้ายักคิ้วหน้านิ่งๆอย่างคนได้รับชัยชนะ ส่วนคนที่ถูกเรียกว่าโนวาคุกเข่าเอาสองมือกุมขมับราวโลกกำลังจะสลายไปต่อหน้าต่อตา
"ไม่นะ ผมอุตส่าห์เตรียมป็อปคอร์นกับโค้กมาแล้วเชียว!!"
"ท่านพี่...ของสองอย่างนั่นไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ" เด็กสาวที่ไม่เคยพูดเลยกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ทว่าผู้ที่ถูกเรียกว่าพี่ก็รับรู้ถึงจิตสังหารที่กดดันเขาจนเหงื่อแตกพลั่กๆ
ตอนนี้เขาทั้งสามเจอเรื่องเซอร์ไพรส์หัวใจจนแทบหมดแรงแล้ว จึงได้แต่ยืนนิ่งทำตาเหม่อลอยอย่างที่คนทั่วไปเรียกว่า 'ติดสถานะสตันท์' ...
"ปกติโนวาซังไม่เคยพลาดนี่นา แต่เอาเถอะๆ มาเริ่มบททดสอบได้แล้วล่ะค่ะ" ฮิเมะยิ้มแล้วหัวเราะคิกคักสนุกสนาน ผู้ที่จะเข้ารับบททดสอบทั้งสามยังพอดีสติอยู่ จึงตั้งท่าเตรียมพร้อมอีกครั้ง
"เริ่มจากบททดสอบแรก..."
"..." ทั้งสามเงียบ ลอบกลืนน้ำลาย
"เริ่มจาก..."
"..." ทุกสิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดหรือขยับตัว
"คิดไม่ออกแฮะ งั้นเริ่มจากแนะนำตัวแล้วกันเนอะ!"
"*^$&@*)%&@*$)&*_$!!!!" สามคนที่จริงจังอยู่เมื่อครู่แทบจะสบถลั่น นี่มันจะตลกไปไหนครับ! จริงจังหน่อยก็ดีนะครับคุณพี่!
"เร็วๆสิคะ นี่มันบททดสอบที่ง่ายที่สุดเลยนะคะ เดี่ยวฮิเมะซังก็โกรธพอดี" เด็กสาวหนึ่งเดียวในนั้นพูดเสียงกระซิบหนักๆให้พวกเขาซ฿่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะทำไปทำไม เพราะว่าในวงอาคมนี้มีคนปกติเสียที่ไหน หูผีจมูกมดกันทั้งนั้น
"อ...เอ่อ ผมชื่อนาโอะครับ" เด็กหนุ่มเส้นผมสีน้ำตาลออกบลอนด์มากกว่าเอ่ยแนะนำตัวก่อน
"เร็น" ต่อมาเป็นชายหนุ่มเส้นผมสีน้ำเงินที่แนะนำตัวห้วนๆ
"ซาซากิ" คนต่อมามีผมสีขาว แน่นอนว่าแนะนำตัวห้วนสั้นพอกัน
"อืม...ดีมาก ฉันชื่อฮิเมะ คนที่หน้าเหมือนฉันชื่อเอมพ์ เด็กคนนี้ชื่อลูมิน่า ที่นั่งทรุดอยู่นั่นโนวา ส่วนอีกคน...อีกคนชื่ออะไรนะ..."
"พู่กันครับ!!" พู่กันตะโกนทั้งน้ำตา...นี่เขาจืดจางแม้กระทั่งชือเชียวหรือ...
"้อ้อ ใช่ๆ พู่กัน"
คนที่เห็นเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรกได้แต่ยืนไว้อาลัยให้เด็กชายผู้ถูกลืม ก่อนจะขนลุกซู่เมื่อได้ยินเสียงที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวที่เอาแต่เล่นเมื่อครู่
"ฉันขอเตือน แฟนธอมลอร์ดไม่ใช่สถานทีที่พวกนายจะเข้ามาและออกไปได้ง่ายๆ เมื่อพวกนายได้เป็นสมาชิกของพวกเรา นั่นคือนายเอาชีวิตมาฝากไว้กับพวกเรา หากนายทรยศ ไม่ใช่แค่ร่างกายของนายที่จะทุเรศไม่มีชิ้นดี แม้แต่ดวงวิญญาณของนายก็จะทรมานไปตราบเท่าที่โลกนี้ยังคงมีอยู่...หวังว่าพวกนายจะได้เป็นสมาชิกใหม่ของพวกเรา..."
นั่นเป็นสัญญาณว่าการทดสอบที่แท้จริงได้เริ่มต้นแล้ว...
ความคิดเห็น