(((สะดุดรัก พิทักษ์หัวใจนายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #1 : ยัยปีศาจ[[100%]]

เห่อๆ ก็ไมรู้จะตั้งชื่อตอนแรกว่าอะไรดี อิอิ ตั้งได้ไร้สมอง ยังไงก็อ่านๆไปเหอะค่ะ คลายเครียด กันไป หรือจะยิ่งเครียดหนักเข้าไปกว่าเดิม T0T

เราแต่งไม่เก่งนะ แต่มั่นใจว่าพออ่านได้ งั้นลองตอนแรกชิมลางไปก่อน

หนุกไม่หนุกยังไงก็อ่านดูเหอะ

โชคดีค๊าบบบบ

.....

   เย็นวันศุกร์ หลังจากสอบปลายภาคเสร็จ

   ฉันเดินตรงดิ่งมายังหลังโรงเรียนแต่เพียงผู้เดียว ในมือกำกระดาษแผ่นเล็กๆที่ยับยู่ยี่จนดูเหมือนกับว่าเป็นวัตถุกลมๆ  แต่ความจริงแล้วในนั้นมันเป็นข้อความที่ท้าให้ฉันออกมาที่นี่คนเดียวต่างหาก

   ฉันเดินมาจนถึงรั้วหลังโรงเรียนที่เงียบสงัดจนได้ยินเสียงฝีเท้าตัวเอง แล้วก็ต้องหยุดกึก ยืนจังก้าประจันหน้ากับต่างสถาบัน 5 คน

   “มีธุระอะไร”ฉันพูดห้วนๆ กับยัยกระโปรงลายสก๊อตสีฟ้า ทั้ง5คน

ยัยพวกนั้นมองหน้ากันเลิกลั่ก พลางเดินถอยไปคนละก้าวสองก้าว

   “นี่แกแน่ใจนะ ว่าไม่ผิดตัวแน่น่ะ”หนึ่งใน5ที่ดูเหมือนจะเป็นยัยแกนนำหันไปพูดกับอีกคน

   “จะไม่ให้แน่ใจได้ไง ฉันเป็นคนส่งจดหมายกับมือเลยนะ”อีกคนทำท่าฮึกฮัด

   “แล้วทำไมยัยนี่ถึงดูท่าทางไม่เหมือนกับยัยปีศาจเลยล่ะห๊ะ”

   “นั่นสิ แกแน่ใจนะว่าถูกตัวแล้วน่ะ ฉันไม่อยากรังแกเด็กหรอกนะ”

ยัย5คนนั้นพูดกันซักพัก ก็หันกลับมาที่ฉัน ที่ยืนเอามือท้าวเอวอยู่

   “นี่...แกเป็นยัยปีศาจของพอเฟ็ทใช่มั๊ย”หนึ่งในห้าเดินตรงมาประจันหน้ากับฉันจนเกือบจะชิดกัน ฉันพยักหน้าน้อยๆ

   “เห๊อะ...ไม่อยากจะเชื่อเลยให้ตาย ยัยปีศาจของพอเฟ็ทไฮสคูลที่ชื่อเสียงร่ำลือว่าไม่เคยแพ้ใคร จะผอมบางแถมตัวเล็กเท่าลูกหมาแค่เนี้ย ฉันว่าไม่ต้องให้ถึงมือยัยปีศาจของโรงเรียนเราหรอก แค่ฉันเธอก็คงจะรอดยากแล้วล่ะ”เจ้าของเสียงพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาทำสีหน้าเหยียดๆพลางมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่เท่านั้น ยัยนั่นยังเอื้อมมือมาบีบต้นแขนฉันด้วย

   “แล้วไง”ฉันหันไปมองยัยนั่นสายตาแบบเดียวกัน

   “ถ้าแกฉลาดพอก็คงจะรู้ใช่มั๊ยว่าที่พวกฉันลงทุนมาที่นี่ ก็เพราะอะไร”

   “ใช่ ฉันรู้...ก็พวกแกจะมาให้ฉันฆ่าหมกส้วมไง”ฉันผลักยัยนั่นออกอย่างแรงจนกระเด็นไปโดนอีกคน

   “โอ๊ย นี่แกจะอวดเก่งมากเกินไปแล้วนะ”ยัยคนที่โดนผลักใส่วีนขึ้นแล้วง้างหมัดตรงมากระชากคอเสื้อฉัน แล้วกำปั้นยัยนั่นก็ลอยมากระแทกหน้าฉันเต็มๆจนต้องล้มกลิ้ง อีก4คนตามมารุมฉันอีกฉาดใหญ่

ฉันถูกล็อกตัวจากด้านหลังแล้วก็โดนเรียงคิวซ้อมจนน่วมไปทั้งตัว พอเห็นว่าฉันหมดแรงคนที่ล็อกฉันจากด้านหลังก็หันมาซ้อมฉันด้วย ตอนนี้ฉันหมอบหน้าลงกับพื้น ยัย5คนนั้นทั้งเตะทั้งถีบเต็มตัว เต็มหน้า จนตัวฉันมีแต่รอยรองเท้าเต็มไปหมด รวมถึงบาดแผลที่หน้าและตามตัวด้วย

   “แค่นี้ก็คงจะหายซ่าแล้วมั้ง...กระจอกจริงๆ”ยัยแกนนำกระชากผมฉันขึ้นมาแล้วพูดกรอกหูฉัน ก่อนที่จะไสหัวออกอย่างแรง

   “ยัยปีศาจของที่นี่ต้องมาสยบให้พวกเรา เฮ้อ อนาถ”หนึ่งในห้าพูดพลางเน้นเสียงย้ำๆ

   “นี่ฉันยังไม่ได้ออกแรงเลยซักนิดก็หมอบแล้วหรอเนี่ย เฮ้อ ว่าจะได้ยืดเส้นยืดสายซักหน่อย”

   “เดี๋ยวต้องไปประกาศให้ทั่วโรงเรียนเลยนะว่ายัยปีศาจของพอเฟ็ทมันกระจอกงอกง่อยขนาดไหน ฮะๆๆๆ”ยัยห้าคนนั้นหัวเราะปากกว้างเมื่อเห็นว่าฉันล้มกลิ้งขลุกๆ พลางพูดจาเหยียดหยามตำแหน่งยัยปีศาจของฉันอย่างเต็มที่

   “งั้นฉันจะไปประกาศให้ทั่วเว็ปมืดของโรงเรียนเราเลย เราจะได้เก็บแต้มแล้วไปชิงเป็นยัยปีศาจรุ่นต่อไปดีมั๊ย ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ”

ทั้ง5หัวเราะอย่างสะใจ แล้วก็กำลังจะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องตกใจสุดขีด กับภาพตรงหน้า

  “(O0O)!”

   “น่ะ นี่ แกลุกขึ้นมาจากตรงนั้นได้ไงอ่ะ”ยัยแกนนำอ้าปากค้าง

   “ตะกี๊ฉันเพิ่งซัดแกไปไม่ใช่รึไง”ยัยจมูกบานที่ต่อยฉันเมื่อกี๊ก็ตกใจไม่แพ้กันนัก

   “ นะ นี่มันเรื่องตลกอะไรกันเนี่ย ที่ที่แกควรอยู่หลังจากเมื่อกี้คือโรงพยาบาลไม่ใช่รึไง”ยัยแกนนำพูดก่อนที่ทั้ง5คนจะยืนตะลึงตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้

ฉันลุกขึ้นยืนบนรั้วอิฐสีแดงเก่าๆของโรงเรียนพลางบิดซ้ายบิดขวาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปปัดฝุ่นตรงหัวไหล่เบาๆ

   “พวกแกเป็นอะไรไป เมื่อตะกี๊ฉันให้พวกแกวอร์มต่างหาก”ฉันพูดก่อนที่จะกระโดดลงมาจากรั้วที่สูงราวๆ2เมตร ทั้ง5คนถอยกรูเล็กน้อย

   “นี่แกขึ้นไปอยู่บนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”ยัยแกนนำพูด

   “แล้วคิดว่าฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ...รึจะเป็นตอนที่พวกแกพูดว่าจะเก็บแต้มไปเป็นยัยปีศาจ รึว่าจะเป็นตอนที่แกพูดว่ายัยปีศาจอย่างฉันมันกระจอกงอกง่อยแค่ไหน เอ๊ ตอนไหนน๊า...”ฉันยิ้มๆพลางทำสีหน้าครุ่นคิด

 
  “แกมัน”

   “..........”

 “ยัยปีศาจ”

  “แล้วพวกแกคิดว่าคนที่กระจอกจนยอมให้พวกแกรุมฟรีๆเนี่ย สมควรจะได้เป็นยัยปีศาจของโรงเรียนคู่แข่งพวกแกมั๊ยล่ะ”ฉันพูดพร้อมเดินตรงไปที่ยัยพวกนั้น

   “จะยังไงก็ชั่ง ฉันจะเอาเลือดหัวแกออกให้ได้”ยัยแกนนำกำหมัดแน่น

   “ก็ลองดู”

พอพูดจบยัยพวกนั้นก็เข้ามาล้อมฉัน เป็นวงกลม ยัยจมูกบานตรงเข้ามาท่าเดิม ฉันยกขาแล้วถีบยอดอกยัยนั่นไปเต็มแรง แล้วหันกลับมาเล่นงานอีกคนที่กำลังใช้ขายาวๆเตะมาแต่โดนฉันล็อกไว้แน่นแล้วก็ผลักจนไปติดกำแพง ยัย3คนที่เหลือเข้ามารุมทึ้งฉันพร้อมกัน ฉันกำลังจะถูกล็อกจากข้างหลังแต่ว่าฉันเอาศอกฟันหน้ายัยหึกนั่นไว้ทัน แต่ไม่วายยัยจมูกบานลุกขึ้นมาล็อกฉันได้ ฉันถูกล็อกแน่นจนรู้สึกเหมือนแขนกำลังจะหลุดออกทั้ง2ข้าง แล้วอีกสองคนที่เหลือก็ตรงเข้ามาแต่ฉันก็กระโดดถีบยอดหน้ายัยสองคนนั่นเข้าจนล้มไม่เป็นท่า ฉันหันหน้าไปจ้องยัยจมูกบานที่ล็อกฉันเขม็ง ยัยนั่นผลักฉันจนล้มไปที่พื้นแล้วก็ขึ้นคร่อมพลางจะใช้มือกระชากผมฉัน ฉันเลยรูดคอซองยัยนั่นแน่นจนไปรัดไว้ที่คอแล้วก็ผลักยัยนั่นออก ฉันชุลมุนกับการจัดการยัย5คนนี่พักใหญ่จนสีของฟ้าเริ่มมืดลง มืดลง

เพล้ง!!!!!!!!!

   “ไง...พอใจกันรึยัง สะใจแล้วใช่มั๊ย”ฉันพูดหลังจากทุ่มขวดเบียร์ไปที่ยัย5คนที่นอนกลิ้งรวมกันอยู่ตรงหน้า

โครม!!!!!!!!!

   “รึแกยัง ห๊ะ หรือว่าแก”ฉันถีบโต๊ะเก่าๆที่อยู่ข้างๆล้มลงแล้วชี้ปากฉลามไปใส่หน้ายัยนั่นบ้างยัยนี่บ้าง แต่ละคนสั่นหัวหงึกหงัก

   “แล้วไง ที่พวกแกพูดว่ายัยปีศาจอย่างฉันมันกระจอกงอกง่อย ต่ำเตี้ยเรี่ยดินนัก พวกแกจะรับผิดชอบคำพูดพล่อยๆนั่นยังไงไม่ทราบ ห๊ะ”ฉันพูดหลังจากขว้างปากฉลามในมือไปโดนกำแพงจนแตกละเอียด

   “พะ พวกเรา ผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตด้วย”ยัยแกนนำที่เมื่อกี๊ยังอวดดีกับฉัน ตอนนี้หน้าปูดจนดูสารรูปไม่ออกว่าใช่คนเดียวกับเมื่อกี้รึเปล่า พูดพลางจะเข้ามาเกาะขาฉัน

ฉันจ้องหน้ายัยนั่นเขม็งทำให้ยัยนั่นสต๊อบอย่างกับมีคนไปกดรีโมท

   “จะไสหัวไปไหนก็ไปได้แล้ว ฉันไม่อยากให้เลือดโสโครกของพวกแกมาหยดบนดินของพอเฟ็ท”ฉันตะเพิดยัยพวกนั้น แต่แทนที่จะคลานออกไป กลับวิ่งเร็วจี๋เมื่อคำสั่งออก

ฉันยืนท้าวเอวมองดูยัยพวกนั้นวิ่งออกไปจนลับตา

ถุ้ย!

   “นึกว่าจะเก่งซักแค่ไหน กะอีแค่พวกอยากดังแต่ไร้ฝีมือ”ฉันสบถกับตัวเองหลังจากบ้วนเลือดเค็มๆลงที่พื้น ไม่คิดเลยว่าชีวิตการเป็นยัยปีศาจของฉันจะต้องมาเจอยัย5คนที่ฝีมือห่วยแตกที่สุดเท่าที่เคยสู้มา ไม่ได้ดูสารรูปตัวเองซะมั่ง คนอย่างฉันน่ะขอฆ่าตัวตายดีกว่าตายเพราะพวกกระจอก...

เฮลโหลววววววววววว   ฉันเอง ยัยปีศาจแห่งพอเฟ็ท ไฮสคูลผู้มีชื่อเสียงกระฉ่อนนักแล หึๆ ฉันมีชื่อว่า สตาร์ หรือคุ้นๆหูที่มีคนเรียกก็ สตาร์ยัยปีศาจ โฮะๆ ตำแหน่งนี้ไม่ได้เป็นกันง่ายๆนะ กว่าฉันจะมีฉายานี้ให้คนเรียกกันรื่นหูเนี่ย ต้องบอกว่าสู้มามากกว่าสิบครั้ง เพราะต้องล่าถึง5000แต้ม ถึงจะมีสิทธิ์เข้าชิงเป็นยัยปีศาจซึ่งมีการจัดไฟต์(ลับๆ)ที่สนามกีฬากลางทุกปี แล้วฉันยังเป็นสถิติแรกของยัยปีศาจที่อายุน้อยที่สุด นั่นก็คือ16ปีนั่นเอง แล้วไม่ใช่ว่าจะเป็นตำแหน่งที่ได้เพื่ออยากเท่ห์หรืออยากมีอำนาจอะไรหรอกนะ ขอบอกว่ายัยปีศาจนี่งานเข้าสุดๆ เพราะต้องปกป้องโรงเรียนอย่างถวายหัวเลยล่ะขอบอก แต่ว่าโฮะๆ เวลาจะไปไหนก็มีแต่คนกลัวฉันล่ะ บางคนแค่หน้าฉันก็ยังไม่กล้ามอง หรือบางคนก็ชอบมาท้ารุมฉันอย่างยัย5คนเมื่อกี้ แต่ฉันไม่กลัวหรอกนะ เพราะอะไรน่ะหรอ

คำตอบเดียว

ฉันเก่งย่ะ!!!

ฉันแหลมหน้าออกมาจากห้องน้ำในหอพักอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ป่านนี้ยัยเอพริลเพื่อนเสนียดตัวดีคงจะหลับแล้วตื่น หลับแล้วตื่นไปซัก3ตลบได้แล้วมั้งเนี่ย 

   “สตาร์”

   “กรี๊ดดด”

   “ตกใจอะไร นี่ฉันเองเห็นมั๊ย”ยัยเอพริลชี้ให้ดูหน้าตัวเองที่พอกขี้หมูไว้รึไงก็ไม่รู้ เหม็น แหวะ

   “นึกว่าผีซะอีก ยัยบ้า มาเงียบๆ”ฉันเอามือลูบอกตัวเองเบาๆ

   “ใครกันแน่มาเงียบๆ แล้วนี่ไปตีใครมาอีกเนี่ย หน้าเยินมาเชียว นี่เดือนนี้นับๆดูแล้วแกไปตีกับคนอื่นมาเกือบสิบครั้งแล้วนะ เบาๆหน่อยเหอะ ก่อนที่แกจะไม่ได้แก่ตายนะฉันขอเตือน”เอพริลโยนกล่องยามาให้ฉันที่นั่งอยู่ที่เตียงสีเหลืองหลังเล็กๆของฉัน บ่นอยู่ได้น่ารำคาญชะมัดนี่ถ้าแกไม่ใช่เพื่อนฉันตั้งแต่อนุบาลล่ะก็ฉันจะ ตัดลิ้นให้เป็ดข้างโรงเรียนกินเลยคอยดู ชิ

   “ก็ยัยเด็กเพริสไฮสคูลนั่นมันมาหาเรื่องฉันถึงที่นี่ นี่ไม่จับมัดทิ้งไว้ในห้องเก็บของเหมือนพวกยัยดอนน่าครั้งที่แล้วก็โชคดีแค่ไหนละ”ฉันพูดพลางเอาพลาสเตอร์ยาติดหางคิ้วที่แตก แล้วก็รอยข่วนยับที่ข้างแก้ม

   “ฉันล่ะอยากจะบ้าตายกับแกจริงๆเลยนะยัยสตาร์ ฉันว่าแกสละตำแหน่งยัยปีศาจให้คนอื่นไปเหอะ เหนื่อยแทนว่ะ”

   “ได้ไงอ่ะ ถ้าไม่ให้ฉันอยู่ตำแหน่งยัยปีศาจแล้วจะให้ฉันอยู่ตำแหน่งอะไร”ฉันยืนขึ้นจังก้า ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่มีทางยอมเด็ดขาด จะให้ฉันเลิกเป็นยัยปีศาจหรอ ฝันไปเหอะย่ะ ถ้าให้ฉันเลิกก็เสื่อมดิ...หมายถึงคนเสื่อมความเกรงกลัวน่ะ

   “ก็แกก็เลือกเอาอย่างอื่นสิ มีตั้งเยอะแยะ เลือกตำแหน่งดีๆซักอย่างไม่ได้รึไง”แล้วตำแหน่งดีๆที่แกว่ามันก็มีทั้ง ควีน ลีดเดอร์ แล้วก็การ์ดงั้นหรอ ไม่เห็นจะดีกว่ายัยปีศาจของฉันตรงไหน รึว่าจะให้เป็นฮีโร่ ไม่เอาด้วยหรอกนะยะ 

   “แล้วแกคิดว่าหนังหน้าอย่างฉันจะมีคนเอาไปเป็นควีน ยืนยิ้มโบกมือป้อยๆ นั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อทั้งวันทั้งคืนงั้นหรอ มันคนละแนวกับฉันเลยนะนั่น”ฉันพูดพลางจับไหล่ยัยเอพริลมาเขย่าๆ ยัยนี่ก็ตัวโตเป็นบ้า สูงตั้ง170เซน ส่วนฉันแค่163 โอ๊ย อิโย่ง

   “น้อยๆหน่อยเหอะ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าที่แกต้องมารับมือกับพวกล่าแต้มละกัน”

   “เอาไว้ให้คนอื่นทำเหอะ แต่ว่าตำแหน่งฮีโร่เนี่ย จองไว้เป็นแฟนกับยัยปีศาจได้เปล่าอิอิ”

   “ยัยต๊องนี่ แกเป็นยัยปีศาจที่ติ๊งต๊องที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยนะรู้มั๊ย”ก็ไม่อยากให้เครียด

   “อายุน้อยที่สุดด้วย อย่าลืมดิ”

   “นั่นแหละ งั้นตอนนี้เราก็จบม.4แล้ว แกต้องเลิก”เอพริลพูดพลางเอานิ้วจิ้มแผลที่มุมปากฉัน เจ็บนะเนี่ย

   “ไม่...เลิกพล่ามเรื่องนี้ซักที ให้ตายฉันก็จะเป็นยัยปีศาจ”ฉันยืนกรานก่อนที่จะขว้างกล่องยาคืนให้ยัยเอพริล แล้ววิ่งออกมาที่ดาดฟ้าห้องนอน

   “ฉันคือยัยปีศาจจจจจจจจจจจจจจจจจ!!!!!!!!!!!!”

ฉันตะโกนก้อง ไฟทั้งหอพักตั้งแต่ชั้น7ที่ฉันอยู่ไปจนถึงชั้นหนึ่งเปิดพรึ่บ พรั่บ ก่อนที่จะมีคนโผล่หน้ามามองฉันจากทางหน้าต่าง ฉันหันหน้าไปจ้องยัยพวกนั้นเขม็ง จากแถบด้านซ้าย ย้ายไปแถบด้านขวา คนที่โผล่ออกมาดูฉันกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วไฟห้องก็ปิดพรึ่บอย่างรวดเร็ว ฉันหันกลับไปจ้องยัยเอพริลที่กุมขมับตัวเองอยู่ในห้อง

ตำแหน่งของฉัน ถ้าใครอยากให้เลิก ก็มาหักขาฉันก่อนก็แล้วกัน...

.........................
..............
.......



เป็นยังไงบ้างกับตอนแรกนี่ งุงิ(ภาษาไรฟร่ะ)

หวังว่าจะชอบนะจ้ะ

แต่ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะ

เราชินแล้วล่ะ T_T (ออกแนวเศร้านะหล่อน)

ตอนหน้า

ถึงฤดูแห่งกาลล่าแต้มแล้ว

‘ฤดูออกล่า’    เย้!!!!!! (จะเย้ เพื่อ...?)