รอ....

ข้อมูลเบื้องต้น

 (เปิดลำโพงตอนอ่านด้วยนะคะ ^ ^)

รอคอย

ฉันหันหลังให้ตัวเองในกระจก 

มองออกไปภายนอกหน้าต่าง ต้องการที่จะพบใครสักคน

เสียงนาฬิกาทุกวินาทีย้ำเตือนว่าเขาจะไม่มีทางกลับมา

................................

เฝ้าคอย

ผมวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่มีทางปฎิเสธได้

ภายหน้ามีความตายรอผมอยู่ ไม่ต้องการให้เธอเสียใจเพราะผม

เสียงลั่นไกดังขึ้นรัวและเร็วขึ้น ทำให้ผมมั่นใจว่าเธอกำลังรอผมอยู่

เนื้อเรื่อง

                “คุณจะไม่เป็นอะไร คุณจะกลับมาหาฉัน”

                คำพูดลอยๆที่ฉันมอบให้เขาก่อนที่เขาจะจากฉันไป โดยที่ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาหรือเปล่า ฉันรักเขาเหลือเกิน ฉันพยายามเข้าข้างตัวเอง มองตามแผ่นหลังที่เดินจากไปของเขา รถกระบะเก่าๆสีเขียวขี้ม้าค่อยๆขับจากไป ตรงไปเรื่อยๆไปหาความตาย ไม่อาจเอ่ยคำใดๆ น้ำตาที่กั้นไว้เพื่อไม่ให้เขาเห็นไหลลงอาบแก้ม ฉันไม่อาจบอกได้ ‘ลูกของคุณและฉัน’ อยากบอกเหลือเกินเรากำลังมีลูกด้วยกัน ฉันจะทำให้เขาทุกข์ไปมากกว่านี้ไม่ได้ ขอเก็บความทุกข์ทั้งหมดไว้ที่ฉันคนเดียว

                “ผมจะกลับมา ผมจะกลับมาหาคุณให้ได้”

                คำพูดสุดท้ายที่ผมพูดกับเธอ ผมรู้ดีว่าไม่มีทางได้กลับมาหาคุณอีก ผมรู้ดีที่สุด ผมมองเธอจากบนรถ เธอยืนอยู่หน้าบ้านจนผมลับไป ไกลออกไปๆ จนไม่สามารถมองเห็นบ้านตัวเอง ผมอยู่กับคุณเสมอแม้ว่าตัวเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม.... ผมอยากบอกเธอ ถึงในใจผมจะคิดอย่างนั้นแต่ผมรู้ว่าผมไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ผมอยากกลับมาหาเธอ ‘ลูกของเรา’ เธอกำลังท้อง ผมเห็นเธอแอบไปหาหมอ ผมอยากกลับมาหาลูกผมสักครั้ง หากผมพูดออกไปว่าผมรู้ เธอจะเสียใจมากกว่านี้ ผมบอกไม่ได้ การที่เธอร้องไห้เพราะผม แค่นี้ก็เกินพอแล้ว

 
               เสียงร้องไห้ของเด็กตัวน้อยวันนี้เป็นวันเกิดครบ 5 ปีของเขา ผ่านมานานมากแล้ว แต่ฉันก็ยังคิดถึงเขาเสมอ เฝ้าคอยทุกวัน มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างคาดหวัง ลูกชายตัวน้อยนั่งวาดรูปอยู่กับพื้น ‘อยากให้เขาได้เห็น’ ลูกชายที่แสนน่ารักของเรา ตอนนี้จิตใจของฉันบอกว่าเขาไม่ได้อยู่บนโลกแล้ว แต่ฉันก็พยายามฝืนคิดเสมอว่าเขายังอยู่ อย่างน้อยก็ในใจของฉัน “ลูกอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดจ๊ะ” ฉันเดินไปนั่งข้างๆลูกน้อย “คุณพ่อครับ” คำพูดที่ออกจากปากของลูกสาวทำให้น้ำตาของฉันไหลอาบแก้ม.......

             เสียงปืนและระเบิดดังรอบตัวไปหมด ทุกก้าวของผมเต็มไปด้วยความตาย 5 ปีที่ผ่านมาผมถูกฝึกหนักทุกอย่างมีแต่ความทรมาณ  การที่ผมอยู่มาจนถึงตอนนี้ก็เพราะเธอ  ผมมองเพื่อนร่วมชะตาที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ยิ่งย้ำเตือน ‘อยากพบเธออีกครั้ง’ ผมได้ลูกชายหรือลูกสาว “การที่เรารอดกับไป คือสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิต” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น ทหารทุกคนวิ่งตรงไปข้างรวมถึงผมด้วย แม้ว่าผมจะไม่เชื่อแต่ผมคงต้องรอมัน”ชะตา”................

                ฉันยืนอยู่หลังต้นไม้ที่ท่าเรือไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองอีกด้านของต้นไม้ ที่เรือลำนั้นจะพาเขามาหรือเปล่า ถ้าไม่มาล่ะ เมื่อคิดดังนั้นฉันก็ลงไปนั่งร้องไห้กลับพื้น ลูกชายของ ‘เรา’ ได้แต่ยืนมองฉันด้วยสายตาแปลกใจและสงสัย วันนี้เป็นวันเกิดของเขา วันเกิดปีที่ 7 ปีที่เขาจะต้องกลับมา “คุณพ่อจะกลับมาหรือเปล่า” ลูกชายของฉันถามฉัน “แม่ไม่รู้ แม่ไม่รู้อะไรเลย” ฉันสะอื้นหนักกว่าเดิม นี่ไม่ใช่เวลามาเสียใจ

ผมยืนมองเรือลำใหญ่ที่พาผมกลับมาจากที่ที่ผมเกลียด หลังต้นไม้มีต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่ เธออยู่ที่ไหน ผมมองรอบๆ ไม่เห็นแม้แต่เงา หรือเธอจะลืมผมไปแล้ว ความคิดที่ชวนให้ผมเจ็บปวด ผมไม่อยากจะเชื่อมัน แต่เธอไม่มา เด็กสาวตัวน้อยกระโดดกอดพ่อของเธอ ลูกผมจะน่ารักแบบนี้หรือเปล่า แต่ผมอยากได้ลูกชาย นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้

ผม(ฉัน)ตัดสินใจหันไปมองอีกฝั่งของต้นแอปเปิ้ลหวังว่าจะได้พบกันอีกครั้ง..........


T^T ไรเตอร์ร้องไห้เอง ไม่ต้องร้องไห้กันอีกแล้วนะ 
ไรเตอร์จะรับความทุกข์นั้นเอง