คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ❤__intro
Qreaz. 10
Not strange if you see some of them have all day long with quarrel.
Not strange if you see some of them always sweet…
And not strange if some of them are cold and distant to each other.
And it’s normal if you see some of them have too much different love, seeming the sky and the land.
ไม่แปลก ที่บางคู่อาจทะเลาะกันทั้งวัน
ไม่แปลก ที่บางคู่อาจจะหวานกันอยู่ตลอด
และไม่แปลกอีก ที่บางคู่ต่างเฉยชาและหมางเมินต่อกัน
และคงไม่แปลกสักนิด ที่บางคู่อาจต่างกันราวฟ้ากับดิน
บทนำ
ดัฟเนเป็นพรานสาวที่รักอิสระและเกลียดความรัก ว่ากันว่านางเป็นรักแรกของอพอลโล และไม่แปลกเลยที่นางจะหลบลี้หนีหน้าไปจากเขา หญิงสาวคนแล้วคนเล่าที่เหล่าเทพเจ้ามาหลงรักจำต้องเก็บความลับนี้ โดยการฆ่าลูกของตนเองหรือไม่ก็ฆ่าตัวตาย สิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่จะหวังได้คือการเนรเทศตัวเองไปเสีย และผู้หญิงหลายคนคิดว่าสิ่งนั้นร้ายกาจยิ่งกว่าความตายเสียอีก ดัฟเนไม่ต้องการให้มีเทพเจ้าองค์ใดมารักนาง แต่นางก็ไม่ต้องการคนรักที่เป็นมนุษย์ด้วยเช่นกัน บิดาของนางคือเพเนอัส เทพเจ้าแห่งแม่น้ำลำธาร ซึ่งต้องตกอยู่ในภาวะแสนลำบากใจ เพราะดัฟเนปฏิเสธชายหนุ่มรูปงามทั้งหลายที่มาเกี้ยวพานาง ดัฟเนอยากอยู่อย่างอิสระเสรีและไม่อยากข้องเกี่ยวกับชายหนุ่มใด นางจึงหลบซ่อนอยู่ในป่าลึก
แต่แล้ววันหนึ่ง อพอลโลก็เห็นนางเข้าจนได้ และทุกสิ่งทุกอย่างก็จบสิ้นลงสำหรับนาง นางกำลังล่าสัตว์อยู่ ร่างนั้นสวมชุดสั้นแค่เข่า ลำแขนเปลือยเปล่า ผมเผ้ายุ่งเหยิง ทว่านางก็งดงามจับตาจับใจ อพอลโลจินตนาการตามที่ใจคิด ‘รูปโฉมนางจะเป็นเช่นไรหนอ ถ้าได้แต่งองค์ทรงเครื่องสวยงามและทำผมเรียบร้อย’ แค่นึกถึงมโนภาพที่ได้สร้างขึ้นเท่านั้นความรักที่มีต่อดัฟเนในใจอพอลโลก็กระพือโหมขึ้นและมุ่งหน้าติดตามนางไป ดัฟเนหลบลี้หนีไป นางเป็นนักวิ่งฝีเท้าดีเสียด้วย แม้แต่อพอลโลก็ยังยากจะตามทันในสองสามอึดใจแรกๆ แต่แน่นอนว่าเทพเจ้าย่อมตามทันในไม่ช้า ขณะที่วิ่งตาม อพอลโลร้องตะโกนไปข้างหน้า ทั้งวิงวอน เกลี้ยกล่อม ปลอบประโลมนางว่า
“อย่ากลัวเลย หยุดก่อนเถิด ดูซิว่าข้าเป็นใคร ข้ามิใช่คนบ้านนอกคอกนาหรือคนเลี้ยงแกะ ข้าคือเจ้าแห่งเดลฟี และข้ารักเจ้า”
ถึงแม้อพอลโลจะพยายามกล่าวเช่นไร แต่ดัฟเนก็ยังหนีเตลิด ถ้าหากอพอลโลไล่ตามนางจริง นางก็หมดหวังใดๆ แต่นางยังมุ่งมั่นดิ้นรนหนีให้ถึงที่สุด ท้ายที่สุดนางก็หนีไม่พ้น นางรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่เป่ารดต้นคอ แต่แล้วเบื้องหน้ากลับมีต้นไม้แยกออกและนางเห็นแม่น้ำของบิดา นางร้องเรียกพ่อสุดเสียง
“ช่วยข้าด้วย! ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย!”
ขาดคำนางก็รู้สึกชาไปทั้งร่างเหมือนมีอะไรมายึดไว้ เท้านางเหมือนหยั่งรากอยู่ในพื้นดินที่นางพึ่งจะซอยเท้าวิ่งสุดชีวิต เปลือกไม้ห้อมล้อมตัวนางไว้ ใบไม้ผลิงอกออกจากกาย และร่างกายของนางก็กลายเป็นต้นลอเรลไปเสียแล้ว อพอลโลเฝ้ามองดูการแปรสภาพนั้นอย่างโศกเศร้าเสียใจ
“โอ สาวที่งามล้ำเกินใคร เจ้าหลุดลอยจากข้าไปแล้ว” อพอลโลคร่ำครวญ
“แต่อย่างน้อย เจ้าจะได้เป็นต้นไม้ของข้า กิ่งใบของเจ้าจะได้ประดับรอบศีรษะผู้ชนะ เจ้าจะได้มีส่วนร่วมในชัยชนะทุกครั้งของข้า อพอลโลกับมาลัยลอเรลจะผูกพันกันไปตลอด ไม่ว่าที่ใดก็ตามที่มีเสียงร้องเพลง”
ต้นไม้ที่มีใบเป็นมันวาวงดงามดูเหมือนจะก้มศีรษะพยักหน้ารับอย่างสุขใจที่สุดท้ายแล้วนางก็หนีสำเร็จ ต่างกับอพอลโลที่มีใบหน้าแสนเศร้าโศก ถึงแม้เขาจะไม่ได้ครอบครองนางและถึงแม้นางจะไม่มีวันรักเขา แต่อพอลโลก็ยังคงจะรักนางผู้นี้ตลอดกาล….
ฉันก็ชื่อดัฟเนนะ =_=’ แต่ฉันยังมองหาส่วนคล้ายของตัวฉันและดัฟเนคนนั้นไม่เจอเลย ตัวฉันเองยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอกนะว่าทำไมดัฟเนถึงหนีไปจากพอลโล เพราะไม่อยากรักเทพเจ้า เพราะทั้งสองต่างกันราวฟ้ากับดิน หรือเพราะดัฟเนไม่อยากให้ลูกออกมาแบบเพอร์ซีอุส -_-a (นี่ฉันคิดไปได้ไงเนี่ย) อันที่จริงฉันก็อยากจะรู้นะว่าถ้าฉันตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับดัฟเนแล้ว ฉันจะทำแบบนั้นรึเปล่า…
# 2 Talk with me ; ไม่อยากจะบอกเลยค่ะ(แล้วจะบอกทำไม =_=)ว่าเรื่องนี้มันแว่บๆขึ้นมาในสมองตอนกำลังสอบวิชาคณิต ช่วงที่กำลังมึนๆพอดีเลย -_-;; ในเมื่อคิดพลอตมาแบบมึนๆ ก็อยากจะบอกไว้ว่าเนื้อเรื่องมันอาจจะมึนๆไปบ้าง T^T
- อยากจะติอะไรก็เชิญตามสบายค่ะ เราจะได้นำไปปรับปรุงในตอนต่อๆไป
- ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ทั้งคนที่หลงเข้ามา หรือโดนไรเตอร์สะกดจิตให้เข้ามาอ่าน หรือแม้กระทั่งนักอ่านเงา ขอบคุณค่ะ >/ \<
ความคิดเห็น