คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ก้าวเดินสู่จุดเริ่มต้น
เสียงกระซิบบอกอรุณสวัสดิ์ดังที่ข้างหู เสียงนั้นใสและเริงร่าจนคนฟังยิ้มออกมาได้
"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ชาย"
"เช่นกัน ฝันดีมั้ย"
"ค่ะ"
เอมพ์ยิ้มบางและแสนอ่อนโยนให้น้องสาวคนเดียวของเขา...น้องสาว...ที่ไม่วันจะพรากจากกัน...
"ไม่ง่วงเหรอเรา เมื่อคืนก็นอนพร้อมกันนี่นา..." เอมพ์ถามเบาๆแล้วลุกจากเตียงไปที่ห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อย การกระทำทุกอย่างเงียบเชียบและไร้ร่องรอย...ราวไม่อยากรบกวนนิทราอันแสนหวานของเพื่อนร่วมห้องที่นอนหลับอย่างเป็นสุข
....ก่อนจะเขม่นนิดๆเมื่อเห็นมาสเตอร์ซาดิสม์กำลังนั่งอมยิ้มไปมองหน้าซากุระตอนหลับไปเหมือนคนโรคจิตอยู่ขอบเตียง...
คงต้องเพิ่มฉายา 'โรคจิต' เข้าไปต่อท้ายคำว่า 'ซาดิสม์' 'โหดเหี้ยม' และ 'อำมหิต' แล้วสินะ...
ภูตหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำ เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบพื้นทำให้ซากุระงัวเงียขึ้นมาเบาๆ
"อืม...เช้าแล้วเหรอ..."
"ยังหรอก...นอนต่อเถอะครับ..." เสียงนุ่มๆของมาสเตอร์และสัมผัสอุ่นๆจากฝ่ามือที่ลูบไส้เส้นผมสีดำสนิทอย่างแผ่วเบาทำให้ซากุระที่งัวเงียขึ้นมากลับไปนอนต่ออีกครั้ง...โดยมีสายตาวาววับราวสัตว์ป่าเจอเหยื่อ (?) อันโอชะอยู่ตรงหน้าของฮิเมะเป็นพร็อพประกอบฉาก...
นี่เพิ่งจะตีห้าเท่านั้นเอง...
ใช้เวลาไม่นานนัก เอมพ์เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดที่เตรียมออกไปข้างนอก
"วันนี้จะไปไหนเหรอครับ?" มาสเตอร์ถามเบาๆ
"โนวาจะกลับบ้านพรุ่งนี้กับลูมินา ก็เลยขอแลกเวรน่ะ" เอมพ์ตอบเรียบๆแล้วจูงมือฮิเมะที่กำลังอาลัยอาวรณ์กับอาหารตาตรงหน้าให้ออกจากห้องไป
"ฝากกิลด์ด้วยนะมาสเตอร์ อย่าอู้งานล่ะ" ฮิเมะโบกมือลาแล้วปิดประตูห้องนอนผู้ออกภารกิจอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินตามพี่ชายไปยังห้องมิติและเดินเข้าประตูบานใหญ่ที่เขียนไว้ว่า
'เขตหวงห้าม ไม่มีบัตรผ่านห้ามเข้า'
ธุระของเหล่าผู้ออกภารกิจ...มันคืออะไรกันหนอ?
.
.
.
.
.
.
ยามเช้าที่วุ่นวายพอๆกับยามเย็นนั้นเป็นภาพที่ชินตา มาสเตอร์นั่งมองซากุระ ลูมินา โยกินะ
เซ็ตสึนะและแมรี่กำลังวิ่งวุ่นอยู่ในห้องครัวขนาดใหญ่ราวๆครึ่งสามฟุตบอลได้อย่างรื่นรมย์
"อาหารเช้าวางไว้ที่โต๊ะแล้วค่ะ อ้อ หลังกินเสร็จสามสิบนาทีขอสั่งงดการออกกำลังกายทุกประเภทนะคะ
เดี๋ยวมันเสียดท้อง" ลูมินายิ้มหวานที่ไม่ว่าเห็นทีไรก็ดูสยดสยองแล้วโบกมือลาเจย์ สมาชิกใหม่ที่พุ่งพราดลงมาข้างล่างหน้าตาตื่นๆแล้วหันรีหันขวางหาอาหารเช้ายกใหญ่
"ออบอุนอั๊บอูอ้า เอ็นอี๊เอออันอั๊บ (ขอบคุณครับลูน่า เย็นนี้เจอกันครับ)" เจย์ยิ้มแฉ่งแล้วพูดทั้งๆที่ยังมีขนมปังทาแยมอยู่คาปาก ก่อนจะซอยเท้าเร็วจี๋อย่างเร่งรีบ ลูมินาบอกหลังกินเสร็จนี่
ไม่ได้บอกว่าระหว่างกินห้ามออกกำลังสักหน่อย (หนักกว่าเดิมมั้ยล่ะนั่น?)
...รีบขนาดนั้นประตูมิติมีก็ไม่ใช้นะ...มาสเตอร์คิดอย่างขบขัน เพราะเจย์เพิ่งเข้ามาใหม่ เลยไม่ชินกันความคิดที่ว่า
'จะสายแล้ว! ประตูมิติโลด!'
เพราะความคิดที่เจย์ (รวมทั้งเด็กใหม่หลายคน) คิดก็คือ
'จะสายแล้ว! ป่าเป่ออะไรระเบิดให้หมดโลด!'
นะฮะ...
"มาสเตอร์ ถ้านายจะมาเกะกะผมขนาดนี้นะ...เอาแซนด์วิชไปให้คิวที่สวนเลยไป๊!!" ซากุระกระโดดขาคู่ยันยอดอกมาสเตอร์ให้กระเด็นได้อย่างสวยงาม...
"ชิ! ซาใจร้าย!" แล้วมาสเตอร์ของเราก็คว้าถุงกระดาษหนึ่งในสามสิบแปดถุง (ที่เหลืออีกสามถุงโดนกินไปแล้ว) มาสั่วๆแล้วเดินไปหาบุคคลผู้ได้รับฉายาว่า 'ท่านชายR-18+' ประจำกิลด์ที่สวน
"ตูล่ะเอือม..." ซากุระบ่นน้อยๆแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้รับประทานอาหารประจำตัวของตน
โดยมีลูมินาหัวเราะเสียงใสอยู่ข้างๆพร้อมกับโยกินะที่บีบนวดต้นคอตัวเองไปมา
"ว้ากกกกกกกกกกก!!!! สายแล้ว! สายแล้ว! สายแล้ววววววว!!!"
"อย่าแหกปากตอนเช้าสิพู่กัน มันหนวกหูนะ"
"เพราะนายนั่นแหละเฟร้ยไอ้เรน!!! ทำไมไม่ยอมปลุกฉันหา!! ขอบคุณมากครับลูน่า ไปโรงเรียนก่อนนะครับทุกคน"
"อ้าว...ก็ผมปลุกแล้วพู่กันไม่ตื่นเองนี่นา...ไปโรงเรียนแล้วนะครับทุกคน"
"ถ้าแค่แปะกระดาษไว้ที่หัวเตียงว่า 'ตื่นได้แล้ว' เป็นการปลุกล่ะก็ ฉันก็ไม่ต้องให้แกมาปลุกหรอกเฟร้ยยยย"
แล้วสรรพเสียงนั้นก็เงียบหายไปในประตูมิติที่เขียนเอาไว้ว่า 'โรงเรียนปีศาจ ณ ภพปีศาจ'
ทั้งสองเมือครู่คือพู่กัน ที่ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายไม่สมฉายาจืดจางเท่าไหร่ กับเรน
เพื่อนซี้อีกคนที่ดูกวนประสาทแบบเงียบๆอย่างที่เห็นได้ในบทสนทนาข้างต้น...
โอเค รีกลับไปดูใหม่แล้วกัน...
เมื่อมาสเตอร์ได้ออกไปแล้ว เด็กหนุ่มสองชีวิตก็วิ่งลงมาจากข้างบนด้วยความรวดเร็วดั่งสายลมพัด
และส่งเสียงตะโกนทะเลาะกัน เอ่อ...ความจริงคือพู่กันเสียงดังคนเดียว แต่ก็นั่นล่ะ
ทั้งสองทะเลาะไป วิ่งไป หยิบถุงกระดาษอาหารเช้าไป บอกลาทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นไป
แล้วกระโดดเข้าห้องมิติพร้อมเสียงปิดประตูดัง...
ปัง!
แต่เหล่าพ่อครัวแม่ครัวจำเป็นก็ไม่ได้แปลกใจอะไร...เรื่องที่ปั่นการบ้านดึกจนตื่นสายเนี่ย...ปกติธรรมดาสามัญสุดๆ
ทางด้านมาสเตอร์ที่เอาแซนด์วิชในถุงไปให้คนที่เป็นสมาชิกกิลด์
"งายยยย เป็นไงบ้าง..."
"ไงปู่ วันนี้ก็ยังน่ารักน่าเอาเหมือนเดิมเลยนะ"
"อยากโดนซากุระฆ่าตามด้วยผมกระทืบซ้ำก็เชิญครับ"
"ล้อเล่นนิดเดียวเอง..." คิวที่มีฉายาไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่ยิ้มแห้งๆ "เอาข้าวเช้ามาให้เหรอ แต๊งกิ้วนะ"
"อือ..." มาสเตอร์ตอบ พลางกันไปมองอีกทาง "อ้าว โมจิฮิ นายก็อยู่ด้วยเหรอ ผมไม่ได้เอาข้าวเช้ามาให้ซะด้วยสิ"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวโยกิก็เอามาให้เองนั่นล่ะ" โมจิฮิตอบพลางจุ่มมือลงไปในน้ำพุ พอดึงมือออกมาก็กลายเป็นมังกรวารีไซส์คอมแพ็ค (?) แล้วก็สลายไป แล้วก็สร้างใหม่ไปเรื่อยๆ นกบ้าง กิ้งก่า (?) บ้าง ดวงตานั้นไม่ฉายแววใดๆทั้งสิ้น ราวกำลังจมไปกับความคิดของตัวเอง
"ไม่เบื่อบ้างเรอะ ฉันเห็นนายทำมาสิบกว่านาทีแล้วนะ" คิวหันมาถามขณะกัดแซนด์วิช ส่วนมาสเตอร์ขอตัวออกไปแล้ว
"ไม่รู้สิ ก็เพลินดีนะ..." โมจิฮิตอบ ก่อนจะสลัดมือที่เต็มไปด้วยหยดน้ำออกไป...เป็นเข็มนับพันๆเล่ม!!
"..." ฝ่ายที่โดนเข็มซัดใส่ไม่ได้มีสีหน้าตระหนกอะไร นอกจากตีลังกาหลบ แล้วสะบัดมือทีหนึ่ง เข็มนั้นก็สลายไปหมด แต่ว่าจู่ๆก็มีเข็มเล่มหนึ่งเฉี่ยวผ่านข้างแก้มไป เกิดเป็นรอยแผลบาง กระนั้นก็ยังมีเลือดไหลซึมออกมา "โอ๊ะโอ นี่เหลือไว้ติดตัวสองเล่มสินะ"
"อือ ไม่ระวังเอาซะเลยนะ" ที่โมจิฮิซัดใส่ไปเมื่อกี๊คือเข็มสองเล่ม เล่มหนึ่งด้านซ้าย อีกเล่มด้านขวา เมื่อคิวเอนหัวหลบเข็มข้างหนึ่งโดยสัญชาติญาณ (เอ็งอย่าคิดเลยว่าคนอย่างมันจะรอบคอบขนาดรู้ว่าจะมีการโจมตีอีกรอบนึง) เข็มอีกเล่มจึงเฉี่ยวข้างแก้มไปโดยปริยาย
"น่าๆ ใครมันจะไปรู้เล่า" คิวยิ้มแล้วยักไหล่ ขณะสัมผัสได้ถึงไอเย็นๆที่แผล ลูบอีกครั้งก็พบว่ารอยนั้นหายไปแล้ว "แต๊งกิ้ว งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"
โมจิฮิพยักหน้ารับนิ่งๆ...และเมื่อคิวหันหลัง...ดาบโปร่งใสที่สร้างมาจากน้ำก็ตวัดลงไปที่กลางหลังของอีกฝ่ายทันที
หมับ!
คิวที่หันมาเพราะกะไว้แล้วเอาสองฝ่ามือประกบใบดาบ เพื่อหยุดวิถีของมัน แต่....
ซ่า!
ดาบได้สลายไป หยาดน้ำนั้นไหลลงสู่หัวทุยๆของคนรับดาบทันที
"ไหนๆก็จะอาบน้ำแล้วนี่" ว่าพลางยักไหล่แล้วเดินผ่านไป
"..."
ปัจจุบันนี้กิลด์แฟนธอมนั้นยังสงบสุขดี หากแต่ในป่าลึก...กำลงเกิดเหตุการณ์วินาศกรรมที่จะทำลายความสงบสุขนั้นไป...
เสียงกรีดร้องที่ไม่รู้ทำไมถึงไม่มีใครได้ยิน กลิ่นคาวเลือดที่ลอยคละคลุ้งนั้นส่งไปไม่ถึงความช่วยเหลือ
"บ้าจริง!! ทำไมเทเลพอร์ตฉุกเฉินของกิลด์ใช้ไม่ได้ล่ะ...อ้ากกกกกกกก!!!"
เสียงกรีดร้อง...ที่ไม่มีใครได้ยินนั้น...คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวอันแสนโศก...และเป็นการหมุนฟันเฟืองแห่งโชคชะตา...ให้หมุนไปอย่างรวดเร็ว...
จนไม่มีใครได้ทันตั้งตัว...
ความคิดเห็น