คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : part 1
ฮ้ายยยยย หนาวจังเลยฤดูหนาวนี่มันช่างเป็นอากศที่บริสุทธิ์จัง แต่ตอนนี้โคตรจะง่วง และวันนี้ก็เป็นวันที่มายเฟรนของฉันจะพาฉันไปเที่ยว เพราะพวกเรานัดกันไปดูหนัง ร้องเพลง ซื้อของช็อปปิ้ง โอ๊ยยยสาธยายไม่หมดเลย ว่าแต่ว่าทำไมมายเฟรนของฉันยังไม่โทรมาเนี่ย นั่งดูโทรศัพท์จนตาจะทะลุละ เออนี่ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อโนริ มีพี่สาวชื่อมิริน เป็นลูกคนที่สอง ส่วนมากไม่ได้อยู่กับพ่อแม่หรอกเพราะพ่อแม่ไม่ค่อยว่างเลยเอาฉันมาฝากกับคุณลุงวรัช แต่ฉันก็เคารพคุณลุงเหมือนพ่อนั่นแหละ และฉันเป็นคนซุ่มซ่าม ไม่ดูตาม้าตาเรือตายายหรือตาอะไรทั้งนั้นแหละ พี่มิรินกับฉันถึงจะเป็นพี่น้องกันแต่ก็มีอะไรที่แตกต่างกันมากมายก่ายกอง พี่มิรินเรียนเก่งแต่ฉันไม่ พี่มิรินสวยมากมีหนุ่มมาจีบจนไม่มีเวลาโสดส่วนฉันโสดตั้งแต่เกิดมา นี่คือความแตกต่างต้นๆ แต่อย่างเพิ่งเลยโทรหามายเฟรนดีกว่า
ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดด
“ฮัลโหลว่าไง โนริน” มะปรางถาม
“นี่มะปรางทำอะไรอยู่ ลืมไปแล้วหรอว่าเราจะไปช็อปปิ้งด้วยกันน่ะ”
“ไม่ลืมหรอก พอดีโทรศัพท์ไม่มีตังง่ะเลยไม่ได้โทรหา”
“เออ รีบหน่อยนะเดี๋ยวมีเวลาน้อย” ฉันบ่น
“จ้าาาาา คุณเพื่อน เดี๋ยวฉันจะไปหาแกที่บ้าน แค่นี้นะ”
เฮ้ยยย แล้ววันนี้ฉันจะได้ไปไหมเนี่ย มัวแต่เสวยสุขอยู่ที้บานนั่นแหละ ฉันรีบแต่งตัวเพราะเดี๋ยวจะไม่ทันมะปราง และจัดการเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย ยัยมะปรางคงจะมาละมั้ง เดินไปดูที่ชานบ้านดีกว่า เออนั่นไงมาละ ฉันรีบวิ่งลงบันไดไปหามะปราง
“นี่แกช้านะ เร็วขึ้นรถ” ฉันรีบขึ้นรถ
“จ้า คุณมะปราง” ฉันยอกย้อน
ฉันนั่งรถมะปรางขับตรงไปยังห้างสรรพสินค้า วันนี้ฉันจะช็อปให้แหลกไปเลย เพราะจะต้องซื้อของกินไปตุนไว้ในห้องเผื่อว่าขี้เกียจออกไปข้างนอกเพราะมันหนาวน่ะ ฉันมองไปทางคนขับรถ จะว่าไปมะปรางก็สวยเหมือนกันนะ แต่เธฮยังไม่มีแฟนหรอกนะที่เป็นแบบนี้เพราะเธอเรื่องมากนั่นเองไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่ก็ดีฉันจะได้มีเพื่อน แต่ตอนนี้ถึงห้างสรรพสินค้าแล้วล่ะ เป็นอะไรทีมีความสุขจังเลยแต่ทำไม
“นี่มะปราง วันนี้ทำไมคนยั๊วเยี๊ย เต็มไปหมดล่ะ”
“นี่โนริ คนนะไม่ใช่หนอน ก็วันนี้ดารามาไง”
“อ้าวหรอ ทำไมคนมากันเยอะอย่างงี้ล่ะ อย่างกับว่าจะมาดูของแปลก”
“เออ แต่ช่างเถอะฉันว่าเราไปช็อปเลยดีกว่าเสียเวลา” มะปรางลากแขนฉันไปทางมุมขายขนม นม เนย ฉันกับมะปรางซื้อของเยอะมาก อย่างกับว่ามาแข่งกันซื้ออย่างงั้นแหละ เราสองคนเลือกซื้อของจุกจิกจนเต็มตระกร้า ซื้อเสร็จฉันกับมะปรางก็พากันไปร้องเพลง เล่นเกมส์ ที่ห้าง วันนี้เราเที่ยวสนุกมากเลย และตอนนี้เราสองคนกำลังกินข้าวกันอยู่
“นี่วันนี้ฉันว่าสนุกมากเลยนะโนริ ฉันแฮปปี้มากเลย”
“อืม ก็คงงั้นแหละ เออนี่ ความหน้าเรามาดูหนังกันปะ”
“อืมแล้วมันเรื่องอะไรล่ะ” มะปรางถาม
“ฉันว่าจะดูเรื่อง รักนิด รักหน่อย รักน้อยๆ แต่ขอให้รักนานๆน่ะ ฉันจะสนุกนะ”ฉันทำหน้าระริกระรี้
“อืม ถ้าเข้าโรงเมื่อไหร่ก็บอกละกันนะ ฉันจะไปดูด้วย” มะปรางกับฉันกินข้าวเสร็จแล้วเราสองคนก็กลับบ้านเลยเพราะไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนต่อน่ะสิ ไว้รอตอนดูหนังละกันค่อยมาเที่ยวใหม่ อิอิ มะปรางพาฉันไปส่งที่บ้านหลังจากที่ไปเที่ยวมาเสร็จ วันนี้ฉันเหนื่อยมากถึงมากที่สุด กลับถึงบ้านฉันเก็บของที่ซื้อมาไว้ในตู้แล้วก็ล้มตัวลงนอน
21.30 น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คายมาปลุกตอนนี้เนี่ย คนกำลังหลับกำลังนอน” ฉันบ่นอุบอิบ
“นี่พี่มิรินเอง ไปเที่ยวจนลืมว่าอีก 4 วันเป็นวันเกิดคุณลุงเลยหรอยะ”
“หะ อีก 4 วันจะวันเกิดคุณลุง” ฉันพูดด้วยเสียตกใจ
“และคุณลุงก็บอกว่าจะให้เราไปต้อนรับแขกเป็นเพื่อนคุณลุงด้วยนะ”
“จะให้โนริกับพี่มิรินไปเนี่ยนะ”
“ใช่ และที่สำคัญเราต้องหาซื้อของขวัญให้คุณลุงด้วย”
“งั้นเราไปซื้อของขวัญวันพรุ่งนี้เลยนะพี่นะ”
โอ๊ยยยย อะไรมันจะโชคดีขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไปหรอกนะ แต่ว่างานนี้มันมีแต่ผู้ใหญ่น่ะสิ วัยรุ่นอย่างฉันก็เลยเซง แต่ไม่เป็นไรถือว่าช่วยคุณลุงเลยละกัน แต่ตอนนี้ฉันขอนอนก่อนละกันง่วงมากมาย zZ
วันต่อมา
อีกสองวันก็จะวันเกิดคุณลุงของฉันละ ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะซื้ออะไรไปให้คุณลุง และฉันยังไม่มีชุดทีจะใส่เลยอ่ะ เพราะงานนี้มีแต่แขกชั้นผู้ใหญ่ดั้งนั้นฉันก็เลยต้องหาชุดเสื้อผ้าที่ใส่แล้วดูเริดหน่อย ให้สมกับการที่ฉันเป็นหลาน กะว่าจะไปซื้อชุดที่จะใส่ไปงานพร้องกับซื้อของขวัญให้คณลุงเลยน่ะ เพราะจะได้ให้พี่มิรินช่วยเลือกด้วย ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย อ้าว 15.21 น. แล้วนี่ ตายแล้วนัดพี่มิรินไปซื้อของตอนบ่ายโมง ซวยละค่ะแล้วฉันจะใส่ชุดไหนไปดีล่ะ ไม่มีเวลาแล้ว เสื้อผ้าอยู่ทีไหนเนี่ย ฉันลื้อตู้เสื้อผ้ากระจัดกระจาย เจอแล้วชุดนี้ไง
“นี่โนริ เสร็จยังเนี่ยพี่รอจนรากจะหยั่งลงพื้นแล้ว” พี่มิริบ่น
“เสร็จแล้วค่ะๆ เป็นไงสวยปะ” ฉันพูดแล้ววิ่งลงบันไดไปหาพี่มิริน แล้วหมุนตัวให้พี่มิรินดู
“ถึงแกแต่ไป หน้าตาแกมันก็ไม่สวยขึ้นหรอกน่า”
“ใครจะไปเหมือนพี่ล่ะ ที่มีแต่คนมาตามจีบเนี่ย”
“ล้อเล่นน่า แกก็น่ารักเหมือนกันนั่นแหละ” พี่มิรินพูดพลางยิ้ม
“ไม่ต้องมายอกันเลย ไปได้แล้ว”
ฉันขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านขายนาฬิกา เพราะไม่รู้ว่าจะไปซื้ออะไรดี จะซื้อตุ๊กตาก็กะไรอยู่ จู่ๆพี่มิรินก็พูดเรื่องคนที่โทรมาหาฉันบ่อยๆ ว่าทำไมไม่สนใจเขาบ้าง เขาอุตสาห์โทรมาหาแทบทุกวัน คิดสักนิดก็ไม่มีเลยหรอ เค้าเป็นถึงลูกนักการเมืองนะ เรียนดี อนาคตไกลแกไม่ชอบหรอ หรือแกชอบแบบเถื่อนๆ เลวๆ จะบ้าตาย พี่มิรินเชียร์นายนั่นยิ่งกว่าเชียร์บอลโลกอีก ฉันจะทำไงดีเนี่ย
“นี่พี่โนริ ไม่ชอบพวกนักการเมืองน่ะ” ฉันตอบไปส่งๆ
“นี่ถ้าแกขึ้นคานนะ อย่ามาร้องไห้ให้พี่ช่วยละกัน”
“โนริคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกน่า อ่านี่ถึงร้านละ”
“เออ แล้วแต่ละกัน ฉันไม่ยุ่งแกละ” พี่มิรินบ่นอุบอิบ
พี่มิรินเดินนำหน้าฉันเข้าร้านไป โดยไม่สนใจฉันเลยฉันล่ะเซง ฉันเดินเข้าไปในร้านตามพี่มิริน จะว่าไปนาฬิการ้านนี้ก็สวยดีแฮะ น่ารักสไตน์เกาหลีดีอ่ะ ฉันเดินดูรอบๆร้านหยิบนั่นดูทีหยิบนี่ดูทีเป็นอะไรที่ โอ๊ะโอ อันนี้น่รักอ่ะรูปหมูพูด้วย อิอิ อยากได้จังเลยถ้าใครซื้อให้นี่รักตายเลยแหละ แต่คงไม่มีใครซื้อให้หรอกว่าไหม ฉันวางนาฬิกาลงแล้วเดินตรงไปหาพี่มิริน ที่กำลังดูนาฬิกาอันหนึ่งอยู่
“นี่โนริ อันนี้สวยปะ” พี่มิรินยิ้ม
“อืม ก็สวยดีนะ ซื้อให้คุณลุงสิ”
“คุณลุงต้องชอบแน่เลย พี่คะ เอาเรือนนี้แหละค่ะ ห่อของขวัญให้ด้วยนะคะ” พี่มิรินยื่นนาฬิกาให้คนขาย
“ขอบคุณครับ” คนขายยื่นนาฬิกาให้
ฉันเดินออกนอกร้านก่อนเพราะพี่มิรินเดินช้าอย่างกับเต่าน่ะ หนาวก็หนาวไปอบอยู่ที่รถดีกว่า คงช่วยให้อุ่นขึ้นได้ รีบเดินไปที่รถดีกว่า ฉันรีบเดินจนไม่ได้ดูว่ากำลังจะลงจากฟุตบาท
ตุบ
“โอ๊ยยยยย ปวดตูด”
“ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย ดูซิ”
“อย่างพึ่งด่าเลย ช่วยประคองฉันขึ้นก่อนเร็ว”
“ยื่นมือมา คราวหลังก็ดูดีๆหน่อยละกัน แฟนยังไม่ทันมี จะมาเป็นอะไรต้องนี้มันไม่คุ้ม”
“จ้า คนมีแฟน ไปขึ้นรถ”ฉันเดินขึ้นรถพร้อมกับพี่มิริน
“เออนี่พี่มิรินฉันอยากได้ชุดใส่ไปงานวันเกิดของคุณลุงสักชุดนึงอ่ะ ส่งไปซื้อหน่อยนะ” ฉันทำตาหวานใส่พี่มิริน
“อืมก็ได้ แต่เร็วๆนะ”
ฉันขับรถตรงไปยังร้าน ขายเสื้อ พอถึงร้านขายเสื้อผ้า ฉันเดินลงจากรถแต่พี่มิรินนั่งรออยู่ในรถ ฉันรีบไปดูเสื้อผ้าจะใส่ไปงานเพราะเดี๋ยวพี่มิรินจะดุเอา เสื้อตัวนี้สวยดีแฮะ แต่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ฉันเลยเดินไปเรื่อยๆ ไปมุมโน้นทีนี้ที โอ๊ะโอ ชุดแซก นี่นา ฉันชอบจังเลย มันสวยดีอ่ะ
“นี่ จะเหมาทั้งร้านเลยรึไง”
“นี่ก็ ซื้อเสื้อใส่ไปงานนะไม่ได้ไปซื้อผ้าอนามัยน่ะถึงได้แปปเดี๋ยว”
“อืม แล้วไหนล่ะชุดที่เธอเลือกอ่ะมาดูซิ”
“นี่ไงสวยปะ” ฉันหมุนให้พี่มิรินดู
“อืม น่ารักดี”
“งั้น พี่คะเอาตัวนี้แหละค่ะ”
พี่มิรินลากฉันออกจากร้านแล้วไปขึ้นรถ จะบ้าตาย รีบไปไหนเนี่ยบ้านมันไม่วิ่งหนีหรอกนะ เฮ้ยยยย พี่ใครวะ ตลอดทางพี่มิรินหลับบนรถไม่คิดจะตื่นเลยหรือไง ขนาดฉันเบรกหมาตัดหน้ายังไม่ตื่นเลย นี่หลับหรือว่าตายกันแน่อยากรู้ ฉันนั่งขับรถอยู่คนเดียวโดยมีพี่มิรินนั่งหลับเป็นเพื่อนที่แสนดี - -* มาถึงบ้านแล้วคิดว่าพี่มิรินจะหลับเต็มอิ่มที่ไหนได้ ขึ้นไปหลับห้องนอนอีก โอ๊ยยยยยย อยากตาย ข้าวก้อไม่ได้กิน งานนี้ฉันคงต้องทำคนเดียวแล้วล่ะ
“นี่พี่มิรินมาทำกับข้าวให้ฉันหน่อยสิ”
“ทำเองสิ มือมีไหม ให้พี่ทำกับข้าวให้กินทุกวัน ถ้าพี่ไม่อยู่จะทำยังไง”
“ซื้อแบบสำเร็จรูปสิ”
“แล้วถ้าไม่มีร้านให้ซื้อ แต่มีอุปกรณ์ให้แกล่ะ แกจะทำไง”
“ฉันก็จะอดตายไปเลย”
“เออ งั้นก็ดี” อ้าวหลับต่อเฉยเลย ไปซื้อมาม่ามากินก็ได้ ไม่ง้อแล้ว งอล ฉันนั่งกินมาม่าอยู่ที่ห้องครัวคนเดียว นึกน้อยใจที่พี่มิรินไม่ทำกับข้าวให้กิน และถ้าฉันทำเป็นนะฉันไม่ง้อหรอกย่ะ เชอะๆๆๆ กินเสร็จแล้วไปนอนดีกว่า
2 วันต่อมา
วันนี้แล้วสินะที่เป็นวันเกิดของคุณลุงตื่นเต้นจังเลยอ่ะ จะได้ใส่ชุดสวยๆแล้ว เย้ๆๆ ต้องรีบแต่งตัวซะละเดี๋ยวไม่ทันงาน เพราะฉันต้องไปต้อนรับแขกหน้างาน
ความคิดเห็น