คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่3.1
นามิ
“อย่าก้มค่ะ >/\<”นามิพนมมือ
“ทำไมรึขอรับ”
“ใช่”ลูกน้อง
“บ้านฉันถืออออออออออออออ”
“ข..ขอรับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ว่าแต่แม่นางท่านมาจากที่ใดรึ ข้ามิเคยเห็นคนแต่ตัวแบบนี้”อาซาริพูดพลางมองตั้งแต่
หัวจรดท้าว
“มา....มา...เออ...มา...”
“ไม่ต้องบอกก็ได้ขอรับ ในเมื่อแม่นางยังไม่พร้อม^__^”
“ค่ะ”
“แม่นางขอรับเออ.....”อาซาริพยายามนึกคำพูดที่จะพูด
“คือ คุณค่ะฉันขออยู่ที่นี้สักพักได้ไหมค่ะ”
“ได้ขอรับ”
“นี้พวกเจ้า จัดห้องให้แม่นางแล้วเตรียมชุดให้แม่นางสวมใส่ด้วย”
“ขอรับ”พวกลูกน้องได้รับคำสั่งปุ๊บก็วิ่งหายไปทันที
“แม่นางมีนามว่ากะไร/นายชื่ออะไร.....รึ/อ่ะ”ทั้งสองคนพูดกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“-///- นายพูดก่อนสิ”
“-////-กระผม อาซาริ อุเก็ทสึ”
“ฉัน นามิ”
“ขอรับแม่นางนามิ”
“ชื่อนายเรียกยากจังเลย นายมีชื่อเล่นไหม”
“ชื่อเล่นคือกะไรขอรับ”
“แสดงว่ายังไม่มีสินะ ชื่อเล่นก็คือชื่อที่เรียกสั้นๆฉันจะตั้งชื่อเล่นให้ม่ะ”
“ได้ขอรับด้วยความยินดี”
“มอสล่ะกัน”
“มอสล่ะกัน”อาซาริทวน
“ไม่ใช่ๆ มอส เฉยๆ”
“มอส”
“ใช่”
“งั้น...แม่นางนามิกระผมจะพาแม่นางไปพักผ่อนก่อนวันรุ่งขึ้นกะผมจะนำแม่นางไปพบสหายของกะผมขอรับ”
“จ๊ะมอส^__^”
............
วาเรนติโน่ เซสโซ่
“นี่วาเรนให้เราช่วยดิกว่า”นัคเคิลเห็นคนที่เดินผ่านไปมานินทา
“ม...”ยังไม่ทันขาดคำนัคเคิลอุ้มวาเรนท่าเจ้าหญิงแล้วพากลับไปยังปราสาท
“ปล่อยนะฉัน...ไอ้บ้า...ไอ้โรคจิต”
“เจ้าควรสงบปากสงบคำของเจ้าดีกว่าไหม ชาวบ้านพวกนั้นมองกันใหญ่แล้ว”ได้ผลเธอเงียบทันที จากนั้นนัคเคิลก็เรียกรถม้า
“นี้ จะพาฉันไปไหน”
“.........”นัคเคิลขึ้นรถม้าแล้ววางตัวเธอลง
“ไป วองโกเล่”นัคเคิลตะโกนไปบอกคนขับรถม้า
“ขอรับ”คนขับรถม้า
“(วองโกเล่ ไอ้โรคจิตนั้นเป็นคนของวองโกเล่)”เธอคิดแล้วหันมองไปทางนัคเคิล
“เมื่อกี้ แกตะโกนว่าอะไรนะ”วาเรนแกล้งถาม
“พาไปยังบ้านเรา”(นั้นยังเรียกว่าบ้านอีกรึไง)
“แก เอ้ย นายชื่อไรอ่ะ”วาเรนพยายามทำสายตาซื่อๆ
“เราชื่อ นัคเคิล”
“ชื่อ เพราะดีนะฉัน’ชอบ’ ”
“ข...ขอบคุณ”(ไงแก2คนมาสวีตกันฟะ)
“นี่ไปบ้านนายแล้ว ทำๆไงต่ออ่ะ”(เอะไอ้นี่แกล้งถามตลอด)
“เราจะให้ วาเรน อยู่ที่บ้านเราก่อนจนกว่าจะหาบ้านเจ้าเจอ”
“อืม....ใจนะ”
“อะไรคือใจ”
“ใจ แปลว่า ขอบใจ เป็นคำเรียกสั้นๆน่ะ(ตีสนิทเข้าไว้ยัยวาเรนแผนนี้แหละที่จะแก้แค้นพวกวองโกเล่ วะ ฮา ฮา)”(ไปล่ะสมอง)
“แล้วนั้น เป็นไงอ่ะ”
“เอาเป็นว่าไปถึงแล้วเจ้าก็จะรู้เอง”
“อืม....^+++^”(ยิ้มหวานๆเข้าไว้//วาเรน)
อเล็กเซีย คาล็อกเต้
“แก ไอ้โจรบ้ากามมมมมมมมมมมมมม”
“เฮ้ย”
“ตายสะว้ากกกกกกกกกกกก”
“คุ ฟุ ฟุ”โดเรม่อน เอ้ย! เดม่อนใช้ภาพลวงตานั้นเสกให้พื้นที่เซียยื่นอยู่นั้นเป็นงูอสรพิษ
“เอ้า ออกไปนะโว้ยไอ้ไจแอนท์”(สรุปเซียyouจะเอาอันไซ)
“คุ ฟุ ฟุ”
“คุ ฟุ ฟุ หาพ่อ หาแม่ แกสิ”(นั้นเล่นพ่อเล่นแม่แล้วไง)
“ถ้าเจ้ายังไม่หุบปากของเจ้า ข้าก็ไม่คลายภาพลวงตาข้าออก”
“ฉันยอมเธอแล้ว~ แงงงงง TAT”จากนั้นเดม่อนก็คลายมนตร์ออก(ไม่เล่นมุขเดิมแล้วล่ะต้น//เซีย เดี๋ยวต่อไปจะๆไม่ฮา//ต้น)
“ก...ก..กลัวที่ไหน~”
“เจ้านี้ปากแข็งจริงกลัวก็บอกมาเถอะ”
“ม...ไม่ได้กลัวโว้ย!”
“อย่ามาโป้ปดเลยอาการเจ้ามันฟ้อง ชัดๆ”เดม่อนมองขาเซียที่สั่นพับๆแล้วมองเลื่อนขึ้นมาที่ ใบหน้าขาวซีด บวกกับปาดที่สั่นๆ
“บอกว่าไม่ใช่”
“เจ้านี่เถียงจริง”
“นายจะไปรู้ไรไม่ใช่ฉันชักหน่อยไอ้ปลวก”(เอ้าจะเรียกไรกันแน่)
“คุ ฟุ ฟุ ผมออกจะหล่อนะ”
“หล่อที่ไหน ไอ้โดเรม่อนพันธุ์สัปรด”
“งั้นเจ้าก็คงเป็น หญิงสาวที่หน้าตาขี้เหล่ที่สุด”
ฉึก เสียงศรปักเข้าหัวใจ หรือ เรียกง่ายๆว่าแทงใจดำ
“ใช่สิ ! ฉันมันไม่สวย ไม่เก่งเหมือนยัยนั้น ไม่ได้เป็นดาวมหาลัย ยัยนั้นมีพร้อมทุกอย่างแต่ฉันไม่มี!”
“………”ถึงแม้เดม่อนจะไม่ค่อยเข้าใจที่เซียพูด แต่เขาก็รู้ว่าไปกระตุกจุดเศร้าเข้าให้แล้ว
“ฮ..ฮึก..ฮ...ฉันมันแย่ ฉันมันน่าปลวกจนไอ้ตัวเหี้...นั้นไปผสมพันธุ์กับยัยแมงดาทะเลตัวเมีย”(จะอธิบายขยายความให้ฟังนะฮ้าสำหรับคนที่ไม่เข้าใจ ตัวเหี้..เนี้ยคือแฟนเก่าฮ้า ส่วนแมงดาทะเลตัวเมียเนี่ยนะฮ้า คือ คนที่มาแย่แฟนเซียผู้หญิงคนนั้นเขาชื่อดา เข้าใจแล้วนะฮ้า)
“เอ่อ...ถึงข้าจะไม่เข้าใจที่เจ้าพ...”
“ก็มึง ไม่ใช่กูนิ”เซียตะวาดกับไป
“อ..เอ่อ”
“หุบปาก!!”
“……….”
“ฮ...ฮืออออออ.ฮึก..ฮ”
ฟุบ จากนั้นเซียก็เป็นลมล้มไปกับพื้นที่ปูด้วนพรมสีคราม
“นี้เจ้าเป็นไรมากไหม”
“โอ เค อยู่”เซียทำมือโอเค
“ยังมีน่ามา..ฮึ้ยเจ้านี้น่ามั่นไสชะมัด”จากนั้นเดม่อนก็พาเซียไปยังห้องนอนของตน
“หึ ไอ้ลามก”ถึงแม้เดม่อนจะไม่รู้ว่า ลามก แปลว่าอะไรแต่ที่รู้ว่าคำพูดของเธอนั้นไม่ค่อยจะดี
“ข้าไม่ได้จะทำอะไรเจ้าหรอก”เดม่อนวางเธอลงเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้เธอ
“ข..ขอบใจ แล้วนายนอนไหนล่ะ”
“ข้านอนเตียงเดียวกับเจ้านั้นแหละ”
“O_o”
{เดม่อน}
"(เฮ้อ ทำไมเราถึงกลัวยัยนั้นน่ะ)"
ความคิดเห็น