คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 4 : Keyword
By Rena
ทั่ก...ทั่ก...ทั่ก...
“ไม่ได้...จะช้ากว่านี้ไม่ได้...” ฉันพึมพำอย่างรีบเร่งในขณะที่กำลังออกวิ่งเข้าไปในถ้ำ มือข้างหนึ่งถือผลึกแคนเดิ้ล อีกข้างหนึ่งถือเครื่องแสกนโครงสร้างให้ปล่อยแสงสีฟ้าอ่อนเข้าสู่ผนัง
“ปิ๊ป...ปิ๊ป... เริ่ม สะ แกน โครง สร้าง” เสียงของเครื่องสแกนที่เริ่มทำงานเอ่ยขึ้นอย่างเชื่องช้าและชัดถ้อยชัดคำ มันทำให้อารมณ์ของฉันเริ่มบูดกับการการรอคอย เวลาเพียงไม่กี่นาที กลับดูยาวนานเหมือน หลายชั่วโมง...ตอนนี้หัวใจของชั้นกำลังเต้นด้วยความระทึก หรือเพราะว่าเป็นห่วงเขากันนะ....
“การ สะ แก เสร็จ สม บูรณ์” ในที่สุดเสียงที่ชั้นรอคอยก็ดังขึ้น....ฉันรีบจัดการส่งภาพสแกนโครงสร้างไปที่เครือข่ายแล้ววิ่งอย่างรวดเร็ว เข้าไปตามหาทริสเตอร์
ฉันวิ่งไปได้ประมาณ 400 ม. ก็เริ่มได้กลิ่นคาวเลือด และกลิ่นสาปสัตว์.....
“อินเมท เชน! (พันธนานักโทษ)” เสียงของทริสต์! ฉันรีบหันหน้าไปหาต้นเสียง แต่คำตอบที่ได้ไม่ได้เป็นแค่ภาพของทริสเตอร์ เพราะมันมีโซ่จากมือของทริสเตอร์พุ่งตรงมาที่ฉัน!
By Trister
เจ้าลูกกระจ๊อกพวกนี้มันมีมากเหลือเชื่อ กำจัดได้ที่ละตัว สองตัว แบบนี้ไม่สะใจ! ขอแบบเบ็ดเสร็จเลยนะหนูๆ
“อินเมท เชน!”โซ่จำนวนมากค่อยๆเลื้อยพันลงมาจากแขนผม พันรอบนิ้วก่อนจะพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ผมสั่งให้โซ่พวกนี้พุ่งไปยังทิศทางที่มีพลังวิญญาณอยู่ หึหึหึ...ไม่มีตัวไหนรอดหรอก...
“ฟรีซ ชิลด์!” เห้ย! ถ้าหูผมไม่ฝาด ผมว่าผมได้ยินเสียงยัยพายุลูกเห็บว่ะ ผมรีบหันไปทางต้นเสียงอย่างไว ก็เห็นยัยเรนะกำลังใช้ม่านน้ำแข็งหยุดการเคลื่อนไหวของโซ่ แล้วโซ่ที่พยายามจะดันทะลุม่านน้ำแข็งเข้าไปก็หล่นลงไปกองกับพื้น
“ทำไมมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลยห้ะ เกือบทำชั้นเป็นฆาตกรพวกเดียวกันเองแล้วไง!”ผม
“ก็ไม่คิดว่าจะทำแบบนี้ แต่คนที่เกือบจะแย่มันชั้นไม่ใช่หรอ”เรนะ
แหน่ะ! ทำเถียง!
“เออๆๆ ช่างเหอะ ไปต่อๆ”ผม
สิบนาทีต่อมา
ผมกับยัยพายุลูกเห็บเดินต่อกันมาได้สักพัก ก็ยังเจอพวกลูกกระจ๊อกอีกนิดๆหน่อยๆ แต่มากันไม่มากเท่าที่เจอต้อนรับกันอยู่ในคราวแรก แถมยิ่งเดินเข้ามาลึกยิ่งเห็นพวกมันบางตาซะด้วยซ้ำ แถมเท่าที่สังเกต ยิ่งมาลึกมันยิ่งฝีมือดีกันนะเนี้ย....
“อะไรกันหน่ะ”เรนะ
“บ้าน่า ถ้ำตันงั้นเรอะ!”ผมพูดพลางเอามือลูบผนัง
“แต่...ชั้นว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านี้สิ ไม่มีทางที่ถ้ำจะไม่มีที่สำหรับจ่าฝูง”เรนะ
“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า ต้องมีห้องลับ”ผม
“และต้องเป็นทางลับที่รู้ได้เฉพาะพวกในฝูง”เรนะ
“และก็ต้องเป็นพวกระดับสูง เพราะพวกระดับล่างมันจะอยู่กันแค่ปากถ้ำ แล้วก็ล่าเหยื่อมาให้พวกระดับสูงๆ”ผม
“แล้วก็ไม่น่าจะไกลจากถ้ำ เพราะนิสัยของพวกมัน ชอบอยู่กันเป็นกลุ่ม หรือเผลอๆ.......”
“ห้องลับมันก็อยู่ในถ้ำ!” ผมกับเรนะพูดพร้อมๆกัน
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเริ่มจากเจ้าพวกนี้ก่อนละนะ”ผมพูด พลางสำรวจดูที่ศพของแวร์วูล์ฟ
“นายคิดว่าพวกนี้มันจะระดับสูงพอที่จะรู้ถึงห้องลับนั่นไม๊”เรนะ
“มันก็น่าจะมีข้อมูลบ้างละน่า...”ผม
“ฉันเจออะไรบางอย่างแล้ว..นายมาดูสิ”เรนะ
สิ่งที่ยัยพายุลูกเห็บเรียกให้ผมไปดูคือแผ่นสีเงินที่ห้อยอยู่กับคอของแวร์วูล์ฟ มันมีข้อความสลักว่า
กุญแจคือตำแหน่งที่พระอาทิตย์ ส่องแรงฤทธิ์ตอนเที่ยงบนพสุธา
ครานกน้อยขับขานท่วงทำนอง เพื่อมองหาทางที่จ่าฝูงยืนหยัด
“เหลือแค่ถอดรหัสแล้วละนะ...หึหึหึ...รอก่อนนะเฟ้ย...ไอ้พี่เบิ้ม”ผม
จบอีกตอนละ เราแต่งปริศนาคำไบ้ไม่เก่งเท่าไหร่อะนะต้องขอโทษคนที่เก่งแต่งปริศนาก็แต่งได้ดีสุดเท่านี้แหละ อยากรุ้อะเปล่าว่าปริศนาที่ว่า หมายถึงอะไร ถ้าอยากรู้ ต้องรออ่านตอนหน้านะจ้ะ
ความคิดเห็น