ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ❤__{'5 ผมคือฮีโร่ ว๊ะฮ่าฮ่า
sun ny
5
ผมคือฮีโร่ ว๊ะฮ่าฮ่า
( Special : Varlet talks )
“…นายอยากได้ลี จินอากลับมาไหม”
“อยากสิแต่ว่ามัน…”
“ลึกๆในใจของนาย นายยังรักจินอาอยู่ แล้วนายจะมาทำเล่นๆแบบนี้กับฉันทำไม เรื่องของเราในวันนี้ฉันไม่อยากจำ -_- และจะดีมากถ้านายช่วยลืมมันไปซะ”
พูดจบยัยบ้านั่นก็ลุกหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ โวะ ฟังให้มันจบก่อนได้มั้ยวะ เดี๋ยวก็จับปล้ำมันที่นี่เลยยัยบ้าเอ้ย =_= ว่าแต่ดึกๆแบบนี้จะปล่อยให้ผู้หญิงแบบนั้นไปเดินสะเปะสะปะไม่ได้ แถวนี้ยิ่งมีพวกขาเหล้าเยอะซะด้วย นึกแล้วผมก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาตะงิดๆแล้วสิ สงสัยต้องรีบตามไป เฮ้อ
“นี่พวกนาย ปล่อยฉันนะ!”
เสียงใคร คุ้นๆเหมือนดัฟเนเลย (-_- )( -_-)
“ฤทธิ์เยอะนักนะสาวน้อย หึหึ”
“เอามือสกปรกของนายออกจากแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยฉัน!!”
ดัฟเน ใช่เลย นั่นเสียงยัยดัฟเนแน่ๆ ผมจำเสียงยัยนั่นได้ เพราะทะเลาะกันบ่อย ไม่ได้การแล้วล่ะผมต้องรีบไปช่วย ไม่แน่บางทีพอผมเข้าไปช่วยยัยนั่นได้ ผมอาจจะกลายเป็นฮีโร่หรือไม่ก็ผู้ชายแสนดีในสายตายัยนั่นเลยก็ได้ หุหุ -.- แผนเยี่ยม!
ผมเดินตามเสียงนั่นไปจนถึงตรอกแห่งหนึ่ง อ๊ะ นั่นยัยดัฟเนกำลังถูกบิดแขน โถที่รัก เจ็บมั้ยนั่น T^T พวกแกทำร้ายเจ้าหญิงของฉัน แบบนี้ทนไม่ได้แล้ว ต้องเข้าไปช่วย ผมจะได้เป็นฮีโร่กับเขาสักที!
“เฮ้ยพวกแก ปล่อยยัยนั่นเดี๋ยวนี้นะ!”
หึ เมื่อก่อนผมเป็นถึงอันธพาลของโรงเรียนเชียวนะ (มันน่าภูมิใจตรงไหน -_-?)
“ไงไอ้หนุ่ม อยากจะเป็นพระเอกรึไง หึหึ งั้นแกดูนี่นะ”
ไอ้ดำร่างใหญ่นั่นมันกำลังจะจูบดัฟเน ให้ตายเถอะ ผมทนไม่ได้แล้ว ขอพ่อชกสักทีเหอะไอ้ดำ
ผลัก!
“คิดว่าแน่นักรึไงวะ ไอ้หนุ่ม เฮ้ยพวกมึงจัดการมันซะ”
โหไอ้เกรียน หมาหมู่นี่หว่า ผมประเมินสถานการณ์ดูแล้วผมว่าผมสู้พวกมันไม่ได้แน่ๆ ดูแต่ละคนสิ ตัวยักษ์ๆทั้งนั้น แต่พอผมเห็นยัยดัฟเนนั่นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ผมก็รู้สึกฮึดขึ้นมาทันได้ และภายในห้านาทีถัดมาผมก็กำราบไอ้พวกยักษ์นี่ได้ ว๊ะฮ่าฮ่า เจ๋งว่ะ
แต่ก็ยังเหลือไอ้ดำนี่อีกตัว ไอ้นี่มันจับยัยดัฟเนขึ้นพาดไหล่แล้วตั้งท่าจะสู้กับผม เฮ้ย เล่นแบบนี้ใครมันจะกล้าบุกเข้าไปวะ เกิดไปต่อยโดนยัยนั่นทำไง =_=
“แน่จริงปล่อยผู้หญิงลงสิวะไอ้ดำ -_-^^”
“แกคิดว่าฉันโง่รึไง ถ้าฉันปล่อยยัยนี่ลง มันก็จะวิ่งหนีฉัน แล้วแกก็จะจัดการฉันได้ถนัด หึแบกไว้แบบนี้แหละ ตัวยัยนี่ก็ไม่ได้หนักจนเคลื่อนไหวลำบาก”
“แกไอ้โสโครก!”
“โอ้ยยยยยย เจ็บโว้ยนังนี่”
ตุ้บบ!
ดัฟเน เธอเจ๋งมาก -_- ยัยนี่กัดคอไอ้ดำนันจนมีรอยแดง ไอ้บ้านั่นร้องโอ้ยๆแล้วก็ปล่อยยัยนั่นลงทำท่าจะเข้าไปบีบคอ ผมก็เลยวิ่งเข้าไปเตะมัน
ผัวะ ผัวะ
“ธะ…เธอเป็นอะไรมากมั้ย”
พอจัดการไอ้ดำนี่เสร็จผมก็รีบหันไปช่วยยัยตัวดีนี่ ยัยนี่มีน้ำตาคลอเบ้า เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ ปกติผมไม่ใช่พวกแพ้น้ำตาผู้หญิงหรอกนะ แต่กับยัยนี่ ไม่รู้ทำไมพอเห็นน้ำใสๆนั่นแล้วผมรู้สึกปวดตรงหัวใจ
“ทำไม… ทำไมฉันถึงโดนทุ่มลงกับพื้นบ่อยๆ =_=*”
เออว่ะ นั่นมันก็จริง แต่นี่เธอร้องไห้อยู่นะ ทำไมไม่มีเสียงสะอึกสะอื้นอะไรเลยล่ะ น้ำตาก็ไหลอยู่ แต่หน้าตายแบบนี้ ช่วยบอกผมทีว่ายัยนี่ไม่ใช่โรคจิต -O-
“นายรู้มั้ยหน้านายมีแต่รอยฟกช้ำ แล้วพรุ่งนี้นายต้องไปออกรายการด้วยรู้มั้ย!! -_- งานนี้ฉันตายแน่ และนายก็ต้องตายด้วย”
เอ๊ะยัยนี่ ถ้าฉันไม่ช่วยเธอแล้วเธอจะรอดจากเงื้อมมือไอ้ดำนั่นมั้ยล่ะ ฮ่วย ผมอุตส่าหวังดีกลับมาโดนยัยนี่หมายตาอาฆาตซะงั้น เดี๋ยวก็งอนซะหรอก -*-
“นี่นายกลับบ้านไปก่อนแล้วกัน ฉันต้องไปทำธุระ”
“ไม่กลัวจะเจอแบบเมื่อกี้อีกรึไง”
“บอกให้กลับก็กลับไปสิ จะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนา!!”
“ฉันก็แค่… อยากจะเป็นฮีโร่ของเธอเท่านั้นเอง”
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายตอนถูกยัยนี่ไล่ตะเพิด ก็ผมเป็นห่วงนี่นา
“แล้วก็ไม่ต้องแอบตามฉันมาด้วยล่ะ =_=”
ยังจะรู้ทันอีกนะยัยแคระ T^T คนอุตส่าคิดแผนได้แล้วมาดักเราซะงั้น ชิชะ กลับก็กลับ แล้วถ้าเกิดเจอไอ้ดำร่างใหญ่นั่นอีกฉันจะปล่อยให้มันปล้ำเธอให้เข็ดเลย ว๊ะฮ่าฮ่า เหอๆ -_-;; คิดไปได้ไงวะ เลวโคตรเลยผมเนี่ย
“งั้น…ระวังตัวด้วยนะ (._.)”
“นายก็กลับบ้านดีๆล่ะ”
*O* สวรรค์โปรด ยัยนี่ถูกผีเข้ารึไง ทำไมถึงได้ทำเสียงน่ารักแล้วก็น่าตาน่ารักแบบนั้น อ๊างงงง ดูสิๆ ดัฟเนลูบหัวของผมสองสามทีก่อนจะเดินออกไปด้วย กรี๊ดด ❤ >_< ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยย
ผมต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำไมช่วงนี้ผมถึงรู้สึกใจเต้นเวลาที่ได้ใกล้ยัยบ้านี่ ผมมีที่ปรึกษาปัญหาหัวใจส่วนตัวด้วยล่ะ ไอ้คริสไง เห็นมันสุภาพบุรุษแบบนั้นแต่มันประสบการณ์โชกโชนสุดๆ =_= เวลาผมมีปัญหาหัวใจ ไอ้นี่จะเป็นคนที่ให้คำตอบผมได้ดีที่สุด อย่างเช่นเรื่องนี้ ไอ้คริสบอกผมว่าผมคงจะเริ่มชะ…ชอบยัยนี่เข้าซะแล้ว ผมยังงงๆอยู่เลยว่าไปชอบตอนไหนวะ แต่ไอ้คริสก็เฉลยให้ฟังว่าเพราะทะเลาะกันทุกๆวันมันเลยผูกพัน เอ่อ มันมีแบบนี้ด้วยหรอ ทะเลาะจนรักเนี่ย -_-;;
ผมก็ชักจะไม่แน่ใจตัวเองซะแล้วสิ อยากจะบอกให้ยัยนั่นรู้เหมือนกันความรู้สึกจริงๆของผมน่ะ คือไอ้ที่พูดไปเมื่อคราวที่ผ่านๆมานั่นมันล้อเล่นทุกประโยคเลย ผมก็นึกว่ายัยดัฟเนจะหลงกลที่ไหนได้ยัยนี่ไม่รู้สึกอะไรเลยซักกะแอะเดียว มีแต่ผมที่บ้าคิดมากคนเดียวว่าถ้ายัยนี่ตอบกลับมาว่ารักผมแล้วผมจะรู้สึกไงน้า พอคิดแล้วมันเลยเขินอ่ะ >_< ผมคงต้องขอเวลาเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองซะแล้วสิ
นี่จะสองทุ่มแล้ว ธุระอะไรนะถึงดึกดื่นป่านนี้ หรือว่านัดผู้ชายไว้ =_=’ ไม่ๆ ดัฟเนของผมไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน จะแอบเดินตามไปก็คงจะไม่ทันเพราะเมื่อกี้ผมมัวแต่กรี๊ดเรื่องที่ยัยนั่นลูบหัวผม
เฮ้อออ ไปนั่งรอที่บ้านดีกว่า ถ้าอีกหนึ่งชั่วโมงยัยตัวดีไม่โผล่หน้ามาค่อยออกไปตามหา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น