ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ❤__{'3 โจรบุกบ้าน!
ม้าลาย ขาว
3
ข้าศึกบุก!
วันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นสายมากที่สุดเลยล่ะ สงสัยคงเพราะเมื่อคืนนี้ฉันต้องเจอะเจอกับเรื่องบ้าๆพวกนั้น ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าฉันต้องเป็นผู้จัดการวงให้พวกนั้นจริง ทำไมพ่อต้องให้ฉันมาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ ฉันเรียนจบประวัติศาสตร์มานะ ไม่ได้จบพวกคณะนิเทศอะไรแบบนี้สักหน่อย แล้วฉันก็ไม่มีประสบการณ์ในเรื่องของวงการบันเทิงด้วย ถึงแม้พ่อฉันจะทำงานอยู่ในวงการบันเทิงนี่ก็เถอะ แต่พ่อไม่เคยจะเปิดเผยเรื่องราวของฉันกับพวกนักข่าวสักเท่าไหร่ ท่านคงไม่อยากให้ฉันต้องมีข่าวฉาวหรืออะไรเทือกนั้นล่ะมั้ง ฉันลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว เฮ้อ อย่างน้อยวันนี้ก็เป็นเวลาที่ฉันจะได้เตรียมพร้อมเพื่อรับมือกับไอ้พวกหัวขโมยบ้าๆนั่น สงสัยกันมั้ยว่าทำไมวันนี้ฉันไม่ต้องเริ่มทำงาน ? ก็เพราะเมื่อเช้านี้ฉันได้รับข้อความจากเบอร์ที่ไม่คุ้นเอาซะเลย เนื้อหาของข้อความบอกไว้ว่า
‘วันนี้เป็นวันพักผ่อนในรอบเดือนของพวกฉัน เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องมาทำงานหรอก
ส่วนเรื่องที่เธอทำร้ายร่างกายฉัน เราจะได้เห็นดีกันแน่!! หุหุ -.,-v แล้วเจอกันนะยัยแคระหัวทอง
….วาร์เล็ทสุดหล่อ :P’
=_= ดีแล้วที่ฉันไม่ได้เจอนาย เมื่อคืนพอกลับถึงบ้านฉันและพ่อเราต่างก็นั่งนิ่งกันอยู่บนรถ พ่อคงจะรู้ว่าฉันอยากจะคุยกับท่าน
‘ทำไมพ่อถึงอยากให้หนูไปเป็นผู้จัดการวงให้พวกนั้น ทั้งๆที่ปกติพ่อจะไม่ยอมให้หนูเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเลย’
‘ลูกอยากจะทำงานไม่ใช่หรอ’
‘มันก็ใช่อยู่หรอก แต่หนูอยากทำงานเกี่ยวกับสิ่งที่หนูเรียนมา และหนูก็รักในสิ่งที่หนูทำ’
‘ลูกก็น่าจะเข้าเรียนนิเทศตั้งแต่แรก ลูกก็รู้นี่ว่าพ่อคัดค้านเรื่องนี้มาตั้งแต่แรก’
‘หนูรู้ แต่นี่มันชีวิตของหนู หนูอยากทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างนี่คะ ที่แล้วมาหนูทำเพื่อพ่อมาตลอด’
‘ก็ได้ งั้นถ้าลูกทำให้ The Thief ตั้งใจซ้อม มุ่งมั่นที่จะเป็นนักร้องดังระดับโลก ถ้าลูกทำให้พวกเค้าถึงเป้าหมายสูงสุดที่พ่อตั้งไว้ได้ พ่อจะปล่อยลูกไปตามทางของลูก’
‘….’ ทันทีที่ได้ยินพ่อพูดแบบนั้นฉันก็ดีใจนะ ดีใจมากเลยล่ะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ฉันยังมีอีกคำถามนึง ไม่สิ คำถามที่ถามไปแล้วแต่พ่อดันตอบไม่ตรงคำถามเอาซะเลย
‘ที่พ่อให้ลูกทำงานกับพวกเค้า เพราะพ่อหาใครมาเป็นผู้จัดการวงให้พวกเขาไม่ได้แล้ว พ่อเลยอยากจะให้ลูกช่วยพ่อหน่อย พ่อรู้ว่าลูกเป็นคนที่มีความอดทนสูง ตอนนี้พ่อหวังพึ่งแต่ลูกเท่านั้นแหละ’
‘แล้วทำไมที่ผ่านมาพวกผู้จัดการวงถึงได้ขอลาออกกันล่ะคะ’
‘เพราะลี จินอา ผู้จัดการคนแรกของพวกเขาน่ะ’
‘มีอะไรหรอคะ’
‘…’
‘ช่างมันเถอะค่ะ’
ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ~
“=_= ใครกันน่ะ”
ฉันเดินไปที่ประตูเพื่อจะเปิดประตูให้แขก แต่เอ๊ะ ร้อยวันพันปีเวลานี้มักไม่มีใครมากดกริ่งบ้านฉันหรอกนะ นอกจากแม่บ้านที่จะมาวันเว้นวัน และวันนี้ก็ไม่ใช่วันที่เธอจะต้องมา แล้วมันใครกันล่ะ ? ผีหรอ -_-;;
ทำไมนะ ทำไมพ่อไม่ยอมติดตาแมวไว้ที่ประตูซักที เกิดมีโจรมาเคาะประตูบ้านแล้วฉันดันโง่เปิดจะทำยังไงล่ะ ฉันนับหนึ่งสองสามในใจก่อนที่จะบิดลูกบิดประตูช้าๆ
แอ๊ดด…
“ย๊ะฮู้ววว มาปาร์ตี้รับผู้จัดการวงกันเถอะพวกเรา ~”
“=_=!!” นั่นไง ฉันโง่จริงๆ โง่มากที่ไปเปิดประตูให้โจรเข้ามาในบ้าน เย็นนี้ถ้าพ่อกลับมาฉันจะบอกให้พ่อติดตาแมว หรือไม่ก็หายามมาดูหน้าบ้านแล้วก็เอาร็อทไวเลอร์มาเลี้ยงไว้ที่ประตู หรือไม่ก็ทำอ่างปลาปิรันย่าไว้หน้าบ้าน ถ้ามีโจรมาเคาะประตูมันก็จะถูกปิรันย่ากระโดดกัดเลย
“โห บ้านเธอกว้างจังเลยนะคุณผู้จัดการ”
“นี่นายเฮคเทอร์ อย่าจับของในบ้านฉันนะ -_-” ฉันเตือนนายเฮคเทอร์เหมือนเวลาที่พ่อมักจะดุฉันตอนเด็กๆเวลาที่ไปจับนู่นจับนี่บนโต๊ะทำงานของพ่อ หมอนี่มันอยู่นิ่งๆเป็นไหมนะ ทำไมต้องเที่ยวจับของนั่นนี่ในบ้านฉันด้วย
“ไม่ยักรู้แฮะว่าบ้านท่านประธานจะอยู่กันแบบสไตล์อเมริกัน ปกติเห็นคลั่งพวกวัฒนธรรมยุโรปจะตาย”
นายฌอนว่าก่อนจะเดินสำรวจบ้านฉัน -^- ฉันไม่อยากสนทนากับหมอนี่หรอก เขาบอกว่าเขาจะเอาไม้ตีกลองบ้านั่นมาตีหัวฉัน เฮอะ ไอ้สุภาพบุรุษ
“แล้วนายคริสโตเฟอร์นั่นล่ะ ไม่มาด้วยหรอ” ฉันหันไปถามนายเฮคเทอร์ แต่คำตอบของหมอนั่นก็แค่ยักไหล่ =_=
“นี่ฉันยืมหนังสือของเธอไปอ่านได้มั้ย”
“คริสโตเฟอร์ นี่นายเข้าไปในห้องสมุดของฉันงั้นหรอ” ฉันเค้นเสียงถามหมอนั่นอย่างพยายามอดกลั้น มันจะมากเกินไปแล้วนะ นายไม่รู้รึไงว่าสิ่งที่ฉันหวงที่สุดในชีวิตก็คือห้องสมุด และหนังสือของฉัน!!
“นายรู้มั้ยว่าแม้แต่พ่อของฉันท่านก็ยังไม่เคยเข้าไปในนั้น =_=+++”
“งั้นฉันก็เป็นคนแรกของเธอนะสิ วู้วว!”
“นาย…ตาย…แน่” ว่าแล้วฉันก็เดินตรงเข้าไปที่นายนั่นก่อนจะกระโดดถีบแล้วบีบคอมันให้หายแค้น
“=[]= แค่กๆ ธะ..เธอ”
“อ่าวเฮ้ยไอ้คริส =O=”
“ชะ..ช่วยด้วยไอ้เล็ท แค่กๆ T^T”
ฉันขึ้นคร่อมนายคริสโตเฟอร์นี่แล้วบีบคอมันแน่นๆ เหมือนคอหมอนี่จะเริ่มแดงแล้วล่ะ หึหึ นายตายแน่ =_= ฉันไม่ปล่อยนายไปง่ายๆหรอก หนังสือฉันใครก็ห้ามแตะ!
“เธอนี่มันเหลือเชื่อจริงๆเลย -.- ไว้วันหลังค่อยมาคร่มฉันดีกว่า”
นายหัวท่องนั่นมาจากไหนกันน่ะ -_-;; หมอนั่นเดินเข้ามาตรงสถานที่เกิดเหตุ (ที่ๆฉันกำลังจะฆ่าเพื่อนร่วมวงของเขาให้ตายคามืออันบอบบางนี่ไงล่ะ) เขายิ้มมุมปากก่อนจะดึงฉันออกจากไอ้บ้าคริสโตเฟอร์นี่ได้อย่างง่ายดาย
“พวกแกจัดงานเลี้ยงรอฉันเลยนะเว้ย เดี๋ยวฉันมา”
“แล้วแกจะทำอะไรกับคุณผู้จัดการวะเล็ท >.<” ฉันคงไม่ต้องบอกนะว่าประโยคนี้ใครพูด ฉันใบ้ให้ก็ได้คนที่ปัญญาอ่อนที่สุดในวง นายเฮคเทอร์ยังไงล่ะ
“=_= ปล่อยฉันนะ” พอฉันบอกไปแบบนั้น เขาก็หัวเราะ หึ แล้วก็ปล่อยฉันลงกับพื้นแข็งๆนี่ ไม่สิต้องบอกว่าหมอนี่มันทุ่มฉันลงกับพื้นต่างหาก! มันเจ็บนะไอ้บ้า ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยถูกใครทุ่มลงกับพื้นแบบนี้เลยนะ แล้วนี่นายเป็นใครถึงกล้ามาทำร้ายฉันแบบนี้
“อย่ามองหน้าฉันแบบนี้สิที่รัก เธอบอกให้ฉันปล่อยเธอเองนะ -w-”
“-^-!”
“โอ๊ะ ฉันชอบหน้าเชิดๆของเธอจัง เชิดอีกสิที่รัก หุหุ -,.-”
“-_-+” ฉันส่งสายตาอาฆาตไปให้หมอนั่น เผื่อจะรู้ตัวบ้างนะว่าเจ้าของบ้านเค้าไม่ต้อนรับ เฮอะไหนว่าวันนี้จะพักผ่อนกันไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงมาบุกบ้านฉันแบบนี้ ฉันก็อยากจะพักผ่อนเหมือนกันนะ แต่ไม่มีพวกนายมันจะดีมากถึงมากที่สุด
“เฮ้ยไอ้เล็ท ลากคุณผู้จัดการมานั่งทำความรู้จักกับเราดีกว่า เร้ววว >_<”
“ฉันไม่อยากรู้จักพวกนาย และนายช่วยพาไอ้ผู้ชายไฮเปอร์นี่ออกไปจากบ้านฉันด้วย ฉันรำคาญ”
“เรื่องอะไรใครจะยอมออกไปง่ายๆ -3- บู่วว”
“=_= เฮ้อ วันนี้ฉันขี้เกียจพูดอะไรมาก พวกนายจะทำอะไรก็ทำๆไปเหอะ”
พูดเสร็จฉันก็เตรียมจะเดินหนีไอ้พวกนี้ขึ้นห้องไปนอน เผื่อตื่นมาแล้วพวกมันจะหายวับไปเหมือนกับมันไม่เคยมาเหยียบที่นี่ แต่ฉันยังไม่ทันจะก้าวไปไหน พ่อสุดหล่อทะลวงไส้อย่างนายวาร์เล็ทที่ดูเหมือนจะไปทำสีผมใหม่มา(หรือว่าหมอนี่ไม่อยากมีหัวสีเดียวกับฉัน เลยต้องไปทำสีน้ำตาลเข้มนั่นมา จะว่าไปแล้วมันก็ดูเหมาะกับนายดีนะ เอ๊ะ นี่ฉันไปชมหมอนั่นทำไม -_-‘) ก็เข้ามาฉุดแขนฉันแล้วกระชากลากถูให้ฉันไปนั่งที่โซฟาเพื่อฉลองบ้าบออะไรนั่นกับพวกเขา
“ถ้าเธอลุกฉันจะจูบเธอ ถ้าเธอไม่พูดกับพวกเราฉันจะปล้ำเธอ -.,-”
อะ…ไอ้บ้าวาร์เล็ท นายไม่พูดก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้หรอกนะ ในหัวนายนี่มันมีแต่อะไรแนวๆนี้ใช่มั้ย นี่นะหรอที่ฉันจะต้องทำให้ดังระดับโลกน่ะ แค่ในนิวยอร์กจะมีใครรู้จักบ้างเหอะ
“=_=;;; แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ”
“เธอชื่ออะไร =_=+” (ฌอน)
“แล้วเธออายุเท่าไหร่ >_<” (เฮคเทอร์)
“เธอมีแฟนรึยัง” (คริส)
“…” (วาร์เล็ท)
“พวกนาย…ทีละคำถามสิยะ!” จะบ้ารึไง ฉันคนนะไม่ใช่เครื่องจักรที่พร้อมจะตอบคำถามพวกนายภายในหนึ่งวินาทีน่ะ =_=’’
“แหมก็มันตื่นเต้นนี่ >3<” หมอนี่เคยปกติกับเค้าบ้างมั้ย ทำไมเวลาพูดถึงได้ชอบทำหน้าตาแอ๊บแบ๊ว นี่นายแมนเต็มร้อยรึเปล่าน่ะ หรือว่านายเฮคเทอร์บ้านี่เป็นเกย์ แต่ฉันว่าหมอนี่น่ะเป็นไฮเปอร์หรือโรคทางสมองแน่นอน ไม่น่าเลย เสียดายหน้าตา -_-
“ฉันชื่อดัฟเน มีอะไรอีกมั้ย = =^”
“แล้วเธออายุเท่าไหร่ -3-”
“ยี่สิบ …-_- นายจะถามทำไมไอ้ไฮเปอร์”
“อ้าว ก็อยากรู้นี่ว่าเธออายุเท่าไหร่ แต่ว่าเธอเด็กจัง -_-;;”
แน่สิยะ ก็ชั้นพึ่งจะยี่สิบแต่ดันเรียนจบแล้ว แบบนี้ใครรู้เข้าเค้าก็คงจะไม่อยากจะเชื่อนักหรอก
“^^ แล้วเธอมีแฟนรึยัง” คริสโตเฟอร์ยิ้มให้ฉันบางๆก่อนจะเอ่ยคำถามนี้ ฉันคิดว่าหมอนี่น่าคบที่สุดในวงแล้วล่ะ ดูไม่มีพิษสงอะไรมาก อย่างนายฌอน หมอนี่มันเป็นโรคจิต ส่วนเฮคเทอร์ไอ้บ้านี่ก็เป็นไฮเปอร์ อยู่ไม่นิ่งเลย แถมยังทำตัวปัญญาอ่อน บ๊องๆยังไงก็ไม่รู้ เฮอะ แล้วก็นายวาร์เล็ทนั่นน่ะ ไม่อยากจะพูดถึงนักหรอกนะ -^-‘ ฉันล่ะหมั่นไส้นายนั่นนัก อยากให้โดนแฟนคลับเอาไข่ปาหัวให้แตกไปเลย
“ยัง เอ๊ะ นี่นายจะถามทำไมเนี่ย -_-^”
“ก็เผื่อจะได้จีบไง ~”
ฉันขอเปลี่ยนคำพูดนะ ฉันว่าไอ้พวกนี้คบไม่ได้ทุกคนเลย! ฉันหมดคำถามที่จะต้องตอบแล้วใช่มั้ย ฉันจะได้ออกไปจากที่ตรงนี้ซะที ฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตาของนายวาร์เล็ทนั่นแล้วสิ จะมองอะไรนักหนา
“งั้นฉันไป…”
“ฉันชอบเธอนะ”
หือ =_=’’ หูฉันฝาดรึเปล่าน่ะ ทำไมอยู่ๆไอ้บ้านี่ถึงมาพูดแบบนี้ เฮอะ อย่ามาอำฉันเล่นซะให้ยากเลย
ตึกตัก ตึกตัก
ละ…แล้วทำไมใจฉันต้องเต้นแรงด้วยล่ะ เฮ้ ช่วยเต้นแบบปกติธรรมดาตามที่แกเคยเต้นจะได้มั้ย อย่ามาเต้นแรงแบบนี้นะ ฉันไม่ชอบ!
“พวกนายควรกลับบ้านได้แล้วนะ”
“ทำไมเราต้องกลับ” (ฌอน)
“แล้วเธอจะอยู่กับใคร” (คริส)
“แล้วปาร์ตี้นี่ล่ะ T^T” (เฮคเทอร์)
“แล้วเธอไม่กลัวขโมยขึ้นบ้านรึไงยัยแคระ” (วาร์เล็ท)
เป็นคำถามสิ้นคิดที่สุดเท่าที่เคยเจอะเจออยู่เลย พวกนายช่วยใช้สมองก่อนจะถามคำถามพวกนี้หน่อยได้มั้ย ฉันอยู่ของฉันเองมาตั้งหลายปีแล้วนะ
“ก็พวกนายนี่ไงไอ้หัวขโมย! -_- ออกไปซะ ไป๊ ฉันอยากจะอยู่คนเดียว”
“ยัยขี้ตืด ชิ ไปก็ได้ :P”
“นายเคยวูบไปแล้วตื่นอีกทีที่โรงพยาบาลมั้ยคริสโตเฟอร์!”
“=_=;; กลับก็ได้วะ โด่”
“แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะที่รัก ^^+”
จุ้บ..
นายวาร์เล็ทอาศัยช่วงที่ฉันกำลังทะเลาะกับนายคริสนั่นเข้ามาหอมแก้มฉัน หมอนั่นหอมแก้มฉัน! ได้ยังไง มันจะมากเกินไปแล้วนะ นาย…พวกนายตายแน่
# 2 talk with me ; ในที่สุดก็มาถึงตอนที่ 3 แล้ว! >_<// ดีใจเป็นอย่างยื่งค่ะ ถึงแม้ยอดวิวและคอมเม้นท์จะยังไม่คงอัพขึ้นเลยก็เถอะ T^T . .
แต่ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะที่อุตส่าอ่านกันมาถึงตอนนี้
คาดว่าตอนที่ 4 อาจจะเอามาลงช้าหน่อยนะคะ เพราะตอนนี้ไรเตอร์ต้องรีบทำรายงาน + การบ้านปิดเทอมให้เสร็จ ไม่งั้นเสด็จแม่จะไม่ให้แตะคอม
ซึ่งนั่นถือว่าเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากเลย TT''
ยังไงก็ขออภัยรีดเดอร์ทั้งหลายด้วยนะคะที่อาจจะเอามาลงช้าหน่อย แต่ยังไงก็จะเอามาลงแน่ค่ะ!
better late than never ~ (มาช้าดีกว่าไม่มานะคะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น