คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3:เหยื่อล่อ
By Trister
ผมเป็นผู้โชคร้ายที่ได้รับการคัดเลือกจากยัยสองคนนั้น ภายในถ้ำควอกเกอร์มีแค่แสงสลัวๆ ทั้งมืดทั้งเงียบยังกะป่าช้า<บ้านแกมีป่าช้าด้วยรึ//ไรเตอร์ ก็มีเป็นสุสานหนิ แล้วคนจะบรรยายมาขัดทำมายยยย!!!//ทริสต์ เออ โทษๆๆ//ไรเตอร์> ถ้าไม่ได้แสงจากผลึกแคนเดิ้ล ผมคงสะดุดทางข้างหน้าแหงแซะ กลิ่นในนี้ค่อนข้างอับเหมือนไม่มีแสงแดดส่องถึงเป็นปีๆ และด้วยแสงอาทิตย์ที่เล็ดลอดเข้ามานิดหน่อยตามผนังถ้ำที่แตก ทำให้มองเห็นฝุ่นละอองที่ลอยอยู่ในอากาศเป็นตันๆ สรุปคือในนี้ไม่มีความ “น่าอยู่” เลยสักนิดเดียว
แกรก...
เสียงนั้นทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วเงยหน้าขึ้น... แสงสีแดงเรืองรองขนาดเท่าลูกตาคนอยู่ในที่มืดที่ห่างจากผมเพียงแค่ประมาณ 3 เมตร1คู่ ก่อนเพิ่มขึ้นเป็นหลายสิบคู่อย่างรวดเร็ว
“จะทำอะไรก็รีบทำเถอะนะ ยัยพายุลูกเห็บ”
ผมพูดก่อนที่เจ้าของดวงตาสีแดงจะกระโจนขึ้นมาพร้อมกัน!
By Rena
สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้ก็คือรอ... รอสัญญาณจากทริสเตอร์... แผนของเมล่อนก็คือ
“ใช่แล้ว...แผน” เมล่อนพูดพลางดันแว่น<ด้วยท่าโคนัน555+//ไรเตอร์>”ก่อนอื่นเราก็ต้องการคนประเภท บุกน้ำ ตะลุยไฟ ซึ่งนายก็เหมาะสมที่สุดแล้ว มิสเตอร์มาคัส”
“แล้วชั้นต้องทำ’ไงละ”ทริสเตอร์
“นายต้องเข้าไปล่อตัวลูกน้อยทั้งหลายแหล่เอาไว้ แล้วให้เรนะตามเข้าไปเป็นกำลังเสริม แล้วก็ส่งภาพร่างสแกนโครงสร้างภายในมาให้ฉัน”
“ก็แล้วทำไมไม่รวมกันอยู่ อย่าลืมดิ รวมกันเราอยู่ แยกหมู่ตายโหง”ทริสต์พูถึงคำพังเพยประหลาดแถมฟังดูไม่เข้าหูตามนิสัยเจ้าตัว
“ถ้าอย่างนั้นเรนะจะทำงานสแกนโครงร่างภายในมาให้ฉันได้สะดวกได้ไงเล่า”เมล่อนพูดบ่นๆ”แล้วก็ไอ้สุภาษิตแต่งเองเฮงซวยๆแบบนั้นนะ อย่าเอามาพูดตอนนี้มันไม่ดีย่ะ”
“โอเคๆ! จบๆ! ชั้นเบื่อจะเถียงกับเธอแล้วยัยแว่น”ทริสต์ตัดบท
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง ว่าควรเข้าไปตอนไหน”ฉันพูดหลังจากที่แน่ใจว่าพายุของทั้งคู่จบลงแล้ว
“ก็ให้ทริสเตอร์ส่งสัญญาณทางนาฬิกาสิ มันไม่น่าจะไกลเกิน 400ม.หรอก” เมล่อนกล่าว”ส่วนฉันจะไปแจ้งขอกำลังเสริมที่สำนักงานเอง” หลายคนคงสงสัยว่า อ้าวแล้วทำไมไม่ใช้นาฬิกาอีกหล่ะ ก็เพราะว่านาฬิกานั้นมีความสามารถในการส่งสัญญาณได้มากที่สุดเพียง 400 ม.เท่านั้นแต่สำนักงานอยาไกลตั้งเป็น10กิโล ยังไงก็ส่งสัญญาณไปไม่ถึง
“ได้งั้นเอาตามนั้นก็แล้วกัน”ฉันสรุป
ตอนนี้ฉันนั่งรอสัญญาณของทริสต์อยู่แถวๆปากถ้ำ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วในป่าก็เงียบสงัด แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีสัตว์อันตรายออกมาเพ่นพ่าน แล้วเห็นฉันเป็นอาหารมื้อค่ำฉันเลยยังเก็บExtraodinary Pray(อิคส์ทรอดินารี เพรย์ เป็นชื่อหน้าไม้ ที่เป็นอาวุธประจำตัวของฉันเอง)ลงไปไม่ได้
ปิ๊ป...ปิ๊ป...ปิ๊ปๆ...
เสียงนาฬิกาบอกว่ามีข้อความเข้ามา
“จะทำอะไรก็รีบทำเถอะนะ ยัยพายุลูกเห็บ”
ประโยคนั้นทำให้ฉันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในถ้ำ ที่ฉันได้ยินสัญญาณของทริสต์ก็หมายความว่า เขาปะทะกับแวร์วูล์ฟแล้ว...
เป็นอย่างไรบ้างละเนี่ยตอนนี้ จะบอกว่าเร่งรีบสุดชีวิต เพื่ออัพภายในวันนี้ =_=” ยังไงก็ขอขอบคุณที่ติดตามอ่านกันถึงตรงนี้ หวังว่าคงยังไม่เบื่อเรื่องนี้ไปซะก่อน เหอะๆๆๆ พอแล้วสำหรับบทนี้นะจ้ะ บ้ายบายยยยย
ความคิดเห็น