คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [OS NIORBAM] TOUCH ADDICT (แก้คำผิด)
TOUCH ADDICT
[OS NIORBAM]
ร่างเล็กของเด็กชายชาวไทยเดินไปตามทางโดยมีจุดมุ่งหมายที่ประตูห้องซ้อมที่อยู่สุดทางเดิน ส่วนสูง130หน่อยๆนั่นดูจะต่ำกว่ามาตรฐานไปสักนิด สองมือเล็กๆจับสายกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ที่หลังขณะเดินไปจนสุดทาง มือบางเอื้อมบิดลูกบิดก่อนจะเปิดเข้าไปภายในห้องซ้อม
"สวัสดีครับ"ปากอิ่มเรื่อร้องทักทายเสียงดังฟังชัดแต่กลับดูงัวเงียอยู่ในท่าที โค้งปะหลกๆ360องศาทักทายผู้คนในห้องแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับพบเพียงเด็กหนุ่มรุ่นพี่หน้าหวานที่กำลังกลั้นหัวเราะคิกคักอยู่
"อ้าว จินยองฮยองอ่ะ! แกล้งผมทำไมเนี่ย"เสียงเล็กร้องถามอย่างเอาเรื่อง
คนพี่ตาโต ไม่ยอมรับ รีบค้านกลับ
"อะไรกัน! ฮยองแกล้งนายตรงไหน นายเข้ามาก็โค้งปะหลกๆไม่ดูใครเองต่างหาก"แย้งกลับอย่างไม่ยอมด้วยท่าทียิ้มแย้มระคนขบขัน คนน้องพยักหน้าส่งๆอย่างไม่อยากต่อความก่อนจะเดินไปวางกระเป๋าเป้พรางถาม
"แล้วคนอื่นล่ะฮยอง"
"แจบอมฮยองออกไปหาอะไรกินกับพวกพีเนียลน่ะ แล้วมาร์คฮยองล่ะ"เอ่ยถามถึงคนที่น่าจะอยู่ด้วยกับเด็กคนนี้ตลอดเวลา
"มาร์คฮยองแวะหาอะไรกินก่อนเข้าตึกน่ะ"ตอบก่อนจะนั่งจุ้มปุ๊กลงที่พื้น แผ่นหลังเอนพิงกำแพงหนา
จินยองเดินตามเข้ามา เลิกคิ้วสงสัย
"แล้วนี่เราไม่หิวรึไง"
"หิว"ตอบทันทีพรางยู่ปาก"แต่แบมง่วงก็เลยขอเข้าตึกมาก่อน"เอ่ยอธิบายต่อก่อนปากอิ่มเรื่อจะอ้าหาวหวอดน้อยๆอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
จินยองนั่งขัดสมาธิลงตรงข้ามแบมแบมที่ตอนนี้นั่งหลับตาพิงผนังไปแล้ว ร่างโปร่งยิ้มน้อยๆกับท่าทีที่ดูง่วงงุนของน้องชาย นึกแปลกใจที่อีกฝ่ายดูจะง่วงมากเสียจนทนไม่ไหว
มัวแต่เล่นเกมจนดึกอีกล่ะสิ
จินยองไล่สายตามองผิวขาวละมุนแม้ไม่ขาวจัดแต่ดูสุขภาพดี ใบหน้าเรียวเล็ก เปลือกตาที่พริ้มหลับไปกับขนตาเป็นแพหนา จมูกเล็กโด่งรั้นเล็กน้อย แก้มสองข้างกลมป่องมีเลือดฝาดอย่างน่ารัก
มองก่อนจะคิดอย่างตลก เด็กนี่เวลาเพิ่งตื่นนอนนี่แก้มจากตุ่ยอยู่แล้วจะยิ่งบวมจนล้นเลยแฮะ แปลกดีจัง ว่าแต่ว่า อา..แก้มนั่น น่ากินจังแฮะ
สิ้นความคิดร่างโปร่งของจินยองเอนเข้าหาใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงที่แก้มตุ่ยทันทีอย่างคนหักห้ามใจไม่อยู่ ปลายจมูกสูดกลิ่มหอมอ่อนๆบนแก้มนิ่ม
คนที่กำลังจะเคลิ้มหลับกลับเบิกตากว้างพรางจับแก้มของตนทันทีด้วยความตกใจ เสียงเล็กๆร้องถาม
"เฮ้ยย ฮยองทำอะไรอ่ะ!"
จินยองหัวเราะลั่น
"เฮ้ย ฮยองทำอะไรอ่ะ!"แสร้งร้องเสียงหลงล้อเลียนน้ำเสียงเล็กๆของน้องชายร่วมค่าย
"ฮยอง!"แบมแบมร้องเรียกอีกครั้งอย่างคาดคั้นและตกใจ แต่จินยองยังคงหัวเราะอย่างมีความสุข ก็รู้ว่าเด็กนี่คงยังไม่ชินกับการสกินชิพสักเท่าไหร่ แต่มันอดใจไม่ไหวจริงๆนี่นา
เอ ว่าแต่แบบนี้เรียกสกินชิพได้รึเปล่านะ
"ก็หอมแก้มไง หอมแก้ม นายมาอยู่เกือบปีนึงแล้ว น่าจะชินได้แล้วนะแบมแบม"ตอบด้วยท่าทียิ้มแย้มสบายๆ
แบมแบมขมวดคิ้ว ท่าทางดูงุนงง จินยองเห็นดังนั้นจึงร้องค้านด้วยอารามอยากแกล้งคนน่าเอ็นดู
"น่าา มันแปลกตรงไหนเล่า เอางี้แบมลองจุ๊บแก้มฮยองคืนก็ได้ เดี๋ยวฮยองให้ขนม"ว่าก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วเอานิ้วชี้เคาะๆที่แก้มตนเอง
แบมแบมผงะ ตาโต แต่ด้วยความที่จินยองยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ไม่หยุดและด้วยความหัวอ่อนเพราะยังเด็กของเจ้าตัว สุดท้ายเลยได้แต่หลีบตาปี๋ยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บที่ข้างแก้มของพี่ชายหน้าหวาน
จุ๊บ
ก่อนจะรีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว แต่วินาทีที่ปากอิ่มสัมผัสแก้มของเขา จินยองกลับเบิกตากว้างอย่างไม่คาดคิดก่อนจะแปรเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ
อันที่จริงเขาก็ทำไปงั้น ไม่คิดว่าจะหอมกลับมาจริงๆ อา น่ารักจังเลยนะ
จินยองหันกลับไปมองคนเด็กกว่าที่กำลังทำหน้าอึ้งๆคล้ายตกใจกับการกระทำของตน อดใจไม่ไหวยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มยุ้ยๆของคนตรงหน้าอีกครั้งแล้วหัวเราะร่าท่าทางมีความสุข
เขาอยากลองจุ๊บแก้มยุ้ยๆป่องๆนั่นมานานแล้ว แต่พึ่งมีโอกาสก็วันนี้...ทั้งนุ่ม ทั้งหอมจังเลยนะ
ยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเปิดเพลงที่อีกฝั่งห้องเพื่อซ้อมเต้นต่อ ทิ้งไว้เพียงเด็กน้อยวัย14ที่ยังคงตกใจกับการสกินชิพที่หนักหนาของรุ่นพี่หน้าหวานคนนี้
แต่ถ้าตัวจินยองจะรู้ว่าเขาจะหลงไหลแก้มป่องที่แสนจะนุ่มนิ่มและกลิ่นหอมอ่อนๆของเด็กคนนั้นมากขนาดไหน ให้ตายเขาก็คงเลือกที่จะฝืนใจไม่ทำแบบในตอนนั้นแน่นอน...
ร่างโปร่งที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มลืมตาขึ้นพร้อมกับความรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างประหลาด เหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างตัว เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาตื่นแล้วจึงขยับตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วเดินเข้าหัองน้ำเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับงานเช้านี้
จูเนียร์เดินออกมาจากห้องน้ำใส่เสื้อผ้าให้เรียบร่อยก่อนจะมาแต่งตัวที่หน้ากระจกบานใหญ่ ดวงตาเรียวมองเข้าไปในกระจกจึงได้เห็นว่าชายหนุ่มในกระจกนั้นอมยิ้มน้อยๆอยู่ตลอดเวลา นึกแปลกใจกับตัวเองที่อารมณ์ดีได้ขนาดนี้เพียงเพราะว่าฝันถึงเรื่องสมัยที่ยังเป็นเด็กฝึก...กับแบมแบม
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ฝันนั้นก็ยิ่งทำให้ยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก ร้อยวันพันปีไม่เคยฝันอะไรแบบนี้สักครั้ง แต่เขากลับมาฝันถึงเรื่องนี่ได้…
ความฝันเมื่อสมัยเป็นเด็กฝึก เขายังเด็กมากกว่านี้เยอะ แล้วยิ่งแบมแบมนี่ไม่ต้องพูดถึง ตัวกระจ้อยร่อยดูเด็กกว่าอายุจริงเสียอีก แถมความน่ารักก็ยังมีมากกว่าที่ควรจะเป็นด้วย ตอนนั้นแก้มแบมแบมตุ่ยมากเสียจนเขาอดใจไม่ไหวจุ๊บไปเสียสองที แถมนั่นยังเป็นครั้งแรกด้วยที่เขาหลอกล่อให้แบมแบมหอมแก้มเขาได้สำเร็จ และหลังจากนั้นมา เขาก็มักจะหาโอกาสจุ๊บแก้มตุ่ยๆนั้นบ่อยๆ และจะยื่นแก้มให้เด็กนั่นจุ๊บเขาคืนทุกครั้ง ใช้ขนมล่อบ้าง อ้อนบ้าง แล้วแต่โอกาสในตอนนั้นจะอำนวย
แต่นั่นมันก็ก่อนที่แบมแบมจะเริ่มโตขึ้นและรู้เรื่องพอที่จะขัดใจเขา แล้วยิ่งช่วงหลังๆมานี้ก็เลิกพูดเรื่องนี้ได้เลย เด็กนั่นไม่ยอมจุ๊บเขาเลยสักครั้ง แถมยังไม่ยอมให้เขาจุ๊บเลยด้วย แค่จะเข้ามาให้เขากอดยังยากเลยด้วยซ้ำ!
แบบนี้น่ะ ออมม่าอย่างผมใจสลายนะ ลูกชายของผมโตเป็นหนุ่มเสียแล้ว…
จูเนียร์เดินมาตรงห้องนอนของสองมังเน่ ห้องทั้งห้องยังคงมืดสนิทมีเพียงแสงสว่างร่ำไรจากโคมไฟในห้องของเองที่ส่องสว่างผ่านประตูบานเล็กให้เห็นร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง ร่างสูงยิ้มอย่างเอ็นดูกับท่านอนของน้องชาย ก่อนจะเดินไปอยู่ข้างเตียง
ยูคยอมไม่อยู่ในห้อง คงออกไปอาบน้ำข้างนอก ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว
จูเนียร์นั่งลงที่เตียงของยูคยอม หันหน้าเข้าหาร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ สายตาไล่มองใบหน้าที่ติดจะน่ารักมากกว่าหล่อ เปลือกตาที่ปิดสนิทกับขนตาเป็นแพหนา ชวนให้คิดถึงเด็กน้อยในความฝันก่อนหน้านี้ แต่วันนี้เด็กคนนั้นตัวสูงขึ้นมากแล้ว มีหลายๆอย่างเปลี่ยนไป แต่คงจะมีแค่แก้มยุ้ยๆปากอิ่มๆกับความน่ารักที่เขากลับคิดว่ามันไม่เคยเปลี่ยน
และอาจจะมีอีกอย่างที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเช่นกัน คือสัมผัสจากแก้มนุ่นที่เขาหลงไหลมาโดยตลอด และเขาก็ไม่เคยพลาดที่จะลิ้มรสสัมผัสนั้นทุกครั้งที่มีโอกาส
และครั้งนี้ก็เช่นกัน…
จูเนียร์ขยับตัวลุกขึ้น แววตาที่มองร่างเล็กที่หลับอยู่นั้นเต็มไปด้วยความเอ็นดู...และหลงไหล เขาก้มตัวลงต่ำก่อนจะจรดริมฝีปากของลงแก้มเนียนนุ่มที่มีเลือดฝาดน้อยๆอย่างดูสุขภาพดี ปลายจมูกของเขาอ้อยอิ้งอยู่ที่ผิวสัมผัสพยายามเก็บเกี่ยวความหอมหวนที่ตนนึกหลงไหลนักหนา
มันอาจจะดูแย่และโรคจิตที่เขาทำแบบนี้ และคงโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเขาเองที่ไม่สามารถถอนตัวออกจากความหลงไหลในสัมผัสนั้นได้
ความน่ารักของเขา รอยยิ้มของเขา ตัวของเขาเอง
มันทำให้ผมหลงไหล...
และใครกันจะทนไหว...ถึงจะมี แต่ก็คงไม่ใช่ผม
ร่างสูงถอนสัมผัสออกมาเล็กน้อย แต่ระยะห่างยังคงใกล้เพียงคืบ มือเรียวเอื้อมเล่นสัมผัสกับแก้มเนียน พรางไล่สายตามองใบหน้าตรงข้าม ขนตาเป็นแพหนา สันจมูกโด่ง กับริมฝีปากอิ่มสีเรื่อ…
ที่เขาเคยสัมผัสแบบผ่านๆเพียงครั้งเดียวเมื่อตอนถ่ายรายการ
เขาจะไม่ปฏิเสธว่าเคยอยากลิ้มลองสัมผัสนี้เหมือนกัน สิ้นความคิด ร่างสูงเลือกที่จะเลื่อนใบหน้าลงมาโดยมีเป้าหมายใหม่ แต่ขณะนั้นร่างเล็กที่นอนอยู่กลับขยับตัวเล็กน้อย ทำให้จูเนียร์ที่กำลังจะเลื่อนใบหน้าลงไปต้องถอยกลับออกมาอย่างเสียดาย จูเนียร์ยืนขึ้นเต็มความสูง รอจนร่างบนเตียงนิ่งสนิทอีกครั้ง จึงขยับตัวทำท่าจะก้มลงไปอีก
แกร๊ก
“อ้าว จินยองฮยอง อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ”เสียงเปิดประตูพร้อมกับการปรากฏตัวของมังเน่ ยูคยอมเดินลงมานั่งลงที่เตียงพร้อมเช็ดใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกชื้นของตน
“อื้อ พอดีเลย นายปลุกแบมแบมไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวสาย”ว่าก่อนจะขยับตัวเดินออกมาจากห้องอย่างนึกเสียดาย มือเรียวยกขึ้นขยี้จมูกตัวเองเบาๆก่อนจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจางๆที่คุ้นเคยผ่านปลายจมูก
อา เสียดายจังแฮะ แต่ไม่เป็นไร...โอกาสครั้งหน้ายังมี
ร่างสูงคิดพรางเหยียดยิ้ม
ถึงตำแหน่งออมม่ามันจะน่าขัดใจ แต่ตราบใดที่ตำแหน่งนี้ทำให้เขาพอจะมีสิทธิเหนือคนอื่นๆได้สักเพียงนิด ก็ถือว่าเป็นตำแหน่งที่ไม่เลว...
His cuteness driving me crazy...
คุยกันหน่อยน้า
กรีดร้องงงง นี่แต่งอะไรไปปปปป เนียร์ดูโรคจิตป้ะ 5555555 อันนี้มันวูบ แบบวูบจริงๆ มาสั้นๆแบบล่องลอยและหายไปแบบไร้ร่องรอยเช่นกัน5555555
พอได้มั๊ยคะ แปลกมั๊ยอ่า ถ้าไม่ชอบเก๊าขอโต๊ดด 555555แต่ยังไงก็ฝากเนียร์แบมตอนนี้ไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ555555
ขอบคุณที่ติดตามน้า
เม้นวันละนิด จิตแจ่มใส
คิดจะมุ้งมิ้งลงทวิต โปรดติดแท็ก #ficgetgot7
ความคิดเห็น