Magician เสกหัวใจ ให้เธอ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 คำถาม

  
   บทที่ 2
คำถาม

      ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ปรับม่านตาให้เข้ากับแสงสว่างจ้าที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ทำไมแดดตอน10 โมงมันสว่างขนาดนี้  =.= ? ฉันพยายามใช้สมองปลาทองรำลึกนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิด แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าแมวมันกลายร่างเป็นอสูรแล้วก็เหวี่ยงฉันกระแทกกับต้นไม้จนฉันสลบไป จากที่มองรอบห้องแล้วเหมือนว่าที่นี่จะเป็นห้องพยาบาลของ Magician นะ อา แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไง อ่อ ฟินิกซ์คงพามาล่ะมั้ง

        “เป็นไง ยัยรักสัตว์ เจอแมวเข้าหน่อยวิ่งเข้าหาด้วยความรักใคร่ พอรู้ว่าเป็นอสูรก็รีบสปีดพุ่งตัวเองไปชนต้นไม้จนสลบ -O- ”

        มาถึงก็บ่น ไอ้นี่น่าเกิดมาเป็นผู้หญิงมากกว่านะ

        “ย่ะ ฉันรักสัตว์ เพราะ ฉันเป็นนางสาวไทยรักสัตว์รักเด็ก แต่ฉันไม่โง่ขนาดสปีดตัวเองชนต้นไม้ซักหน่อย ไอ้แมวนั่นมันปัดฉันออกมาต่างหาก”

        “อ้อเหรอ”

        “แล้วนี่ฉันต้องพักอีกกี่วันอ่ะ ถึงจะได้กลับไปตรวจตราทำงานต่อได้”

        “มาสเตอร์ห้องพยาบาลบอกว่า พรุ่งนี้ก็กลับได้เลย ไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็เธอมันถึกนี่เนอะ จะเป็นอะไรไปได้ ฉันยังไม่ได้แวะไปดูต้นไม้เลยว่ามันหักรึเปล่า”

        เกลียดมันนน หาเรื่องแขวะได้ตลอด

        “ขอบใจที่เป็นห่วงต้นไม้แทนนางงาม -_-^ ”

         “งามหน้าอ่ะเด่ะ q; ”

         “บ้า ๆๆๆ ”

          “โฟเซียรู้เรื่องนี้แล้วด้วย เขาบอกว่าให้พวกเราพักได้ตั้ง 3 วัน”

          “ทำไมใช้คำว่าพวกเราอ่ะ ต้องฉันคนเดียวดิ”

         “ก็ถ้าไม่มีเธอ ฉันก็ไม่มีพลัง ร่ายเวทย์ไปก็เหมือนคำบ่น เหวี่ยงเคียวใส่อสูรก็เหมือนเอาไม้จิ้มฟันไปสะกิดผิวหนังมัน”

         “ถ้างั้นนายก็อยู่เงียบ ๆ ไปซักพักเหอะ ฉันจะนอน”

           ไกลออกไปจาก Magician School ภาพใบหน้าของฟินิกซ์และโมเรียลที่คุยกันอย่างสนุกสนานเฮฮาปรากฏแก่สายตาคอนทัส เทพอสูรผู้ยิ่งใหญ่หัวหน้าของอสูรทั้งมวล เขาเฝ้ามองฟินิกซ์และโมเรียลผ่านทางบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ภายใต้อาณาเขตของอสูร เฝ้าสังเกตพฤติกรรมตั้งแต่เล็กจนโตของทั้งคู่  เฝ้าสังเกตความเก่งกาจที่มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ คอนทัสเริ่มมีกังวลในตัวของทั้ง 2 คนที่อาจจะเป็นศัตรูตัวสำคัญของอสูร คนหนึ่งเป็นถึงทายาทพ่อมดผู้ทำสัญญากับปีศาจเพื่อให้ได้ความแข็งแกร่ง อีกคนคือสายเลือดมหาเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีความสามารถในการระงับจิตใจปีศาจ ช่างเป็นคู่หูที่อันตรายยิ่งนัก คงต้องคิดไปถึงอนาคตภายหน้า หากต้องต่อกรกันจริง ๆอสูรเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด โลกได้ถูกแบ่ง4ส่วน มนุษย์ เป็นเพียงสวะไร้ค่าที่มีเพียงความโลภ โกรธ หลง ไม่มีประโยชน์  ปีศาจ เป็นสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในความมืดมิด ไม่ปรากฏกาย  จอมเวทย์ คือผู้ใช้เวทมนตร์และอาวุธในการต่อสู้ และอสูร คือพวกเขา ที่มีรูปร่างหน้าตาผิดแปลกออกไป ในเมื่อทางฝ่ายนั้นมีทั้งปีศาจและจอมเวทย์ แล้วอสูรอย่างพวกเขาล่ะ นำมนุษย์มาเป็นพวกงั้นรึ หึ เป็นความคิดที่แย่มาก มนุษย์อ่อนแอและหวาดกลัว คิดยุทธศาสตร์การรบยังไง เจอแต่คำว่าพ่ายแพ้เต็มหัวไปหมด แต่ถ้า 2 คู่หู ฟินิกซ์ โมเรียลมาเป็นพวกเดียวกับเขาล่ะ แค่คิดกลิ่นชัยชนะก็ลอยมาแล้ว !

        10.23 p.m.

        “ดึกแล้ว กลับบ้านไปซักทีสิ จะอยู่เพิ่มคาร์บอนไดออกไซด์ทำไม”

        “ตื่นมาก็โวยวาย จับวางยาเลยดีมั้ย =_=^ ”

       มาสเตอร์ห้องพยาบาลได้ยินเสียงจิกกัดแขวะอย่างนี้ตั้งแต่หัววัน จนจะหมดวันแล้วก็ยังเป็นอย่างเดิม -O- ช่างเป็นคู่หูที่เข้ากันที่สุด ! (ประชด)

        “ฟินิกซ์ นายเคยอยากรู้มั่งป่ะ ว่าทำไมมาสเตอร์ต้องให้เรา 2 คนมาเป็นคู่หูกัน ทั้งที่มาสเตอร์บอกว่า ให้จับคู่กับคนที่อ่อนแอกว่า เวลาเจออสูรจะได้ช่วยกัน”   

        ฉันถามด้วยความข้องใจ

     “แล้วไง มาสเตอร์ก็พูดถูกแล้ว คนที่แข็งแกร่งคู่กับคนที่อ่อนแอกว่า หรือเธอจะบอกว่าเธอเก่ง -_-^ ”

     แล้วความเงียบก็กัดกินห้องนี้ทำให้บรรยากาศน่ากลัวและวังเวงเป็นที่สุด โรงเรียนก็จงใจเหลือเกินที่ให้ห้องพยาบาลมาอยู่ติดกับป่าโพเซียนที่เป็นป่าดิบชื้น แม้ว้าตอนกลางวันจะสวยงามเขียวขจีเพียงใด พอมืดมันก็น่ากลัวจับในสิ้นดี ฟินิกซ์และฉันต่างคนต่างอยู่ในห้องความคิดของตนเอง

        เขา ... เริ่มสะกิดใจกับคำถามที่ฉันเอ่ยออกมาโดยไม่คิดอะไร

        ฉัน ... เริ่มใส่ใจกับคำถามที่เธอถามไปเพื่อทำลายความเงียบ

        เขา ... เริ่มนึกถึงเหตุผลที่ทำให้ต้องจับคู่กัน

        ฉัน ... เริ่มนึกย้อนไปถึงอดีต เผื่อจะหาเหตุผลใดได้บ้าง

       เขาและฉัน ... เริ่มมีความคิดที่ตรงกัน ต้องการที่จะหาคำตอบถึงสิ่งที่มาสเตอร์ทำ !

        “ฉันอยากรู้คำตอบ / ฉันเริ่มสนใจคำถามเธอแล้ว”

       แม้คำพูดจะไม่เหมือนกัน แต่ความหมายของรูปประโยคนี้ เหมือนกันเสียยิ่งกว่าแกะทีเดียวเชียว

        “แล้วเราจะเริ่มหาคำตอบจากที่ไหนอ่ะ”  ฉันถามอย่างจนปัญญา หากถามเอากับมาสเตอร์ก็จะตอบอย่างงี่เง่าว่า ‘ก็พวกเธอเหมาะดีแล้วไง โฮะ ๆๆ ’

        “เธอคิดว่าพ่อฉันจะรู้มั้ยล่ะ ? ”  ฟินิกซ์ถามอย่างให้ความหวัง(อันริบหรี่)

        “นายมั่นใจได้ยังไง ว่าท่านเฟซิสจะรู้”

        “เธอคิดว่าพ่อฉันเป็นใครล่ะ หึ ๆ ”

         ก็เป็นคนเลี้ยงดูนายไง - -

      “ฮัดเช้ย~! ”

THANK YOU


SOMETHING
กลับมาพบกันอีกแล้วค่ะ ยังไม่เบื่อกันใช่มั้ย T^T
สำหรับตอนนี้ก็มีตัวแปลก ๆ แบบคอนทัสโผล่มา 55
ถ้าอยากรู้อะไรก็ติดตามต่อไปและกันเนอะ ^.^
วันนี้ก็เป็นวันดีวันที่ 5.5.55
ขอให้เพื่อน ๆ ทุกคนมีแต่ความสุขแบบ 5555 กันนะคะ
สุดท้ายละ ก็ขอฝากนิยายไว้เหมือนเดิม
ช่วยคอมเม้นส์ แนะนำ และวิจารณ์หน่อยนะคะ
สวัสดีค่ะ ./\.