คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่2 100%
บทที่2
การพบเจอ
-แต่งจบแล้ว-
นามิ
“อะไรกันเนี้ยยยยยยยยยยยยย”นามิหันซ้ายหันขวา
ตึกๆๆๆๆๆๆ เสียงเท้านับสิบวิ่งกรูเขามาทางห้องที่นามิส่วเสียงดัง
เคลือด
“นายท่านเป็นอะไรไปขอร.....”ลูกน้องคนที่1
“=[]=”นามิ
“=[]=”ลูกน้องที่ทั้งหมดที่เจอนามิ
“กริ๊ดดดดดดดดดดดด”
“อ้ากกกกกกกกกกกก”
“กร๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
(ไปล่ะสมอง//ต้นน้ำ)
“พวกท่านเป็นอะไรไป ขอรับ”อาซาริเดินมาทางหลังบ้าน
ทุกคนหันไปมองอาซาริด้วสีหน้า
“=[]=”
“ว่าแต่แม่นางเป็นใคร ถึงได้มาที่ห้องข้า”ทุกคนมองมาที่นามิเป็นจุดเดียว
“ฉ..ฉัน..อ...เอ่อ”
“……..”ทุกคนลุ้นกับคำตอบ
“ฉันไม่รู้ว่าโพลมาได้ไง”
“โถถถถถถถถถ”ทุกคนทำน้าอารมณ์เสีย(พวกแกเชียบอลกันรึไง//ต้นน้ำ)
“ชั้งเถอะ แม่นางข้ามีนามว่าอาซาริ อุเก็ทสึ และแม่นางล่ะมีนามว่าอะไรรึ”
“ฉันชื่อนามิ”
“ขอรับแม่นางนามิ”อาซาริกมหัวลง
“อย่าก้มค่ะ >/\<”นามิพนมมือ
“ทำไมรึขอรับ”
“ใช่”ลูกน้อง
“บ้านฉันถืออออออออออออออ”
วาเรนติโน่ เซสโซ่
“เจ้าเป็นใคร”
“ฮ...ฮึก...”วาเรนเงอยหน้ามองมาที่นัคเคิล
“แกเป็นใคร”วาเรนถ้อยกรูติดกับพนังโบสถ์
“เราเป็นบาทหลวง ”
“ฮ...ฮึก..ฮ..”วาเรนเอามือปาดน้ำตา
“ลูกมีเรื่องทุกข์ใจอะไร”
“ใครลูกแก”(ไปกวนตี-นท่านอีก//ต้นน้ำ)
“เอาเป็นว่าแม่นางเป็นใคร”
“วาเรนติโน่ เซสโซ่”
“เรามีนามว่า นัคเคิล”
“นายช่วยบอกหน่อยว่าทางกลับบ้านxxxxxxxอยู่ที่ไหน”(xคือข้อมูลที่ฉันเองก็นึกไม่ออก//ต้นน้ำ)
วาเรนกับนัคเคิลออกไปตามที่วาเรนบอก
“ไม่เห็นมีเลย”นัคเคิลบอก
“ต้องมีสิ”วาเรนเดินกึ่งวิ่งหาบ้านตัวเอง
“นี่อย่าไปเร็วนักสิ”
“.........”วาเรนตอนนี้ไม่สนใจคนรอบข้างที่มองเธออย่างกับตัวประหลาด
“วาเรน ”
พลัก
“โอ้ย”วาเรนสะดุดขาตัวเองล้ม เข่าถลอก
“เห็นไหม”นัคเคิลยื่นมือมาทางวาเรน
“ลุกเองได้น่า”วาเรนพยายามดันตัวเองลุก
“ให้เราช่วยเถอะ”
“ไม่ต้อง”
“เถอะน่า”
“ไม่”
ขนาดที่วาเรนกับนัคเคิลเถียงกันอยู่ คนแถวนั้นก็หันมามองแล้วซุบซิบกันเป็นแถว
“นี่หล่อนดูสิ คนบ้ารึเปล่า”คนที่1
“นั้นสิ”คนที่2
แล้วอีกหลายคนที่อยู่บริเวณนั้นด้วย
“นี่วาเรนให้เราช่วยดิกว่า”นุคเคิลเห็นคนที่เดินผ่านไปมานินทา
“ม...”ยังไม่ทันขาดคำนัคเคิลอุ้มวาเรนท่าเจ้าหญิงแล้วพากลับไปยังปราสาท
อเล็กเซีย คาล็อกเต้
“กริ๊ดดดดดดดดดด”
“คุ คุ คุ ”
“กริ๊ดดดดดดดดดด”
“คุ คุ คุ”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดด”
“คุ คุ คุ”
“กริ๊ดดดดดดดดดดด”
“คุ คุ คุ”
“(โว้ย บ้านบึ้มไงว่ะหุบปากได้ล่ะ)”(ขอเป็นตัวเส.....หน่อยนะ//ต้นน้ำ)
“น..นายเป็นใคร”เซียชี้หน้าเดม่อน
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมเดม่อน”
“โด-รา-เอ-ม่อน-0-”
“เดม่อน”
“อยากเรียกแบบนี้อ่ะ-0-”
“ยัยแว่น”
“เฮ้ยลามล่ะ ฉันเป็นเพื่อนคุณรึไง”
“เธอนั้นแหละที่ลามปามผมก่อน”
“นาย…..ฮึม”เซียกอดอก
“หยุดเรื่องนี้ก่อน ว่าแต่นายรู้ไหมว่าที้ที่ไหน”
“ปราสาท”
“รู้ฉันหมายถึงว่า ที่นี่เป็นของผู้ใด๋ เอ้ยของใคร”
“ห้องฉันเอง”
“อืม....-__-“
“หึ *-*”
“ก..กริ๊ดดดดดดดดดดดด”
“นวกหูโว้ยยยยยยยยยยยยย”
“แก ไอ้โจรบ้ากามมมมมมมมมมมมมม”
“เฮ้ย”
“ตายสะว้ากกกกกกกกกกกก”
มินทร์
“นี่เจ้าเป็นใคร”
“ค...คือ...ว...ว่า 0///////////0”
“ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร”
“ฉันชื่อ มินทร์ แล้วคุณล่ะ”
“ข้าชื่อ จี”จีเดินเข้ามาใกล้ๆ
“แฮ่ แฮ่ บ๊อก ๆ”เจ้าหมาน้อยทำท่าขู่เมื่อจีมาใกล้มินทร์
“เฮ้ เจ้าหมาฉันไม่ทำอะไรเจ้านายเธอหรอก”จีทำท่ายอมแพ้แล้วเดินถ้อยห่าง
“เจ้ามาทำอะไรที่นี้”จีเอานิ้วเกาแก้มแก้คัดเขิน
“ฉันไม่ทราบจริงๆค่ะ ว่าฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”
“งั้นเจ้าช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิ”
“ได้ค่ะตอนแรกฉัน บาล@#$%%^^&**(((())&%$$&^*&$*&”เธอก็เล่าจีฟังไปเรื่อยๆจนจบ
“อืม...ข้าเข้าใจแล้ว”
“ค่ะ”
“งั้นเจ้านอนที่นี้ก่อนก็ได้”
“บ็อกๆ”
“เจ้าก็ด้วย”จีบอกเจ้าหมา
“เอ่อ...มาเจ้าชื่ออะไรรึ”
“ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อเลยค่ะ”
“งั้นหมาน้อย เจ้าชื่อว่า......”
“แฮ่...บ็อกๆ”เจ้ามาเห่าเชิงบอกว่า..../ฉันไม่ตั้งชื่อให้นอกจากเจ้านายฉัน/....
“ok ok”จียอมรับเลยว่าเจ้าหมาตัวนี้วงเจ้านายสุดๆ
“ว่าแต่คุณจะนอนไหนค่ะ”
“นอนโซฟาก็ได้ครับ”
“เอ่อ ฉันไปนอนโซฟาก็ได้ค่ะ คุณเป็นเจ้าของห้องควรจะนอนบนเตียงดีกว่า”
“ไม่เป็นครับ”
“นะค่ะ”
“เอ่อ.....”
“นะค่ะ”
“บ็อกๆ”
“นะ….ค่ะ”มินทร์ทำเสียงเยือกเย็น
“ค..ครับ”
หลังจากนั้นมินทร์ก็นอนที่โซฟากับหมาน้อย ส่วนจีก็ต้องจำใจนอนเตียง
{ความคิดของจีก่อนนอน}
“เฮ้อ ยัยนี้หัวดื้อชะมัดเลย แต่จะว่าไปการแต่ตัวแบบนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยเซ็กซี่ชะมัด ฮ้าววววววนอนดิกว่า-___-”
ซาวายากะ โซระ&ซาเกวย์ ดิยอง
“ใครเอาเด็กมาไว้นี่เนี้ย”แรมโพ
“ไปดูกันเดี๋ยวก็รู้เอง”จีอ๊อตโต้
“ซาเกวย์ มีคนมาทำดี”โซระตะโกนออกมาอย่างหวาดกลัว
“...........”ซาเวกย์ลากโซระไปแอบใต้โต๊ะ แล้วปิดปากโซระเพื่อไม่ให้แหกปาก
คลืด
“ฮึก..ฮ...ซ..กะ..เวย”โซระพูดด้วยสัยงสะอื้นแผ่วเบา
แกร็ก ซาเกวย์ควักปืนเตรียมจะสังหารผู้ที่เข้ามาในห้องของตน?
“ไปเถอะแรมโพ เราคงหูแว่วไปเอง”
“เฮ้อ เซ็งอ่ะไปดิกว่า” พอซาเกวย์ได้ยินอย่างนั้นก็โล่งอก
“ซาเกวย์ ซาเกวย์ ไปยังๆ”โซระกระตุกแขนเสื้อซาเกวย์
“ยัง”
“รู้ได้ไง”
“คำพูดหลอกเด็กแบบนี้ ใครเชื่อก็ไปผูกคอตายต้นรากผักชีแล้ว”
“แล้วถ้าพวกนั้นไปจริงล่ะ?”
“.......”ซาเกวย์ทำท่ากรุนคิด
“ให้โซระออกไปดูไหม”
“ไม่”
“เฮ้อ ไม่ต้องเกี่ยงกัน”เสียงปริศนาที่ได้ยินอยู่ข้างๆตัวซาเกวย์
“นั้นสิครับ”
“อ้าย ซาเกวย์”
“โอ้ยยยย”
luna michael milford
“นี่คุณ”
ใครมาสะกิดเนี้ย
“นี่เธอ-*-”
“ไรว....กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
“หุบปาก”
“อุ๊บ”ลูน่าเอามือปิดปาดตัวเอง
“คุณรู้ไหมว่าผมป็นใคร”
“ในเมื่อแกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะรู้ไหมว่าแกเป็นใคร-0-”
“แล้วคุณมาที่นี้ได้อย่างไรในเมื่อไมรู้จักผม”
“ก็ฉันไม่รู้”
“คุณต้องรู้”
“(ไอ้ฟายเอ้ยก็กรูบอกว่ากรูไม่รู้ ฮึม-*-)”
“ผมรู้ ว่าคุณกำลังด่าผม”
“แกอ่านใจได้ว่างั้น”
“...........”
“……….”
“………..”
“…………”
“………………..”
“…………………………..”
“………………………………………..”
10นาทีผ่านไป
“นาย”
“........”
“ง่วง-0-”ลูน่าเดินตรงไปที่เตียงแล้วล้มตัวนอน
“.......”
“นอนนะ”
“…….”
“ขอบคุณ”
“...........”
“Z Z Zzzzzzz”
............................................................จบ...........................................................
ต้องขอโทษนะพอดีหมอไม่ให้เล่นคอม แต่ตอนกลางคืนแอบแต่งนิยายพอหมอมาแกล้งตาย เอ้ย แกล้งหลับก็แต่งต่อ หมอบอกว่าวันจันทร์นี้ก็ออกจากโรงบาลได้ล่ะ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนทีี่เม้นให้^__^
ความคิดเห็น