คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : น้ำตาหยดที่ 1 บ้านที่ว่างเปล่า
ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น ร่างของชายคนหนึ่งยืนอยู่กลางสวนหย่อมของกระท่อมหลังเล็กหลังหนึ่ง ในสวนหย่อมแห่งนั้นเละเทอะไปด้วยรอยย่ำของรองเท้าบู๊ตมากมาย ที่แสดงให้เห็นว่ามีคนจำนวนหนึ่งเดินทางมาที่นี้เมื่อไม่นานมานี้ กระถางต้นไม้น้อยใหญ่ที่เคยจัดเรียงไว้อย่างปราณีตสวยงามถูกทุบทำลายจนแตกกระจายไปทั่ว ประตูบ้านที่ถูกทุบจนลูกบิดยับเยินเปิดอ้าอยู่แสดงให้เห็นว่าเจ้าของบ้านไม่ได้ต้องการให้บุคคลเหล่านั้นเข้าไปในบ้าน ชายคนนั้นค่อยๆก้าวเข้าไปในบ้านช้าๆ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เขาผงะลงไปเล็กน้อย ภายในบ้านไม่ได้ต่างจากสวนที่อยู่ด้านนอกมากนัก ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆถูกทำลายจนแทบไม่เหลือชิ้นดี เศษไม้จำนวนมากกระจายเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น ทั้งถ้วยชามต่างๆก็ถูกทุบจนแตกละเอียด เตาผิงข้างห้องนั่งเล่นที่ปรกติจะถูกจุดอยู่เสมอกลับมีกระดาษหลายต่อหลายแผ่นซึ่งก็คือภาพถ่ายถูกเผาจนกลายเป็นกระดาษดำๆบ้างกลายเป็นขี้เถ้าบ้าง แทบไม่เหลือเค้าเดิมของกระท่อมเล็กๆนี้เลย
ที่ชั้นบนก็เหมือนเดิมไม่ได้ต่างจากชั้นล่างนักบางทีอาจจะแย่กว่าชั้นล่างซะด้วยซ้ำ ห้องนอนทั้งสองห้องที่อยู่ที่ชั้นบน ห้องหนึ่งประตูถูกเปิดทิ้งไว้เขาจึงรีบเข้าไปดูก่อนพร้อมร้องเรียกด้วยเสียงแหบแห้ง “ลิกเตน.... ลิกเตนสไตน์” ห้องนี้เป็นห้องของผู้ชายอย่างแน่นอน ด้วยตู้เสื้อผ้าเรียบง่ายและโต๊ะหนังสือเล็กๆ ผ้าปูที่นอนที่เคยปูไว้อย่างเรียบสนิท ถูกกระชากออกพร้อมทั้งข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะก็ตกลงเกลื่อนพื้น เหมือนกับมีใครซักคนระเบิดโทสะทำลายข้าวของอย่างรุนแรง หนึ่งในนั้นคือกรอบรูปที่บรรจุภาพใบเล็กๆระหว่างชายคนหนึ่งกับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ที่มีรอยแตกของกระจกที่กรอบรูปเหมือนต้องการเตือนถึงภัยอันตรายบางอย่าง ใช่แล้วมันเป็นภาพของเขากับน้องสาว เขาหยิบมันขึ้นมาช้าๆ พร้อมทั้งพยายามข่มกลั้นความโกรธเอาไว้ น้องสาวของเขาช่างบอบบางเหลือเกินจนเขาต้องคอยดูแลอยู่เสมอ แต่เขาไม่ได้เสียใจหรือเหนื่อยใจในเรื่องนี้เลยซักครั้ง เมื่อภาพของน้องสาวค่อยๆผุดขึ้นมาในที่สุดกรอบรูปในมือชายหนุ่มก็ถูกบีบจนหักลง เศษไม้จากกรอบรูปกระเด็นตกลงสู่พื้นบ้างบางชิ้นก็ถูกฝังลงในมือของชายหนุ่ม เลือดสีแดงไหลออกมาจากมือนั้นแต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่เขากำลังจมอยู่ในความคิดของตนเอง
เมื่อ 3 วันก่อน
“ท่านพี่จะไปไหนคะ” น้องสาวของเขาถามในตอนเช้าขณะที่เขาจะออกจากบ้านไปทำงาน แสงแดดส่องมาย้อนแสงจนเขาไม่อาจมองเห็นใบหน้าของเธอได้ “ข้าพเจ้าจะไปตรวจสอบในเมืองซะหน่อย ช่วงนี้เกิดการก่อจราจลขึ้นน่ะ” เขาตอบไปอย่างที่ไม่ปิดบัง “งั้นเหรอคะ ระวังตัวด้วยนะคะ” น้องสาวของเขาอวยพรแก่เขา “อือ ลิกเตนก็ดูแลตัวเองด้วยนะ” เขาตอบกลับไปด้วยความเป็นห่วง “ค่ะ โชคดีค่ะท่านพี่” “อือ ไปละ”
“อะไรกันที่ว่า เราถูกแทรกแซง” ชายหนุ่มถามเสียงเข้มแกมตะคอกในที่ประชุมอย่างเกรี้ยวกราด “ขะ ขอโทษ ครับ คือ...” “ไม่ต้องแก้ตัวบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าใครเป็นคนทำ” “คือว่า... คือ...” “คืออะไรเมื่ออ่ำอึ่งอยู่ได้” “ออสเตรียครับ”
เหมือนกับสายฟ้าผ่าลงมากลางกระหม่อมของชายหนุ่ม นี้เป็นวันที่ 3 หลังจากที่เขาออกมาจากบ้าน ออสเตรียก่อความวุ่นวายทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน ออกจากบ้านมา ออสเตรียก่อความวุ่นวาย ออกห่างจากลิกเตน ออสเตรีย......
สติของชายหนุ่มกลับมาอีกครั้งเมื่อดวงอาทิตย์คล้อยต่ำจนเงามืดเริ่มคืบคลานเข้ามา ทาบทับบนรูปถ่ายในมือของเขา เขาออกเดินอีกครั้งอย่างช้าๆ ไปยังห้องอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องของน้องสาวของเขานั้นเอง “ลิกเตน....” เมื่อประตูไม้โอ๊คบานน้อยเปิดออกชายหนุ่มก็ไม่สามารถข่มความโกรธไว้ได้อีกต่อไป ห้องนอนสีขาวโปร่งสบายขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายโดยมีเข็มและด้ายรวมทั้งผ้าไว้พร้อมสรรพตามนิสัยของเจ้าของห้อง กลับถูกทำลายจนเลอะเทอะ ทั้งเข็มที่ถูกเหยียบจนบี้แบนม้วนด้ายที่หล่นลงบนพื้นจนพันกันยุ่งเหยิง และผ้าหลายผืนที่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ รวมทั้งบนเตียงขาวสะอาดนั้น ถูกกระชากผ้าห่มจนขาดไม่เหลือชิ้นดี มีโบว์สีน้ำเงินเส้นเล็กๆ ที่ชีกขาดออกมาจากอีกเส้นที่ไหนซักแห่ง แต่แน่นอนว่าเขารู้ ชายหนุ่มหยิบเศษโบว์ขึ้นมาช้าๆ แล้วเปล่งเสียงพร้อมกับความโกรธทั้งหมดเท่าที่เคยมีมาในชีวิต
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
-----------------------------------------
เสร็จไปหนึ่งตอน 555
ดราม่าไปป่าวหว่า?
ช่างเถอะ ติชมด้วยนะทุกท่าน
ตอนต่อไปจะกล่าวถึงน้องสาวสุดที่รักของสวิสบ้างละ
ดูจะตลกมากกว่าดราม่า 555
วันนี้ รินไปละ บ๊าย บาย~~~
ความคิดเห็น