คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : +ตอนพิเศษ+ เมื่อเด็กน้อยได้เติบโต
เวลาผ่านไปเท่าไรแล้ว เธอเองก็มิอาจทราบได้...
เด็กน้อยคนนั้นที่เคยถูกกระทำด้วยความทารุณคนนั้น เริ่มเลือนหายไปจากความทรงจำของผู้คนอย่างช้าๆ จนแทบดูเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่
สิบวัน...สามเดือน...สองปี...ห้าปี... ชั่วระยะเวลาห้าปีนั้นได้ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วราวกะพริบตา เวลาห้าปีได้ฝากร่องรอยเรื่องราวต่างๆไว้มากมาย...และชั่วระยะเวลาห้าปีนี้... ก็สามารถทำให้เด็กน้อยคนนั้นเติบโตเป็นเด็กสาวผู้งดงามได้อย่างไม่ยากเย็น...
เด็กสาวคนนั้นใช้ชีวิตและเติบโตภายในเรือนเล็กๆที่เธอสุขใจ ไม่ต้องพบหน้าผู้ใด ไม่ตองเจอเรื่องราวโหดร้ายเรื่องใด ได้อยู่อาศัยในเรือนของมารดาอันเป็นที่รักยิ่ง เป็นช่วงเวลาที่แสนจะมีความสุขสำหรับเธอ
แต่ว่าความสุขมักจะไม่อยู่กับเรานานนักหรอก
เด็กสาวที่กำลังนั่งฮัมเพลงอย่างสบายใจในเรือนไม้เก่าๆหลังนั้นไม่เคยรู้ตัว...ว่าเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตกำลังจะมาเยือนภายในไม่ช้า...
นับแต่เด็กคนนั้นถูกนำไปขังไว้ที่เรือนร้างนั้น ก็ไม่เคยมีใครรู้ความป็นไปของเธออีกเลย ยกเว้นแม่นมคนสนิทที่คอยนำอาหารไปให้เด็กคนนั้นบ่อยๆ ทาสคนใหม่หมุนเวียนกับเข้าออกบ้านหลังนี้เป็นระยะ จนในที่สุด ตัวตนของเด็กสาวผู้น่าสงสารก็ถูกลืมเลือนไปได้อย่างง่ายดาย
เสียงฝีเท้าของชายคนหนึ่งดังขึ้นในยามวิกาล เสียงนั้นมุ่งตรงมายังเรือนต้องห้ามที่ถูกปิดตายด้วยแม่กุญแจอันใหญ่อย่างไม่ทราบจุดประสงค์...เสียงของลูกกุญแจดังกระทบกันเป็นระยะตามจังหวะก้าวเดิน
กริ๊ก...
เสียงกลไลเรียบง่ายถูกปลดออกอย่างแผ่วเบานั้นไม่ทำให้เด็กสาวผู้จมอยู่ในห้องนิทรารมย์ฟื้นตื่น ประตูไม้อย่างดีที่เริ่มมีคราบฝุ่นจับตามกาลเวลาที่ผ่านเปิดออกกว้าง แสงจากแขไขที่ส่องสกาวอย่างเย็นชาในค่ำคืนนี้ทำให้เกิดเงาอันน่าพรั่นพรึงของชายที่อาจหาญบุกรุกเข้ามาในนี้ได้
เขาเดินเข้าไปใกล้ร่างบอบบางที่เริ่มมีน้ำมีนวลที่นอนอยู่บนเตียงนอนสี่เสา ดวงเนตรหรับพริ้มอย่างสบายใจ ริมฝีปากน้อยๆคลี่ยิ้มบางเบาราวกำลังฝันดี ดวงหน้าขาวผ่องงดงามราวกับนางฟ้าที่กำลังหลับใหลอยู่ มือกร้านเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าเล็กนั้นอย่างสเน่หา...แต่ทว่า...ใบหน้าที่เขามองเห็นกลับไม่ใช่ใบหน้าของเด็กสาวตรงหน้า แต่เป็น...
"...ปักษิกา...ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน...." เมื่อสิ้นเสียงทุ้มแหบนั้น ดวงเนตรสุกใสจากผู้ที่หลับใหลอยู่ก็เปิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกำลังตกใจที่มีผู้รบกวนเธอในยามราตรี เมื่อเธอได้เห็นร่างของผู้ที่ลูบไล้ดวงพักตร์เธออยู่อย่างเต็มตา ริมฝีปากน้อยๆก็เผยออ้าอย่างตกใจ
"ท...ท่าน...พ..." เด็กสาวพูดออกมาด้วยความยากลำบากเพราะความตื่นตระหนก บิดาผู้ห้กำเนิดในตอนนี้ราวกับไม่ใช่ท่านพ่อที่เธอเคยรู้จัก เขาที่เธอรู้จักมักจะมีแววตาโกรธาระคนเศร้าสร้อยเสมอยามเมื่อได้พิศดวงหน้าของเธอ นั่นทำให้เธอไม่เคยเคียดแค้นท่านอย่างจริงจังสักครั้ง...แต่ครานี้ดวงตาฝ้าฟางนั้นเหม่อลอยไร้แววชีวิตราวคนตาย
เมื่อชายสูงวัยนั้นได้ยินเสียงเล็กๆนั่น ดวงตาที่ไร้แววชีวิตก็กลับมามีแววเช่นดิมทันที ยังไม่ทันให้เด็กน้อยได้ถามอะไร มือหยาบกร้านก็ตรงเข้ามาล็อกใบหน้าของเธอเอาไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก
"อืม..." ชายคนนั้นลากเสียงในลำคอ แววตาของเขาวาววับจนทำให้หวีดเตือนภัยของสัญชาติญาณป้องกันตัวเองของเด็กสาวก็กรีดร้องลั่น "มึงนี่ดูไปดูมาก็เหมือนอีนังจัญไรนั่นไม่มีผิดเลยนะ..."
"..."
"ก็คงต้องเป็นเยี่ยงนั้น ก็มึงเป็นลูกของจัญไร ไม่เหมือนเช่นจัญไรแล้วจะเป็นตัวเสนียดอะไรเล่า..."
"..."
"ถ้าเช่นนั้น มึงก็ต้องชดใช้ที่แม่มึงเคยทำเอาไว้!!"
"...!!!" สิ้นเสียงตวาดกร้าว สองข้อมือบอบบางถูกจับพาดไว้เหนือเตียงนอน อาภรณ์ที่อาศัยชุดเก่าๆของมารดาถูกฉีกกระชากออกไปอย่างไร้เยื่อใย เด็กสาวคิดจะหวีดร้อง แต่เส้นเสียงที่ไม่เคยพูดอะไรไปมากกว่าฮัมเป็นทำนองสั้นๆนั้นกลับเจ็บแปลบเมื่อคิดจะใช้ สองแขนบางสองขาเรียวดีดดิ้นและสะบัดไปมาเพื่อให้พ้นจากการจับกุม
ดวงเนตรมีน้ำใสเอ่อคลอด้วยความหวาดกลัว เศษผ้าน้อยๆที่เหลือจากการฉีกขาดนั้นคาไว้บนร่างกายเล็กๆ ผิวพรรณอิ่มน้ำและนุ่มนวลนั้นกำลังถูกล่วงล้ำด้วยฝีมือคนที่ให้กำเนิดมา
วรกายบอบบางของเด็กน้อยอายุสิบสองปีคนนั้น ยิ่งดูเปราะบางเจียนจะแตกสลายคามือของผู้ให้กำเนิด...
เสียงกรีดร้องที่ไม่มีเสียงของเธอดังขึ้นปริ่มจะขาดใจยามที่กายบางถูกชำแรกความบริสุทธิ์ไป...
และค่ำคืนที่แสนโหดร้ายนี้ก็ดำเนินต่อไปอย่างยาวนานจนดูเหมือนกำลังทรมานให้เด็กสาวเจ็บปวดยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น...
นับตั้งแต่วันนั้นมา เด็กสาวที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตก็ถูกกระทำอย่างเลวทรามเช่นนั้นทุกราตรี อัสสุชลที่หลั่งไหลออกมามากมายไม่เคยช่วยให้ความเจ็บปวดทั้งทางจากและจิตใจลดน้อยลง ชีวิตที่ราวกับเป็นเพียงเครื่องระบายกามอารมณ์ของบิดาแท้ๆของตนนั้นมันน่าสมเพชสิ้นดีจนอยากจะตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด...
แต่ไม่มีทางทำได้...
เมื่อไรกัน...เมื่อไรกันที่ความทรมานเช่นนี้จะสิ้นสุดลง...
ยิ่งถูกขืนใจไปอีกสักเท่าไหร่ ความรู้สึกเฉกเช่นมนุษย์ก็เริ่มสูญหายไปมากขึ้นเท่านั้น น้ำตาที่หลั่งลงชโลมรดพื้นนั้นเริ่มเลือนหายไปจากใบหน้านั้น ความรู้สึกมันก็ชินชาเสียจนไม่รู้สึกถึงสิ่งใดอีก การดีดดิ้นหรือขัดขืนไม่เกิดขึ้นอีกเมื่อ...เด็กสาวคนนั้นไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆจนไม่สามารถแสดงออกมาได้
แต่ทว่า...ใบหน้าที่นิ่งสนิทราวกับไม่มีชีวิตนั้นยิ่งทำให้เด็กสาวดูงดงามเช่นรูปสลักจริงๆ...
ผ่านไปนานวันเข้า ยามที่เด็กสาวทรุดกายลงบนพื้นด้วยสีหน้าจืดชืดไร้ชีวิตแล้วได้กลิ่นเหม็นของอาหารยิ่งรุนแรงมากขึ้น บางครั้งก็รุนแรงจนต้องอาเจียนออกมา...
เธอไม่โง่พอที่จะไม่รับรู้ว่ากำลังมีสิ่งมีชีวิตน้อยๆกำลังเกิดและเติบโตขึ้นในร่างกายของเธอ...
"...ลูก...ไม่ได้...ต้องไม่...ไม่มี..." มือเรียวขาวที่กลับไปซูบโทรมอีกครั้งลูบไล้หน้าท้องอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากแห้งผากไร้ซึ่งความงามเช่นเก่ากระซิบพึมพำเช่นนั้นซ้ำไปซ้ำมา...ราวกำลังตัดสินใจบางอย่างอยู่...
ร่างเล็กบางของเธอย่างเท้าอย่างเชื่องช้าไปยังโต๊ะเครื่องแป้งอันเก่า กระชากลิ้นชักออกมาด้วยเรี่ยงแรงอันน้อยนิด ดวงตาที่เหม่อลอยนั้นสะท้อนภาพของมีดเล่มหนึ่ง...
มือน้อยๆยื่นเข้าไปหยิบคว้า ก่อนจะแทงมันลงไปยังช่องท้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว...ดับชีวิตน้อยๆที่ยังไม่รู้สึกอะไรอย่างง่ายดาย...
ดับไปหนึ่ง...เหลืออีกหนึ่ง...จะต้องฆ่าอีกกี่ครั้งก็จะฆ่า...
ครานี้มีดที่เปรอะเปื้อนโลหิตเล่มเดิมพุ่งตรงเข้าไปแทงซ้ำยังหน้าอกของเด็กสาวโดยตรง...ดับชีวิตของตัวเองลงอีกครั้งหนึ่ง...
เช้าวันใหม่มาเยือนในไม่ช้า เปลือกตาบางลืมขึ้นก่อนจะกะพริบถี่ๆอีกครั้งเพื่อบังคับให้ตนเองตื่นเต็มตา เด็กสาวยันกายตนให้ลุกขึ้นนั่งดีๆ...ดูท่าทางเมื่อคืนคงไม่ีใครเข้ามา
เด็กสาวใช้เวลานั่งอยู่เช่นนั้นอีกสักครู่ใหญ่ๆเพื่อทำความเข้าใจกับตัวเอง...ก่อนที่จะรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด...
ราวกับว่า...ได้สิ่งที่เคยทำหายไปแล้วกลับคืนมา...
ความรู้สึกนี้เด็กสาวไม่ทำความเข้าใจมันให้เสียเวลา หัตถ์น้อยๆกระชับมีดในมือแน่น ดวงตาวาวโรจน์อย่างน่าแปลกประหลาด ก่อนที่จะเลื่อนไปจับจ้องแสงตะวันนอกหน้าต่างนั้น
อีกไม่นานเท่านั้น...
To Be Continued in '[Real] +ตอนพิเศษ+ จอมขมังเวทย์ปะทะลูกนกหัดบิน'
ความคิดเห็น