ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DEVIL BOY
บทนำ
" เย้ จบสิ้นกันทีกับชีวิตวัยมัธยม ฉันละเบื่อกับการต้องมาคอยถักเปียแบบนี้ทุกวันจริงๆ เลยให้ตายสิ " ฉันพูดขณะที่เรากำลังเดินอยู่บนโถงทางเดินของชั้นสาม หลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ
" อิจฉาแกวะ สอบเสร็จแล้วแกก็จะไปอยู่เกาหลีกับแม่แกแล้วดิ "
" ถูกต้องนะคร้าบบบบ ฝันที่ฉันเฝ้ารอมานานนน แสนนาน ในที่สุดมันก็จะเป็นจริงสักที " ฉันทำหน้าเคลิ้มฝันเป็นท่าทางประกอบรีวิวไปด้วย อ้ายยย คิดแล้วตื่นเต้นอ่ะ อีกไม่กี่วันฉันก็จะได้ไปเกาหลีแล้ว รอก่อนนะลีมินโฮของฉัน
" ฮือ ฮือ ฮือ " จู่ๆ ยัยเมเปิลก็ร้องไห้ขึ้นมาพร้อมกับที่สองแขนเรียวก็โอบกอดมาที่ฉันพลางซุกหน้าลงที่หน้าอกด้านซ้าย ไม่รู้ว่าฉันปล่อยให้ยัยนี่ร้องไห้นานเท่าไหร่แต่ที่รู้ๆ คือตอนนี้ชุดนักเรียนสีขาวที่ตอนเช้ามันยังสะอาดเอี่ยมอ่อง แต่ตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเป็นด่างเป็นดวงของยัยนี่เต็มไปหมด ฉันว่าฉันควรจะบอกให้ยัยนี่หยุดแค่นี้ดีกว่าไหมก่อนที่สภาพชุดนักเรียนของฉันมันจะสกปรกไปมากกว่านี้
" แกจะร้องไห้ทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้ไปตายนะเว้ย หยุดร้องเลย คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว" ฉันไม่ได้โกหกนะ เพราะตอนนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนี้เขาเริ่มมองมาที่เราเป็นจุดเดียวแล้วอ่ะ แง้. เห็นอย่างนี้ฉันก็มียางอายนะ
" ก็แกจะไปอยู่ตั้งเกาหลีเลยนะเว้ย เกาหลีนะไม่ใช่นนทบุรีที่พอฉันคิดถึงแกแล้วจะได้นั่งแท๊กซี่ไปหาแกได้อ่ะ "
เออ ก็จริงอย่างที่เมเปิลว่าแฮะ เกาหลีเลยนะ เกาหลีที่เต็มไปด้วยมนุษย์เพศชายและมนุษย์เพศหญิงที่หน้าตาดีเฟ่ออออ ฉันจะโกอินเตอร์แล้ว อ๊ายยย ขอเวลาหนึ่งวิกรี๊ดแป๊บ กรีดดดด
" แก แกไม่ไปไม่ได้หรอ " ดวงตากลมโตที่ปรกติจะมีเพียงความสดใสแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและช้ำแดงเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มามองฉันอย่างอ้อนวอนพร้อมด้วยคำพูดที่ทำเอาหัวใจฉันกระตุกและหยดน้ำตาที่หลั่งรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
" แกก็รู้ว่าฉันไม่มีใครนอกจากแก " เสียงที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางนั้นไม่ต่างอะไรกับเสียงกระซิบ ใช่ ฉันรู้ว่าเมเปิลไม่มีใครจริงๆ นอกจากฉัน ไม่ใช่ว่าเราเป็นเลสเบี้ยนหรือไอ้หญิงรักหญิงอะไรเทือกนั้นหรอกนะแต่เพราะเราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก มากกว่าบุคคลที่เรียกตัวเองว่าคนในครอบครัวของยัยนั่นอีก
" ฉันขอโทษนะ แต่แกก็รู้ว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ " ถึงแม้ฉันจะรักเมเปิลมากแค่ไหนก็ตามแต่การที่จะให้ฉันยุติเรื่องไปเกาหลีฉันไม่ทำแน่เพราะการไปเกาหลีมันคือความฝันของฉันเพราะฉะนั้นฉันไม่ผิดปะที่เลือกที่จะทำตามความฝันของตัวเอง
" อือ ฉันรู้ ฉันก็แอ๊บพูดไปงั้นแหละเผื่อแกจะเปลี่ยนใจ แกคงไม่คิดว่าฉันจะเห็นแก่ตัวขนาดรั้งแกไว้ไม่ยอมให้แกไปหรอกนะ " เมเปิลหยุดร้องไห้แล้วเปลี่ยนมาเป็นจ้องฉันอย่างเอาเรื่องแทน อะไรแว๊ เมื่อกี้ยังดราม่าอยู่เลยปะ ไหงเปลี่ยนโหมดเร๊วแบบนี้ฟะคนสวยตามอารมณ์ไม่ทันแล้วนะเนี่ย บอกตง
" เพื่อเป็นการไถ่โทษที่แกชิ่งหนีฉันไปลั้ลลาที่เกาหลี แล้วยังเห็นผู้ชายอย่างลีมินโฮที่แม้กระทั่งส้นตรีนเขาแกยังไม่เคยเห็นดีกว่าฉันที่เป็นเพื่อนแกมาถึงหกปี และสุดท้ายและท้ายสุดเพื่อเป็นการฉลองที่เราสอบเสร็จเพราะฉะนั้น แก ต้องเลี้ยงข้าว เลี้ยงหนัง แล้วก็ตามใจฉันทุกอย่างโอเค๊ "
" อือ โอเคมากถึงมากที่สุด ขอแค่น้องสาวบอกมาว่าต้องการอะไรเดี๋ยวป๋าจัดให้ "
" งั้นเตรียมตัวกระเป๋าฉีกได้เลยไอ้คุณป๋า " เมเปิลว่าพร้อมกับทำหน้ามีเลศนัยก่อนจะสบัดก้นเดินหนีไปปล่อยให้ฉันมองตามพร้อมกับที่หัวใจเริ่มรับรู้ถึงลางสังหรณ์แปลกๆ ว่าคืนนี้ต้องเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นอย่างแน่นอน บรึย เมื่อคืนยิ่งฝันไม่ดีอยู่ด้วย เฮ้อ!! คนสวยเพลีย
1 คอมเม้น 1 ล้านกำลังใจนะ
เพื่อช่วยนักเขียนหน้าใหม่ไปให้ถึงฝั่งฝัน
ช่วยเเม้นหน่อยนะ
พลีสสสสสสสส
" อิจฉาแกวะ สอบเสร็จแล้วแกก็จะไปอยู่เกาหลีกับแม่แกแล้วดิ "
" ถูกต้องนะคร้าบบบบ ฝันที่ฉันเฝ้ารอมานานนน แสนนาน ในที่สุดมันก็จะเป็นจริงสักที " ฉันทำหน้าเคลิ้มฝันเป็นท่าทางประกอบรีวิวไปด้วย อ้ายยย คิดแล้วตื่นเต้นอ่ะ อีกไม่กี่วันฉันก็จะได้ไปเกาหลีแล้ว รอก่อนนะลีมินโฮของฉัน
" ฮือ ฮือ ฮือ " จู่ๆ ยัยเมเปิลก็ร้องไห้ขึ้นมาพร้อมกับที่สองแขนเรียวก็โอบกอดมาที่ฉันพลางซุกหน้าลงที่หน้าอกด้านซ้าย ไม่รู้ว่าฉันปล่อยให้ยัยนี่ร้องไห้นานเท่าไหร่แต่ที่รู้ๆ คือตอนนี้ชุดนักเรียนสีขาวที่ตอนเช้ามันยังสะอาดเอี่ยมอ่อง แต่ตอนนี้มันกลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเป็นด่างเป็นดวงของยัยนี่เต็มไปหมด ฉันว่าฉันควรจะบอกให้ยัยนี่หยุดแค่นี้ดีกว่าไหมก่อนที่สภาพชุดนักเรียนของฉันมันจะสกปรกไปมากกว่านี้
" แกจะร้องไห้ทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้ไปตายนะเว้ย หยุดร้องเลย คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว" ฉันไม่ได้โกหกนะ เพราะตอนนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนี้เขาเริ่มมองมาที่เราเป็นจุดเดียวแล้วอ่ะ แง้. เห็นอย่างนี้ฉันก็มียางอายนะ
" ก็แกจะไปอยู่ตั้งเกาหลีเลยนะเว้ย เกาหลีนะไม่ใช่นนทบุรีที่พอฉันคิดถึงแกแล้วจะได้นั่งแท๊กซี่ไปหาแกได้อ่ะ "
เออ ก็จริงอย่างที่เมเปิลว่าแฮะ เกาหลีเลยนะ เกาหลีที่เต็มไปด้วยมนุษย์เพศชายและมนุษย์เพศหญิงที่หน้าตาดีเฟ่ออออ ฉันจะโกอินเตอร์แล้ว อ๊ายยย ขอเวลาหนึ่งวิกรี๊ดแป๊บ กรีดดดด
" แก แกไม่ไปไม่ได้หรอ " ดวงตากลมโตที่ปรกติจะมีเพียงความสดใสแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและช้ำแดงเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มามองฉันอย่างอ้อนวอนพร้อมด้วยคำพูดที่ทำเอาหัวใจฉันกระตุกและหยดน้ำตาที่หลั่งรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
" แกก็รู้ว่าฉันไม่มีใครนอกจากแก " เสียงที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางนั้นไม่ต่างอะไรกับเสียงกระซิบ ใช่ ฉันรู้ว่าเมเปิลไม่มีใครจริงๆ นอกจากฉัน ไม่ใช่ว่าเราเป็นเลสเบี้ยนหรือไอ้หญิงรักหญิงอะไรเทือกนั้นหรอกนะแต่เพราะเราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก มากกว่าบุคคลที่เรียกตัวเองว่าคนในครอบครัวของยัยนั่นอีก
" ฉันขอโทษนะ แต่แกก็รู้ว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ " ถึงแม้ฉันจะรักเมเปิลมากแค่ไหนก็ตามแต่การที่จะให้ฉันยุติเรื่องไปเกาหลีฉันไม่ทำแน่เพราะการไปเกาหลีมันคือความฝันของฉันเพราะฉะนั้นฉันไม่ผิดปะที่เลือกที่จะทำตามความฝันของตัวเอง
" อือ ฉันรู้ ฉันก็แอ๊บพูดไปงั้นแหละเผื่อแกจะเปลี่ยนใจ แกคงไม่คิดว่าฉันจะเห็นแก่ตัวขนาดรั้งแกไว้ไม่ยอมให้แกไปหรอกนะ " เมเปิลหยุดร้องไห้แล้วเปลี่ยนมาเป็นจ้องฉันอย่างเอาเรื่องแทน อะไรแว๊ เมื่อกี้ยังดราม่าอยู่เลยปะ ไหงเปลี่ยนโหมดเร๊วแบบนี้ฟะคนสวยตามอารมณ์ไม่ทันแล้วนะเนี่ย บอกตง
" เพื่อเป็นการไถ่โทษที่แกชิ่งหนีฉันไปลั้ลลาที่เกาหลี แล้วยังเห็นผู้ชายอย่างลีมินโฮที่แม้กระทั่งส้นตรีนเขาแกยังไม่เคยเห็นดีกว่าฉันที่เป็นเพื่อนแกมาถึงหกปี และสุดท้ายและท้ายสุดเพื่อเป็นการฉลองที่เราสอบเสร็จเพราะฉะนั้น แก ต้องเลี้ยงข้าว เลี้ยงหนัง แล้วก็ตามใจฉันทุกอย่างโอเค๊ "
" อือ โอเคมากถึงมากที่สุด ขอแค่น้องสาวบอกมาว่าต้องการอะไรเดี๋ยวป๋าจัดให้ "
" งั้นเตรียมตัวกระเป๋าฉีกได้เลยไอ้คุณป๋า " เมเปิลว่าพร้อมกับทำหน้ามีเลศนัยก่อนจะสบัดก้นเดินหนีไปปล่อยให้ฉันมองตามพร้อมกับที่หัวใจเริ่มรับรู้ถึงลางสังหรณ์แปลกๆ ว่าคืนนี้ต้องเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นอย่างแน่นอน บรึย เมื่อคืนยิ่งฝันไม่ดีอยู่ด้วย เฮ้อ!! คนสวยเพลีย
1 คอมเม้น 1 ล้านกำลังใจนะ
เพื่อช่วยนักเขียนหน้าใหม่ไปให้ถึงฝั่งฝัน
ช่วยเเม้นหน่อยนะ
พลีสสสสสสสส
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น