คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EPISODE#000
EPISODE#000
สายลมหนาวเย็นพัดเข้ามาเมื่อมีแรงจากคลื่นทะเลเป็นตัวกระทำตอนนี้เป็นเวลาค่ำคืนที่ไม่มีแม้แต่แสงดวงจันทร์ มีเพียงแสงสีขาวจากหลอดไฟเท่านั้นเท่านั้นที่ทำให้มองเห็นรอบข้าง ตั้งแต่จำความได้ผมยังไม่เคยเห็นดวงจันทร์ว่ามันจะสวยแค่ไหน
ผมค่อยแหงนมองขึ้นบนฟากฟ้ามาตลอด มันไม่มีอะไรอยู่บนฟ้าเลย ดินแดนยูมิของเราเป็นดินแดนแห่งทะเลสีฟ้าครามกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา มีอาณาเขตติดกับทิศตะวันออกดินแดนยูเมะ ทิศตะวันตกซึ่งเป็นดินแดนยูมิด้วยกันคนที่คุมดินแดนั่นคือเพื่อนผมเอง มันชื่อว่า นามิคาเสะ เซริว มันได้เป็นหัวหน้าพรรคนามิคาเสะ พ่อของมันสละตำแหน่งให้มันขึ้นแทนเพราะความละลายใจในความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจ
ไอ้เซริว มันล้ำหน้าผมไปแล้ว ผมเทียบกับมันไม่ติด
มันคือหัวหน้าพรรค ส่วนผมคือว่าที่ผู้นำพรรค
คติของผมคือ เกิดมาเพื่อเป็นผู้นำ ไม่ใช่ผู้ความหลังใคร
พรืด..!!
เสียงประตูถูกเลื่อนออกจากัน
“พ่อเข้าทำไม”ผมหันไปถามพ่อเมื่อเขาเข้ามาขัดจังหวะความคิดของผม
“การประชุมจบแล้ว ฉันมีเรื่องต้องบอกให้แกรู้”
“ไม่จำเป็นเพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับคอนนอกอย่างผม”ผมพูดประชดพ่อแต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่สนใจผมอยู่แล้ว
“ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญฉันคงไม่มา”พ่อผมพูดตัดบททิ้ง
“พ่อมีอะไรล่ะ พูดเสร็จก็รีบออกไป ผมไม่อยากเห็นหน้าพ่อตอนนี้”ผมพูดพลางมองออกไปยังนอกหน้าต่าง
“ฉันจะไม่พูดอ้อมค้อมกับแก แกจะต้องแต่งเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างดินแดน
“ทำไมต้องเป็นผม”หางตาของผมเล่ห์มองไปทางพ่อเล็กน้อย
“เพราะแกเป็นลูกของฉัน และที่สำคัญแกอย่างใช้สายตามองฉันแบบนั้นฉันไม่ชอบ”พ่อผมพูดเสียงเย็น ผมรู้ว่าพ่อคงจะโกรธที่ผมไม่ยอมก้มหัวให้กับเขาเหมือนคนอื่น
“ผมไม่แต่ง ไอ้เซริวมันก็แต่งได้ไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่ให้มันแต่งไปสะล่ะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรพ่อก็มักจะปรึกษามันไม่ใช่เหรอ”
“แกน้อยใจยังงั้นใช่ไหมชินเร แกเป็นลูกคนเดียวของฉันเป็นทายาทรุ่นต่อไปที่จะต้องดูแลพรรคนานามิต่อจากฉัน จำไว้ไม่มีใครสู้แกได้ ฉันบอกแล้วไง แกเกิดมาเป็นผู้นำไม่ใช่ผู้ตาม”
“ถึงยังงั้นผมก็ไม่แต่งมันไม่ใช่ธุระโกงการอะไรของผม”ผมพูดปัดๆ
“แกไม่อยากเจอดวงจันทร์หรือไง”สายตาที่เลื่อนลอยของผมกลับแข็งกร้าวขึ้น
“พ่อหมายความว่ายังไง”ผมถามพ่อเสียงสั่น
“ฉันเป็นพ่อแก ฉันรู้ทุกอย่าง แกชอบมองขึ้นบนฟ้าเพราะแกหาอะไรสักอย่างบนฟ้า คนอย่างแกไม่มีทางหาดวงจันทร์เจอได้หรอก ท้องฟ้าของพวกเราไม่มีสิ่งที่แกหา แต่ท้องฟ้าอีกที่มันมีสิ่งที่แกตามหาอยู่”พ่อกำลังเล่นตลกอะไรกับผมอยู่หรือเปล่าทำไมถึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมา
“ผมจะบอกพ่ออีกครั้ง ผมไม่มีทางจะไปเหยียบดินแดนของศัตรู”พ่อผมคงจะสติเสื่อม พ่อก็รู้ว่าผมเกลียดพวกมันมากแค่ไหน
“แกจะต้องเปลี่ยนความ ถ้าได้ลองเจอกับท้องฟ้าท่ามกลางภูเขาที่สวยงาม”
“ผมไม่ได้อยากเจอท้องฟ้าเพราะผมเห็นมันทุกวัน”ผมตอบกลับพ่ออย่างเจ็บแสบ
“ท้องฟ้าท่ามกลางภูเขามีดวงจันทร์สวยเด่นลอยประดับฝากฟ้า แกไม่อยากจะลองเอาดวงจันทร์ดวงนั้นมาลอยประดับท้องฟ้าที่มีน้ำทะเลโอบล้อมขุนเขาหรอกเหรอ มันน่าจะสวยทีเดียว”
“แบบนั้นดวงจันทร์ก็ลอยหนีไปไหนไม่ได้นะสิเพราะถูกทะเลกักขังเอาไว้”
“หากแกเอาดวงจันทร์มาได้ มันคือสมบัติของจะทำยังไงกับมันก็ได้ จะบำรุงรักษาให้สวยงาม หรือจะทำลายให้พินาศย่อยยับแกก็มีสิทธิ์ทุกอย่าง”
“เหมือนที่พ่อทำกับแม่ใช่ไหม”ใช่แล้วพ่อมีความคิดแบบนี้ถึงได้ทำร้ายจนต้องตรอมใจตาย
“ไอ้ชินเร ฉันพยายามพูดดีๆกับแกแล้วนะ แม่แกตายเพราะตัวเองไม่ใช่ฉัน”
“ผมบอกพ่อไปแล้วนิ มันไม่ใช่ธุระโกงการอะไรของผม ใครก่อเรื่องก็ให้คนนั้นแก้ปัญหาไป มันไม่เกี่ยวกับผม เรื่องนี้มันเกี่ยวกับ ไอ้เซริวและพ่อของมันโน้นที่เป็นฝ่ายสร้างปัญหา”ผมพูดอย่างไม่ใยดี
“มันก็ไม่ใช่โกงการอะไรของฉันเหมือนกันที่ต้องมาเสียเวลาพูดกับแกไอ้ชินเร...เซริว จัดการ”พ่อผมตะโดนสั่งไอ้เซริวเสียงดัง แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมพ่อผมเข้ามาในห้องของผมแค่คนเดียว
“พะ...พ่อ..”อยู่ๆก็มีคนมาล็อกคอผมและเอาผ้ามาปิดจมูกผม ผมเหลือบมองไปดูใบหน้าไอ้คนที่ทำแบบนี้กับผม มันคือไอ้เซริวที่พ่อผมตะโกนสั่งมันเมื่อกี้
“โทษทีว่ะชินเร หึหึๆ”น้ำเสียงหัวเราะของมันทำให้ผมยิ่งแค้นมันเพราะมันทำกับผมแบบนี้
“ชินเร พอแกตื่นขึ้นมาแกจะได้สิ่งที่ฉันบอกแกมาเป็นภรรยา รับรองฉันหาสิ่งคู่ควรให้กับแกเสมอไอ้รักลูก”
สติของผมสิ้นสุดลง คำพูดของพ่อผมฟังมันไม่ถนัด ถึงปากพ่อจะขยับแต่เสียงที่ได้ยินมันกลับแผ่วเบา ผมรู้แล้วผมกำลังจะหมดสติไปพวกนั้นวางยาสลบผมเพื่อจะพาผมไปดินแดนที่ผมเกลียด
ดินแดนแห่งยูเมะ ดินแดนแห่งความฝัน
ไม่ผมไม่เคยปรารถนาจะไปที่นั่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว
TBC
ความคิดเห็น