คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่1
บทที่1 จุดเริ่มต้นของเรื่อง
เวลา23.07 เป็นเวลาของใครหลายคนที่อยู่ในยามนิทารและส่วนใหญ่มักจะฝันถึงเรื่องราวของตนเอง
ที่ประเทศไทย จ.ปทุมธานี ณ คอนโดที่โคตรใหญ่พอสมควร
นามิ
“เฮ้อ ทำรายงานของอาจารย์โหดเสร็จสักที ”เธอพรรณาอยู่คนเดียวในบ้านแล้วเธอก็หันไปทางหน้าต่างของคอนโด เธอเดินไปเปิดกระจกเลื่อนเพื่อไปดูดาวดวงเดียวที่ส่องสว่างอยู่ในเมื่องแสงสี
“ว้าว สวยโคตรสาธุขอให้ลูกหมูเอ้ย ขอให้ฉันหลับฝันดีพรุ่งนี้ตื่นมาไปมหาลัยไม่โดนอาจารย์โหดเทศด้วยเทิด”เธอเอามือขึ้นไหวดวงดาว(ช่างกล้า-ต้นน้ำ)
“เอาล่ะเตรียมตัว....ครอก”นามิเอาหัวลงหมอนปุ๊บหลับเลย
ในฝันของนามิ
“เฮ้ย ฉันอยู่ที่ไส เอ้ยที่ไหนเนี้ย”นามิพูดกับตนเอง
“พี่สาวคร้าบบบบบ”อยู่ๆมีเสียงเด็กผู้ชายตะโกนเรียกให้เธอหันมา
“มีอะไรหรอจ๊ะน้องชาย”นามิเดินกึ่งวิ่งไปทางเด็กคนนั้น
“พี่สาวช่วยอะไรผมหน่อยสิครับ”
“ว่ามาเลย^__^ ”
“ช่วยไปเอาคลุ่ยให้ผมหน่อยสิครับพี่สาว”เด็กผู้ชายคนนั้นชี้ไปทางหน้าผาฝังตรงข้าม
“โหย แล้วพี่จะข้ามไปยังไง*0*”นามิทำหน้าอึ่ง
“ทำได้ดิพี่แค่เรียกว่าRainbow(รันโปว-เป็นภาษาสวีเดนแปลว่าสายรุ้ง-ต้นน้ำ)”
“อืม....Rainbow”
อยู่ๆก็มีสายรุ้งเป็นทอดสะพานยาวลงมา
“สุดยอดเลย ไปกันเถอะ”นามิจับแขนเด็กผู้ชายคนนั้น
“พี่สาวไปเหอะ”เด็กชายคนนั้นพลักนามิให้ไปตรงสะพานสายรุ้ง
“ไม่ไปด้วยกันล่ะ”
“ผมลืมของไว้พี่ไปก่อนเลย”เด็กคนนั้นตะโกนไล่หลังนามิที่เดินอยู่
“จ้า”แล้วนามิก็เดินข้ามสะพานไปตรงหน้าผาฝังตรงข้ามสำเร็จ
“เฮ้อ ถึงจนได้เหนื่อยชะมัด”(อ้วนแน่ๆ-ต้นน้ำ // อย่ามาว่ากันนะ-*- -นามิ)
“มาช้าจริงเลย”นามิทำหน้าเซ็งเป็ด
“เอ๊ สะพานหายไปไหนเนี้ย”นามิสงใสที่สะพานหาย
ฟู้ มีหมอกควันมากมายมาลายรอมนามิเต็มไปหมด
“อะไรกันเนี้ยยยยยยยยยยยย”
ที่ประเทศอิตาลี กรุงโรม ณ บ้านมาเฟีย (ตรงไปป่ะ)
วาเรนติโน่ เซสโซ่
“เท่านี้ข้อมูลก็ครบแล้ว ไอ้พวกวองโกเล่นี้มันหาข้อมูลง่ายๆจริงอยากรู้จริงๆเลยว่าบรรพบุรุษโง่ๆของ
พวกมันนี้เป็นไงน้าหน้าตามันคง 555555”วาเรนพูดอย่างสะใจ
“คุณหนูครับ ได้เวลานอนแล้วนะครับ”พ่อบ้าน(ที่โคตรเก่าแก่ง้ำเหงือกที่ไม่รู้จะนอนโลงเมื่อไร)
“ค่ะ พ่อบ้าน”ว่าแล้ววาเรนก็ขึ้นเตียงแล้วปิดไฟนอน
กึก กัก
‘(เสียง เหี้...ไรว่ะ)’วาเรนคิดในใจ
“เบาสิ อย่าเสียงดัง”โจรตัวที่1
“โห ลูกพี่ผมเจ็บนะ”โจรตัวที่2
‘(เฮ้ยๆ ทำไรกันว่ะ)’
“ซิส เบาๆดิลูกพี่ ค่อยเอาออกผมเจ็บ”โจรตัวที่2
‘(โอ้ย กูชักไม่ไหวแล้วโว้ยยย)’
ปึก เสียงเปิดไฟ
“ไอ้พวกโอ้ย.....”วาเรนถูกโจรเอาไม้ฟาดกลางท้ายทอยแล้วสลบไป
“โอ้ย เจ็บ”คาเรนเอามือคำแถวท้ายท้อย
“ไอ้พวกวายสมัยนี้ทำไมมันไม่ดูบ้านตัวเองบ้างว่ะว่าเข้าห้องคนอื่นผิด ไอ้เหี้...เอ้ย”ยังไม่รู้ตัวอีก-ต้นน้ำ
“แล้วฉันอยู่ที่ไหนนี้ย มืดจัง”คาเรนหันซ้ายหันขวา
“พ่อบ้านเปิดไฟหน่อยสิค่ะ…..(ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก)………”คาเรนนั่งกอดเข่าตัวเอง
“ฮ...ฮึก...ฮึก..ฮือ..ฮ...ฮึก...ใครก็ได้ช่วยด้วยฉันกลัว แม่ค่ะ ช่วยหนูด้วย”วาเรนร้องเรียกอย่งฟูม ฟาย เป็นเด็ก
แอ๊ด
“เจ้าเป็นใคร”
ที่ประเทศอิตาลี กรุงโรม ณ หอที่มหาลัยxxxxx
อเล็กเซีย คาล็อกเต้ (เซีย)
“’ฮืม ไอ้ปู้จายเลวไอ้หล่อหลากขี้ไปกินในน้ำ ฮืม T[]T”เซีย
“เฮ้ย เซีย พอเหอะแกเมาแล้วนะ”เพื่อนสาวที่นอนห้องเดียวกัน
“ชั่งหัวมัน มึงไม่เข้าใจหรอกมึงไม่ได้เป็นเหมือนกู ฮือT-T”
“นอนได้แล้วเซีย”
“เขาไม่มมมนอน-0-”
“นอน”
“เขาไม่นอน”
“มึง-จะ-นอน-หรือ-ไม่-นอน-ไอ้-สัต....-*-”
“นอนแล้วT-T”
“ลุก”
“ลุกไม่ไหว-0-”
“มึง-จะ-ลุก-ดีๆ-หรือ-มึง-จะ-ลุก-ด้วย-ตี น-กู”
“ข้อ1”
“เชิญ”
เซียลุกขึ้นแล้วไปนอนที่เตียง
พลัว
“เขาเจ็บง้าTAT”เซียเอามือกุมหัว
“เตียงใคร”เพื่อนสาวชี้
“เตียงมึง”
“แล้วไงต่อ”
“ก็นอนดิ”
“ไอ้คุณมึงเซียอย่าอยู่เลย”เพื่อนสาวเอามือทำท่าจะต่อย
“ว้ากกกก จะไปนอนที่แล้วจ้า”เซียกระเด้งตัวไปนอนที่เตียงตัวเอง
“ดีมากครั้งหน้าถ้าแกทำให้ฉันวีนแตกอีก ตาย”เพื่อนสาวเน้นคำว่า ตาย แสดงว่าก็ตาย
“พรุ่งนี้แกเก็บเครื่องดื่มที่แกกินด้วยนะ”
“งืม....”
ว่าแล้วเพื่อนสาวก็ปิดไฟนอน
ตู้มมมมมมม
“กริ๊ดดดดดดดดดด”
ที่ประเทศอิตาลี กรุงโรม ณ บ้านหลังเล็กๆ
มินทร์
“เฮ้อ150 ยูโร อืม เท่ากับเงินไทย 7700 บาทเอง ถ้าเป็นเงินของที่นี้คงซื้ออะไรได้ไม่มากเนอะเจ้ามาน้อย”
“บ็อก ๆ”
“ไปนอนก็เถอะเจ้าหมาน้อย”มินทร์อุ้มหมาน้อยไปที่เตียงนอน
เอ๊อ ออด๊
“เตียงไม่ดีสะแล้วสิ เอาเถอะพรุ่งนี้ไปซื้อดีกว่า”
“บ็อก ๆ”
“จ้าๆ นอนกันเถอะ”
มินทร์เดินไปปิดไฟ
“บ๊อกๆ”
“เจ้าหมาน้อยนอนได้แล้ว”
“บ็อกๆ”หมาน้อยใช้ปากดึงเสื้อนอนสีขาวตัวใหญ่แขนยาวตัวเดียวที่มินทร์ใส่อยู่
“จ้าๆมีอะไร”,มินทร์ลุกไปเปิดไฟ
“นี่คุณเป็นใคร”
“หุบปาก”โจร(ตัวเดิม)ที่1
พลัก
“โอ้ย”โจรตัวที่2ต่อยท้องมินทร์สลบไป
“บ๊อกๆ”
“หนวกหู”โจรตัวที่1
“บ๊อก เอ่งๆ”โจรตัวที่1เตะเจ้าหมาไปติดกำแพงแล้วสลบไป
“ที่นี่ที่ไหน อ้านุ่มจังเลย”มินทร์กลิ้งตัวไปมาบนเตียง
“บ๊อกๆ”
“เจ้าหมาน้อย”มินทร์คว้าหมาน้อยมากอด
“ว่าแต่ที่นี้ที่ไหน ใหญ่มากเลยเตียงก็กว้างสุดๆ”
แอ๊ด
“นี่เจ้าเป็นใครน่ะ”
ที่ประเทศญี่ปุ่น กรุงโตเกียว ณ ฐานทัพของIrato family
ซาวายากะ โซระ&ซาเกวย์ ดิยอง(ก็คนผมสั้นสีชมพูที่คาบบุหรี่นั้นเหละจำได้รึเปล่าถ้าจำไม่ได้ไปดูตัวละครนะ)
“นี่ซาเกวย์เมื่อไรพี่อากิจะมาง่ะ”โซระ
“……”
“ซาเกวย์อย่าเงียบสิ”
“ซา.....”
“หุบปาก”
“ฮ...ฮึก....แงงงงซาเกวย์ใจร้าย”
“……”ซาเกวย์ดึงแขนโซระให้เดินตาม
“เย้ ซาเกวย์พาไปเที่ยวใช่ม่ะ”ซาเกวย์กัยโซระเข้าไปในลิป
คลืด เสียงลิปเลื่อนลง
“ชั้น8หรอซาเกวย์”โซระกระตุกเสื้อซาเกวย์
“……”ซาเกวย์ไม่พูดลากโซระเดินออกมา
ห้องนอนของซาเกวย์
แอ๊ด
“นอน”
“แงง ซาเกวย์เขาไม่อยากนอน เขาอยากไปเที่ยว”
“............”ซาเกวย์ หยิบบุหรี่มาสูบหนึ่งมวล
“นอนก็ได้-3-”โซระทำแก้มป่อง
“อืบ ซาเกวย์อุ้มหน่อยปีนขึ้นไม่ได้”โซระพยายามปีนขึ้นที่นอนขนาดคิงสีเลือดหมู
“…….”ซาเกวย์ก็ยังสูบบุหรี่อยู่
“ชิ เอาเก้าอี้ปีนก็ได้-3-”โซระเอาเก้าอี้มาวางไว้ตรงข้างเตียงแล้วปีนขึ้นเตรยงได้สำเร็จ(เกิดมาเตี้ยก็อย่านี้แหละ-ตนน้ำ // อย่ามาว่ากันสิ-โซระ)
“ราตรีสวัสดิ์นะซาเกวย์ หาวงืมๆ”ว่าแล้วโซระก็หลับไป
‘(อาบน้ำดีกว่า)’ซาเกวย์ลุกจากที่นั่งโต๊ะมาหน้าห้องน้ำ
ซาเกวย์เตรียมตัวจะเอาอาวุตออก
“อ้ายยยยยซาเกวย์”โซระวิ่งมากอดเอวซาเกวย์
“แมลงสาบง่ะ”โซระชี้
“…….”ซาเกวย์ไม่พูดเอาเท้าขยี้แมลงสาบแหลกคาตี-น
“ซาเกวย์”
“ไร”
“รักที่สุดเลย”โซระกระโดดกอดคอซาเกวย์ทำให้ซาเกวย์เสียหลักล้มกลับพื้น
“…..”
“ซาเกวย์ เขาsorry TAT”
“……”
“ฮือ”โซระกอดซาเกวย์
“ไม่โต้ตอบแสดงว่าไม่โกรธ^__^”
วูบ อยู่ๆมีหลุมดำดูดโซระกับซาเกวย์ไป
“แงง ซาเกวย์”
“……”
ตุบ
“แงง โซระ”
“…..”
“เขาเจ็บง่า”
“เจ็บกว่า”ซาเกวย์ทำหน้านิ่ง
“ขอโทษโซระไม่ได้ตั้งใจ”
“ใครเอาเด็กมาไว้นี่เนี้ย”
“ไปดูกันเดี๋ยวก็รู้เอง”
ที่ประเทศอิตาลี กรุงโรม ณ คอนโด
luna michael milford
“โถ เอ้ย แต่งเพลงไม่ออกเลยเอาไงดีต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย”ลูน่า
“เฮ้อ”ลูน่ากลิ้งไปมาอยู่บนเตียง
“จริงสิ โทรหายัยหลินปิงดิกว่า”(นั้นชื่อคนรึ-ต้นน้ำ)
“สวัสดีค่ะขอสายหลินปิงหน่อยค่ะ”
ฉันไม่ใช่หลันปิงฉันชื่อเหมยหลิง-*-
“sorry”
ว่าแต่มีไรลูน่า
“ปรึกษาเรื่องเพลงหน่อยสิ”
ยังแต่งไม่เสร็จอีกรึไง
“ถ้าเสร็จแล้วจะถามแกทำเบือกทำไม-0-”
ใช้วิธีเดิมที่แกแต่สิ
“อืม แค่นี้แหละบาย”
อืม
“ทำไงดีเนี้ยให้ใช้วิธีเดิม ลอกทำนองของชาวบ้านแล้วดัดแปลงเนี้ยนะไม่เอาอีกแล้วล่ะ”ลูน่าเอามือสองข้างกุมขมับ
“แรงบันดาล ใช่สิ แรงบันดาลใจ”จากนั้นลูน่าก็พยายามเขียนโน้ตเพลง
“โว้ย เขียนไม่ออก”ลูน่าฉีกกระดาษออกเป็นเศษๆ
“อืม การแต่งเพลงต้องใช่สมาธิ เอาล่ะนั่งสมาธิ”(ไปล่ะสมอง)
3นาทีผ่านไป
.
.
.
.
5นาทีผ่านไป เริ่มยุกยิก
.
.
.
.
.
.
10นาที่ผ่านไป หลับท่านั่งสมาธิ
.
.
.
.
.
1ชั่วโมงผ่านไป กลิ้งนอนหลับกับพื้น
“นี่คุณ”
ใครมาสะกิดเนี้ย
“นี่เธอ-*-”
“ไรว....กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
………………………………………………………………….
55555หาต้นฉบับเจอแล้ว หาตั้งนานในเมล์ไม่เจอแต่ไปเจอที่เทล์สำหรองแทน5555 โทดทีนะครับเมื่อวานนี้ต้นน้ำเขาส่งต้นฉบับมาแล้ว แต่ไอ้กระผมหาไม่เจอต้องsorry ด้วย
ป.ล.ต้นน้ำฝากบอกว่า คิดถึงทุกคนมากมีกำลังใจขึ้นมาทุกครั้งเลย แล้วพี่ต้องขอบคุณน้องยมมากนะอ่านแล้วสนุกมากเลย ขอบคุณแฟนๆทุกคนที่คอมเม้นให้ขอให้สอบได้คะแนนดีถ้าจะสอบเข้ามหาลัยขอให้ติด
ความคิดเห็น