คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : +ตอนพิเศษ+ สุดาครายังเยาว์
ตั้งแต่ลืมตาดูโลกนี้มา...ข้าก็ไม่เคยได้เห็นสิ่งที่เรียกว่า 'ความสุข' เสียที...
...ข้ามีนามว่าสุดา มีความหมายว่าดอกไม้งาม ข้าไม่มีนามสกุล เพราะข้าละทิ้งตระกูลมาแล้ว
ข้ากำเนิดขึ้นเมื่อสองร้อยปีก่อนในตระกูลหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ในสยาม แน่นอนว่าคนธรรมดาย่อมไม่มีอายุขัยที่ยืนยาวเช่นข้า....นอกเสียจาก...ไม่ใช่มนุษย์
เรื่องราวของข้าแสนน่าเบื่อ ชาติกำเนิดของข้าเป็นที่น่ารังเกียจ ข้าไม่ยินดีที่จะนึกถึงมัน แต่เมื่อนานวันเข้า กาลเวลาที่ไหลผ่านไปได้ปลอบประโลบจิตใจที่แสนจะเจ็บช้ำของข้าให้เบาบางลง...จนแทบไม่รู้สึกถึงสิ่งใด
เมื่อ 200 ปีก่อน
"ท่านพ่อเจ้าคะ...โอ๊ย!" เสียงใสๆของเด็กน้อยดังขึ้นเสียงเบาหวิว แต่ในพลันนั้นก็กลายเป็นเสียงอุทานเบาๆแทนเมื่อบุพการีของเธอได้ผลักเธออย่างรุนแรงจนหัวไหล่กระแทกกับพื้น
"อย่าเรียกข้าว่าพ่อ นังเสนียดจัญไร!" เสียงเข้มตวาดกร้าวด้วยความรังเกียจ ใบหน้าของชายสูงวัยบิดเบ้เสียจนดูเหมือนปีศาจร้าย ดวงตาฟ้าฟางสีเข้มเพ่งมองเด็กน้อยอย่างขยะแขยง
เด็กหญิงกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้น มือผ่ายผอมกอดตัวเองเอาไว้แน่น ตัวสั่นงันงกอย่างน่าสงสาร หัวไหล่บอบบางขึ้นเป็นจ้ำสีช้ำลือดช้ำหนองอย่างน่ากลัว ไม่เพียงที่หัวไหล่ แต่บนร่างน้อยๆและผิวขาวนวลก็มีร่องรอยการถูกทารุณกรรมอันโหดร้ายตราประทับอยู่ทุกตารางนิ้ว เธอขดตัวกับซอกกำแพงอย่างหวาดผวา น้ำตาร้อนผ่าวเอ่อล้นเต็มดวงเนตร
"เจ็บหรือวะ! แค่นี้เอ็งเจ็บหรือวะ! เลิกสำออยได้แล้วนังสารเลว!" เสียงต่ำนั้นยิ่งทำให้เด็กน้อยกลั้นสายอัสสุชลไม่อยู่ น้ำตาไหลรินอาบแก้มและเลอะเปรอะเปื้อนไปทั้งดวงหน้าเล็กตอบ
เมื่อชายสูงวัยเห็นน้ำตาก็ยิ่งโมโหและชิงชัง มือใหญ่กร้านได้กระชากต้นแขนของเธอ ร่างผ่ายผอมเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกปลิวหวือตามแรงกระชาก ดวงตาสีแปลกประหลาดที่เอ่อคลอด้วยหยาดใสจ้องไปบังบิดาแท้ๆของตนอย่างกริ่งกลัว
เพียะ!!
เสียงของไม้หวายชุบน้ำเกลือที่เตรียมเอาไว้ตั้งแต่แรกฟาดลงบนแผ่นหลังเล็กๆของเด็กอายุได้เพียงเจ็ดปีดังลั่นบ่งบอกถึงแรงไม่ใช่น้อยๆ เสียงร้องไห้จ้าดังระงมสลับกับเสียงอ้อนวอนสั่นเครือที่ไม่มีผู้ใดคิดจะหยุดฟังและให้ความช่วยเหลือ
"ท....ท่า....ท่าน ข...ข้า...ขอ..." เสียงเล็กๆขาดห้วงราวจะขาดใจตาย ความเจ็บแสบจากแผลเก่าที่ยังไม่หายสนิทดีกับแผลใหม่ที่รวดร้าวขึ้นผสมปนเปจนเด็กน้อยอยากจะตายหนีความจริงนี้...แต่เธอตายไม่ได้...
อัสสุชลสีใสรินหยดไม่มีขาดสาย ริมฝีปากถูกกัดเม้มเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดจนหยาดโลหิตไหลออกมา ร่างน้อยๆสั่นอย่างรุนแรงพยายามที่จะหนีออกจากไม้หวายที่แสนจะเจ็บปวดนั้น
เธอแค่ไม่เข้าใจ...ว่าเธอผิดอะไร
เด็กน้อยที่ยังร้องไห้อ่างเจ็บปวดเริ่มถดตัวหนีออก ยามที่คนอื่นๆพยายามมาห้ามชายสูงวัยคนนั้น ดวงตากลมโตที่ไม่ว่าจะมองอะไรก็พร่าเลือนจับจ้องไปยังร่างของบิดาที่เธอรักสุดดวงใจ...
แล้วเหตุใดคนที่เธอรักสุดดวงใจถึงทำกับเธอเช่นนี้เล่า...
"หึ! เอานังเด็กนี่ไปขังไว้ อย่าให้มันออกมาข้างนอกแม้แต่ปลายผม!"
ในห้องห้องหนึ่งท่ถูกปิดตายก้วยกลอนที่แสนแน่นหนานั้น เด็กน้อยคนหนึ่งเบิกตาขึ้นลืมด้วยความเหนื่อยล้า...
และเมื่อพบว่าเธออยู่ในห้องห้องหนึ่งที่มืดมิด เด็กหญิงก็ไม่แปลกใจอะไร เพราะเธอยังได้ยินเสียงของท่านพ่อที่สั่งทาสแถวนั้นได้ชัดเจน เธอใช้สองมือที่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกยันกายน้อยๆที่บาดเจ็บสาหัสขึ้นด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
เด็กคนนั้นเดินโซซัดโซเซไปเปิดหน้าหน้าต่างในห้องที่มีลูกกรงติดไว้อย่างแน่นหนา แสงสว่างที่มีให้เห็นเพียงรำไรคือแสงของจันทราที่ดูจะส่องประกายอย่างเศ้ราสร้อยบนท้องนภาสีดำสนิท แสงนั้นสาดเข้ามาในห้องนี้สลัวๆ พอให้เห็นข้าวของเครื่องใช้ได้เลาๆ...ที่นี่คือเรือนร้างตรงด้านหลังที่เคยปิดตายไปแล้ว...
เธอนั่งลงบนพื้นไม้เย็นๆ ก่อนที่แสงสีฟ้าอ่อนๆจะส่องสว่างตามปากแผลทั้งหมด...ซึ่งมีอยู่ทั่วเรือนร่าง...
ไม่นาน เมื่อแสงสีฟ้าอ่อนนั้นจางหายไป ผิวกายที่เคยมีตำหนิด้วยรอยแผลต่างๆก็กลับมาขาวนวลเช่นดังเดิมได้อย่างน่าตกใจ!
เด็กน้อยมองแสงเหล่านั้นอย่างชิงชัง ก่อนที่จะลุกเดินเพื่อสำรวจข้างของในห้องนี้อีกครั้ง ดวงตาที่มองเห็นในที่มืดได้ดีพอๆกับตอนกลางวันมองไปรอบๆก่อนจะสะดุดที่วัตถุชิ้นหนึ่งที่กำลังส่องแสงวิบวับเพราะกระทบกับแสงจันทร์
สองเท้าเล็กเดินไปที่สร้อยเส้นนั้นเพื่อหยิบขึ้นมาดู เมื่อพินิจดูอย่างละเอียดแล้ว น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วก็เอ่อล้นออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นการหลั่งน้ำตาแห่งความอาดูร...
สร้อยของมารดาที่ล่วงลับไปแล้ว...
นี่คือห้องของแม่...ห้องของแม่ที่ตายไปแล้ว...
ในรุ่งอรุณที่มีแสงแดดสาดส่องเข้ามาจนถึงตัวเด็กหญิงที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นนั้นช่างเงียบสงบเหลือเกินสำหรับคนอื่นๆ...
ตั้งแต่เด็กน้อยคนนั้นถือกำเนิดขึ้นมา ไม่เคยมีวันใดที่เด็กคนนันจะไม่ร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวด ไม่มีวันใดที่ชายสูงวัยคนนั้นจะเลิกชิงชังเด็กน้อยคนนั้นจากสุดหัวใจ ไม่มีวันใดที่ไม้หวายนั้นจะไม่ถูกใช้งาน...
เด็กคนนั้นไม่เคยผิด ไม่ผิดอะไรเลย เธอเป็นแค่เด็กไร้เดียงสาคนหนึ่งที่ลืมตาขึ้นมาดูโลกนี้อย่างบริสุทธิ์...แต่เธอผิด...ผิดตรงที่เธอเกิดมา...และทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นที่รักของทุกคนได้ตายจากไป
ถ้าหากชายสูงวัยคนนั้นเปิดใจเพียงสักนิด ปล่อยวางสักหน่อย...ว่าอย่างไรเสียทุกสรรพสิ่งย่อมไม่จีรัง วันใดวันหนึ่งก็ต้องตายจากไป วันใดวันหนึ่งก็ต้องทอดร่างกายลงสู่ผืนดินเพื่อการดำเนินไปของโลกนี้ ทั้งเขาและเด็กน้อยผู้น่าสงสารคนนั้นคงไม่เจ็บปวดขนาดนี้...
ท่ามกลางความมืดของราตรี เด็กน้อยผู้รังเกียจตัวตนของเธอได้แต่เพียงนั่งมองกระจกบานหนึ่งเท่านั้น
เกลียดเหลือเกิน...ดวงตาที่มีสีอันผิดแผกนี้...
รังเกียจเหลือเกิน...เส้นผมอันแปลกประหลาดนี้...
ขยะแขยงเหลือเกิน...รอยสักอันน่าเดียดฉันท์นี้...
และสิ่งที่น่ารังเกียจชิงชังที่สุด...คือตัวเธอเอง...
เด็กน้อยเริ่มกลอกตาไปมาแล้วจิกทึ้งเส้นผมของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จนเส้นผมหลุดติดมือของเธอมาเป็นกระจุก มีเลือดไหลซิบออกมาจากหนังศีรษะที่ถูกกระทำอย่างรุนแรง
"ฮือออออ" เด็กน้อยครางฮือในลำคอ ก่อนที่จะใช้เล็บแหลมกรีดเข้าไปที่ข้างแก้มอย่างไม่ยั้งแรง ผิวหนังที่ทนทานแรงกรีดนั้นไม่ไหวกลายเป็นรอยฉีกยาวไปทั่ว บาดแผลเหวอะหวะจนมองเห็นเนื้อสีแดงน่ากลัว
เด็กน้อยไม่หยุดการทำร้ายตนเองเท่านั้น เธอมองใบหน้าตัวเองในกระจกก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ก่อนที่จะเบิกตาโพลงอย่างเคียดแค้นเมื่อมองเห็นดวงตาของตน พลันนิ้วเรียวยาวทิ่มแทงเข้าไปในดวงเนตรของตัวเองอย่างไม่ลังเล! สายโลหิตหลั่งไหลออกมาจากเบ้าตาลึกโบ๋ ลูกตาทั้งสองที่ถูกบีบไม่มีชิ้นดีหล่นอยู่ข้างกาย
"เท่านี้...เท่านี้...ข้าก็...ไม่ต้อง..." เด็กน้อยพึมพำกับตัวเองราวกับไมู่้สึกรู้สาอะไรกับความบาดเจ็บที่ตนได้รับ ก่อนที่ร่างนั้นจะเอียงวูบ...สิ้นใจลงในตอนนั้นเอง...
"ทำไมมมมม!!!" เสียงกรีดร้องดังขึ้นในเรือนที่ถูกปิดตาย ในนั้นมีร่างของเด็กน้อยคนเดิมอยู่...เธอยังไม่ตาย...
เธอทึ้งเส้นผมของตัวเองที่ดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติแล้ว ผิวหน้าที่ถูกกรีดเละก็กลับมาดังเก่าราวไม่เกิดเรื่องราวอันใดขึ้น....และดวงตาที่เธอได้ทำลายมันไปแล้ว...กลับปรากฎขึ้นมาในเบ้าตาของเธอ...
เมื่อคืนเธอฝันไปหรือ...
ไม่ใช่! ถ้าเมื่อคืนเธอฝันไป แล้วซากลูกตาและคราบเลือดบนพื้นนี้ล่ะ!
เมื่อถึงตอนนั้นเธอก็เข้าใจได้ถึงทุกอย่าง...
เธอตายไม่ได้...และไม่มีวันตาย
To Be Continued in '[real] +ตอนพิเศษ+ เมื่อเด็กน้อยได้เติบโต'
ความคิดเห็น